ตอนที่ 519 ขอโทษด้วย
ตรงนี้เป็นทางหลัก เพียงแต่เวลานี้บริเวณโดยรอบปราศจากผู้คน แต่ไม่รู้ว่าหลังผ่านไปอีกครู่หนึ่งจะเป็นเช่นไร
สตรีทั่วไป ต่างก็ให้ความสำคัญกับชื่อเสียงกันทั้งนั้น
“ไปในป่าหรือ เช่นนั้นมิได้หรอก ข้าเกรงว่าบริเวณใกล้ๆ ไม่มีผู้คน เกิดข้าเหลืออดขึ้นมาชั่วขณะจะจับพวกเจ้าฝังดินเอาได้” ซ่งอิงหัวเราะ
การฆ่าคนไม่ดี จะเป็นบาปเป็นกรรมน่ะสิ
นางไม่อาจทำงานที่นองเลือดเยี่ยงนี้ได้ ดังนั้นอยู่บนถนนทางสายหลักนี่แล้วกัน มีคนจับตามองดู อย่างมากสุดนางก็ให้หนิวต้าลี่เป็นผู้ลงมือ เช่นนี้ตนก็จะต้องควบคุมรังสีสังหารที่ไหลเวียนอย่างบ้าคลั่งในร่างกายได้อย่างแน่นอน
“ไอ้หยา! สาวน้อยนี่ปากดีไม่เบา” เก๋อต้าแสยะยิ้มเยาะ “แม่นางซ่ง คนจริงไม่พูดจาอ้อมค้อม วันนี้หากเจ้าไม่เอาสูตรสบู่มอบให้ เช่นนั้น…พวกเจ้าก็ล่อนจ้อนกลับไปแล้วกัน”
ซ่งอิงยิ้มเล็กน้อย
ล่อนจ้อน…เข้าใจคิดดีนี่
“เช่นนั้นพวกเราเข้าไปในป่าจะดีกว่า!” ซ่งอิงเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา
ครั้นอีกฝ่ายได้ยินดังกล่าวกลับนึกว่าซ่งอิงยอมอ่อนข้อแล้ว จึงรู้สึกดีอกดีใจ คนกลุ่มหนึ่งกลับหัวม้าแล้วมุ่งไปอีกทาง นำหน้ารถลาของซ่งอิงไปยังป่าเล็กๆ ที่อยู่ด้านข้าง
ในป่าขนาดย่อมแห่งนี้มีหญ้าแห้งและใบไม้อยู่ไม่น้อย เพียงแต่ใบไม้ที่ร่วงหล่นอยู่นั้นครั้นสัมผัสก็กรอบแตก น่าจะเอามาใช้บดบังเรือนร่างไม่ได้
บริเวณโดยรอบเงียบสงัด
“แม่นางซ่ง เงินทองตายไปก็เอาไปด้วยไม่ได้ แค่สบู่หอมเท่านั้นเองมิใช่หรือ เจ้ามอบให้แต่โดยดี พวกเราก็จะไม่ทำให้เจ้าลำบากใจ และหวังเช่นกันว่าเจ้าอย่าได้ทำให้คนที่หาเช้ากินค่ำไปวันๆ อย่างพวกเราต้องลำบากใจเช่นกัน ได้หรือไม่” เก๋อต้ากล่าวขึ้นอีกครั้ง
“พูดเยี่ยงนี้ พวกเจ้าก็ยังพอรู้จักความชอบธรรมอยู่ไม่น้อยนี่” ซ่งอิงมองไปด้วยแววตาใสซื่อ
“เราต่างก็แค่เพื่อเลี้ยงปากท้องเท่านั้น ร้านชุ่ยเหยียนไจให้เงินจำนวนมาก หากแม่นางทุ่มทุนกว่าร้านชุ่ยเหยียนไจ เราก็ไม่ใช่ว่าไม่อาจร่วมมือกันได้” เก๋อต้ายิ้มเล็กน้อย
แน่นอนละว่าคำพูดนี้เขาก็แค่พูดไปเรื่อยเปื่อย
ร้านชุ่ยเหยียนไจแห่งนั้นร่ำรวยมหาศาลเชียวนะ!
