ตอนที่ 883 ภาพวาดที่เป็นจริง
ซ่งสวินชี้นิ้วไปที่ภาพวาดของตนเอง “พวกเจ้าลองดู มีอะไรต้องการเพิ่มเติมหรือไม่”
ปีศาจแมงมุมขมวดคิ้วนิ่วหน้าขณะมองตนเองในรูปวาด “แบบนี้ไม่ดี ข้าดูธรรมดามาก”
“เช่นนั้นควรแก้ไขอย่างไร” ซ่งสวินงงงวย เดิมทีก็เป็นคนธรรมดาทั้งนั้น จะวาดให้ออกมารูปแบบไม่ธรรมดาอย่างไรเล่า
“ท่านวาดมือให้ข้าเยอะๆ หน่อยได้หรือไม่” ปีศาจแมงมุมเอ่ยถาม
“ข้าก็ด้วย!” ปีศาจแมงมุมตัวอื่นรีบเบียดขึ้นมาเช่นกัน
“ข้าอยากได้ปีกคู่หนึ่ง เป็นแบบที่เหมือนกับผีเสื้อนั่นละ”
“วาดเปลือกหุ้มที่แข็งแรงลงไปให้ข้าด้วยได้หรือไม่ อีกอย่างนะ ข้าอยากนั่งอยู่บนต้นไม้ ไม่อยากนั่งยองอยู่กับพื้น ท่านวาดรูปนี้ไม่สวยเลย”
“ข้าอยากมีแสงสว่างๆ ด้วย หากที่วาดคือตอนกลางคืนก็ดีสิ จะต้องมีเพียงข้าที่สวยงามที่สุดเป็นแน่”
“…”
คนกลุ่มหนึ่งส่งเสียงจอแจไม่หยุด สุดท้ายขณะมองภาพวาดนี้ก็รู้สึกยิ่งมองยิ่งขัดตา จากนั้นทุกคนถลึงตาใส่ซ่งสวิน “ไฉนท่านวาดข้าได้อัปลักษณ์ขนาดนี้เล่า ข้าต้องไปหาเถ้าแก่เหนียงขอคำอธิบายเสียแล้ว”
“ใช่ นี่มือแค่คู่เดียวจะทำอะไรได้ ท่านไม่รู้สึกว่าข้าทำงานรวดเร็วหรือ ลักษณะอย่างข้า ก็ควรวาดมือหลายๆ ข้างหน่อย!”
“…” ซ่งสวินถึงกับเบิกตาโต
นี่มันเรื่องอะไรกัน
ต้องวาดหลายๆ มือ แล้วยังต้องการปีกและเปลือกหุ้มอีกด้วย!
“ทุกคน…” ซ่งสวินเอ่ยปากอย่างยากลำบาก “พวกเจ้าไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว ที่ข้าวาดคือภาพที่เป็นจริง เป็นสิ่งที่ข้าเห็น ปีกและมือที่พวกเจ้าบอกล้วนวาดให้ไม่ได้ทั้งนั้น หากวาดลงไปจริงๆ ภาพวาดนี้ก็จะดูผิดปกติกันพอดี”
ฮั่วเจ้ายวนยิ้มพรายอยู่ด้านข้างมาโดยตลอด
เขาพลันรู้สึกว่าตนเองมองเห็นปีศาจเหล่านี้อยู่คนเดียวไม่สนุกเอาเสียเลย
“ถึงอย่างไรที่นี่ก็ไม่มีคนนอก ในเมื่อพี่เขยพูดถึงขนาดนี้แล้ว หรือไม่พวกเจ้าให้เขาได้เห็นภาพที่เป็นจริงที่สุดหน่อยเป็นเช่นไร” ฮั่วเจ้ายวนกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วกล่าว
ทุกคนนิ่งงัน ลังเลใจเล็กน้อย
นี่ไม่ค่อยดีกระมัง
ซ่งสวินเหม่อมองด้วยความงุนงง
วันนี้เขาอาการย่ำแย่เกินไปแล้วจริงๆ ไฉนเขามักจะฟังคำพูดของฮั่วเจ้ายวนไม่ค่อยเข้าใจ ดูคลุมเครือไปหมด เขาจึงรู้สึกแย่เป็นพิเศษ
