แม่ปากร้ายยุค​ 80 [八零辣妈飒爆了] – ตอนที่ 147 โต้วโต้วป่วยอีกแล้ว

ตอนที่ 147 โต้วโต้วป่วยอีกแล้ว

เพื่อให้ทันนัดเซ็นสัญญากับคุณลุงเจ้าของบ้านภายในบ่ายสามหรือบ่ายสี่โมงเย็น เวลาประมาณตีห้า หลินม่ายก็ขับรถแทรกเตอร์กลับไปที่หมู่บ้านชนบทแล้ว

ทันทีที่เธมาถึงบ้านของคุณย่าฟาง เธอได้ส่งมอบอาหารทะเลตากแห้งทั้งหมดที่ฟางจั๋วหรานฝากมาให้กับนางอย่างครบถ้วน

ไม่เพียงแค่คุณย่าฟางที่ยิ้มจนแก้มปริ แม้แต่คุณปู่ฟางเองก็ยิ้มไม่หุบเช่นเดียวกัน

สิ่งที่พวกเขาต้องการไม่ใช่เงินทองหรืออาหารและเครื่องดื่มดี ๆ แต่เป็นการได้รับความใส่ใจจากบรรดาลูกหลาน

หลินม่ายรับซื้อผลไม้เสร็จสรรพ ก็ขับรถแทรกเตอร์กลับเข้าเมือง

เธอกลับไปถึงที่ร้านตอนบ่ายสองโมง

ทันทีที่โจวฉายอวิ๋นเห็นเธอ ก็ดึงแขนเข้าไปคุยในห้องอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ

เธอหยิบเงินสดปึกหนึ่งออกมาจากตู้ ก่อนจะยื่นให้อีกฝ่าย “คุณหมอฟางแวะมากินข้าวที่นี่ตอนเที่ยง ก็เลยฝากเงินจำนวนนี้ไว้ให้ฉันส่งต่อให้เธออีกทีหนึ่ง”

ว่าแล้วเธอก็ถอนหายใจ “คุณหมอฟางดีกับเธอมากเลยนะ ยอมให้ยืมเงินสามพันหยวนโดยไม่ร้องขอให้เธอร่างสัญญากู้ยืมด้วยซ้ำ!”

แต่ประโยคนั้นของเธอกลับเป็นการย้ำเตือนหลินม่ายเสียอย่างนั้น “ไว้ฉันค่อยร่างสัญญากู้ยืมให้เขาทีหลังก็แล้วกัน”

โจวฉายอวิ๋นรู้สึกเสียใจเล็กน้อย นี่หล่อนพูดมากเกินความจำเป็นไปหรือเปล่านะ? ถึงได้แพ้ภัยตัวเองเสียได้?

หลินม่ายกินข้าวมื้อกลางวันอย่างรีบร้อน จากนั้นก็นำเงินสามพันหยวนนั้นออกไปมอบให้กับคุณลุงเจ้าของบ้าน

การซื้อบ้านถือเป็นเรื่องใหญ่ ต่างฝ่ายต่างก็กลัวถูกหลอกกันทั้งนั้น

คุณลุงเจ้าของบ้านกับหลินม่ายพบกันแล้ว ก็เดินทางไปที่สำนักงานแขวงเพื่อเซ็นสัญญาซื้อขายบ้าน

พอมีเอกสารที่เป็นลายลักษณ์อักษร ก็เกิดความสบายใจต่อทั้งสองฝ่าย

เมื่อหลินม่ายกลับมาถึงร้านพร้อมกับเอกสารสัญญาซื้อขายบ้าน เธอเห็นว่าโจวฉายอวิ๋นหน้านิ่วคิ้วขมวด อุ้มโต้วโต้วที่มีท่าทางกระสับกระส่ายไว้ในอ้อมแขน เตรียมตัวออกไปข้างนอก จึงรีบเข้าไปถาม “โต้วโต้วเป็นอะไรไป?”

