หลิวจั่งกุ้ยกลับบ้านพร้อมบุตรสาวด้วยความคาดหวังต่อกิจการในอนาคต
เฉินตันจูก็กลับถึงอารามดอกท้อ หลังจากที่พักผ่อนเล็กน้อย นางก็ลงมานั่งอยู่เชิงเขาอีกครั้ง
“คุณหนูตันจู” หญิงชราขายชานั่งอยู่ในโรงน้ำชาของตนเอง ทักทายนาง “ท่านดูสิ แขกข้าน้อยลงไปเพียงใด”
เฉินตันจูมองดูแขกสามสี่คนที่นั่งอยู่ในโรงน้ำชา แขกหันหลังหดไหล่ใส่นาง ราวกับทำเช่นนี้นางจะมองไม่เห็น
“ท่านยาย ท่านวางใจ รอทุกคนมาให้ข้ารักษา กิจการท่านก็จะดีขึ้น” นางใช้พัดเล็กกวาดไปมา “เมื่อถึงเวลาใครจะมาหาข้าล้วนต้องรอที่โรงน้ำชาของท่าน”
ยายขายชาไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เฉินตันจูหันไปพูดกับแขกสามสี่คนนั้น “ท่านทั้งหลาย หลังจากดื่มชาของท่านยายแล้ว มารับยาหนึ่งห่อจากข้าตอนจากไปด้วย คลายร้อนแก้พิษ…”
นางยังพูดไม่ทันจบ แขกสามสี่คนนั้นรีบยกน้ำชาขึ้นดื่มรวดเดียว ก่อนจะเดินหรือขี่ม้าหรือแบกสัมภาระวิ่งหนีไป…
แต่อาจเป็นเพราะเคยชิน หญิงชราขายชาไม่ได้ถอนหายใจ หากแต่หัวเราะขึ้นมา “ดี ตกใจจนหนีไปอีกแล้ว ข้าจะคอยดูว่าเมื่อใดที่ท่านจะมีแขก”
เฉินตันจูหัวเราะ “ต้องมีสักวัน” ก่อนจะเรียกขานเยี่ยนเอ๋อ “ไปซื้อชาของท่านยายมาสองชาม ข้านั่งจนคอแห้งแล้ว”
เยี่ยนเอ๋อรับปากวิ่งเข้ามา ยายขายชารู้ว่าเฉินตันจูหวังดี หลายวันนี้มีแขกน้อยลง ช่วงค่ำของทุกวันนางมักจะซื้อชาของตนทั้งหมด บอกว่าให้เหล่าสาวรับใช้ในอารามดื่ม…เฮ้อ อันที่จริงหญิงสาวนี้ไม่ได้โหดเหี้ยมเหมือนดั่งคำล่ำลือ มีเพียงความเอาแต่ใจที่มักจะพบเห็นบ่อยในเหล่าบุตรหลานชนชั้นสูง
นางหยิบชามสองใบขึ้นมาล้างอีกรอบ ก่อนจะเทน้ำชา บนถนนมีเสียงเกือกม้าเร่งรีบดังขึ้น เสียงของรถม้าดังเอี๊ยดอ๊าด มีคนสี่คนรายล้อมอยู่รอบรถม้าคันหนึ่งเดินทางมา ชายที่นำอยู่ด้านหน้าเห็นโรงน้ำชาข้างทาง จึงรีบถามเสียงดัง “สำนักแพทย์ที่ใกล้ที่สุดอยู่ที่ใด”
หญิงชราขายชาผงะ ยังไม่ทันตอบ ก็เห็นเฉินตันจูที่อยู่อีกฝั่งลุกขึ้นยืน “เกิดอะไรขึ้น”
ชายขี่ม้าผงะไปเล็กน้อย มองดูหญิงสาวที่ถือพัด หญิงสาวหน้าตางดงาม เวลานี้กำลังทำหน้าตกตะลึง…น่าจะตกตะลึง?