ปีศาจน้อยเหล่านี้ของซ่งอิงเพิ่งเปลี่ยนรูปลักษณ์ได้ไม่นาน ส่วนเพียงพอนเหลืองแล้วยังมีหู่อิ๋งอิ๋ง หรือแม้กระทั่งพวกอิงต้าซาน ในปกติแต่ละวันล้วนยุ่งมาก พวกเขาต้องกำกับดูแลร้านค้าแล้วยังต้องติดตามซ่งอิงตลอดจนส่งข่าวสาร ดังนั้นไม่มีเวลาชี้แนะสั่งสอนพวกปีศาจน้อยเหล่านี้
ในเวลานี้ถูกฮั่วเจ้ายวนกล่าวเช่นนี้ ทุกคนล้วนไร้เดียงสาอย่างยิ่ง จึงรู้สึกว่าฟังดูมีเหตุผล
ทั้งสองท่านนี้ล้วนเป็นญาติที่อยู่ข้างกายเถ้าแก่เหนียง คนหนึ่งเป็นพี่ชาย อีกคนเป็นสามี ถูกพวกเขารับรู้ก็น่าจะไม่เป็นปัญหาอันใด
อีกทั้งเขาเป็นฝ่ายต้องการวาดภาพที่เป็นจริงเองนี่!
บริเวณรอบๆ ก็ปราศจากผู้อื่น
จากนั้นปีศาจน้อยกลุ่มหนึ่งจึงเริ่มเดินไปยังตำแหน่งของตนเองอย่างสุขอกสุขใจ เมื่อเดินไปถึงบริเวณที่เหมาะสมและพึงพอใจ จากนั้นแต่ละตนก็กลายเป็นรูปลักษณ์ร่างเดิม บ้างก็ห้อยอยู่บนต้นไม้ บ้างก็เกาะบนดอกไม้ นอกจากนี้ยังถักไยขนาดใหญ่ออกมาในชั่วพริบตา และยืนเก๊กท่าอยู่บนไยนั้น มองดูพิเศษเป็นอย่างยิ่ง
“…” ซ่งสวินนิ่งงันอยู่ที่เดิม
ต่อจากนั้นไม่ทันไรก็เกิดเสียง ตุบ เขาเป็นลมล้มพับไปกับพื้น พู่กันพร้อมภาพวาดนั่นล้วนตกลงมาบนใบหน้าของตนเอง
ฮั่วเจ้ายวนเผยสีหน้ารู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย จากนั้นรีบมองดูและลูบๆ เขา ยังมีลมหายใจ ไม่ได้ตกใจจนตายก็เป็นอันใช้ได้
“ไฉนเขานอนหลับไปแล้วเล่า! แล้วใครจะวาดภาพให้พวกเราล่ะ!”
ฮั่วเจ้ายวนเหลือบมองซ่งสวินอย่างเห็นใจ “เขาเป็นลม จำเป็นต้องให้เขาหาหมอ”
“หมอหรือ ไม่ต้องๆ ข้าพ่นเสมหะให้เขาเอง จะต้องฟื้นแน่นอน” มีหนอนผีเสื้อตัวหนึ่งปีนป่ายขึ้นมา พูดจบก็พ่นของเหลวสีเขียวๆ ลงบนหน้าซ่งสวิน มันไหลเข้าไปในปากเขาเล็กน้อย
ในหนึ่งเค่อถัดมา ซ่งสวินลืมตาตื่นจริงๆ
“ท่านอ๋อง เมื่อครู่ข้าเหมือนกับมองเห็น…”
ตอนที่ 884 ตกบ่อบาดาลแล้วยังปาหินใส่
ยังไม่ทันสิ้นเสียง ซ่งสวินก็สบตากับหนอนผีเสื้อที่ตัวเรียบเกลี้ยงเกลาแต่ก็ดูประหลาดๆ ตัวนั้น จากนั้นเขาก็ส่งเสียงตะโกนลั่น “ปี ปีศาจ…”
“พี่เขย ก็แค่ปีศาจน้อยจำนวนหนึ่ง ไยต้องตระหนกตกใจเช่นนี้ด้วย” เห็นได้ชัดว่าฮั่วเจ้ายวนสงบนิ่งมาก
