ตอนที่ 763 ใช้กำลัง
จุดเด่นที่สุดของเพียงพอนเหลืองไม่ใช่ผายลมกลิ่นเหม็น แต่เป็นความที่นางตาแหลมมาก คล้ายกับความสามารถอย่างการสอดแนมความในใจผู้อื่น
คนอื่นเขายังไม่ได้เอ่ยปาก หวงเมี่ยนก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร ถึงขนาดกระทำสิ่งถัดไปที่สอดคล้องกันได้ด้วย
แม้อุปนิสัยลักษณะนี้ไม่เป็นที่ชื่นชอบนัก แต่เป็นประโยชน์ต่อการใช้งานที่สุด อีกทั้งความจริงนางไม่ได้มีจิตใจเลวร้ายแต่อย่างใด การสอดแนมความในใจและประจบสอพลอ นั่นคือความสามารถของนางเท่านั้นเอง
ก็เหมือนความสามารถของจิ่งเช่ว์ที่เป็นการคุยโวโอ้อวด
อิงต้าซานและหู่อิ๋งอิ๋งเดิมทีก็ดูถูกหวงเมี่ยนเช่นกัน แต่ระหว่างการเดินทางมานี้ หวงเมี่ยนจัดการเรื่องราวต่างๆ ได้อย่างครอบคลุมทุกด้าน ทำให้ปีศาจทั้งสองคนนี้ไม่อาจว่ากล่าวอะไรได้ แม้แต่หวงเฟยเฟิ่งที่ไม่ได้อยู่ข้างกายนางในตอนนี้ ก็ยังมองหวงเมี่ยนด้วยความชื่นชมตลอดทางมาที่นี่
ในเวลานี้ หวงเมี่ยนกำลังนวดบ่าให้ซ่งอิง
หญิงรับใช้วัยกลางคนทั้งสองคนเห็นดังกล่าว ต่างก็รู้สึกว่าคุณหนูใหญ่ผู้นี้ดูดุดันและน่ากลัวขึ้นมาก
เกิดอะไรขึ้น หลายปีก่อน…ซ่งอิงไม่ใช่ลักษณะเช่นนี้นี่
ในใจทั้งสองคนอดเกิดความวิตกกังวลขึ้นมาไม่ได้ ภายใต้สายตาของอิงต้าซานที่กำลังจับจ้อง พวกนางจึงเรียกหญิงรับใช้สองคนที่เฝ้าอยู่หน้าประตูเข้ามาด้วยเช่นกัน
เรือนหลังนี้ไม่ได้ใหญ่โต ตอนนี้ยังเหลือเวลาพอสมควร จึงเพียงพอสำหรับการทำความสะอาด
หญิงรับใช้วัยกลางคนทั้งสองที่ติดตามข้างกายหลานซื่อทำงานเชื่องช้าไม่ได้เรื่องสักนิด ทว่ามีหู่อิ๋งอิ๋งอยู่ทั้งคน
“ตรงนี้ยังมีฝุ่น” พูดจบ หู่อิ๋งอิ๋งก็ฟาดมือลงไปที่บ่าขอหญิงรับใช้ผู้นั้น หญิงรับใช้ผู้นั้นรู้สึกเพียงบ่าหนักอึ้ง เหมือนจะหักแล้วอย่างไรอย่างนั้น
หญิงรับใช้วัยกลางคนเหงื่อท่วมตัว
ไม่เคยเหน็ดเหนื่อยปานนี้หลายปีแล้ว ร่างกายรับไม่ไหวแล้วจริงๆ
หลังผ่านไปประมาณสองชั่วยาม เรือนหลังเล็กๆ แห่งนี้จึงเป็นอันบรรลุมาตรฐานของซ่งอิง
“เถ้าแก่เหนียงของพวกเราหิวแล้ว อย่าลืมเอาอาหารการกินมาส่งให้ด้วย กับข้าวจะต้องเป็นของอร่อย…” หู่อิ๋งอิ๋งพูดมาถึงครึ่งหนึ่งก็ถอนหายใจ “ช่างเถอะ เจ้าพาข้าไปด้วยแล้วกัน ข้าจะดูด้วยตัวเองว่าในห้องครัวมีอะไรบ้าง”
คนในจวนโหวแห่งนี้เชื่อถือไม่ได้ ต้องลงมือด้วยตัวเองจึงจะค่อนข้างดีหน่อย
