ตอนที่ 871 คนในครอบครัว
ชายผู้นั้นยกมือขึ้นอย่างไม่รีบร้อน “เอาแส้ชุบน้ำเกลือหน่อย แล้วหวดลงไปแรงๆ ตายเมื่อไรก็เอาไปโยนทิ้งไว้ที่สุสานรกร้าง ก็แค่ชีวิตเดียวเท่านั้น ข้าไม่สงสารหรอก”
“ช้าก่อน! ท่านปู่…ท่านปู่ข้าเป็นกั๋วกง พวกเจ้าริใช้กำลังกับเขา ท่านปู่ข้าไม่ให้อภัยพวกเจ้าแน่ ต่อให้ต้องออกตามล่าไปยังถิ่นแดนไกลเพียงใด ก็จะลากตัวพวกเจ้าออกมาให้จงได้เช่นกัน!” กู้หมิงเป่ากัดฟันกล่าวด้วยความโกรธ
“กั๋วกงหรือ” คนผู้นั้นตะลึงงัน เห็นได้ชัดว่าหวาดกลัวเล็กน้อย แต่ต่อจากนั้นไม่ทันไรก็หัวเราะขึ้นมา “แม่นาง เห็นพวกข้าเป็นคนโง่เขลาหรือ หากท่านปู่เจ้าเป็นท่านกั๋วกงจริง เช่นนั้นข้าก็ยิ่งต้องทำให้เขาตาย จากนั้นเอาตัวเจ้าขายไปไกลๆ เสียเลย”
“หญิงสาวของตระกูลกั๋วกง ย่อมมีมูลค่าสูงมากขึ้นเป็นแน่ ดูจากลักษณะเจ้า มองปราดแรกก็รู้ว่าเป็นเด็กหัวอ่อนคนหนึ่ง เจ้าทำตัวว่านอนสอนง่ายเสียดีๆ คืนนี้ปรนนิบัติข้าก่อน หลังจากนี้ไม่ว่าเจ้าเป็นใครก็ไม่มีหน้าได้เจอผู้คนอีกแล้ว!” เขาชะงักไปชั่วครู่ จากนั้นกล่าว “ฟาดเลย!”
ครั้นสิ้นเสียง แส้ก็ตวัดลงมาบนลำตัวของซ่งสวินเสียงดัง ‘เพียะ’
แสงกลมๆ ของสืออิ๋งมาถึงอย่างรวดเร็ว และเห็นฉากนี้พอดี
ทันใดนั้นนางก็ไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง
แม่! เจ้า! สิ!
นั่นเป็นคนครอบครัวของจักรพรรดิปีศาจของนางเชียวนะ!
ครั้นลำแสงพุ่งเข้าตัวของกู้หมิงเป่า พลังปีศาจที่ถูกปิดผนึกไว้พลันเปิดออกกะทันหัน
ดวงตาทั้งสองของ ‘กู้หมิงเป่า’ ปรากฏสีแดงโลหิตขึ้นมา นางคลี่ยิ้มเยาะหยัน “พวกเจ้า…หมด…เวลาสนุก…แล้ว”
ครั้นเกิดเสียงดัง ‘โครม’ พละกำลังหนึ่งก็แล่นไปที่เชือกบนตัวจนขาด
ชายเหล่านั้นตระหนกตกใจ รีบมองมาทันที
สืออิ๋งแววตาเย็นชา ครั้นยกสองมือขึ้น มีดไฟนับสิบเล่มก็ปรากฏจากข้างหลังแล้วพุ่งทะยานออกไป ตามด้วยเสียง ‘สวบ สวบ’ พุ่งเข้าไปตัดคอชายเหล่านั้น
“ปีศาจ…”
พวกเขากลัวจนหัวหด
ซ่งสวินเองก็ตกใจ หากวิ่งได้ คาดว่าเขาก็วิ่งหนีไปแล้วเช่นกัน แต่ตอนนี้เขาถูกคนมัดเอาไว้ ทำได้เพียงมองดูกู้หมิงเป่าที่ตัดหัวของคนนับสิบลงไปในชั่วพริบตาเดียว!
