ตอนที่ 861 เป็นรูปเป็นร่าง
สืออิ๋งโมโหยิ่งนัก เพียงแต่เกลียดที่ตอนนี้นอกจากตนห้อยอยู่บนต้นไม้ก็ไม่มีประโยชน์เลยสักนิด มิฉะนั้น นางจะกลืนเซียนสองตนนี้เข้าไปก่อนเพื่อลิ้มชิมรสให้เต็มที่สักครั้งเป็นอันดับแรกอย่างแน่นอน!
ทว่านางก็ไม่รีบร้อน มองดูชิ้นส่วนผืนนี้ที่นับวันยิ่งกว้างใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ คิดว่าการจะฟื้นคืนไปอุดมสมบูรณ์เช่นตอนนั้นคงไม่ใช่เรื่องยากเช่นกัน
เพียงแต่น่าเสียดาย ตอนแรกปีศาจน้อยจำนวนมากขนาดนั้น หากไม่ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ เช่นนั้นก็ถูกคนของโลกเทพทำให้กลายเป็นสัตว์เลี้ยง เทพพวกนี้น่ารังเกียจจริงๆ
ขณะสืออิ๋งครุ่นคิด แสงกลมๆ ก้อนใหญ่ก็โอนเอนไปมาอีกครั้ง ส่ายไปถูกแสงกลมเล็กๆ ที่อยู่ข้างๆ
“ลั่วเจิน ไฉนเจ้าจึงกลายเป็นสภาพนี้ไปได้ ดวงวิญญาณปีศาจสลายกลายเป็นแบบนี้ ไม่เอาไหนเลยจริงๆ”
นางบ่นพึมพำ ส่วนซ่งอิงในตอนนี้นำปีศาจน้อยที่เปลี่ยนร่างแล้วจำนวนมากออกมาเป็นที่เรียบร้อย
ไม่นับพวกที่ยังภาษาไม่แข็งแรงและสติปัญญาต่ำหน่อย บัดนี้ปีศาจน้อยที่ใช้งานได้รวมๆ แล้วแปดสิบกว่าตัว
“มีปีศาจแมงมุม หรือปีศาจหนอนผีเสื้อบ้างหรือไม่” ซ่งอิงครุ่นคิดแล้วเอ่ยถาม
ปีศาจเหล่านี้รวมตัวกันอยู่ในลานบ้าน กู้หมิงเป่ายังไม่ตื่น ย่อมไม่ได้ยินคำพูดนี้ของซ่งอิงเป็นธรรมดา
เมื่อนางพูดจบ ก็ปรากฏปีศาจแมงมุมห้าตัวและปีศาจหนอนผีเสื้อหนึ่งตัวใหญ่ๆ
พวกตัวน้อยๆ เหล่านี้ไม่ได้บรรลุกันโดยง่ายดาย โชคดีที่ผ่านการเลี้ยงดูในช่องว่างระหว่างมิติ หากอยู่ข้างนอก ด้วยพลังหลิงชี่ที่บางเบาเช่นนี้คงไม่มีทางสำเร็จเป็นแน่
“พวกเจ้าน่าจะเชี่ยวชาญพวกการถักทอกระมัง อีกเดี๋ยวข้าจะเรียกคนมาและให้นางสอนพวกเจ้าถักถุงมือถุงเท้า พวกเจ้าตั้งใจเรียนรู้ตามด้วยล่ะ” ซ่งอิงกล่าวอีกครั้ง
บรรดาปีศาจได้ยินดังกล่าวก็รีบพยักหน้าทันที
“อีกเดี๋ยวพวกเจ้าทำความคุ้นชินไว้หน่อย ข้าจะให้หู่อิ๋งอิ๋งลงทะเบียนพวกเจ้าไว้ แต่ละคนเปลี่ยนมาจากรูปร่างอันใด อยากจะชื่ออะไรล้วนเขียนเอาไว้ทั้งหมด นอกจากนี้นางยังจะสอนความรู้พื้นฐานของการดำรงชีวิตภายนอกนี้ให้พวกเจ้าด้วย ตั้งใจเรียนให้ดีๆ หากไม่ซื่อตรงและเชื่อฟังก็จะถูกกำจัดทิ้ง ไม่มีโอกาสได้เปลี่ยนร่างเป็นครั้งที่สอง” ซ่งอิงพูดด้วยสีหน้าท่าทางเอาจริงเอาจังจนจบ
