ตอนที่ 869 อันตราย
ซ่งสวินตระหนกตกใจ รีบมองซ้ายมองขวา จากนั้นเขาเห็นเพียงดอกไม้ไฟถูกเหยียบแหลกเละในบริเวณไม่ไกลออกไป
สีหน้าเขาเปลี่ยนไปอย่างยิ่ง
“คุณชายซ่งเจ้าคะ!” สาวใช้วิ่งกลับมากะทันหัน “คุณชายซ่งเจ้าคะ เมื่อครู่คุณหนูถูกคนลักพาตัวไป ด้วยความที่คนเยอะเกินไป ข้าน้อยจึงตามตัวไม่เจอเจ้าค่ะ!”
สาวใช้ผู้นี้น้ำตาไหลรินนองหน้า หน้าเสียมาแต่ไกล ดูตระหนกตกใจและลนลานจนทำอะไรไม่ถูก ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“นานแค่ไหนแล้ว ไปทางด้านไหน” ซ่งสวินรีบถามทันควัน
สาวใช้ชี้นิ้วไปทิศทางหนึ่ง “ทิศเหนือเจ้าค่ะ! ผู้คนเยอะเกินไปข้าน้อยจึงเบียดไปไม่ไหว! เรื่องเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่นี้เองเจ้าค่ะ…”
“เจ้าไปแจ้งให้ทหารลาดตระเวรรับทราบก่อน บอกเพียงแค่มีคนหายตัว ไม่ต้องบอกนามของคุณหนูตระกูลเจ้า หลังจากบอกทหารลาดตระเวรแล้วก็รีบไปจวนจงกั๋วกง ให้ท่านกั๋วกงส่งทหารออกตามหานาง!”
ทหารลาดตระเวรลงมือเป็นฝ่ายแรก จะได้ตรวจสอบผู้ต้องสงสัยอย่างละเอียดเสียก่อน
เขาพูดสิ่งเหล่านี้จบก็รีบวิ่งไปยังทิศทางที่สาวใช้ชี้นิ้วในทันที
เพียงแต่น่าเสียดาย บริเวณโดยรอบเต็มไปด้วยผู้คน จึงมองไม่เห็นแม้แต่เงาด้วยซ้ำ
ซ่งสวินครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วน กู้หมิงเป่าใส่หน้ากากตลอดเวลาตั้งแต่ปรากฏตัว ถึงแม้ต่อมาต้องการกินอาหาร ก็ทำเพียงเลิกหน้ากากขึ้นเล็กน้อยเท่านั้น อีกทั้งในบริเวณนี้ก็แสงไฟสลัว มองออกเพียงว่าเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง น่าจะมองไม่ออกว่าคนผู้นี้คือใคร
หมายความว่าเรื่องนี้น่าจะไม่ใช่การวางแผนร้ายไว้ล่วงหน้า หากแต่เป็นการลักพาตัวทั่วๆ ไปเพื่อหวังทรัพย์สิน
ซ่งสวินรีบตั้งสติให้สงบนิ่ง จากนั้นเริ่มมองสำรวจตามตรอกมืดรอบๆ
เมื่อครู่ช่วงเวลาที่เขาปลีกตัวไปไม่ได้นานนัก ดังนั้นคนผู้นั้นยังต้องหนีไปไม่ไกลแน่ กระทั่งอาจมีความเป็นไปได้สูงว่าจะซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางฝูงชน
ซ่งสวินมองไปทั่วสารทิศ พลันมองเห็นร่างคนชราคู่หนึ่งเดินประคองแขนเลี้ยวเข้าไปตรงหัวมุมนั้น
เขาจึงรีบตามไปทันที
หากเขาเป็นโจร จะไม่ปรากฏตัวในลักษณะของชายฉกรรจ์กำยำแข็งแรงเป็นแน่ คนชราและเด็กต่างหากจะทำให้คนอื่นคลายความระมัดระวัง กรณีเด็กน้อย จะจับแต่งกายปลอมตัวทำได้ยาก แต่หากเป็นผู้ชราก็จะง่ายดายกว่ามาก
อีกทั้งเมื่อครู่คนชราทั้งสองคนนั้น ตัวสั่นงันงกอย่างยิ่ง
