รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人] – บทที่ 130 รอเดี๋ยว วันนี้มากินเนื้อแกะย่างเสียบไม้กันเถอะ!

บทที่ 130 รอเดี๋ยว วันนี้มากินเนื้อแกะย่างเสียบไม้กันเถอะ!

“ดูเหมือนว่าเจ้าไม่ได้ละเมิดข้อห้ามของนายท่าน”

ลั่วสุ่ยยิ้มเยาะกล่าว “หากเจ้าละเมิดข้อห้ามของนายท่าน นายท่านคงไม่พาเจ้ากลับมา”

“อย่าลืมเสีย อยู่ต่อหน้านายท่านไม่ว่าจะทำอะไรหรือพูดอะไร เจ้าต้องไตร่ตรองครั้งแล้วครั้งเล่า อย่าพูดจามั่วซั่วก่อเรื่องวุ่นวายให้นายท่านเด็ดขาด!”

ผู้เฒ่าเมิ่งจีกล่าวอย่างเคร่งขรึม “นี่ถือได้เป็นโชคครั้งใหญ่ของเจ้า ข้าหวังว่าเจ้าทะนุถนอมเห็นค่าให้มาก ตั้งใจคว้าโอกาสนี้เอาไว้!”

เขาชื่นชอบเด็กหนุ่มสือเฟิงผู้นี้จริง ๆ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่กล่าวอะไรกับสือเฟิงมากมายถึงเพียงนี้

หลังจากนั้นเมิ่งจีก็สอนให้สือเฟิงระวังระมัดอีกหลายเรื่อง ยกตัวอย่างเช่น อย่าร้องขอสิ่งของจากท่านเซียน

“หากนายท่านให้ นั่นคือรางวัลที่นายท่านประทานให้เจ้า หากเจ้าร้องขอนายท่าน จากเดิมที่ควรได้สิ่งนี้ก็จะไม่ได้อีกต่อไป ซ้ำยังแตกต่างไปจากสิ่งเดิมโดยสิ้นเชิง…”

ผู้เฒ่าเมิ่งจีมองสือเฟิงกล่าว “เจ้าเข้าใจเรื่องนี้ใช่หรือไม่?”

“เข้าใจแล้วขอรับ!”

สื่อพยักหน้า เข้าใจความหมายของผู้เฒ่าเมิ่งจีที่ต้องการบอกอย่างแจ่มแจ้ง

ร้องขอคือความโลภ และสิ่งที่ควรได้ก็จะไม่ได้อีกต่อไป

…

หลี่จิ่วเต้าเข้าเมืองมาซื้อของในตลาดสด เขาซื้อเนื้อแกะกับผักจำนวนหนึ่ง เพราะวันนี้วางแผนจะทำเนื้อแกะเสียบไม้ย่าง

เนื้อแกะเสียบไม้ย่างเป็นอาหารทานเล่นอันโด่งดังในดาวเคราะห์สีฟ้ามาก เรียกได้ว่าเป็นที่นิยมในดาวเคราะห์สีฟ้า ในฤดูร้อนบนท้องถนนจะตลบอบอวลด้วยกลิ่นหอมของเนื้อย่างกับเบียร์

‘ฤดูร้อนแล้ว…ถ้ามีเบียร์สักกระป๋องสองกระป๋องด้วยก็คงจะดียิ่ง!’

หลี่จิ่วเต้าอดคิดในใจอย่างไม่ได้

เขารู้วิธีหมักเบียร์ แต่น่าเสียดายที่ว่าเขาไม่มีตู้เย็น เพราะถึงแม้ว่าจะหมักเบียร์ออกมาแล้ว มันก็ไม่สามารถเก็บรักษาไว้ได้อยู่ดี

โชคดีที่ในบ้านมีสุราชนิดอื่นอยู่ พวกนั้นก็เป็นสุราที่เขาหมักเองเช่นกัน ทานคู่กับเนื้อแกะเสียบไม้ก็ถือว่าไม่เลว

‘กลับกันเถอะ…’

ชายหนุ่มเดินถือเนื้อแกะกับผักกลับมาที่บ้านอย่างพึงพอใจ

“นายท่าน!”