นี่ก็ว่าแย่แล้ว แต่หัวคนพวกนั้นยังลอยละลิ่วอยู่กลางอากาศมาถึงข้างตัวกู้หมิงเป่า
ข้างหลังนางพลันปรากฏหัวงูขนาดใหญ่สิบหัว ส่งเสียง ‘คำราม’ หนึ่งครั้ง แล้วกลืนซากศพหนึ่งลงท้องไป
“ไอ้พวกกระจอก! ริจะข่มเหงข้าที่นี่หรือ” สืออิ๋งสบถ
นางก็แค่เลือกใช้พลังปีศาจน้อยนิดเท่านั้นเอง ตอนนี้ไม่นึกเลยว่าจะเหนื่อยจนหอบเล็กน้อย เห็นทีว่าคงใช้วิธีการสังหารคนประเภทนี้ไม่ได้แล้ว ทำได้เพียงกลืนทั้งเป็นเท่านั้น
“…” ซ่งสวินเบิกตาโต
ไม่กล้าจินตนาการเลยว่าวันหนึ่งแม่นางน้อยที่อ่อนโยนน่ารัก จู่ๆ จะพ่นคำหยาบคาย มิหนำซ้ำยังเปลี่ยนเป็นสัตว์ประหลาดขนาดใหญ่ตนหนึ่ง ส่งเสียงคำรามว่าจะเขมือบคนพวกนี้ให้หมดขึ้นมากะทันหัน!
หัวงูที่แผ่เบี้ยอยู่เหมือนกับปากเหวลึก ครั้นอ้าปากก็ดูดกลืนคนเหล่านี้ทั้งหมดลงท้องไปในคราวเดียว!
“เหนื่อยจริง” สืออิ๋งถอนหายใจ
โลกมนุษย์แห่งนี้ลำบากเกินไปแล้ว แค่กินคนยังเปลืองแรงถึงเพียงนี้
แต่จะให้นางเปลี่ยนเป็นร่างคนแล้วต่อกรกับพวกเขาหรือ นั่นมันไม่สะใจเลยสักนิด!
ดูแล้วนางไม่ยอดเยี่ยมยิ่งใหญ่เอาเสียเลย!
แทบจะเป็นเวลาชั่วพริบตาเดียว สืออิ๋งก็เก็บกวาดสถานที่เกลี้ยงเกลา
เหลือเพียงซ่งสวินที่เบิกตาโตจ้องมองนาง
“ข้าไม่กินเจ้า เจ้าจะสั่นอะไรนักหนา” สืออิ๋งคลี่ยิ้มกว้าง เดินขึ้นหน้ามาบีบคางของซ่งสวิน “ไอ้หยา ดูขาวและอ่อนโยนไม่เบาเสียด้วย”
พูดจบก็แล่บลิ้นออกมาเลียหน้าหนึ่งที
“…” ซ่งสวินถึงกับเบิกตาโต สีหน้าแดงก่ำ “แม่นางกะ…กู้…”
“ก็แค่จอมซื่อบื้อคนหนึ่ง น่าเบื่อจริงๆ” สืออิ๋งถอนหายใจ “ร่างของข้านั่นชวนให้ผู้คนชมชอบใช่หรือไม่”
“…” เขาไม่เข้าใจ
“กู้หมิงเป่า นางทำให้เจ้าหวั่นไหวหรือไม่” สืออิ๋งจิ้มๆ ลงไปที่หน้าอกบริเวณหัวใจของซ่งสวิน
“…” ซ่งสวินไม่มีสีหน้าอารมณ์หลงเหลือเสียแล้ว
ตอนนี้ต้องฝันอยู่เป็นแน่
“เจ้าสู่ขอนางแต่งงานเถอะ” สืออิ๋งกล่าวอีกครั้ง นางอยากเป็นพี่สะใภ้ใหญ่ของจักรพรรดิปีศาจของนาง ถึงแม้เป็นเพียงร่างกายของนางก็ตาม…