“?” ซ่งสวินตกตะลึง คนทั้งคนตัวสั่นเทา
อย่าบอกนะว่าทั่วหล้านี้เปลี่ยนไปแล้ว เป็นเขาเองที่ขี้ขลาดเกินไปหรือ
“ต้องขอบคุณปีศาจน้อยตนนี้ที่ปลุกท่านให้ฟื้น” ฮั่วเจ้ายวนกวาดตามองไปยังของเหลวที่อยู่บนใบหน้าเขา ก่อนจะถอยหลังหนึ่งก้าวอย่างรังเกียจ “ท่านดูสิ ความจริงปีศาจพวกนี้ล้วนจิตใจดีมาก…”
ดังนั้นจะรังเกียจซ่งอิงไม่ได้เด็ดขาด
มิเช่นนั้น เหอะ
ซ่งสวินหน้าถอดสี เนื้อตัวสั่นเทา จากนั้นรีบล้มลุกคุกคลานกลับเข้าเรือน คนทั้งคนขดตัวอยู่บนเตียงในห้องนอน คลุมโปงเสียมิดชิด
ฮั่วเจ้ายวนเห็นดังนั้นก็รู้สึกว่าตนเองอาจเล่นใหญ่ไปแล้ว
เขาลังเลครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจไปหาซ่งอิงเพื่อบอกเล่าความจริง
ฮั่วเจ้ายวนปล่อยซ่งสวินอยู่ในบ้านสวนแห่งนี้ตามลำพัง
หลังจากฮั่วเจ้ายวนไปแล้ว ซ่งสวินก็ไม่กล้าออกมาเช่นกัน คนทั้งคนขดตัวอยู่ในนั้น นอนก็ไม่ก็กล้านอน เดินก็ไม่กล้าเดิน ดวงตาทั้งสองแดงก่ำ เต็มไปด้วยอารมณ์วิตกกังวล
บรรดาปีศาจน้อยคล้ายกับรู้สึกได้ว่าตนเองกระทำผิดไปแล้ว จึงพากันมาอออยู่หน้าปะตูไม่กล้าไปไหน
หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วยามกว่าๆ ฮั่วเจ้ายวนจึงได้มาหาซ่งอิงถึงที่
ซ่งอิงเห็นเขาสีหน้าแปลกๆ ก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก
“มีเรื่องอันใดหรือ” ซ่งอิงถาม
“ทำไมข้าจึงมองไม่เห็นร่างเดิมของเจ้า” ฮั่วเจ้ายวนไม่ค่อยเข้าใจ ซ่งอิงที่เขามองเห็นก็คือคน ไม่มีลักษณะอะไรพิเศษ
“ท่านฝึกตนบำเพ็ญเพียรแล้วหรือ” ซ่งอิงมองเขาอย่างตกตะลึงระคนประหลาดใจ “ไม่เลวจริงๆ มองดูแตกต่างไปแล้วจริงๆ ด้วย ดูมีความเป็นเทพสวรรค์ขึ้นมาก”
“เลิกหยอกล้อข้าได้แล้ว” แม้จะพูดเยี่ยงนี้ ทว่าฮั่วเจ้ายวนกลับภูมิใจเล็กน้อย ระหว่างนี้เองพลันนึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้ จึงกล่าวขึ้นอีกครั้ง “เมื่อครู่…เห็นปีศาจน้อยเหล่านั้นในหมู่บ้านสวนเจ้าแล้ว”
“ห้ามบอกกล่าวคนนอกเด็ดขาด มิเช่นนั้นข้าจะสับท่าน” ซ่งอิงชี้นิ้วใส่เขา
“ช้าไปแล้ว” ฮั่วเจ้ายวนลูบๆ จมูก
“หมายความว่าอะไร หรือว่าท่านหาคนไปจับปีศาจแล้วหรือ!” ในแววตาซ่งอิงฉายความโกรธเกรี้ยวขึ้นมาชั่ววูบ