ผู้เฒ่าเมิ่งจีรับเนื้อแกะกับผักมาจากมือท่านเซียน ก่อนจะนำเข้าไปในห้องครัว

ไม่เลว…

หลี่จิ่วเต้าพอใจกับผู้เฒ่าเมิ่งจีเป็นอย่างยิ่ง ผู้เฒ่าไม่ใช่คนเกียจคร้าน อันที่จริงอีกฝ่ายขยันมาก เขามักจะทำความสะอาดลานบ้านเสมอ ทั้งปัดกวาด เช็ดโต๊ะ เก้าอี้ รวมถึงงานจิปาถะต่าง ๆ โดยไม่หยุดหย่อน

หากไม่ใช่ว่าตนมีอุปนิสัยรักสันโดษ ชอบความเงียบสงบ การให้ผู้เเฒ่าเมิ่งจีอยู่ที่นี่ตลอดไปก็เป็นทางเลือกที่ไม่เลวเลยทีเดียว

“นายท่านช่างร้ายกาจจริง ๆ ขอรับ ฝีมือแกะสลักวาดภาพของนายท่านช่างมหัศจรรย์เหลือเกินขอรับ!”

สือเฟิงได้รับคำชี้แนะจากผู้เฒ่าเมิ่งจีแล้ว เขารู้แล้วว่าควรเรียกขานท่านเซียนว่าอย่างไร

“ไม่ได้ร้ายกาจถึงเพียงนั้นหรอก…”

หลี่จิ่วเต้าแย้มยิ้มพลางกล่าวอย่างถ่อมตัว ย้ำกับตนเองในใจว่านอกจากมีพละกำลังเหนือปุถุชนทั่วไปแล้ว งานอดิเรกทั่วไปของเขาก็ไม่ต่างอะไรเลยจากปุถุชนธรรมดาเลย

เซี่ยเหยียน ผู้เฒ่าเวิง ผู้เฒ่าโจว ผู้เฒ่าลวี่ ยังมีผู้เฒ่าอวิ๋น รวมถึงสหายของผู้เฒ่าอวิ๋นด้วย พวกเขาล้วนเป็นผู้ฝึกตนแต่ก็มีสิ่งที่คล้ายกับปุถุชนคนทั่วไป ทั้งชื่นชอบกู่ฉินและวาดภาพเป็นงานอดิเรก

มาตอนนี้ยังมีสือเฟิงอีกคน!

‘อืม ถึงผู้ฝึกตนจะร้ายกาจเพียงใดแต่ล้วนเคยเป็นปุถุชน ก่อนจะบำเพ็ญขึ้นมาเป็นผู้ฝึกตน’

หลี่จิ่วเต้าครุ่นคิด ไม่ได้รู้สึกแปลกใจแต่อย่างใด เขาก็คิดเช่นกันว่าผู้ฝึกตนแรกเริ่มก็เป็นเหมือนกับมนุษย์ทั่วไป

“คุณชายสือ วันนี้มากินเนื้อแกะเสียบไม้กันเถอะ”

หลี่จิ่วเต้ากล่าวด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าไปในครัว

กับเรื่องกินแล้วเขาเป็นคนจู้จี้จุกจิกมาก ออกไปกินอาหารนอกบ้านแบบนับครั้งได้ นี่เพราะชอบทานอาหารที่ทำเองและไม่ชอบอาหารที่ผู้อื่นทำเสียเท่าไหร่

เนื้อแกะของเถ้าแก่เพิ่งจะเชือดมาสด ๆ เนื้อจึงสดใหม่เป็นอย่างยิ่ง ชายหนุ่มหั่นเนื้อแกะออกเป็นชิ้น ๆ จากนั้นจึงปรุงรสก่อนจะนำไปหมักเกลือต่อ

สือเฟิงมองภาพท่านเซียนจากข้างนอกด้วยสายตาโง่งม

เพียงท่านเซียนใช้มีดทำครัวหั่นเนื้อแกะ กลับปรากฏการเคลื่อนไหวที่ชวนให้ผู้คนตกใจยิ่ง มิหนำซ้ำยังแฝงไปด้วยจังหวะแห่งเต๋าขั้นสูงอีก!

หากมีผู้ฝึกตนฝึกวิถีกระบี่อยู่ ณ ที่แห่งนี้ เขาย่อมเก็บเกี่ยวได้ครั้งใหญ่ และตระหนักในวิถีกระบี่ชั้นยอดอย่างแน่นอน!