เพียงพอนเหลืองได้ยินดังนั้นก็รีบลุกขึ้นมาทันที “ข้าไปด้วย ข้าฝีมือดี”
อยากจะเอาใจเถ้าแก่เหนียง เช่นนั้นจำเป็นต้องทำอะไรได้หมดทุกอย่าง รู้จักแต่พูดจาประจบสอพลออย่างเดียวนั่นคงมิได้เรื่อง
ทักษะการทำอาหารก็คือสิ่งที่นางแอบเรียนรู้มา โดยเฉพาะยามที่รู้ว่าต้องมาเมืองหลวงกับเถ้าแก่เหนียง นางจึงลอบทำอย่างลับๆ และเทียบดูกับปีศาจกระต่ายสามสี่ตัว ตอนนี้แม้ว่าทักษะฝีมือสู้หนิวต้าลี่ไม่ได้ แต่ก็น่าจะไม่ด้อยไปกว่าปีศาจกระต่าย
โดยสรุป จะให้เถ้าแก่เหนียงอยู่เมืองหลวงอย่างยากลำบากไม่ได้โดยเด็ดขาด
พวกเขาปีศาจเหล่านี้ได้รับการดูแลจากเถ้าแก่เหนียงจึงเปลี่ยนร่างได้ ฉะนั้นเหน็ดเหนื่อยเพื่อเถ้าแก่เหนียงแล้วจะเป็นอะไรไป
เพียงพอนเหลืองเดินตามไปต้อยๆ
หญิงรับใช้วัยกลางคนผู้นั้นมีถ้อยคำแต่ยากจะเอื้อนเอ่ย ทำได้เพียงเดินนำหน้าจากไป
เมื่อพ้นเรือนเฟิงหลันย่วนแห่งนี้แล้ว หญิงรับใช้วัยกลางคนถอนหายใจด้วยความโล่งอก ครั้นมองเห็นสาวใช้ที่เดินมา ก็รีบกล่าวทันที “ไปแจ้งให้ฮูหยินทราบเร็วเข้า บอกไปว่า ว่าคุณหนูรองใช้กำลังกับบ่าวไพร่…”
“อะแฮ่ม!” หู่อิ๋งอิ๋งส่งเสียงขึ้นมาด้วยความไม่สบอารมณ์ “พูดถ้อยคำไร้สาระเหล่านี้ทำไม! ข้าบอกแล้วอย่างไรล่ะว่าเถ้าแก่เหนียงหิวแล้ว อย่ามัวชักช้าเสียเวลา มิเช่นนั้นข้าจะเตะเจ้าให้ขาหัก!”
เมื่อถ้อยคำนี้หลุดออกมา หน้าชราๆ ของหญิงรับใช้วัยกลางคนถึงกับสั่นเทา
นางเร่งรีบเดินนำทางไปทันที
สาวใช้ผู้นั้นตระหนกตกใจกลัว ไม่รู้เช่นกันว่าเกิดเรื่องอะไรแล้ว ทว่าในเมื่อแม่นมที่อยู่ข้างกายฮูหยินซึ่งจัดว่าเป็นผู้มีอำนาจในระดับหนึ่งเอ่ยเช่นนี้แล้ว นางย่อมต้องนำคำพูดนี้ไปถ่ายทอดแก่ฮูหยิน ไม่แน่ว่าหลังจากนางโผล่หน้าไปข้างกายฮูหยินแล้วอาจจะได้เลื่อนขั้นและได้เบี้ยรายเดือนเพิ่มมากขึ้นหน่อยก็เป็นได้
ในห้องครัวใหญ่ของจวนโหวแห่งนี้ครึกครื้นไม่น้อยทีเดียว
โดยเฉพาะในเวลานี้ ถึงช่วงเวลามื้อเที่ยงของจวนโหวแล้ว ดังนั้นแม่ครัวที่อยู่ข้างในต่างก็ยุ่งมาก
ครั้นหู่อิ๋งอิ๋งและหวงเมี่ยนปรากฏตัว แม่ครัวเหล่านี้และสาวใช้ที่คอยเติมฟืนล้วนไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรนัก
หู่อิ๋งอิ๋งชะโงกหน้าไป “มีกับข้าวที่ทำเสร็จแล้ว หวงเมี่ยน หรือไม่ครั้งนี้เจ้าก็ถือเสียว่ามาทำความรู้จักเส้นทางแล้วกัน ไม่ต้องลงมือทำอาหารเป็นการพิเศษแล้ว อย่างไรเสียเถ้าแก่เหนียงก็ไม่ได้กินอะไรมาพักใหญ่แล้ว คงหิวและรอไม่ไหวแล้ว ไว้ครั้งหน้าค่อยว่ากันอีกที”