“พวกเจ้าทำเรื่องประเภทนี้บ่อยครั้งหรือ” ซ่งอิงกล่าว
“ทำไมรึ แม่นางซ่งอยากลองฟังเรื่องราวที่พวกเราเคยทำหรือ” เก๋อต้ารู้สึกว่าแม่นางผู้นี้ช่างไร้เดียงสาจริงๆ มาถึงเวลาเช่นนี้แล้ว ไม่ควรคุกเข่าอ้อนวอนหรอกหรือ ยังถามนู่นถามนี่อยู่ได้
แล้วยังมีสาวน้อยที่อยู่ข้างๆ แม่นางซ่งอิงคน ลักษณะหน้าตางุนงง ดูคล้ายพวกโง่เขลาเช่นกัน
“ได้หรือไม่เล่า พวกเจ้าลองเล่าให้ฟังหน่อย ข้าเองก็อยากรู้เช่นกัน คนที่น่าเวทนาอย่างข้านี้มีค่อนข้างมากทีเดียวใช่หรือไม่” ซ่งอิงทำท่าอย่างคุยเล่นเรื่อยเปื่อย
เก๋อต้าผู้นั้นเห็นนางในท่าทีเช่นนี้ คลี่ยิ้มแล้วกล่าว “แม่นางซ่งอย่าเสี่ยงเลยจะดีกว่า มีหกเจ็ดคนที่ร้องห่มร้องไห้เสียใจอย่างยิ่งภายใต้เงื้อมมือนี้ ในช่วงเวลาที่พวกเราทำเรื่องไร้คุณธรรมให้ร้านชุ่ยเหยียนไจ พวกเราก็ไม่ได้มีความนึกคิดที่จะทำตัวเป็นบุรุษผู้ทะนุถนอมสตรีเสียด้วย ไม่ว่าเจ้าเป็นชายหรือหญิง หากไม่ทำตามความต้องการของพวกเรา เช่นนั้นพวกเราก็ได้แต่ขอโทษด้วย”
ซ่งอิงพยักหน้า
มีหกเจ็ดคนที่ถูกลอบเล่นงานด้วยวิธีการไร้คุณธรรม แต่ที่เล่นงานอย่างโจ่งแจ้งและใช้ผลประโยชน์ล่อซื้อไปมีอีกเท่าไรหรือ
อำเภอที่ใหญ่ตัวเพียงนั้น แต่กลับถูกร้านชุ่ยเหยียนไจกำจัดโดยการกดดันบีบบังคับ ร้านอื่นแทบจะดำเนินกิจการต่อไปไม่ได้ รายได้ไม่พอกับรายจ่าย
ต้องขอกล่าวว่า ผู้จัดการร้านแห่งนี้เป็นผู้มากความสามารถคนหนึ่งจริงๆ!
“ต้าลี่” ซ่งอิงเอ่ยเรียก “เราจะทำเกินไปก็ไม่ได้เช่นกัน เจ้าไปจัดการคนให้หมอบราบที ข้ารับผิดชอบปิดท้ายก็แล้วกัน”
หนิวต้าลี่พยักหน้าทันทีทันใด
คนเหล่านั้นงุนงง จากนั้นหัวเราะดังลั่นขึ้นมา
แม่นางซ่งผู้นี้สมองใช้การได้ไม่ดีแล้วสินะ!
“อ๊าก!” ครั้นซ่งอิงเสนอแนวคิดนี้ออกไป คนที่อยู่ใกล้หนิวต้าลี่ที่สุดก็ถูกศีรษะหนึ่งขวิดจนลอยละลิ่ว
คนอื่นๆ เห็นดังกล่าวก็ตระหนกตกใจ ในวินาทีถัดมาต่างสีหน้าตะลึงงันไปเล็กน้อย จากนั้นคว้ากริชออกมาจากซอกอก ดูท่าจะเอาจริงแล้วสินะ
ซ่งอิงกวาดตามองแวบหนึ่ง ขมวดคิ้วนิ่วหน้าเล็กน้อย
นางหรี่ตาลงเล็กน้อย มือคู่นั้นยกขึ้นมาอย่างไม่อาจควบคุมได้ รู้สึกเพียงเลือดลมไหลพรั่งพรู ท้ายที่สุดมารวมกันอยู่ที่ฝ่ามือ เมื่อลมหายใจออกสู่ภายนอก ใบไม้ที่ร่วงหล่นอยู่บนพื้นก็ถูกสายลมดังพายุหอบขึ้นมา จากนั้นในชั่วพริบตาเดียว ใบไม้ก็ลอยพุ่งไปทางด้านขวา
ซ่งอิงตระหนกตกใจ เร่งรีบควบคุมเอาไว้
ตอนที่ 520 ขออภัยอย่างยิ่ง
นับแต่ช่องว่างระหว่างมิติมีการพัฒนาในครั้งก่อน นางก็รู้สึกว่าตัวเองเกิดอาการอย่างกระโดดสูงได้!