ฮั่วเจ้ายวนเห็นท่าไม่ดีจึงรีบสารภาพตามจริง “แน่นอนว่ามิใช่ ข้าจะหาคนมาจับปีศาจได้อย่างไรเล่า ความจริง…พี่เขย เมื่อครู่เขาต้องการวาดภาพเหล่าปีศาจน้อย นี่วาดๆ อยู่ บรรดาปีศาจน้อยก็ไม่พอใจ ข้าเลยขบคิดดู พี่เขยไม่เห็นภาพลักษณ์ที่แท้จริงของพวกมัน จึงวาดออกมาได้ไม่สมจริง ก็เลย…”
“หลอกล่อให้พวกมันเผยร่างเดิมออกมา” ฮั่วเจ้ายวนกล่าวอย่างละอายใจ
“…” ซ่งอิงเบิกตาโตด้วยความตกใจทันที
“จะโทษข้าก็ไม่ได้เช่นกัน” ฮั่วเจ้ายวนกล่าวเสริมอีกประโยค
“ไม่โทษท่านหรือ” ซ่งอิงสบถฮึๆ
“แน่นอน ความจริงเขาไม่รู้ประสีประสา ข้าเห็นเขาวันนี้ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า มิหนำซ้ำยังใส่ร้ายว่าเจ้ากินคน ข้ารู้สึกไม่ค่อยพอใจจึงอยากสั่งสอนเขาสักครั้ง” สารภาพโทษเสีย หนักจะได้เป็นเบา ในทางกลับกัน การปฏิเสธข้อเท็จจริงจะต้องถูกจัดการอย่างเข้มงวด เขาเข้าใจว่าตอนที่ผู้กระทำผิดสารภาพความผิดควรทำเช่นไรจึงจะได้รับความชื่นชอบหน่อย
“ท่านจะไปรู้อะไร! เขาถูกปีศาจตนอื่นทำให้ตกใจกลัวแล้วต่างหาก!” ซ่งอิงส่งเสียงโวยวาย “ฮั่วเจ้ายวน ท่านนี่เหลือเกิน เขาก็แค่คนเล่าเรียนหนังสือคนหนึ่ง เพิ่งตระหนกตกใจใหญ่หลวงมาหมาดๆ จึงอยากไปพักผ่อนที่หมู่บ้านสวนแห่งนั้นสักหน่อย ท่านกลับกล้าดี เอาเกลือราดปากแผลเขาหรือ ข้ามองไม่ออกเลยจริงๆ ว่าท่านจะเป็นพวกเห็นคนตกบ่อบาดาลแล้วยังปาหินใส่[1]!”
“ไม่ใช่เจ้าหรือ” ฮั่วเจ้ายวนตะลึงงัน “เช่นนั้น…จริงๆ แล้วเป็นข้าที่ใส่ร้ายพี่เขยหรือ”
“พี่ชายข้าเล่า” ซ่งอิงเอ่ยถาม
“เขา…” ฮั่วเจ้ายวนสีหน้าประหม่า “ยังอยู่ที่หมู่บ้านสวน”
“…” ซ่งอิงโกรธจัดเกินทน
“พี่ชายข้า! คนอ่อนแอเรี่ยวแรงน้อยนิด! เพิ่งเห็นปีศาจจำนวนมากขนาดนั้น ตอนนี้ทั้งร่ายกายและจิตใจได้รับความกระทบกระเทือน ท่านกลับ กลับทิ้งเขาอยู่หมู่บ้านสวนแห่งนั้นลำพังหรือ” ซ่งอิงยอมใจเขาจริงๆ อยากจะด่าว่าเขา แต่ตอนนี้เขาเผยสีหน้าละอายใจจะแย่ มองดูน้อมรับผิดอย่างจริงใจ จึงทำให้คนเห็นแล้วจนใจจริงๆ
แต่เมื่อนึกถึงซ่งสวิน ซ่งอิงก็รู้สึกปวดใจจริงขึ้นมาอีกครั้ง!
—————————-
[1] ตกบ่อบาดาลแล้วยังปาหินใส่ (落井下石) อุปมาว่า คอยซ้ำเติม