หลังจากหมักเนื้อแกะเสร็จแล้ว หลี่จิ่วเต้าก็หยิบผักมาล้าง ตามด้วยหยิบไม้ออกมาเสียบผักสด

สำหรับไม้เสียบเขาตระเตรียมมันไว้ก่อนหน้านี้แล้ว

เพราะตอนอยู่บนดาวเคราะห์สีฟ้าเขาชอบกินบาร์บิคิวเป็นอย่างยิ่ง แม้จะมาที่โลกแห่งการฝึกตนแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ลืมความกลมกล่อมของรสบาร์บิคิวที่เคยกินมาหลายครั้ง

ไม่เพียงแต่ไม้เสียบ ทว่ายังมีชั้นวางบาร์บีคิวที่เขาทำด้วยตัวเอง รวมถึงถ่านไม้และเครื่องเทศปรุงรสบาร์บิคิวด้วย

“…”

หลังจากเห็นไม้เสียบ สือเฟิงไม่รู้ว่าตนควรจะกล่าวคำว่าอะไรออกมาดี…

บนไม้เสียบมีแม้กระทั่งจังหวะแห่งจักรพรรดิเคลื่อนไหว ซ้ำแล้วไม้เสียบปิ้งย่างแต่ละไม้ยังสามารถเป็นอาวุธจักรพรรดิได้!

อาวุธจักรพรรดิไม่ใช่ของสามัญ มันยากจะสร้างขึ้นได้ แม้แต่มหาจักรพรรดิยังมิอาจสร้างอาวุธจักรพรรดิออกมา แต่ท่านเซียนตรงหน้าเขากลับไม่เป็นเช่นนั้น!

ไม้เสียบเกือบร้อยไม้ แต่ละไม้นับเป็นอาวุธจักรพรรดิ…

นี่มันขู่ขวัญผู้คนเกินไปแล้ว!

ที่สำคัญคืออาวุธจักรพรรดิเหล่านี้ไม่นับว่ามีค่าอันใดเลยในสายตาของท่านเซียน เพราะท่านเซียนใช้อาวุธจักรพรรดิเป็นไม้เสียบผักธรรมดา!

นับตั้งแต่โบราณกาล ใครเล่าจะสามารถทำเรื่องดูหมิ่นเช่นนี้ได้?

เขาคิดอย่างไรก็คิดไม่ออกว่าจะมีผู้ใดทำเรื่องเช่นนี้ได้!

แม้แต่เหล่าผู้มีชื่อเสียงระบือนาม ยอดมหาจักรพรรดิโบราณล้วนมิอาจทำได้ ไม่มีทางทำเรื่องดูหมิ่นขนาดนี้ได้…

ท่านเซียนก็คือท่านเซียน ช่างยากจะเอาไปเทียบได้กับมหาจักรพรรดิ!

อาวุธจักรพรรดิในสายตาของพวกเขาเป็นเป็นอาวุธชั้นยอด แต่ในสายตาท่านเซียน มันเป็นเพียงสิ่งของเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่มีค่าใดเลย!

สือเฟิงครุ่นคิดในใจ

หลี่จิ่วเต้าล้างผักและเสียบผักใส่ไม้แล้ว ทั้งหมดเป็นเขาทำด้วยตนเองโดยไม่ได้ขอให้ผู้เฒ่าเมิ่งจีช่วย

เรื่องเกี่ยวกับอาหาร เขามีข้อแม้เยอะจึงไม่ชอบให้ผู้อื่นเข้ามาช่วยเหลือ

หลังจากเสียบผักเสร็จแล้ว หลี่จิ่วเต้าก็เดินออกจากครัว

“วันนี้ข้าจะเปลี่ยนรสชาติให้เจ้านะ…”

หลี่จิ่วเต้าบอกวิฬาร์ตัวน้อย วันนี้เขาไม่อยากให้แมวขาวตัวน้อยกินปลาตุ๋น แต่อยากให้มันกินปลาย่าง

“เหมียว~”

ลั่วสุ่ยส่งเสียงร้องด้วยความดีใจ ถูไถขาของหลี่จิ่วเต้าอย่างประจบสอพลอ

‘เลี้ยงดีขนาดนี้ อ้วนกว่าเดิมมากแล้ว’

หลี่จิ่วเต้าแย้มยิ้มอยู่ในใจ ตอนนี้ลั่วสุ่ยอ้วนขึ้นกว่าตอนเพิ่งมามาก พิสูจน์ได้ว่าเขาเลี้ยงดูแลอย่างดี

จากนั้นชายหนุ่มก็เดินไปที่ลานบ้าน จับปลาตัวหนึ่งออกมาจากโอ่ง ก่อนนำมันไปที่ห้องครัว

“มัจฉาจอมโหดจากอาณาจักรเก้าตอนบน!”

