ตอนที่ 889 ฝึกฝนความกล้าหาญ
เมื่อซ่งอิงพูดเช่นนี้ สืออิ๋งก็วางใจแล้ว
เพียงแต่ต้องใช้ประโยชน์จากร่างของกู้หมิงเป่าอีกครั้ง ซ่งอิงทำใจไม่ค่อยได้นัก “ทางที่ดีที่สุดจัดการให้รวดเร็ว กู้หมิงเป่าเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา ข้าไม่หวังให้นางถูกคนอื่นพบเห็นถึงความผิดปกติ”
“หัวหน้า ท่านจิตใจดีงามเกินไปแล้ว แม้ว่านั่นคือกู้หมิงเป่า แต่ก็เป็นข้าเช่นกันนี่ หากข้ากับนางมิใช่คนเดียวกัน ข้าก็เข้าร่างนางไม่ได้หรอก” สืออิ๋งเข้าใจความคิดของซ่งอิง นางรู้สึกว่าตนแตกต่างกับกู้หมิงเป่าเหลือเกิน
สืออิ๋งกล่าวอีกครั้งหลังจากครุ่นคิด “หัวหน้า กู้หมิงเป่าก็คือข้า อันที่จริงเราสองนิสัยดั้งเดิมก็เหมือนๆ กัน สิ่งเดียวที่ต่างคือนางไม่มีความทรงจำหลายๆ ปีของข้า ร่างกายไม่ได้แบกรับความเกรี้ยวกราดและตะกละตะกลามของข้า แต่ต่อให้แตกต่างกันราวฟ้ากับดิน สุดท้ายก็ยังเป็นหนึ่งเดียวกับข้า”
พูดจบ สืออิ๋งก็ทะยานออกไป
หลังจากผ่านไปสองชั่วยาม ภายในห้องครัว ดวงตาทั้งสองของกู้หมิงเป่าพลันเกิดแสงสีแดงสว่างวูบ ต่อจากนั้นพลังปีศาจในกายก็พลุ่งพล่านเต็มเปี่ยม
ฮั่วเจ้ายวนรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลข้างนอก จึงออกมามองดูในทันที
เขาสบเข้ากับดวงตาคู่นั้นของ ‘กู้หมิงเป่า’
“ข้าไม่สู้กับเจ้าหรอกนะ ทางที่ดีที่สุดอย่ายั่วยุข้า” สืออิ๋งชิงเอ่ยปากทันควัน
ฮั่วเจ้ายวนมองเห็นบนตัวกู้หมิงเป่ามีสัตว์ที่ใหญ่มหึมาตนหนึ่งรางๆ เป็นงูขนาดใหญ่ที่มีสิบหัว มิหนำซ้ำยังมีปีกขนาดใหญ่มากอีกด้วย ดูคุ้นตาเล็กน้อย
“เจ้าไม่ใช่กู้หมิงเป่า ตอนเช้าที่ข้ามองเห็นแม่นางกู้ นางมิใช่ลักษณะเช่นนี้” ฮั่วเจ้ายวนขมวดคิ้ว
“ข้าคือนาง เพียงแค่ปิดผนึกวิญญาณปีศาจไว้เท่านั้นเอง ตอนนี้เจ้าไม่เอาไหนขึ้นมากจริงๆ รู้น้อยเห็นน้อยจึงเห็นเรื่องธรรมดาๆ เป็นเรื่องประหลาด” สืออิ๋งดูถูก “นี่คนของโลกเทพไม่ได้สมองกลายเป็นก้อนหินกันหมดแล้วกระมัง ไม่นึกเลยว่าจะให้เจ้ามายั่วยวนข้า”
ฮั่วเจ้ายวนได้ยินถ้อยคำนี้พลันไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง
“แต่จะว่าไป หากเป็นตอนที่ข้าระดับความรู้ความสามารถยังไม่ดีเยี่ยม เจ้าก็น่าจะยังพอมีเสน่ห์อยู่บ้างสำหรับข้า โดยเฉพาะสำหรับเรือนร่างน้อยๆ นั้นของข้า ออกจะดูบริสุทธิ์ไร้เดียงสาอยู่บ้าง ถูกเจ้าหลอกล่อแล้วหลงกลก็คงเป็นเรื่องปกติ แต่ตอนนี้เจ้าถอดใจเถอะ เป็นลูกเจี๊ยบที่หัวหน้าข้าเลี้ยงไว้ไปอย่างว่านอนสอนง่ายเสีย มิฉะนั้นข้าไม่สนว่าเจ้าเป็นใครกลับชาติมาเกิด จะเคี้ยวเจ้าให้แหลก!” สืออิ๋งเผยสีหน้าท่าทีดุดัน
นางไม่มีความรู้สึกดีๆ ต่อคนของโลกเทพ!