นี่ช่างเหลือเชื่อเกินไปแล้ว นอกจากต่อกรกับปีศาจ นางยังควบคุมวัตถุได้ด้วยหรือ แม้เป็นเพียงใบไม้ แต่…ค่อนข้างเจ๋งทีเดียวเชียว!
ซ่งอิงใจเต้นอย่างบ้าคลั่ง
แต่นางอดกลั้นเอาไว้ จะเปิดเผยตัวเองไม่ได้
เกิด…นี่เป็นความบังเอิญ ซึ่งก็คือเกิดจากลมแรงล้วนๆ เล่า
ซ่งอิงถอนหายใจ
เก๋อต้าและพรรคพวกถูกสถานการณ์ประหลาดโดยรอบสร้างความตระหนกตกใจ แต่ไม่ได้คิดสิ่งใดมากมาย พวกเขาขณะนี้ลงมือต่อสู้กับหนิวต้าลี่ขึ้นมาแล้ว หนิวต้าลี่เพียงแค่มีพละกำลังแต่ชกต่อยไม่เป็น ซ่งอิงเกรงกลัวว่านางจะได้รับบาดเจ็บเช่นกัน โดยเฉพาะอีกฝ่ายมีกริชอยู่ด้วย ดังนั้นซ่งอิงจึงเข้าร่วมสงครามนี้เช่นกัน
อีกฝ่ายมีกันแปดเก้าคน
ผู้จัดการร้านชุ่ยเหยียนไจผู้นั้นช่างให้เกียรตินางจริงๆ!
เมื่อซ่งอิงร่วมวงด้วย ต้าไป๋ที่อยู่ด้านหลังก็ตะกุยๆ กีบ จากนั้นมุ่งมาด้านหน้าดุจวัวอย่างไรอย่างนั้น มันพุ่งเข้าใส่ก้นของหนึ่งคนในนั้น กระแทกเข้าไปจังๆ!
ครั้นเกิดเสียงดัง ‘อัก’ คนที่ถูกชนก็กระดอนขึ้นไปค้างเติ่งบนต้นไม้!
ในชั่วพริบตาเดียวเลือดกำเดาก็ไหลออกมา
“ฮ่าๆๆ!” ต้าไป๋ยกกีบด้วยความดีใจ ปากกว้างๆ ของมันอ้ากว้าง เผยฟันที่มองดูน่าขำขันเป็นพิเศษ แล้วยังเปล่งเสียงหัวเราะประหลาดๆ ออกมาอีกด้วย
เมื่อมันหัวเราะ คนเหล่านั้นล้วนเนื้อตัวสั่นเทา ความตั้งใจในการต่อสู้ถึงกับมลายหายไป
ไม่ทันไรก็ถูกซ่งอิงจัดการได้เรียบร้อย
“ผู้จัดการของร้านชุ่ยเหยียนไจจ่ายเงินเท่าไรเพื่อจัดการข้า” ซ่งอิงเอ่ยถาม
เก๋อต้ารู้สึกเพียงถูกกระแทกอย่างแรงจนตรงหน้าตัวเองเต็มไปด้วยดวงดาว ไม่ทันรู้ด้วยซ้ำว่าพ่ายแพ้อย่างไร!
“หนึ่งร้อย หนึ่งร้อยตำลึงเงิน หาก…เอาสูตรกลับมาได้ ก็จะเป็นเงินสามร้อยตำลึงเงิน…” เก๋อต้ารีบบอกกล่าวทันที
“แล้วอย่างไร หากข้าไม่ยินยอมให้สูตรการทำ พวกเจ้าก็จะทำร้ายข้าก่อน จากนั้นทำให้อับอายและบีบบังคับเอาสูตรจากข้าเช่นนั้นหรือ” ซ่งอิงแสยะยิ้ม มีสามร้อยตำลึงเงินล่ออยู่ แล้วใครยังจะแยแสงานที่ได้แค่หนึ่งร้อยตำลึงเงินอีกเล่า!