สือเฟิงที่เห็นภาพนั้นพลันตกตะลึงอึ้งค้าง อีกทั้งใบหน้ายังเต็มไปด้วยความประหลาดใจยิ่ง คิดไม่ถึงเลยว่าปลาที่ท่านเซียนจับขึ้นมาจากโอ่ง จะบังเอิญเป็นมัจฉาจอมโหดจากอาณาจักรเก้าตอนบน!

จากนั้นเขาก็มองเข้าไปในโอ่งน้ำ…

ทั้งหมดล้วนเป็นมัจฉาจอมโหดจากอาณาจักรเก้าตอนบน!

อาณาจักรเก้าตอนบนนั้นอยู่เหนือสวรรค์และผืนพิภพ เป็นที่รู้จักกันว่า เป็นอาณาจักรที่อยู่ติดกับแดนเซียนมากที่สุด ทว่าเผ่ามัจฉาจอมโหดกลับประสบกับเหตุการณ์เช่นนี้… ลือกันว่าพวกเขามีกองกำลังรบระดับมหาจักรพรรดิอยู่นับไม่ถ้วน ซ้ำยังสามารถกวาดล้างสวรรค์ทั้งเก้าได้!

แต่สำหรับท่านเซียนผู้นี้ มัจฉาจอมโหดจากอาณาจักรเก้าตอนบนกลับเป็นได้เพียงวัตถุดิบทำอาหาร…

‘มิแปลกใจเลยว่าเหตุใดข้าจึงสัมผัสได้ถึงพลังของพยัคฆ์ขาวจากลั่วสุ่ย… กินปลาเช่นนี้ทุกวัน ไม่แน่ว่าลั่วสุ่ยอาจพัฒนาเป็นพยัคฆ์ขาวไปแล้ว!’

สือเฟิงเอ่ยอย่างอิจฉาอยู่ในใจ

เขารู้ว่าเผ่าวิฬาร์หิมะสวรรค์มีสายเลือดของอสูรร้ายบรรพกาลทั้งสิบอย่างพยัคฆ์ขาวอยู่ และอสูรร้ายบรรพกาลทั้งสิบเมื่อเปรียบกับมหาจักรพรรดิเกรงว่าจะน่าหวาดกลัวยิ่งกว่า!

ร่ำลือกันว่าในสมัยโบราณกาล อสูรร้ายบรรพกาลทั้งสิบสามารถสังหารมหาจักรพรรดิได้ตามใจปรารถนา และเป็นตัวตนที่ยากจะต่อกรอย่างแท้จริง!

‘วิวัฒนาการเป็นพยัคฆ์ขาว? ข้าเกรงว่าจะยังห่างไกลจากสิ่งนั้น!’

เด็กหนุ่มเอ่ยในใจอย่างอดไม่ได้อีกครั้ง

สายเลือดมัจฉาจอมโหดจากอาณาจักรเก้าตอนบน ย่อมแข็งแกร่งกว่าสายเลือดของพยัคฆ์ขาวอย่างไม่ต้องสงสัย

ถึงกระนั้น ไม่ว่าพยัคฆ์ขาวจะแข็งแกร่งเพียงใด พวกเขาก็จะอาศัยอยู่แต่ในโลกของพวกเขาเท่านั้น หากให้ย่างก้าวเข้าสู่อาณาจักรเก้าตอนบน พยัคฆ์ขาวย่อมมิอาจทำได้!

ณ ที่ที่พวกเขาอยู่ตอนนี้คืออาณาจักรตอนล่าง ส่วนอาณาจักรเก้าตอนบนอยู่เหนืออาณาจักรตอนล่างของพวกเขาไปอีก ทั้งยังห่างไกลกันยิ่ง!

ลั่วสุ่ยกินมัจฉาของอาณาจักรเก้าตอนบนทุกวัน ย่อมต้องกลายเป็นพยัคฆ์ขาวได้อย่างแน่นอน…