โดยเฉพาะเป็นคนที่มีความเกี่ยวข้องกับคนชั่วช้าสับปลับผู้นั้น!
“เจ้าเคยเห็นข้าด้วยหรือ เมื่อใดกัน” ฮั่วเจ้ายวนเอ่ยปากถาม
“เมื่อน้านนานมาแล้วน่ะสิ ตอนนั้นชางเวย เจ้าไม่ได้อ่อนแอเหมือนเช่นตอนนี้” สืออิ๋งยิ้มเล็กน้อย “ข้าคิดไม่ถึงเช่นกันว่าทั้งชีวิตของตนเองจะได้มองเห็นเจ้าเหมือนกับมดเช่นนี้…”
นางพูดยังไม่ทันจบ ซ่งอิงก็เดินเข้ามาหา
สืออิ๋งสีหน้าเปลี่ยนไป รีบแก้คำพูดทันที “ชางเวย เจ้ายังดูเป็นวีรบุรุษรูปงามเฉกเช่นเมื่อก่อนไม่ผิดเพี้ยน เราสองก็ถือว่าเป็นสหายเก่ากัน ตอนนั้นข้าอุตส่าห์ไม่ถือโทษโกรธแค้นที่เจ้าแย่งดาบของข้าไป บัดนี้ในเมื่อมาอยู่ข้างกายหัวหน้าแล้ว เช่นนั้นก็สมานฉันท์กันเถิด”
นางพลิกหน้าได้ไวกว่าพลิกหน้าหนังสือเสียอีก ฮั่วเจ้ายวนก็ถือว่าเพิ่งเคยพบเคยเจอเช่นกัน
เพียงแต่ว่าจากถ้อยคำนางครานี้ เขาจับใจความข้อมูลที่สำคัญมากได้
หัวหน้าและดาบ
ฮั่วเจ้ายวนมองซ่งอิง พลางคลึงๆ หว่างคิ้ว
ซ่งอิงเป็นใคร หัวหน้าที่ว่านั่นหรือ นางคือคนในภาพนั้น หรือว่าเป็นคนอื่นกันแน่
สืออิ๋งเห็นเขาไม่ขวางทางแล้ว จึงเดินอ้อมเขาเพื่อเข้าไปในห้องของซ่งสวิน
ซ่งสวินยังคงหลับอยู่ สืออิ๋งครุ่นคิดชั่วครู่ จากนั้นใช้พลังปีศาจอันน้อยนิดเขี่ยผ่านใจกลางคิ้วของเขา “นี่ หนุ่มน้อยขี้ขลาด ตื่นเร็วเข้า!”
ซ่งสวินตระหนกตกใจ ลืมตาตื่นในทันที
“แม่นางกู้หรือ” ซ่งสวินมองซ้ายมองขวาทันที “แม่นางกู้มาอยู่ในห้องข้าได้อย่างไร แม่นางรีบออกไปจะดีกว่า…”
“ปัญญาชนผู้ยากจน” สืออิ๋งกลอกตามองบน “น้องสาวเจ้าอยู่ข้างนอก หากเจ้าไม่อยากให้นางตกใจแย่ก็เดินตามข้าไปเสีย”
“เจ้า…” ซ่งสวินม่านตาหดตัวชั่ววูบ “ปีศาจหรือ”
“ใช่แล้ว ออกไปเดินเล่นกับข้า ข้าจะฝึกฝนความกล้าหาญให้เจ้าสักหน่อย!”