หากได้มีความสัมพันธ์กับซ่งสวินผู้นี้ อย่างน้อยนางก็ถือเป็นคนในครอบครัวของหัวหน้ากระมัง
ตอนที่ 872 ปีศาจหรือ
ครั้นคิดได้เช่นนี้ สืออิ๋งก็รู้สึกว่ายอดเยี่ยมยิ่ง
“เจ้า เจ้าเป็นใคร…” หลังจากซ่งสวินเอ่ยถามก็กลืนน้ำลายแล้วเอ่ยพูดอีกครั้งอย่างประหม่า “ปี…ปีศาจหรือ”
“แน่นอนว่าเป็นปีศาจน่ะสิ เจ้าโง่เขลาหรือ” สืออิ๋งเลิกหางคิ้วขึ้น “จำเอาไว้ด้วยว่า อีกเดี๋ยวอย่าได้บอกกู้หมิงเป่าว่าเกิดอะไรขึ้น มิเช่นนั้นเมื่อข้าปรากฏตัวอีก ข้าก็จะกลืนเจ้าในคำเดียวเช่นกัน แม้แต่กระดูกก็ไม่ให้เหลือ! เข้าใจหรือไม่”
“เข้า…เข้าใจแล้ว…” ซ่งสวินหนังตากระตุก
ไม่ใช่กู้หมิงเป่า ไม่ใช่นางก็ดี…
“ขี้ขลาดจริง” สืออิ๋งมองซ่งสวินแวบหนึ่งอย่างดูถูก จากนั้นยื่นมือมาลูบใบหน้ารูปทรงไข่ของซ่งสวิน “จริงสิ ห้ามบอกน้องสาวเจ้าด้วยว่ามีปีศาจกินคน”
“…” ซ่งสวินมีหรือจะไม่ตอบรับ “ตกลง”
“เด็กดี” สืออิ๋งยิ้มอย่างมีความสุข แต่นางรูปลักษณ์หน้าตาเหมือนกู้หมิงเป่าไม่ผิดเพี้ยน ดังนั้นรอยยิ้มนี้มองดูไร้เดียงสา แต่ขณะเดียวกันก็ดูเหมือนพวกอันธพาลชอบข่มขู่คน
สืออิ๋งแก้เชือกให้ซ่งสวิน เห็นบาดแผลตามตัวเขา หลังจากขบคิดครู่หนึ่งก็ใช้พลังปีศาจอันเล็กน้อยพยายามทำให้รอยบาดเจ็บหายไปทั้งหมดอย่างเต็มที่ หลังจัดการสิ่งเหล่านี้แล้วก็ผนึกพลังปีศาจของตนเอาไว้ใหม่อีกครั้ง ชั่วพริบตาเดียวกู้หมิงเป่าก็ล้มลงไปบนพื้น
“แม่นางกู้!” ซ่งสวินวิตกกังวลถึงขีดสุด รีบจับตัวคนเขย่าทันที
กู้หมิงเป่าสะลึมสะลือขึ้นมา จากนั้นก็มองเห็นซ่งสวิน “พี่ซ่ง ท่านปู่มาช่วยพวกเราแล้วใช่หรือไม่”
“…” ซ่งสวินกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “คนชั่วหนีไปหมดแล้ว”
“หนีไปแล้วหรือ” กู้หมิงเป่าลุกพรวดขึ้นมาอย่างตกใจ “เอ๋ จริงหรือ ทำไมกัน จริงสิ เมื่อครู่ดูเหมือนข้าเห็นพวกเขาตีท่านด้วย ท่านเป็นอย่างไรบ้าง!”