ตอนที่ 764 สั่งสอน
หวงเมี่ยนไม่ใช่ว่าต้องการแสดงฝีมือให้จงได้เช่นกัน ในตอนนี้เพื่อท้องของเถ้าแก่เหนียง นางจึงพยักหน้าตอบรับในทันที
หลังจากนั้นพวกนางจึงเดินขึ้นหน้าไปเพื่อเลือกของกินดีๆ ทันที
“อย่าแตะต้อง นี่คือรังนกของคุณหนูห้า…อีกเดี๋ยวก็จะมีคนมายกไปแล้ว…” แม่ครัวตะลึงไปชั่วขณะ
ประจวบเหมาะยิ่งนัก ในเวลานี้เอง เสี่ยวฉานสาวใช้ของคุณหนูห้ามาถึงพอดี ครั้นเห็นสถานการณ์ตรงหน้าก็สีหน้าเปลี่ยนไป “คุณหนูของพวกเราไม่ต้องการรังนกแล้ว”
เมื่อพูดจบก็วิ่งไปทันที
คุณหนูห้าบอกไว้ว่าระยะนี้ในบ้านจะไม่ค่อยสงบสุข หากเจอคนที่ติดตามข้างกายซ่งอิง หลบได้ก็หลบ หลบไม่ได้ก็วิ่งหนีไปเสีย โดยสรุปคือจะขัดแย้งกันขึ้นมาไม่ได้เด็ดขาด
คุณหนูเล็กอายุสิบห้าแล้ว ช่วงเวลาที่จะอยู่ในบ้านหลังนี้อย่างมากสุดก็อีกไม่เกินสามปี
ดำเนินชีวิตอย่างเจียมตัวจะดีกว่า
“…” แม่ครัวตะลึงงัน “เช่นนั้น…ยกไปเถอะ”
หวงเมี่ยนพยักหน้า “คุณหนูห้าผู้นี้ทำตัวได้มีลักษณะอย่างเถ้าแก่เหนียงจริงๆ ดีกว่าบิดามารดานางเยอะเลย นึกถึงตอนแรกที่พวกเขาสองพี่น้องไปยังหมู่บ้านเรา ท่านผู้เฒ่าของพวกเราก็ไม่ได้ปฏิบัติกับพวกเขาอย่างโหดร้ายทารุณปานนี้กระมัง ไม่ว่าจะกินดื่มล้วนส่งไปถึงมือโดยทันที”
“คนของจวนโหวแห่งนี้เทียบท่านผู้เฒ่าของพวกเราไม่ได้หรอก ท่านผู้เฒ่าเป็นผู้รู้ธรรมเนียมและมารยาท ทว่าพวกเขาไม่รู้” หู่อิ๋งอิ๋งกล่าวอย่างจริงจัง
นางหยิบน้ำแกงรสหวานแล้วมองไปยังจานขนมสองสามจาน
ถัดจากนั้นคือกับข้าวแปดอย่าง
กับข้าวแปดอย่างนี้ เป็นของที่ตักแบ่งออกมาจากอาหารของคนอื่นๆ ในจวนโหว
เป็ดย่างชิ้นบาง ฟองเต้าหูแผ่นม้วนทรงเครื่อง อาหารทะเลตุ๋น ปลานึ่ง แผ่นแป้งทอดรสเลิศ ขาหมูตุ๋น เนื้อไก่ผัดแห้งและผัดผักอีกหนึ่งอย่าง
มีเนื้อมีผักกับข้าวสวยสามสี่ชาม สมบูรณ์แบบ
เพียงแต่หู่อิ๋งอิ๋งหาถาดที่ใส่ของมากมายขนาดนี้ไม่ได้ หลังครุ่นคิด ก็นำกับข้าวเหล่านี้วางไว้บนโต๊ะกลมขนาดใหญ่ตัวนั้น ท้ายที่สุดก็อุ้มโต๊ะกลมตัวนั้นเดินจากไป
เมี่ยนหวงกลอกตา ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบของใช้ในครัวที่จำเป็น
เกิดเถ้าแก่เหนียงตื่นขึ้นมากลางดึกแล้วหิวเล่า นอกจากนี้ยังมีสหายที่ใช้ของเหล่านี้ด้วยได้