ตอนที่ 890 ของขวัญ
สืออิ๋งพูดจบ นางไม่รอให้ซ่งสวินพยักหน้าตกลง ก็ดึงคนเขาลุกขึ้นมาจากเตียงเสียแล้ว เพื่อให้ซ่งอิงวางใจ นางยังบังคับเขาให้จัดแจงผมเผ้าให้เรียบร้อยและสวมใส่เสื้อผ้าสะอาดสะอ้าน
แม้ว่าย่างก้าวโซซัดโซเซไปหน่อย แต่อย่างไรเสียก็ผ่านการนอนหลับมางีบหนึ่งแล้ว ดังนั้นตอนนี้จึงมองดูมีชีวิตชีวาอยู่บ้าง
“เจ้า เจ้าอย่าทำร้ายน้องสาวข้า ข้าจะเชื่อฟังเจ้า” ซ่งสวินพยักหน้าจริงจัง
“ตกลง” สืออิ๋งตอบรับโดยง่ายดายเป็นพิเศษ
ทั้งสองคนเดินเคียงบ่ากันออกมาจากในห้อง จากนั้นโบกมือให้ซ่งอิง สืออิ๋งก็ทำเป็นว่าออกจากบ้านมาชมทิวทัศน์
ซ่งสวินในขณะนี้สมองใช้การไม่ค่อยดี ไม่ได้คิดเลยว่าเหตุใดซ่งอิงจึงไม่ขัดขวางการไปด้วยกันของชายหนุ่มหญิงสาวที่โสดทั้งคู่
“พ่อหนุ่มขี้ขลาด เรื่องที่ข้ากินคนน่ากลัวขนาดนั้นเชียวหรือ” สืออิ๋งสองมือกอดอก “ลักษณะการกินของข้าสง่างามมาก กลืนเข้าไปในคำเดียวเท่านั้นเอง ไม่ได้เคี้ยวละเอียดแล้วกลืนเข้าไปอย่างเจ้าเสียหน่อย เจ้ามีอันใดให้รับไม่ได้หรือ”
“…” ซ่งสวินถึงกับเบิกตาโต
มือสั่นระริก
“มนุษย์อย่างพวกเจ้าตอนที่กินเนื้ออย่างอื่น ยังชอบกินของที่สดใหม่เลย มิหนำซ้ำยังยังเอาไปนึ่ง ต้ม ทอดสารพัด แล้วทำไมข้าจะทำไม่ได้” สืออิ๋งเอ่ยถามอีกครั้ง
“…”
“ทำไมเจ้าไม่พูดจา มิใช่ว่าดูถูกข้าหรอกนะ!” สืออิ๋งไม่ค่อยพอใจนัก “ช่างเป็นจอมขี้ขลาดจริงๆ เจ้าเป็นผู้ชายด้วยซ้ำ ไยจึงไม่เอาไหนเช่นนี้เล่า”
“ข้าน้อย ข้าน้อยเพียงแค่ไม่เคยเห็นผู้ที่กินคน จึงรับไม่ได้ชั่วขณะ” ซ่งสวินเผยสีหน้าเศร้าสลด
“เห็นหลายๆ ครั้งหน่อยก็สิ้นเรื่องแล้วมิใช่หรือ ปีศาจตัวน้อยๆ ไม่กี่ตนก็ทำเจ้าตกใจกลัวจนลุกไม่ขึ้นได้ เจ้าใจเสาะปานนี้จะทำการใหญ่ได้อย่างไร” สืออิ๋งปั้นหน้าอบรมสั่งสอน “อีกทั้งเจ้ายังไม่ได้ขอบคุณข้าเลย หากวันนั้นมิใช่เพราะมีข้าอยู่ คนตัวบางๆ เช่นเจ้าคงได้ถูกคนเขาเฆี่ยนตีตายไปแล้ว แม้แต่แม่นางที่เจ้ารักก็จะถูกคนอื่นข่มขืนไปแล้วด้วย!”