ไม่มีผู้ใดปฏิเสธความห่วงใยของหญิงสาวที่งดงามได้ ชายหนุ่มหลุดพูดออกมา “เด็กในจวนถูกงูข้างทางกัด…”
เขายังพูดไม่ทันจบ สีหน้าของเฉินตันจูแปรเปลี่ยนไป นางพุ่งตรงมารั้งรถม้าเอาไว้ “รีบให้ข้าดู”
ดูอะไร ชายหนุ่มผงะ ส่วนรถม้าด้านหลังเขาลดความเร็วลงเนื่องจากเขาหยุดพูด เมื่อหญิงสาวรั้งรถเอาไว้อย่างกะทันหัน คนเคลื่อนรถก็ดึงม้าเอาไว้ให้หยุดลง
ภายในรถมีเสียงร้องไห้ของหญิงสาว “เป็นอย่างไร หาสำนักแพทย์เจอแล้วหรือ”
ประตูรถถูกเปิดออก เฉินตันจูมองเข้าไปด้านใน หญิงสาวในรถผงะ ชายหนุ่มนอกรถก็ตั้งสติกลับมาได้ ทันใดนั้นก็ขุ่นเคือง…หญิงสาวนี้ต้องการดูคนถูกงูกัดเป็นอย่างไร
“เจ้าทำอะไร!” เขาตะโกนด้วยความโกรธเคือง
เฉินตันจูตะโกน “ข้าเป็นไต้ฟู ข้ารักษาพิษงูได้…” นางพูดพลันปีนขึ้นรถ
หญิงสาวในรถร้องไห้พร้อมกอดเด็กสี่ห้าขวบไว้ในอ้อมกอดแน่น “เกิดอะไรขึ้น เกิดอะไรขึ้น”
ชายหนุ่มกระโดดลงจากม้า คนเคลื่อนรถและบ่าวรับใช้อีกสองคนก็รีบลงจากม้ามาด้วยเช่นกัน “ไล่นางไป!” “คนอะไรกัน”
สายตาของเฉินตันจูจับจ้องไปยังเด็กในอ้อมกอดของหญิงสาว สีหน้าของเด็กเปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้ว นางตะโกนเสียงแหลม “หุบปาก”
สายตาดุดันของหญิงสาว เสียงเล็กแหลมดังชัด ทำให้เหล่าชายหนุ่มที่ล้อมเข้ามาตกใจ
“ข้าถอนพิษให้เขาก่อน มิฉะนั้นพวกเจ้าเข้าเมืองหาไต้ฟูไม่ทัน” เฉินตันจูตะโกน ก่อนจะเรียกขานเยี่ยนเอ๋อ “หยิบกล่องยามา”
อย่าว่าแต่คนกลุ่มนี้ผงะไป แม้แต่เยี่ยนเอ๋อและหญิงชราขายน้ำชาก็ตกใจ เยี่ยนเอ๋อ ตั้งสติได้หลังจากที่ได้ยินเสียงเรียกขาน นางรีบส่งชามน้ำชาที่เพิ่งรับมาคืนให้หญิงชราอย่างตระหนก ก่อนจะรีบพุ่งตัวกลับเพิงฝั่งตรงข้าม รื้อค้นหากล่องยานำมาส่งที่รถม้า “คุณหนู นี่เจ้าค่ะ…”
เมื่อเห็นกล่องยา ก่อนจะมองเพิงที่ตั้งตู้ยาเอาไว้อีกใหม่ เหล่าชายหนุ่มที่ถูกรั้งไว้ต่างตั้งสติกลับมาจากความตื่นตระหนกเล็กน้อย หรือว่านางจะเป็นไต้ฟูจริงๆ เพียงแต่…
สายตาของทุกคนพินิจไปยังตัวของหญิงสาว หญิงสาวเปิดกล่องยาหยิบเข็มสีทองออกมา…
“เจ้า เจ้าออกไป” หญิงสาวในรถตะโกน กอดเด็กเอาไว้ในอ้อมกอดแน่น “ข้าไม่ให้เจ้าดู”
ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ อยู่นอกรถ “คุณหนูท่านนี้ ขอบคุณในความหวังดีของท่าน แต่พวกข้าเข้าไปหาไต้ฟูในเมืองดีกว่า…”
เฉินตันจูจ้องมองเด็กคนนั้น “เขาถูกงูกัดมากว่าครึ่งชั่วยามแล้ว เข้าเมืองหาไต้ฟูไม่ทันการอย่างแน่นอน”
คำว่าครึ่งชั่วยามกระตุ้นชายหนุ่ม ใช่ บุตรของเขาถูกกัดมาเป็นเวลากว่าครึ่งชั่วยามแล้ว เขาตะโกนออกมา “เจ้าออกไป ข้าจะเข้าเมือง…”
เขายื่นมือทำท่าจะจับหญิงสาวเอาไว้ หญิงสาวตะโกนเสียงดัง “ไปไม่ได้! ออกมา!”
ออกมา? เหล่าชายหนุ่มผงะ ก่อนจะเห็นชายหนุ่มสิบคนกระโดดออกมาจากพุ่มหญ้าริมทางทั้งสองฝั่ง
พวกเขาถืออาวุธในมือ ร่างกายกำยำ สีหน้าเย็นชา…
ชิง ชิงทรัพย์?
