คนด้านนอกประตูผงะ เฉินตันจูที่ขี่ม้าจากทางไกลมาก็ผงะ ไม่พบเพียงแค่เดือนเศษ ท่านพ่อชราลงจนนางใกล้จะจำไม่ได้แล้ว ผอมลงจนเสื้อเกราะไม่อาจปิดบังร่างผอมเอาไว้ได้
เฉินตันจูปิดปาก ไม่ให้ตนเองร้องไห้ออกมา นางได้ยินคนด้านหน้าประตูพูดขึ้น
“ท่านมหาราชครูเฉิน ท่านต้องการขับไล่พวกข้าไป ไม่เหลือหนทางให้พวกข้าหรือ”
ท่านมหาราชครูเฉินน่ากลัวก็จริง แต่เวลานี้ทุกคนล้วนหมดทางรอดแล้ว ยังมีอะไรน่ากลัวอีก ทุกคนโวยวายขึ้น อีกทั้งยังมีหญิงชราเดินขึ้นหน้าจับแขนเฉินเลี่ยหู่เอาไว้
เฉินเลี่ยหู่มองพวกเขา ไม่หลบหลีกไม่ห้ามปราม พูดเพียง “ข้าไม่ได้ต้องการทำเช่นนี้”
“เจ้าไม่ได้ต้องการ? บุตรสาวของเจ้าพูดแล้ว!” คนชราคนหนึ่งพูดขึ้น “บอกว่าพวกข้าจะป่วยหรือตาย หากไม่ติดตามท่านอ๋องไปก็คือการทรยศท่านอ๋อง คือผู้ที่ไม่จงรักภักดี”
สิ่งเหล่านี้นางเป็นคนพูด เฉินตันจูเร่งม้าเข้าไป ให้พวกเขามาถามนางเอง เฉินเลี่ยหู่มองคนเหล่านี้แล้วพูดขึ้น “นางไม่ได้พูดถึงพวกเจ้า นางกำลังพูดถึงข้า”
หมายความอย่างไร ทุกคนต่างผงะ เฉินตันจูก็ผงะ
เฉินเลี่ยหู่มองไปยังทิศทางของพระราชวัง “เพราะข้าไม่ติดตามท่านอ๋องไป ข้าจะทรยศท่านอ๋องแล้ว”
เอ๊ะ? เฉินเลี่ยหู่ไม่ติดตามท่านอ๋องอู๋ไป?! ทุกคนผงะไม่อยากเชื่อ พวกเขาหูฝาด?
ถึงแม้เฉินเลี่ยหู่ปิดบ้านไม่ออกมา แต่ทุกคนล้วนคิดว่าเขากำลังโกรธท่านอ๋องอยู่ ไม่เคยคิดว่าเขาจะไม่ติดตามท่านอ๋องไป ผู้ใดล้วนมีโอกาสไม่ไป แต่เฉินเลี่ยหู่ไม่มีทาง
เฉินเลี่ยหู่เป็นใคร เขาคือท่านมหาราชครูที่จักรพรรดิเกาจู่ยกให้ท่านอ๋องอู๋ ท่านอ๋องอู๋องค์ก่อนให้คำมั่นว่าไม่มีการเปลี่ยนแปลงตลอดไป ความจงรักภักดีของตระกูลเฉินต่อท่านอ๋องอู๋ฟ้าดินเป็นพยาน
ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น เหตุใดเฉินเลี่ยหู่จึงพูดออกมาเช่นนี้
เฉินตันจูเองก็ไม่อยากเชื่อ นางไม่เคยคิดว่าท่านพ่อจะไม่ไปกับท่านอ๋องอู๋ นางเตรียมตัวเดินทางไปด้วยแล้ว…อาเถียนเริ่มเก็บของแล้วเสียด้วยซ้ำ
ท่านพ่อกำลังทำอะไร
เขาบอกว่าสิ่งที่ตนเองพูดคือสิ่งที่ตำหนิเขา? ดังนั้น เขากำลังช่วยเหลือนางหรือ เขารั้งเรื่องนี้เอาไว้…
น้ำตาของเฉินตันจูหลั่งไหลลงมา
ทุกคนของตระกูลเฉินที่ยืนอยู่ด้านในต่างตกตะลึง พวกเขาไม่คิดว่าเฉินเลี่ยหู่จะพูดประโยคนี้ออกมา ถึงแม้เฉินเลี่ยหู่จะไม่พบกับคนของท่านอ๋อง แต่ทุกคนก็เก็บสัมภาระอย่างเงียบๆ แล้ว
เฉินเลี่ยหู่ไม่ไปได้อย่างไร ถึงแม้จะถูกท่านอ๋องขังเข้าคุกหลวง เขาย่อมติดตามท่านอ๋องจากไปพร้อมโซ่
“เพราะอาจู” นายหญิงสองพูดกับนายหญิงสาม “อาจูพูดแบบนี้ พี่ใหญ่จึงรั้งมาเป็นเรื่องภายในตระกูล? ไม่เจาะจงคนนอก?”