จากนั้นมอบคนเหล่านี้ให้หู่อิ๋งอิ๋งดูแล
ร่างเดิมหู่อิ๋งอิ๋งคือเสือโคร่งตัวใหญ่ จึงมีความสามารถในการข่มให้ปีศาจน้อยเหล่านี้ให้ยำเกรง
เหล่าปีศาจน้อยที่อยู่เบื้องล่างกำลังต่อแถว แต่ละคนตั้งชื่อให้ตนเองด้วยความดีอกดีใจ มองดูน่ารักอย่างยิ่ง
เพียงแต่ว่าพวกปีศาจก็ให้ความร่วมมือกันดี จึงลงทะเบียนเสร็จสิ้นในช่วงเวลาไม่นานนัก ต่อจากนั้นหู่อิ๋งอิ๋งพาสตรีวัยกลางคนผู้หนึ่งมา นางจะเป็นผู้สั่งสอนพวกนางถักทอสิ่งของต่างๆ ด้วยขนสัตว์
ปีศาจเหล่านี้ทั้งเกรงกลัวแต่ก็ชื่นชอบซ่งอิง ดังนั้นพวกนางจึงให้ความสำคัญกับเงื่อนไขของซ่งอิงอย่างยิ่ง
กระทั่งยามที่กู้หมิงเป่าตื่นนอน เปิดประตูออกมามองเห็นดังกล่าว คนทั้งคนถึงกับอึ้งทึ่ง
เห็นเพียงในลานบ้านแห่งนี้มีคนนั่งบนเสื่อที่พื้นอีกหลายคน ถือท่อนไม้เรียวเล็กเรียบมน ลองถักสิ่งของอยู่ แต่ละคนกระซิบกระซาบพูดคุยกัน แต่ขณะเดียวกันก็ดูจริงจังอย่างยิ่ง!
“คนตั้งเยอะขนาดนี้ มาจากไหนหรือ” กู้หมิงเป่ากล่าวด้วยความประหลาดใจ
“เพิ่งจ้างมา” ซ่งอิงเอ่ยตอบหน้าตาเฉย
กู้หมิงเป่าบีบหว่างคิ้ว “พี่ซ่ง คนที่ท่านรับสมัครมาเหล่านี้…ประหลาดมาก”
“ประหลาดหรือ” ซ่งอิงตระหนกตกใจ นี่มองออกด้วยหรือ
พวกเขาก็อยู่ในรูปลักษณ์มนุษย์ทั้งหมดมิใช่หรือ!
“ตอนที่ครอบครัวพวกข้าซื้อข้ารับใช้ โดยทั่วไปล้วนซื้อคนที่มองดูแล้วพอประมาณกัน จะให้มีคนที่โดดเด่นเกินผู้อื่น หรือเป็นคนที่ขยันขันแข็งเกินขอบเขตมิได้ เพราะมองดูแล้วจะไม่เข้ากับคนอื่นๆ ซึ่งจะทำให้ทำงานลำบาก แต่ที่ท่านแห่งนี้…อืม บ้างก็รูปลักษณ์ดี แต่ที่แย่ก็มี อีกทั้งมองดูไม่ค่อยเหมือนผู้ที่เคยได้รับการสั่งสอนจากพ่อค้าคนกลางซื้อขายคน ดูรอยยิ้มสดใสเบิกบานเกินควรจะเป็นไปหน่อยเจ้าค่ะ” กู้หมิงเป่ากล่าวทันที
ในฐานะข้าทาส ยิ้มด้วยความดีอกดีใจเช่นนี้ได้ที่ไหนเล่า
ดังนั้นนางจึงได้รู้สึกว่าคนเหล่านี้ที่ซ่งอิงซื้อมาดูแปลกประหลาด
นอกจากนี้ หากตระกูลพวกนางซื้อสาวใช้ ก็จะซื้อพวกเยาว์วัยหน่อย อย่างเช่นยี่สิบสามสิบปีโดยประมาณ รู้ประสีประสาและทำงานได้ดี แต่เมื่อซื้อกลับไปแล้วก็ยังต้องอบรมสั่งสอนอีกปีสองปี ทำให้พวกนางคุ้นชินการดำรงชีวิตในบ้านเสียก่อนแล้วค่อยเอามาอยู่ข้างกายผู้เป็นนาย