“พวกเจ้า…” เสียงของชายหนุ่มสั่นเทา ยังไม่ทันตะโกนออกมา ก็ถูกเหล่าองครักษ์จับเอาไว้ แม้แต่คนเคลื่อนรถและบ่าวรับใช้ก็เช่นเดียวกัน
หญิงสาวในรถทั้งโกรธทั้งร้อนใจทั้งกลัว นางส่งเสียงกรีดร้องออกมา ก่อนจะเป็นลมหมดสติไป เฉินตันจูไม่สนใจนาง เพียงแต่วางเด็กนอนราบลงในรถ
ชายหนุ่มนอกรถที่ถูกจับกุมไว้พยายามดิ้นรน ปากเรียกขานชื่อของบุตรชาย เขามองดูหญิงสาวฝังเข็มสีทองลงบนขาข้างที่ถูกกัด ก่อนจะฉีกเสื้อด้านบนของเขาออก ฝังเข็มลงบนหน้าอกที่หายใจเข้าออกระรัว จากนั้นหยิบขวดบางอย่างออกจากกล่องยา จับปากของเด็กชายอ้ากรอกยาลงไป…
หน้าอกของเด็กชายขึ้นลงเร็วขึ้นดุจดั่งคลื่นทะเล นาทีถัดมาปากและจมูกมีของเหลวสีดำหลั่งไหลออกมา สาดเข้ากับเสื้อของหญิงสาว
เฉินตันจูก้มลงดมจมูกและปากของเด็ก ภายในดวงตาฉายแววดีใจ “ยังดี ยังทันเวลา”
นางใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดปากและจมูกของเด็ก ก่อนจะหยิบยาขวดหนึ่งออกมาจากกล่องยา นางบีบปากของเด็กชายอีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าครั้งนี้ปากของเด็กชายผ่อนคลายลงอย่างมาก ยาเม็ดหนึ่งไหลเข้าไป…
“น้ำ” นางหันไปพูด
เยี่ยนเอ๋อที่ยืนมองดูอย่างตกตะลึงรีบหันไปหาหญิงชราขายชา นำชามน้ำชาที่อีกฝ่ายยังถืออยู่ในมือวิ่งเข้าไปให้เฉินตันจู
เฉินตันจูประคองหัวของเด็กชายป้อนน้ำอย่างระวัง นางมองลำคอของเด็กชายที่สามารถกลืนได้จึงโล่งใจอีกครั้ง นางวางเด็กชายลงไป ก่อนจะไปดูหญิงสาวนั้น หญิงสาวนั้นสลบไปเพราะความร้อนใจ หลังจากนวดหน้าอกของนางหลายครั้งจึงลงจากรถ
เยี่ยนเอ๋อถือกล่องยาเดินตามอย่างระมัดระวัง
“เอาล่ะ” เฉินตันจูมองดูชายหนุ่มที่ถูกจับเอาไว้ “พวกเจ้าเดินทางไปหาไต้ฟูในเมืองต่อได้”
ชายหนุ่มจ้องมองนางด้วยสายตาโหดเหี้ยม เฉินตันจูโบกมือให้จู๋หลิน จู๋หลินจึงปล่อยตัวออกมา ถอยหลังกลับมาอยู่ด้านหน้าของเฉินตันจู ล้อมนางเอาไว้
ชายหนุ่มที่ถูกปล่อยตัวรีบขึ้นรถ เห็นภรรยาและบุตรที่สลบไป บนตัวของบุตรชายยังเต็มไปด้วยเข็มสีทอง…น่ากลัวอย่างยิ่ง
“ข้า ข้า…” เขามองดูเฉินตันจูที่ถอยกลับไปข้างทาง เฉินตันจูถูกเหล่าองครักษ์คุ้มกันเอาไว้ ถึงแม้เขาอยากทำอะไรก็ทำไม่ได้ อีกทั้งไม่สามารถทำได้ เมื่อสักครู่เขารับรู้ได้ถึงความเก่งกาจขององครักษ์เหล่านี้แล้ว ถึงแม้เขาจะดิ้นรนเพียงใดก็ไร้ประโยชน์…
เหตุใดภายในเขตของเมืองหลวงจึงมีคนขวางทางชิงทรัพย์ อีกทั้งสิ่งที่ชิงไม่ใช่เงิน แต่เป็นการรักษา?
เมืองอู๋เกิดอะไรขึ้น
ท่านอ๋องไปแล้วจึงโกลาหลขึ้นมาหรือ
เขาตะโกนออกมา “ไป!”
คนเคลื่อนรถปีนขึ้นรถ บ่าวรับใช้ปีนขึ้นม้า คนทั้งขบวนเดินทางจากไปด้วยสีหน้าโกรธเคืองและหวาดกลัว
เฉินตันจูยืนส่งพวกเขาจากไป สีหน้าดีใจ “ในที่สุดก็สามารถช่วยชีวิตคนได้แล้ว”
หญิงชราขายชามองดูรถม้าที่จากไปไหล มององครักษ์ที่หายตัวไปสองข้างทาง ก่อนจะไปยังเฉินตันจูที่กำลังอมยิ้ม…
โอกาสการรักษาที่คุณหนูตันจูพูดถึงที่แท้ก็อาศัยการขวางทางเอาหรือ
จบสิ้นแล้ว อย่าว่าแต่มีแขกน้อย เส้นทางนี้คงไม่มีใครกล้าผ่านอีกแล้ว