“แม่นางกู้มิใช่ผู้ที่ข้าน้อยรัก…”
“ข้าบอกว่าใช่ก็คือใช่ เจ้ายังไม่ยินดีปรีดาอีกหรือ นางมีอะไรไม่ดี!” สืออิ๋งได้ยินดังกล่าวก็ส่งเสียงตะโกนขึ้นมาทันที
ซ่งสวินเม้มปาก
สืออิ๋งพูดจบรู้สึกเช่นกันว่าตนอาจดุไปหน่อย จึงกดเสียงเบาลง “หนุ่มน้อยปัญญาชน เจ้ากลัวอันใดเล่า เจ้ามองข้าสิ ข้าก็เหมือนกับเจ้า เปลี่ยนเป็นคนได้เช่นกัน เพียงแค่วันนั้นข้ากินของที่ผิดไปเท่านั้นเอง เห็นแก่ความที่ข้าช่วยชีวิตเจ้าไว้ เจ้าก็อย่ากลัวข้าเลยได้หรือไม่”
“เรื่องนี้…มิใช่สิ่งที่ข้าจะควบคุมได้” ซ่งสวินใจเต้นระรัว
“เช่นนั้นก็ได้ สองสามวันนี้เจ้ามองข้าให้เยอะๆ มองเยอะแล้วเดี๋ยวก็ไม่กลัวเองละ” สืออิ๋งถอนหายใจ “ข้าคือสืออิ๋ง เป็นสัตว์ประหลาดที่เกิดจากสวรรค์และโลก กำเนิดอยู่ในภูเขาเพลิงกลางทะเล แหล่งรวมพลังน้ำและไฟ ข้าคือผู้ที่ลักษณะใหญ่โตที่สุดในหมู่ปีศาจ…”
ซ่งสวินมักจะรู้สึกว่า ปีศาจตนนี้เอ่ยพูดว่าตนเองมีขนาดใหญ่โตภายใต้ใบหน้าของคุณหนูกู้ เป็นอะไรที่…แปลกประหลาดมาก
“ช่วงเวลาที่ข้าอยู่โลกมนุษย์นี้จะถูกยับยั้งพลังปีศาจไว้ จึงมอบของขวัญที่ยอดเยี่ยมมากมายให้เจ้าไม่ได้ บัดนี้ข้าเห็นว่าเจ้าตื่นกลัวไม่เบา ก็ขอมอบวิวทิวทัศน์งดงามให้เจ้าเป็นการปลอบขวัญเจ้าแล้วกัน หลังจากดูจบแล้ว ห้ามร้องไห้และเอะอะอีก!” สืออิ๋งสบถฮึ จากนั้นขับพลังปีศาจไปทั่วทั้งกาย ภายในบริเวณโดยรอบไม่เกินหนึ่งร้อยเมตรพลันมืดลงเล็กน้อย จากนั้นมีแสงคล้ายดอกไม้ไฟลอยขึ้นในอากาศ
ลูกไฟเล็กๆ งดงามมากมายจนชมไม่หมด
“เจ้าอย่าแตะต้องเชียวนะ หากแสงเพลิงนี้ถูกตัวเข้าละก็ จะลวกใบหน้าน้อยๆ เจ้านี้เสียหายได้” ยามที่ซ่งสวินเหม่อมองอยู่ สืออิ๋งกล่าวเสริมอีกประโยค
ทันใดนั้น คนผู้นี้ก็แทบที่จะขดตัวลงในทันที
ปีศาจตนนี้ มิใช่กำลังข่มเหงเขาอยู่หรือ!
“เจ้า เจ้าปรารถนาอันใด…ขอเพียงเจ้าไม่ทำร้ายคนครอบครัวข้า จะ จะฆ่าจะสับ…ล้วนเชื่อฟังทั้งนั้น…ขอเพียงไม่ต้องเคี้ยวอย่างละเอียดก็พอ…” ซ่งสวินน้ำเสียงเบาจนเหมือนยุง
“เจ้าคนผู้นี้ช่างไม่รู้ประสีประสาเอาเสียเลย! ข้ากำลังปลอบใจเจ้าอยู่ ปลอบใจเจ้าน่ะ เจ้ายังมองไม่ออกอีกหรือ!” สืออิ๋งน้อยเนื้อต่ำใจอย่างยิ่ง “เจ้าดูสิ แสงนี้งดงามกว่าดอกไม้ไฟของมวลมนุษย์อย่างพวกเจ้าอีกกระมัง! อีกทั้งข้าไม่อ่อนโยนหรือ ข้าไม่ได้ดุเจ้าและไม่ได้กินเจ้า เจ้าพูดจาเช่นนี้มิใช่กำลังยั่วยุข้าอยู่หรือ!”