แต่คนเหล่านี้ที่ซ่งอิงซื้อไว้ รูปลักษณ์ตั้งแต่สิบกว่าปีไปจนถึงสามสิบสี่สิบปีล้วนมีทั้งนั้น ยังมีกระทั่งผู้ชายอีกหลายคน…
ตอนที่ 862 โฆษณาเผยแพร่
ครอบครัวข้ารับใช้ที่อยู่ในหมู่บ้านสวนชานเมืองแห่งนี้ก็มีทั้งชายและหญิง ดังนั้นเรื่องนี้ไม่ถือเป็นปัญหาใหญ่
หลักๆ กู้หมิงเป่ากังวลใจว่าซ่งอิงจะถูกคนหลอก ซื้อพวกคนที่ไม่รู้ประสีประสาอะไรทำนองนั้นกลับมา
“พวกนางล้วนเป็นผู้มาไกลจากทางด้านสวนว่านหลิงที่เมืองยง มองดูแปลกๆ ไปหน่อย แต่ทุกคนเชื่อฟังมาก เจ้าดูสิ เรียนรู้รวดเร็วด้วย นี่ยังไม่ถึงหนึ่งชั่วยามก็ดูเป็นรูปเป็นร่างแล้ว” ซ่งอิงยิ้มกล่าว
“ก็จริงอยู่เจ้าค่ะ” กู้หมิงเป่ามองสิ่งที่อยู่ในมือพวกนางแล้วพยักหน้า
หากพวกนางต่างก็เรียนรู้งานนี้จนทำได้แล้ว เช่นนั้นจะต้องทำเงินก้อนโตได้ก่อนการสอบคัดเลือกขุนนางแน่
ในหมู่ปีศาจเหล่านี้ของซ่งอิง ปีศาจแมงมุมเรียนรู้ได้ไวสุด หลังจากมองดูไปรอบหนึ่งก็ลงมือทำได้แล้วและระดับความรวดเร็วนั้น…ยิ่งไม่ต้องพูดถึง
กระทั่งถึงตอนเที่ยง ซ่งอิงก็ให้ปีศาจแมงมุมสามสี่คนนี้ไปอยู่ในช่องว่างระหว่างมิติ ในที่แห่งนั้นกว้างขวาง เปลี่ยนกลับไปอยู่ในร่างเดิม ด้วยความหลายขานั่น อยากจะโบกสะบัดอย่างไรล้วนได้ทั้งสิ้น จะได้ไม่ถูกจำกัดเพราะอยู่ในร่างมนุษย์
มีปีศาจแมงมุม ซ่งอิงจึงได้รับรู้ถึงอะไรที่เรียกว่าทำการผลิตอย่างต่อเนื่อง
การถักถุงมือและถุงเท้าก็ไม่ได้ยากนัก หลังจากเรียนรู้จนทำเป็นแล้ว วันหนึ่งถักสองคู่ไม่ใช่ปัญหา แต่นั่นถือเป็นกรณีคนธรรมดา ในฐานะปีศาจ ระดับความเร็วตลอดจนความทนทานย่อมมากกว่าไม่น้อย โดยเฉพาะปีศาจน้อยที่มีหลายมือพวกนั้น หลังจากเรียนรู้ทำเป็นแล้วก็ทำกันไม่หยุดหย่อน
ซ่งอิงเห็นเพียงจำนวนของถุงมือและถุงเท้าขนแกะที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อมีกำลังคนมากพอแล้ว ซ่งอิงก็ใจกว้างขึ้นมาก มอบให้กู้หมิงเป่าทันทีสิบคู่ จากนั้นก็หยิบถุงมือและถุงเท้าขนแกะออกมาอีกสิบคู่ รวมกับเสื้อขนแกะที่มีเพียงตัวเดียว ให้นางนำไปให้ซ่งสวินและให้เขาจัดสรรปันส่วนด้วยตนเอง
ซ่งสวินตอนนี้ถือว่าเป็นผู้ชำนาญการแล้ว หลังจากได้รับสิ่งของดีๆ พวกนี้ เขาก็ไปเดินโอ้อวดในสถานศึกษาทันที
เขาตั้งใจสวมเสื้อผ้าน้อยชั้นหน่อย
เสื้อผ้าบางๆ มองดูชวนตัวสั่นระริก แต่ซ่งสวินกลับไม่รู้สึกอะไรเลย อย่างไรเสียชั้นในก็มีเสื้อที่ทำจากขนแกะอยู่ ให้ความอบอุ่นได้ดีเยี่ยม