วันนี้เป็นเทศกาลวันแห่งความรัก มีความเป็นไปได้มากว่าจะเกิดเหตุเหนือความคาดหมาย คนแก่เฒ่าที่ร่างกายไม่ดีไม่มีทางออกจากบ้านแน่
เวลาเดียวกันนั้น กู้หมิงเป่าสะลึมสะลือไร้เรี่ยวแรงแม้แต่น้อย นางรู้สึกเพียงมีคนดึงนาง นางก็เดินตามอย่างไม่รู้ตัว แต่ในใจนางรู้สึกถึงความผิดปกติและขัดขืน
และในขณะนี้ ซ่งอิงอยู่ในช่องว่างระหว่างมิติ วิญญาณปีศาจของสืออิ๋งกระโดดขึ้นกระโดดลง ดูแล้วไม่เชื่อฟังอย่างยิ่ง
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วหรือ” หลังจากซ่งอิงรู้สึกได้ก็เอ่ยถามทันที
“ร่างนั้นของข้าตกอยู่ในอันตราย” สืออิ๋งเอ่ยปาก จากนั้นก็สบถขึ้นมา “ล้วนเป็นฝีมือเทพเซียนสารเลวพวกนั้นที่ก่อปัญหา ข้าทำได้เพียงปิดผนึกดวงวิญญาณปีศาจเพื่อหลบเลี่ยงเทพเซียนเหล่านั้น ดังนั้นร่างกายนั้นก็คือมนุษย์อย่างแท้จริง ชะตาชีวิตของมนุษย์ล้วนขึ้นอยู่กับโลกเทพ ดังนั้นพวกเขาจึงคิดหาวิธีการทำให้ข้าประสบหายนะ!”
ด้วยความสามารถของนางในตอนนี้ ยังทำลายกระดานชะตาชีวิตของตนเองไม่ได้!
ร่างกายนั้นของนาง เมื่อเกิดมาไม่นานพี่ชายคนโตก็เสียชีวิต บิดามารดาก็เสียชีวิต ญาติพี่น้องก็เหลือเพียงปู่หนึ่งคนและพี่ชายคนรองอย่างกู้หมิงชูอีกหนึ่งคน
ต่อมาสวมชุดผิด ถูกเข้าใจว่าเป็นกู้หมิงชูแล้วถูกคนลักพาตัวไป ตอนนั้นนางเปลืองแรงกายไปไม่น้อยกว่าจะแผ่กระจายพลังปีศาจอันน้อยนิด ทำให้แนวโน้มสถานการณ์พลิกผันไป
แต่เพราะสภาพทางกายอ่อนแอเกินไป เหมือนพวกขี้โรคคนหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น เดินไปไม่กี่ก้าวก็หอบหนักแล้ว!
นี่ยังไม่เท่าไร แต่หลายปีมานี้นางประสบเรื่องเหนือความคาดหมายไม่น้อยเลยจริงๆ ขนาดอยู่รับลมเย็นในลานบ้าน ยังมีแมวป่ากระโดดออกมาเกือบจะกัดนางตาย!
เทพเซียนชั่วช้า กระดานชะตาชีวิตของนางถูกปรับเปลี่ยนไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว
“กู้หมิงเป่าตกอยู่ในอันตรายหรือ” ซ่งอิงตระหนกตกใจเช่นกัน “ตอนนี้เจ้ารู้ตำแหน่งของนางหรือไม่”
“อยู่ในนี้ไม่รู้ แต่หลังจากออกไป วิญญาณปีศาจข้านี้จะไปหาเรือนร่างนางได้เอง” สืออิ๋งรีบกล่าวขึ้นมาอีกครั้ง
ตอนที่ 870 ชายชู้
ความจริงนางกลับมายังโลกปีศาจแล้ว อีกทั้งมีต้นวัฏจักรให้อยู่ นางกลับหรือไม่กลับร่างนั้นล้วนได้ทั้งสิ้น ถึงขั้นต่อให้ร่างมนุษย์นั่นตายไปแล้วก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ เพียงแค่เอาพลังความสามารถส่วนหนึ่งของนางกลับคืนมาก็เท่านั้น!