“เมื่อกี้หล่อนอาเจียนใหญ่เลย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอาหารเป็นพิษสะสมหรือเพราะสาเหตุอื่นกันแน่ ฉันเอามือไปแตะหน้าผากเธอปรากฏว่าร้อนจี๋ทีเดียว เลยว่าจะพาหล่อนไปโรงพยาบาล”

หลินม่ายออกตัว “เดี๋ยวฉันพาหล่อนไปโรงพยาบาลเอง”

เธอวิ่งขึ้นไปในห้องชั้นบน เก็บเอกสารสัญญาซื้อขายบ้านล็อกไว้ในตู้ให้เรียบร้อย ก่อนจะคว้าหมวกบังแดดมาสวมให้ตัวเองและลูกสาว จากนั้นก็ถีบรถสามล้อไปที่โรงพยาบาลด้วยกันกับโต้วโต้ว

ถึงแม้โรงพยาบาลผู้จี้จะอยู่ไม่ไกลจากร้านของเธอมากนัก แต่หลินม่ายกลับยอมเดินทางไกลขึ้นอีกหน่อย เพื่อพาเด็กหญิงตัวน้อยไปที่โรงพยาบาลแห่งที่สองซึ่งตั้งอยู่บนถนนหวู่จ้าน

สาเหตุสำคัญคือโรงพยาบาลผู่จี้นั้นเป็นโรงพยาบาลขนาดใหญ่ของเมือง แถมยังมีชื่อเสียงมากที่สุดอีกด้วย แพทย์และพยาบาลต่างก็มีฝีมือเก่งเป็นอันดับต้น ๆ ในภาคกลางของจีน แต่ละวันมีผู้ป่วยฉุกเฉินเข้ารับการรักษาเป็นจำนวนมาก

อาการของโต้วโต้วย่ำแย่แบบนี้ จะยอมให้ถึงมือหมอล่าช้าไม่ได้ ดังนั้นการไปโรงพยาบาลที่มีขนาดเล็กลงมาอาจได้รับการรักษาที่ไวกว่า

หมอตรวจดูอาการของโต้วโต้ว วินิจจัยว่าหล่อนอาเจียนเนื่องมาจากอาการหวัดกำเริบ

หลินม่ายเริ่มรู้สึกเครียดขึ้นมาบ้าง แม้แต่วันที่อากาศร้อนอบอ้าวแบบนี้หล่อนยังเป็นหวัดเข้าจนได้ สมรรถภาพทางกายของเด็กคนนี้น่าเป็นห่วงจริง ๆ

รอให้เจ้าตัวแสบหายจากอาการหวัดเสียก่อน เธอจะพาโต้วโต้วออกไปวิ่งออกกำลังกายทุกวันตอนเช้า เพื่อเสริมสร้างภูมิคุ้มกันของร่างกายให้แข็งแรงขึ้น!

คุณหมอไม่เพียงจ่ายยากินให้ แต่ยังฉีดยาเพนิซิลลิน(1)ให้โต้วโต้วอีกหนึ่งเข็ม

หลังจากกลับมาถึงร้าน โต้วโต้วก็ผล็อยหลับไป

หลินม่ายยังต้องออกไปตระเวนขายผลไม้ จึงฝากให้โจวฉายอวิ๋นช่วยดูแลโต้วโต้วแทน ก่อนที่จะขับรถแทรกเตอร์ออกไป

บ่ายสามโมง แดดกำลังร้อนจัด

แม้ว่าวันนี้หลินม่ายจะขับรถไปขายแถวเขตชุมชนใกล้กับสำนักงานการไฟฟ้าที่ผู้อาศัยมีฐานะร่ำรวยในระดับหนึ่ง แต่ภายในชุมชนกลับมีผู้คนสัญจรผ่านไปมาไม่มากนัก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนที่สนใจซื้อผลไม้จากเธอ

ครอบครัวของหวังหรงได้รับอานิสงส์จากฟางเว่ยกั๋วที่ทำงานอยู่ในสำนักงานการไฟฟ้า พวกเขาจึงอาศัยอยู่ภายในเขตชุมชนแห่งนี้ด้วย