ส่วนวัตถุดิบ…เถ้าแก่เหนียงไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปสักหน่อย ตลอดทางมานี้นอกจากซ่งสวินมองไม่เห็น พวกเขาปีศาจเหล่านี้ล้วนมองเห็นเถ้าแก่เหนียงเสกของออกมาทำกินอยู่บ่อยครั้ง
ของอย่างเครื่องครัวพวกนี้คาดว่าก็คงเสกออกมาได้เช่นกัน แต่…เกิดถูกคนอื่นพบเข้าก็คงแย่ ดังนั้นนางทำบังหน้าเอาไว้ก่อนจะดีกว่า
พวกนางทั้งสองทำราวกับปล้นสะดมก็ไม่ปาน มาอย่างสบายๆ แล้วเดินกลับไปอย่างยิ่งใหญ่เกรียงไกร
ครั้นพวกนางเดินจากไปก็มีคนไปแจ้งท่านโหวและฮูหยินให้ทราบในทันที
หลานซื่อได้รับคำบอกเล่าของสาวใช้ผู้นั้นแล้ว ตอนนี้ก็ได้ยินถ้อยคำที่คนทางห้องครัวใหญ่มาถ่ายทอดอีก จึงเดือดดาลจนกินข้าวไม่ลง
“สารเลวจริงๆ! นางยังเห็นมารดาอย่างข้าผู้นี้อยู่ในสายตาอีกหรือไม่! นางคนไม่ได้รับการสั่งสอน ถึงขั้นรู้จักลักขโมยแล้วหรือ!” หลานซื่อโกรธจัดแทบบ้า หากไม่ใช่เพราะกังวลใจว่าคนอื่นจะเอาไปพูดมาก นางก็คงไม่ส่งไปเพียงแม่นมสองคนที่คอยปรนนิบัติรับใช้ข้างกายนาง
ตอนนี้คนผู้นี้มาเอาสิ่งของอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้ คนทั้งจวนจะไม่พากันพูดให้ทั่วแล้วหรือ!
“พาหญิงรับใช้ที่ร่างหนาแรงเยอะมาสักสามสี่คนแล้วไปทางด้านนั้นพร้อมกับข้า” หลานซื่อกล่าวด้วยความโมโห
นางเด็กสารเลวผู้นั้นกล้าลองดีกับนาง ก็มิใช่เพราะอาศัยสามคนที่พามาด้วยหรือ!
ตอนนี้นางจะไปจับคนพวกนี้เฆี่ยนตีสักหนึ่งชุดใหญ่แล้วค่อยขับไล่ออกจากจวนไป เพียงแต่น่าเสียดายที่ไม่มีสัญญาซื้อขายตัวของสามคนนี้ มิเช่นนั้นก็จะขายพวกเขาทิ้งไปเสีย
นางพวกรนหาที่ตายเหล่านี้!
หลานซื่อโกรธเกรี้ยว ครู่ถัดมาก็นำผู้คุ้มกันบ้านและหญิงรับใช้วัยกลางคนรวมๆ ยี่สิบคนไป
เพียงแต่หญิงรับใช้เหล่านี้ ไม่ได้กล่าวว่าซ่งอิงเป็นคุณหนูใหญ่ของจวนโหวแห่งนี้
พวกนางยืนกรานเป็นเสียงเดียวกันว่าคนผู้นี้ก็คือญาติผู้ยากจนที่มาจากทางด้านเมืองยง เป็นญาติห่างๆ อย่างมากสุดก็เป็นคุณหนูลูกพี่ลูกน้องร่วมวงศ์ตระกูล จัดอยู่ในระดับล่าง เพียงแค่รูปลักษณ์ละม้ายคล้ายคลึงกับคุณหนูใหญ่เล็กน้อยเท่านั้น ด้วยเหตุนี้จึงได้อยู่เป็นแขกที่นี่!
เดิมทีฮูหยินปรารถนาดีให้นางอยู่ที่นี่เพื่อจะได้อบรมสั่งสอน แต่กลับไม่คิดเลยว่าบ่าวไพร่ที่นางเลี้ยงดูไว้จะเป็นข้ารับใช้รังแกนาย จึงจำเป็นต้องสั่งสอนสักหนึ่งชุดใหญ่ให้เต็มที่!