นายหญิงสามพยักหน้า “เช่นนี้ก็ถือเป็นการเรียกคืนคำพูดแล้ว?”
ทำเรื่องนี้ให้กลายเป็นเรื่องระหว่างบิดากับบุตรสาว เพราะเฉินเลี่ยหู่ไม่ยอมพบท่านอ๋อง เฉินตันจูโกรธแทนท่านอ๋องตำหนิบิดาของตนเอง ถึงจะเนรคุณ แต่จงรักภักดี สืบทอดวัฒนธรรมตระกูลเฉิน
หากเฉินเลี่ยหู่ติดตามท่านอ๋องไป เรื่องนี้จึงกลายเป็นเรื่องเล็กและจบสิ้นไป
ร้ายกาจยิ่งนัก! มีคนที่ยืนมุงดูก่นด่าภายในใจ ก่อนจะนำเรื่องนี้ไปบอกจางเจี้ยนจวิน
นอกจากเขาแล้ว ยังมีคนจำนวนไม่น้อยปลีกตัวออกไปจากวงล้อม แยกย้ายกันไปรายงานให้เจ้านายของตนเอง
เฉินเลี่ยหู่ทำเช่นนี้ สามารถคืนดีกับท่านอ๋องอู๋ได้แล้ว
ได้ยินคำพูดของเฉินเลี่ยหู่ มีคนแค้น มีคนตระหนก เหล่านายท่านรองเฉินต่างโล่งใจ เฉินตันจูมีทั้งเศร้าโศกมีทั้งดีใจ เว้นแต่เฉินตันเหยียนที่หลั่งน้ำตาออกมา นางมองท่านพ่อ บนใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ไม่ ท่านพ่อคือ…
เฉินเลี่ยหู่พูดจบก็ไม่ได้หันกลับมา หากแต่เดินไปด้านหน้า
“เฉินเลี่ยหู่!” คนชราด้านหน้าประตูตั้งสติ ตะโกนถาม “เจ้ากล้าทรยศท่านอ๋อง?”
ถึงแม้เรื่องนี้จะผ่านไป แต่ก็ต้องทำให้เขากลายเป็นผู้ใช้วิธีการไม่ชอบเพื่อให้ได้มาซึ่งชื่อเสียงเกียรติยศข่มขู่ท่านอ๋อง
เฉินเลี่ยหู่หันกลับมามองเขา “กล้า เวลานี้ข้าจะไปลาท่านอ๋อง”
จริงหรือเท็จ ทุกคนต่างผงะ ส่วนคนของตระกูลเฉิน รวมทั้งเฉินตันจูต่างมีสีหน้าเปลี่ยนไป พวกเขาเข้าใจแล้ว เฉินเลี่ยหู่ต้องการ…
“ทำอย่างไรดี” นายหญิงสองถามอย่างตระหนก
เฉินเลี่ยหู่ไม่ติดตามท่านอ๋องอู๋ก็เป็นการทรยศท่านอ๋องอู๋อย่างแท้จริง ชื่อเสียงของตระกูลเฉินพังทลายจนหมดสิ้น
เฉินตันเหยียนเดินตามเฉินเลี่ยหู่ไป ก่วนเจียเดินตามอยู่ด้านหลัง ตามมาด้วยเหล่าองครักษ์
นายท่านรองเฉินจัดเสื้อผ้า “ทำอย่างไรได้ ตระกูลนี้ท่านพ่อมอบให้พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ว่าอย่างไร พวกเราก็ทำเช่นนั้น”
เขาเดินขึ้นหน้า นายท่านสามเฉินนับนิ้วทำนาย
“ข้าเคยบอกแล้ว เมืองอู๋หมดสิ้นอำนาจ” เขาถอนหายใจ “ตระกูลเฉินของพวกเราเป็นหนึ่งเดียวกับเมืองอู๋ เวลานี้ก็ถึงตรงนี้แล้ว”
นายหญิงสามผลักเขาอย่างขุ่นเคือง “รีบเดินตาม ลีลาอะไร”
คนของตระกูลเฉินเดินตามอยู่ด้านหลังของเฉินเลี่ยหู่ คนที่มุงอยู่หน้าประตูตั้งสติกลับมาได้หลังจากที่ผงะไป ท่านมหาราชครูเฉินเอาจริง! พวกเขาเดินตามขึ้นไปอย่างเหลือเชื่อ คนเดินตามหลังมากขึ้นอย่างต่อเนื่อง
เฉินตันจูยืนนิ่งอยู่ที่เดิม มองคนจำนวนมากเดินผ่านตัวไป