ภายในสำนักงานการไฟฟ้าแบ่งช่วงทำงานออกเป็นสามกะ แม้แต่หวังหรงก็ยังต้องยึดถือระเบียบปฏิบัติขององค์กร

วันนี้หล่อนทำงานแค่กะเช้า จึงกลับบ้านมาพักเมื่อถึงเวลากะบ่าย

หลังตื่นจากการงีบหลับ หวังหรงก็เดินลงไปชั้นล่างเพื่อซื้อไอศกรีมดับร้อน แต่แล้วก็เหลือบไปเห็นหลินม่ายที่จอดรถแทรกเตอร์อยู่ภายใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ในเขตชุมชน

นังคางคกขึ้นวอคนนั้นสวมหมวกบังแดดรูปทรงสวยงามไว้เหนือศีรษะ ยิ่งมองนานเท่าไหร่หล่อนก็ยิ่งไม่ชอบใจมากเท่านั้น

พอหันไปเจอเพื่อนบ้านสองสามคนที่กำลังเดินตรงมา หวังหรงก็แสร้งทำสีหน้าเป็นกังวลพลางพูดกับพวกเขาว่า “คนขายผลไม้คนนั้นมาจากไหนน่ะ? ชุมชนของเราไม่เคยมีคนแปลกหน้าเข้ามาเร่ขายของมาก่อนเลยนะ ไม่รู้ว่าหล่อนเป็นคนใสซื่อมือสะอาดหรือเปล่า เกิดเข้ามาขโมยทรัพย์สินของคนในชุมชนเราจะทำยังไง?”

เพื่อนบ้านเหล่านั้นตอบกลับด้วยน้ำเสียงเหน็บแนม “ผลไม้ที่อยู่บนรถแทรกเตอร์ของเธอมีมูลค่ารวมกันตั้งเท่าไหร่ แม่ค้าคนนี้คงไม่คิดขโมยของของใครหรอกกระมัง?”

หวังหรงที่หาทางใส่ร้ายหลินม่ายไม่สำเร็จ ยิ่งรู้สึกเกลียดชังอีกฝ่ายเข้าไส้

หลังจากซื้อไอศกรีมเสร็จแล้วหล่อนก็เดินกลับขึ้นห้อง ก่อนจะตรงไปยังห้องพักส่วนตัวของหวังเฉียงผู้เป็นพี่ชาย แล้วปลุกเขาให้ตื่น

ชายหนุ่มกำลังนอนหลับสนิท พอถูกปลุกให้ตื่น หวังเฉียงก็ผุดลุกขึ้นนั่งด้วยความไม่พอใจ

เขามองน้องสาวด้วยหางตา “มีอะไร?”

หวังหรงหยิบตั๋วเงินขึ้นมาแล้วโบกไปมาต่อหน้าเขา “พี่ออกไปช่วยฉันขับไล่ใครบางคนออกไปจากที่นี่ให้หน่อยสิ แล้วฉันจะยกตั๋วเงินพวกนี้ให้เลย”

“ใคร?”

หวังหรงฉุดดึงเขาให้ลุกออกไปยืนตรงหน้าต่าง ชี้นิ้วไปทางหลินม่ายที่อยู่ด้านล่างแล้วพูดว่า “ผู้หญิงคนนั้น พี่ช่วยไล่หล่อนออกไปให้หน่อย ฉันไม่อยากเห็นหล่อนมาขายผลไม้ในชุมชนของเรา”

หวังเฉียงเหลือบมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า “อะไรกัน เดี๋ยวนี้เธอหาเรื่องทะเลาะกับแม่ค้าเร่แล้วเหรอ?!”

หวังหรงเป็นน้องสาวของเขา เขารู้ดีว่าหล่อนมีนิสัยเอาแต่ใจมาตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าใครก็ตามทำให้ขุ่นเคืองใจ หล่อนมักจะหาทางเอาคืนอยู่เสมอ

หวังหรงกลอกตาขึ้นเพดาน “ผู้หญิงคนนั้นพยายายามจะแย่งพี่จั๋วหรานไปจากฉัน จะให้ฉันทนอยู่เฉยรึ?”