“เอ๋ บาดแผลเล่า” กู้หมิงเป่าตกตะลึง
“ไม่ได้ตี อาจเป็นเพราะเจ้าตื่นตระหนกมากเกินไป จึงเป็นลมหมดสติ” ซ่งสวินโกหกอย่างหน้าไม่อาย “หลังจากเจ้าเป็นลมไป ก็มี…มีจอมยุทธ์มาขับไล่พวกเขาไปแล้ว พวกเราก็รีบไปกันเถอะ ข้าให้สาวใช้ของเจ้าแจ้งท่านปู่เจ้าให้ทราบแล้ว คิดว่าพวกเขาคงเริ่มตามหาเจ้าให้ทั่วแล้วกระมัง”
ซ่งสวินเอ่ยถ้อยคำเหล่านี้จบ เหงื่อเย็นเฉียบก็ผุดเต็มแผ่นหลัง
เขาเกรงว่ากู้หมิงเป่าจะไม่เชื่อ
แต่กู้หมิงเป่าแม้รู้ว่าตนเองประสบอันตรายได้ง่าย แต่ก็รู้เช่นกันว่านางมีโชคที่เปลี่ยนจากอันตรายเป็นแคล้วคลาดดีมากเช่นกัน ดังนั้นตอนนี้ซ่งสวินเอ่ยเช่นนี้ นางจึงพยักหน้าเชื่อในทันที
“เช่นนั้นต้องขอบคุณท่านจอมยุทธ์ผู้นั้นมาก” กู้หมิงเป่าถอนหายใจ “พี่ซ่ง เรื่องนี้ข้าจะอธิบายกับคนในครอบครัวเอง ท่านอย่าได้ตำหนิโทษตนเองเกินไป ความจริงข้าติดเที่ยวเล่นจึงได้พานให้ท่านเดือดร้อนไปด้วย”
ความจริงตอนนี้ซ่งสวินงุนงงเล็กน้อย สมองถึงกับตามไม่ทัน
เขาเอาแต่ส่ายหัว ไม่พูดอะไรทั้งสิ้น
กู้หมิงเป่าคิดว่าเป็นเพราะซ่งสวินได้รับความตื่นตระหนกอย่างยิ่งแล้ว
อย่างไรเสียก็เป็นคนเล่าเรียนหนังสือ เลี่ยงไม่ได้ที่จะขี้ขลาดหน่อย
แต่ซ่งสวินมักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ…ทว่าคิดไม่ออกเสียที
เขาเพียงแค่ให้กู้หมิงเป่าจัดแจงเสื้อผ้าและผมเผ้าสักหน่อยอย่างมึนงงสับสน แล้วก็พานางออกจากลานบ้านใหญ่โตแห่งนี้ มุ่งไปยังสถานที่ที่ทหารลาดตระเวนอยู่ในทันที
ในขณะนี้ข้างนอกเกิดสภาวะฉุกเฉินทั่วสารทิศ ครั้นกู้หมิงเป่าปรากฏตัวก็ถูกรับตัวไปในทันใด
ซ่งสวินมองแผ่นหลังนางที่ไกลออกไป พลันฉุกนึกบางอย่างขึ้นมาได้
นาง…ดูเหมือนจะไม่กลัวเลยหรือ!
ถึงแม้นางจะมีท่าทีอย่างน้ำตาเอ่อคลอดูจะร้องไห้ตลอดเวลา แต่เมื่อคิดอย่างถี่ถ้วน ตั้งแต่ต้นจนท้ายสุด นางเพียงแต่วิตกกังวลอยู่บ้างเท่านั้น แต่ไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวอย่างคนทั่วไปเลย!
กระทั่งยามที่เขาเอ่ยว่ามีจอมยุทธ์ปรากฏตัว นางก็ไม่ได้สงสัยเลยหรือ
สตรีทั่วไปหลังจากเผชิญเรื่องเช่นนี้ ถึงแม้อันตรายผ่านพ้นไปแล้วก็น่าจะหลงเหลือความตื่นกลัวจนควบคุมตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ!
แต่กู้หมิงเป่า นางสงบจนไม่เหมือนคน…
ปี…ปีศาจหรือ
เสียงดัง ตุบ ซ่งสวินหมดสติลมลงบนพื้น
ไม่ใช่เพราะเขาตกใจเรื่องกู้หมิงเป่า เพียงแต่สภาวะจิตใจของเขาวิตกกังวลอย่างสูงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จึงเพียงแค่เป็นลมในเวลานี้เท่านั้นเอง