“คุณหนู…” อาเถียนพูดเสียงสั่น “นายท่าน…”
ท่านอ๋องอู๋ภายในใจของท่านพ่อตายแล้ว เมืองอู๋ล่มสลายแล้ว หัวใจของท่านพ่อตายแล้ว น้ำตาของเฉินตันจูหลั่งไหลออกมา นางเอื้อมมือปิดหน้า นางเป็นคนทำให้ท่านมหาราชครูตระกูลเฉินต้องตาย
“ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง แย่แล้ว…”
ขุนนางทั้งหลายวิ่งอยู่ในพระราชวังอย่างไม่สนใจภาพลักษณ์ ทำให้ท่านอ๋องอู๋ที่กำลังมองหอวั่งเซียนอย่างเสียดายตกใจ
“ข้าสิ้นเปลืองแรงใจครุ่นคิดทุกค่ำคืน พลิกหาตำราตั้งแต่โบราณจนปัจจุบัน ใช้สิบปีกในการสร้าง เป็นหองามอันดับหนึ่งในต้าเซี่ย” ท่านอ๋องอู๋หลั่งน้ำตา “ต้องทิ้งมันลงเสียอย่างนี้…”
เหวินจงพูด “เมื่อถึงเมืองโจว ท่านอ๋องค่อยสร้างใหม่อีกหลังเพียงแค่มีท่านอ๋องอยู่ ทุกสิ่งล้วนสร้างใหม่ได้”
ที่พูดก็ถูก ท่านอ๋องอู๋อารมณ์ดีขึ้นมาอีกครั้ง “ข้าพัฒนาจากเมื่อหลายปีก่อนแล้ว ถึงเวลาสร้างหลังที่ดีกว่านี้ ตั้งชื่อว่าอะไรดี”
ยังไม่ทันได้ครุ่นคิดก็ถูกเสียงตะโกนขัดขึ้น
แย่แล้ว? มีอะไรแย่อีก? เวลานี้ยังมีเรื่องดีหรือ ท่านอ๋องอู๋ขุ่นเคือง
“ท่านอ๋อง ราษฎรด้านนอกก่อการจลาจล”
“ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่ก่อการจลาจล แต่เหล่าราษฎรรวมตัวกันแสดงความเสียดายต่อท่านอ๋อง”
เอ๊ะ? ไม่ใช่เรื่องร้าย? เป็นเรื่องดี ท่านอ๋องอู๋ดีใจ ให้เหล่าราษฎรล้วนไปก่อจลาจล ไปล้อมพระราชวังเอาไว้ ไปข่มขู่ฮ่องเต้
“ท่านอ๋อง ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ เป็นเฉินเลี่ยหู่!” จางเจี้ยนจวินเดินมาอย่างรีบร้อน สีหน้าโกรธเคือง “เฉินเลี่ยหู่ปลุกระดมเหล่าราษฎรทรยศท่านอ๋อง ไม่ติดตามท่านอ๋องไป!”
ท่านอ๋องอู๋เหลือเชื่อ ถึงแม้เขาจะเกลียดชังขุ่นเคืองไม่ชื่นชอบเฉินเลี่ยหู่ แต่ไม่เคยคิดว่าเฉินเลี่ยหู่จะไม่ไปกับเขา
โดยเฉพาะในเวลานี้ เขาส่งคนไปสองสามรอบก้มหัวพูดจาดีกับเฉินเลี่ยหู่แล้ว เขายังกล้าทำแบบนี้?
“โจรแก่!” ท่านอ๋องอู๋โกรธอย่างมาก “หรือว่าข้าจะเสียดายเขาต้องขอร้องเขาหรือ ให้เขาไปให้พ้น!”
เหวินจงรีบห้าม “โจรแก่นี้ทรยศ ท่านอ๋องไม่อาจปล่อยเขาไปง่ายดายได้”
ท่านอ๋องอู๋สายตาโหดเหี้ยม “ข้าจะประหารเขาเสีย!”
เหวินจงส่ายหัวอีกครั้ง “ไม่ต้องถึงกระนั้น ท่านอ๋องประหารเขา จะทำให้เสียชื่อเสียง สมดังที่โจรแก่ปรารถนา”
นี่ก็ไม่ได้นั่นก็ไม่ได้ ท่านอ๋องอู๋โกรธ “ต้องทำอย่างไร”
เหวินจงชี้ไปด้านนอกพระราชวัง “ท่านอ๋องต้องไปขอร้องเขา ถามเขาต่อหน้าผู้คน”