พอหวังเฉียงได้ยินแบบนั้น เขาแทบไม่สนใจตั๋วเงินตรงหน้าด้วยซ้ำ รีบลงไปขับไล่หลินม่ายทันที

ผู้หญิงที่เขาเกลียดที่สุดคือผู้หญิงที่คิดจะแย่งฟางจั๋วหรานไปจากน้องสาวของเขา

เขานับวันคอยทุกวันว่าเมื่อไหร่น้องสาวของตัวเองถึงจะได้แต่งงานกับฟางจั๋วหรานเสียที

ไม่ใช่แค่เพราะฟางจั๋วหรานเป็นถึงศัลยแพทย์มือหนึ่งที่มีรายได้สูงลิ่ว หรือมีเส้นสายที่กว้างขวางเท่านั้น

แต่เพราะแม่ของฟางจั๋วหรานได้ทิ้งมรดกไว้ให้เขาเป็นจำนวนมหาศาล

ถึงแม้ว่าทรัพย์สินเหล่านี้จะถูกส่งขึ้นตรงต่อรัฐในช่วงระยะเวลาหนึ่ง แต่เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา รัฐบาลได้จัดการคืนทรัพย์สินทั้งหมดให้กับฟางจั๋วหรานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ไม่ว่าจะเป็นบ้านสไตล์ยุโรปพร้อมสวนมูลค่าหลายแสนหยวนที่ตั้งอยู่บนถนนต่งถิง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหีบทองคำแท่งที่ผู้เป็นแม่ทิ้งไว้ให้เขาก่อนสิ้นใจ

ถ้าผู้หญิงคนนั้นแต่งงานกับฟางจั๋วหรานตัดหน้าไปก่อน แล้วทองคำแท่งเหล่านั้นจะตกเป็นของน้องสาวของเขาได้อย่างไร

ตราบใดที่ฟางจั๋วหรานตกลงแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ตระกูลหวังก็จะไม่มีความเกี่ยวข้องกับทรัพย์สมบัติของเขาอีกต่อไป

ยายป้าแม่ของฟางจั๋วหรานร้ายกาจไม่ใช่เล่น ก่อนที่หล่อนจะเสียชีวิต หล่อนได้จัดการร่างพินัยกรรมยกทรัพย์สินของตัวเองให้กับฟางจั๋วหรานทั้งหมด

เมื่อเป็นแบบนี้ ฟางเว่ยกั๋วกับหวังเหวินฟางจึงไม่สามารถหอบเอาทองคำแท่งพวกนั้นออกมาจากบ้านของแม่เขาได้ตามใจชอบ

เขาถึงได้กังวลหนักหนาว่าทองคำแท่งพวกนั้นจะตกไปอยู่ในมือของคนอื่นที่ไม่ใช่คนของตระกูลหวัง

พอขายของไม่ออก หลินม่ายจึงนั่งอยู่บนรถแทรกเตอร์เงียบ ๆ ด้วยความเบื่อหน่าย ตั้งใจว่าจะรอลูกค้าจนกว่าตะวันจะตกดิน

รอให้ดวงอาทิตย์เริ่มลาลับขอบฟ้าเมื่อไร จะมีผู้คนจำนวนมากสัญจรขวักไขว่ไปมาอยู่ภายในชุมชน หลังจากนั้นบรรดาผู้อาศัยอาจจะสนใจซื้อผลไม้ของเธอบ้าง

ช่วงนี้แสงแดดแผดเผา พื้นดินร้อนระอุเป็นไอออกมา ใครบ้างจะอยากออกมาข้างนอก!

ในระหว่างนั้นเอง หวังเฉียงก็เดินอาด ๆ เข้ามาพร้อมกับไม้หน้าสาม ก่อนจะระดมทุบหน้ารถแทรกเตอร์ของหลินม่าย “ห้ามขายผลไม้ที่นี่ ออกไปจากตรงนี้ซะ ไม่อย่างนั้นอย่าได้หาว่าฉันไม่เตือน!”