แต่หัวหน้าชื่นชอบกู้หมิงเป่า สาวน้อยผู้อ่อนโยนคนนั้นของนาง
ด้วยเหตุนี้จึงปล่อยให้กู้หมิงเป่าตายไม่ได้
ในฐานะราชันปีศาจ นางยังพอมีความสามารถในการออกจากโลกปีศาจอยู่ เพียงแต่นางอยากได้รับการยินยอมจากซ่งอิงด้วย
ซ่งอิงย่อมตกลงอยู่แล้ว
ต่อจากนั้นไม่ทันไร ลูกแสงกลมๆ ของสืออิ๋งก็เหาะออกไปทันที
“นะ…นางมีพลังปีศาจไม่ธรรมดา เจ้าปล่อยนางออกไป นั่นมิใช่การสร้างหายนะให้มวลมนุษย์หรือ…” เซียนหลิงเฟิงยอมไม่ได้ จึงหยั่งเชิงบรรทัดฐานล่างของซ่งอิงอย่างระมัดระวัง
“แล้วตอนที่เทพเซียนอย่างพวกเจ้าปรับเปลี่ยนกระดานชะตาชีวิตของมนุษย์ ไม่รู้สึกว่าตนเองกำลังสร้างหายนะให้มวลมนุษย์บ้างหรือ” ซ่งอิงกล่าวด้วยรอยยิ้มเย็นชา
สิ่งของอย่างกระดานชะตาชีวิต ว่ากันตามหลักน่าจะเป็นสิ่งที่มีกำหนดแน่ชัดในตัวมันเอง
เทพเซียนก็กำลังใช้พลังในการเปลี่ยนชีวิตทั้งชีวิตของกู้หมิงเป่าเหมือนกันนี่!
ปัจจุบันเทพเซียนสองคนนี้หายตัวไป แต่เบื้องบนน่าจะยังมีเทพเซียนคนอื่นอีกที่อยากจะกำจัดกู้หมิงเป่าซึ่งเป็นร่างของราชันปีศาจ ดังนั้นจึงใช้กลอุบายอย่างไม่หยุดหย่อน
เพียงแต่…
นางกลับประหลาดใจอย่างยิ่งว่าปัจจุบันฮั่วเจ้ายวนไม่ใช่เทพเซียน จะกำจัดปีศาจตามประสงค์ของเบื้องบนได้หรือ
ซ่งอิงเม้มปาก
…
เวลาเดียวกันนี้ ซ่งสวินตามสองผู้ชราไปติดๆ ไม่นานก็พบว่าตนเองไล่ตามมาถึงบ้านใหญ่โตแห่งหนึ่ง เพียงแต่อย่างไรเสียเขาก็เป็นคนธรรมดา มิหนำซ้ำยังเป็นปัญญาชนผู้อ่อนแอ ถูกเจอตัวได้ง่ายมาก ไม่นานก็มีอันธพาลจำนวนมากดาหน้ากันออกมาจากลานบ้าน จับตัวเขาเข้าไปอย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง
กู้หมิงเป่าถูกคนมัดมือมัดเท้าและปิดปาก หยาดน้ำตาเอ่อคลอดวงตา
เมื่อนางมองเห็นซ่งสวิน จึงส่งเสียงร้อง ‘ฮือๆๆ’ ออกมาจากปากที่ถูกอุดเอาไว้
ซ่งสวินจมูกเขียวหน้าบวม ดูไม่ได้อย่างยิ่ง “คุณหนูกู้ ขออภัยด้วย”
หากเขาไม่เอ่ยปากเชิญชวนนางออกมา ก็คงไม่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้
เขาเพิ่งพูดจบก็ถูกอุดปากเช่นกัน
“โอ้ เป็นคู่รักหนุ่มสาวเสียด้วย เช่นนั้นจะขังพวกเจ้าสองคนไว้ด้วยกัน ใช้ช่วงเวลาสุดท้ายที่ให้คุ้มค่าล่ะ! อีกไม่นาน คนรักของเจ้าก็ต้องไปปรนนิบัติคนอื่นแล้ว! ฮ่าๆๆ” ชายฉกรรจ์พูดจบก็ปิดประตูในทันที
การที่พวกเขาจับตัวคน แน่นอนว่าเพราะต้องการเอาไปขาย
เมื่อครู่มองสำรวจอยู่นาน แม่นางสาวน้อยผู้นี้มือเรียวบาง กิริยาอ่อนโยนสง่างาม มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นแม่นางที่เคยผ่านการเรียนรู้ระเบียบและมารยาทมาก่อน ย่อมขายได้ราคาสูงเป็นแน่
รอตกดึกค่อยขนย้ายคนออกไปภายนอกผ่านเส้นทางลับ เมื่อออกไปยังบริเวณพื้นที่ห่างไกลแล้ว ต้องกลับมาไม่ได้อีกเป็นแน่!