เก๋อต้ารีบหดคอทันที “ไม่ ไม่รู้ว่าคุณหนูซ่งเป็นจอมยุทธ์หญิงด้วย…ขออภัยอย่างยิ่ง!”
พูดจบก็รีบร้อนคุกเข่าลง
จอมยุทธ์หญิง? ซ่งอิงเม้มปากเล็กน้อย
“ข้าคิดพวกเจ้าถูกๆ หน่อยแล้วกัน แปดคน สี่ร้อยตำลึงเงิน มีเงินก็เอาเงินมา ไม่มีเงิน…ก็เอาแขนและขามา ข้าไม่เรื่องมาก” ซ่งอิงกล่าวขึ้นอีกครั้ง
หากเฮยยายาอยู่ด้วย ซ่งอิงจะบอกกล่าวนางอย่างจริงจังว่า ดูไว้ เป็นลูกพี่เขาต้องหาเงินกันอย่างนี้
ลักขโมยมันใช่เรื่องที่ไหนกัน ขายหน้าจะตาย?
อาศัยการเอาบุญคุณตอบแทนแค้นจะค่อนข้างดีเสียกว่า
พวกเขาต้องการชื่อเสียงของนางและถึงขั้นเอาชีวิตกัน เช่นนั้นนางก็จะทำให้พวกเขาชดใช้ด้วยเงิน นี่เป็นการซื้อขายที่สมเหตุสมผล นางไม่เอาเปรียบเลยสักนิด และไม่ได้ค้ากำไรด้วยซ้ำไป!
“สี่ สี่ร้อยตำลึงเงิน…” เก๋อต้าตระหนกตกใจ “พวกเรามีเงินมากขนาดนี้ที่ไหนกันเล่า…”
“เหอะ ทำงานให้ร้านชุ่ยเหยียนไจ เงินแค่นี้จะไม่มีได้หรือ คิดจะหลอกข้าหรือไร” ซ่งอิงหัวเราะเยาะ จากนั้นมองไปยังม้าแปดตัว น่าเสียดาย ม้าแปดตัวนี้มีหมายเลขระบุแล้วทั้งหมด น่าจะเช่ามา แย่งเอาไปก็เปล่าประโยชน์
แต่ทว่าเช่าม้ามาได้ถึงแปดตัว ก็ถือว่ามีเงินเช่นกัน
เก๋อต้ากลืนน้ำลาย
“ไม่ให้สินะ? เช่นนั้นก็ได้ ข้าจะไม่เกรงใจแล้ว” ซ่งอิงย่างก้าวขึ้นไปเบื้องหน้า เตรียมลงมือที่แขน
เก๋อต้าและพรรคพวกเข้าใจในพละกำลังของซ่งอิงและหนิวต้าลี่ ดังนั้นครั้นเห็นท่าทีเช่นนี้ก็รีบส่งเสียงตะโกนลั่น “ให้! ให้!”
เก๋อต้าช้าไปก้าวหนึ่ง คนที่พูดคือสหายที่อยู่ข้างกายเขา สหายผู้นั้นรีบคว้าเงินออกมาจากกระเป๋าข้างเอว คลำหาอยู่พักใหญ่ จากนั้นยื่นตั๋วเงินห้าสิบตำลึงเงินมาให้อย่างสั่นเทา
คนอื่นเห็นสถานการณ์ดังกล่าวต่างก็เริ่มค้นตามเนื้อตัว เงินไม่พอ ก็ขอยืมจากสหายคนอื่น
ท้ายที่สุดเอามารวมเข้ากับของเก๋อต้า จากนั้นนำเงินส่งให้นาง
ไม่เพียงสี่ร้อยตำลึงเงิน
ให้มาเป็นจำนวนห้าร้อยตำลึงเงิน เก๋อต้าเหงื่อแตกพลั่กเต็มหน้า “ขอแม่นางซ่งโปรดยกโทษให้ด้วย”
“ต้าไป๋ กระชากเสื้อผ้าของพวกเขาเสีย ทำให้พวกเขาล่อนจ้อนกลับไป” ซ่งอิงนำคำเดิมตอกคืนไปอย่างเคร่งขรึม