หลินม่ายสวนกลับอย่างโกรธจัด “ถ้าไม่อยากให้ฉันขายผลไม้ที่นี่ แค่ไล่ฉันออกไปดี ๆ ก็ได้แล้ว ทำไมถึงต้องทุบรถแทรกเตอร์ของฉันด้วย? เห็นไหมว่าหน้ารถมันยุบลงไปหมดแล้ว ก่อนที่ฉันจะออกไป คุณต้องจ่ายค่าเสียหายให้ฉันด้วย!”

“ฉันไม่สน ไม่ต้องทำเป็นมาขู่ฉัน!”

หวังเฉียงใช้ไม้หน้าสามทุบรถแทรกเตอร์ของหลินม่ายให้แรงขึ้น “ถ้าเธอยังไม่ยอมออกไป ฉันก็จะทุบรถของเธอต่อไปแบบนี้ คนอย่างเธอจะทำอะไรฉันได้?”

ไม่ไกลจากตรงนั้น ผู้พักอาศัยในชุมชนหลายคนต่างชะโงกหน้าออกมาดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่กลับไม่มีใครช่วยเรียกร้องความยุติธรรมให้กับเธอเลย นับประสาอะไรกับวิ่งเข้าไปห้ามปรามหวังเฉียง

พวกเขาไม่มีวันทำให้คนตระกูลนี้ขุ่นเคืองใจเพราะคนแปลกหน้าแน่ เนื่องจากทุกคนในที่นี้ต่างรู้กันดีว่าลุงของหวังเฉียงนั้นมีอิทธิพลใหญ่โตขนาดไหน

หลินม่ายเห็นว่าไม่มีสักคนเลยที่กล้าออกมาช่วยเธอ ก็รู้ว่าหวังเฉียงจะต้องมีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเป็นฝ่ายล่าถอย ขณะที่ขับรถแทรกเตอร์ออกไป ก็จงใจเหยียบพ่นควันดำใส่หน้าหวังเฉียง

หลินม่ายขับรถแทรกเตอร์ตรงไปที่สถานีตำรวจ

เธอตัดสินใจแจ้งความ โดยเล่าให้เจ้าหน้าที่ตำรวจฟังว่าขณะที่ตัวเองกำลังขายผลไม้อยู่ในชุมชนใกล้กับสำนักงานการไฟฟ้า ก็มีอันธพาลเดินเข้ามาขู่กรรโชกทรัพย์

ผู้ชายคนนั้นถึงขั้นคว้าไม้หน้าสามมาทุบรถแทรกเตอร์ของเธอจนเกิดรอยบุบจำนวนมาก เพื่อที่จะขับไล่เธอให้ออกไป

เธอไม่ใช่คนยอมคน พอทำมาหากินอย่างสุจริตแต่กลับถูกคนขู่กรรโชก นี่คือสิ่งที่เธอยอมรับไม่ได้

ขณะนี้ฝ่ายบริหารบ้านเมืองกำลังพุ่งเป้าจัดการกับพวกนักเลงและอันธพาล โดยเฉพาะผู้ที่หาเรื่องทะเลาะวิวาท

หลินม่ายต้องการให้หวังเฉียงตกเป็นเป้าหมายของเจ้าหน้าที่ตำรวจ เมื่อไรก็ตามที่เขาถูกจับกุม ถึงเวลานั้นเขาจะต้องประสบความสูญเสียครั้งใหญ่

สงสัยคงต้องถูกดำเนินคดีก่อน ถึงจะรู้สำนึกผิดชอบชั่วดีเสียบ้าง!

……………………………………………………………………………………………………………….

(1)เพนิซิลลิน (Penicillin) คือยาปฏิชีวนะหรือยาที่มีฤทธิ์ในการฆ่าเชื้อแบคทีเรีย

สารจากผู้แปล

มรสุมเข้าหลินม่ายอีกแล้ว ลูกป่วย แถมยัยคนที่ทึกทักว่าตัวเองเป็นแฟนพี่หมอยังให้พี่ชายมาหาเรื่องอีก

ไหหม่า(海馬)