ครั้นพวกลู่ข่ายเห็นเขาสวมเสื้อผ้าตัวนอกบางเช่นนี้ ก็เกิดเป็นห่วงขึ้นมาทันที
“พี่ซ่ง นี่อีกไม่กี่วันก็ต้องสอบแล้ว ท่านต้องระมัดระวังสุขภาพหน่อย เกิดถึงเวลาเป็นไข้หวัดขึ้นมา เช่นนั้นก็ต้องคอยอีกสามปีเกว่าจะได้สอบชียวนะ”
“มิใช่ว่าพี่ซ่งวิตกกังวลเกินไปแล้ว ดังนั้นออกจากบ้านจึงลืมสวมเสื้อผ้าหรอกนะ” อวี๋ชิงส่งเสียงหัวเราะ
ซ่งสวินทำหน้าทำตาเลิศลอย ยื่นมือของตนเองออกไป “ตอนนี้ใจกลางฝ่ามือข้ายังเหงื่อออกด้วยซ้ำ มิใช่ว่าข้าสวมน้อยชั้น แต่เพราะน้องสาวข้าถักเสื้อขนสัตว์ตัวหนึ่งให้ข้าเป็นการเฉพาะ แม้ว่าเป็นแค่เสื้อตัวเล็กๆ ตัวเดียว แต่กลับเหมือนคลุมเสื้อคลุมตัวใหญ่เอาไว้ อีกทั้งยังบางเบาและอบอุ่นด้วย”
“เสื้อขนสัตว์หรือ ของที่ว่านั่นเป็นอย่างไรหรือ” ลู่ข่ายตะลึงงัน จากนั้นก็เริ่มลงมือทันที
นั่นอาจเป็นของที่ซ่งอิงน้องสาวของซ่งสวินมอบให้! โดยเฉพาะยังอยู่ในช่วงก่อนหน้าการสอบคัดเลือกขุนนางเช่นนี้ ฉะนั้นของที่ว่านี้ต้องเป็นของดีเยี่ยมอย่างแน่นอน!
เขารู้จักมักคุ้นกับซ่งสวิน ในตอนนี้จึงรีบฉุดกระชากคนเขาแล้วเปิดเสื้อดู
เสื้อแนบตัวแสนอบอุ่นยิ่ง ทั้งยังกักเก็บอุณภูมิความร้อนในร่างกายได้ดีมาก
“ยังมีอีกหรือไม่ ข้ายินดีซื้อของจากน้องสาวท่านในราคาสูงลิ่ว” ลู่ข่ายกล่าวทันควัน
ซ่งสวินส่ายหน้า “น้องสาวข้าบอกแล้วว่ามีเพียงตัวเดียว หากอยากจะซื้อต้องรอปีหน้า”
“ปีหน้าหรือ!” ลู่ข่ายรู้สึกไม่ชอบมาพากล ด้วยพฤติกรรมของซ่งอิงผู้นั้น ของที่ทำเงินได้ชั้นดีเช่นนี้จะเอาไว้ปีหน้าได้อย่างไรเล่า
ดังนั้นจึงจ้องมองซ่งสวินตาเขม็ง “ท่านบอกมาตามตรง ท่านยังมีของล้ำค่าอย่างอื่นอีกใช่หรือไม่”
“ไม่มีผู้ใดรู้จักข้าดีไปกว่าน้องชายอย่างพวกเจ้าจริงๆ” ซ่งสวินหัวเราะ จากนั้นเอาออกมาแสดงต่อหน้าทุกคน “ดูสิ นี่ก็คือถุงเท้าขนแกะ สวมถุงเท้านี้ไว้ก็จะไม่รู้สึกหนาวเท้า ตอนนี้แม้ว่าเริ่มเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิแล้ว แต่อากาศก็ยังหนาวเย็นมาก โดยเฉพาะเมื่อพวกเรานั่งลงก็เป็นอันต้องกินเวลาไปหลายชั่วยาม เท้าทั้งสองข้างถึงกับแข็งทื่อบ่อยครั้ง เมื่อมีถุงเท้านี้ก็จะช่วยได้มาก”
เมื่อพูดจบ เขาหยิบออกมาสามคู่ “น่าเสียดาย…น้องสาวข้าส่งมาให้ไม่มาก ตอนนี้ข้าเอามาได้เพียงสามคู่นี้ให้พวกเจ้าลองดู”