ในขณะนี้ ความจริงกู้หมิงเป่ายังอยากกล่าวขอโทษซ่งสวินอยู่เลย
นางเป็นผู้ที่มีแต่ความยุ่งยากวุ่นวายเช่นนี้มาตั้งแต่เล็กจนโต หากไม่ใช่เพราะมี ‘เซียนงู’ ปกป้องนาง นางก็คงไม่ได้เติบใหญ่เพียงนี้!
วันนี้นางพอจะคาดการณ์ล่วงหน้าได้เช่นกัน
สถานที่ที่คึกคักขนาดนี้ จะไม่มีอันตรายเลยสักนิดได้อย่างไรเล่า
“วันนี้จับได้สินค้าชั้นดีหรือ” มีเสียงชายผู้หนึ่งแว่วขึ้นมาจากด้านนอกกะทันหัน พูดจบก็ถ่มน้ำลายแล้วกล่าวอีกครั้ง “เปิดประตู ข้าขอไปมองดูผ่านตาสักหน่อย”
ครั้นสิ้นเสียง บานประตูก็เปิดออก มิหนำซ้ำยังมีคบเพลิงคอยให้แสงสว่างอีกด้วย
กู้หมิงเป่าตอนนี้ผมเผ้ากระเซิงเล็กน้อย แต่บนใบหน้ากลับเกลี้ยงเกลา
นางรูปลักษณ์หน้าตาดีอย่างยิ่ง ครั้นมองเห็น ชายผู้นั้นจึงแววตาลุกวาวทันที “นี่ไฉนยังมีผู้ชายด้วยอีกคน”
“เขาสะกดรอยตามมา”
“ฮ่า ตามมาหรือ เช่นนั้นก็ดีเลย แม่นางสาวน้อยที่เพิ่งจับตัวมาเช่นนี้โดยทั่วไปล้วนดื้อรั้นไม่ค่อยเชื่อฟัง จะได้ให้นางเห็นอะไรที่แทงใจสักหน่อย ต่อจากนี้จึงจะปรนนิบัติผู้คนอย่างเชื่อฟังได้” พูดจบก็ให้คนหิ้วตัวซ่งสวินขึ้นมา
พวกเขาจับตัวทั้งสองคนลากไปยังลานบ้าน
จับซ่งสวินขึงเอาไว้โดยไม่พูดพร่ำทำเพลง
ชายเฒ่าผู้นั้นหยิบผ้าที่ยัดอยู่ในปากกู้หมิงเป่าออก ยิ้มพรายแล้วกล่าว “แม่นางสาวน้อย พูดประโยคน่าฟังสักสองสามให้ข้าได้ฟัง มิฉะนั้นข้าจะตีชายชู้ผู้นี้ให้ตาย”
ซ่งสวินส่ายหน้าสุดชีวิตทันที
ม่านตากู้หมิงเป่าหดตัวและกัดริมฝีปากแน่น
