โทนี่ตะโกนด้วยความยินดีพร้อมกับขึ้นไปหยิบขวดเหล้าบนโต๊ะขึ้นมา เขาเทเหล้านอกลงไปจนเต็มแก้วเบียร์ และชี้นิ้วสั่งให้อินซอบดื่มให้หมดในรวดเดียว
“ถ้าดื่มนี่ก็น่าจะเมา…”
ทันทีที่อินซอบพึมพำคนเดียว โทนี่ก็บอกให้รีบดื่ม และจับแขนของเขายกขึ้นด้านบน หนึ่งในสิ่งที่อีอูยอนไม่ชอบคือการกระทำที่ไร้ความรับผิดชอบ ถ้าเขาออกมาเข้าห้องน้ำแล้วไม่ยอมกลับไป แถมยังมาเล่นสนุกกับคนอื่นในที่แบบนี้ เขาจะดูไร้ความรับผิดชอบขนาดไหนนะ
อินซอบหลับตาก่อนจะเอาแก้วเหล้ามาแตะริมฝีปาก
เนื่องจากเขาดื่มเหล้าที่อีอูยอนรินให้มาสองสามแก้วแล้วก่อนออกมา การดื่มเหล้าเข้าไปอีกแก้วจึงทำให้ความเมาของเขามากพอที่จะทำให้มึนหัว เมื่อเขาดื่มเหล้าจนหมด และยื่นแก้วให้โทนี่ ทุกคนก็ปรบมือพร้อมกับส่งเสียงเชียร์
“รู้สึกวูบวาบกว่าที่คิดหรือเปล่า…”
“งั้นเหรอครับ…”
อินซอบเซไปเซมาอยู่พักหนึ่ง เพราะรู้สึกถึงความวิงเวียนในขณะที่พูด โทนี่ช่วยจับเขาไว้พลางหัวเราะคิกคัก
“นี่นายทำแบบนั้นเพื่อที่จะจับเขากินเหรอ”
“วันนี้บอสของเราคึกสุดๆ ไปเลยเนอะ”
แม้จะโดนเพื่อนของอีกฝ่ายที่นั่งอยู่เยาะเย้ย แต่อินซอบก็ไม่สามารถเงยหน้าขึ้นมาดีๆ ได้
“ไปเต้นด้วยกันไหม”
“ผมเต้นไม่เป็น…”
“ฉันจะสอนนายเอง”
โทนี่จับมืออินซอบให้ขยับตัวไปตามจังหวะ สิ่งที่ดีที่สุดที่อินซอบซึ่งอยู่ในสภาพกึ่งนั่งกึ่งยืนทำได้คือการทรงตัวไม่ให้ล้มลงกับพื้น พอเห็นเขาล้มหน้าคว่ำลงมาจากอ้อมกอดของโทนี่อยู่หลายรอบ อีกฝ่ายก็กอดเขาไว้ก่อนจะเริ่มเต้น
ถ้าเป็นแบบนี้จะเรียกว่าเป็นการเล่นสนุกอย่างไร้ความรับผิดชอบได้หรือเปล่า
อินซอบเงยหน้ามองผู้ชายที่กอดตัวเองเอาไว้ และเต้นเหมือนเป็นบ้า
“นายน่ารักนะ”
พอสบตากัน โทนี่ก็เลิกคิ้วขึ้นและกล่าว
“ครับ?”
“ฉันบอกว่านายน่ารักจริงๆ เป็นไง รู้สึกดีไหม สนุกหรือเปล่า”
ถ้าจะให้พูดตามจริงคือเขารู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย เขารู้สึกว่าสมองกำลังร้องไห้ เพราะเสียงเพลงที่ดังมาก ทั้งยังรู้สึกคลื่นไส้อีกด้วย เขาแค่อยากจะล้มตัวนอนลงที่ไหนสักที่
“ฉันทำให้นายรู้สึกสุดยอดสุดๆ ให้เอาไหม”
ทันทีที่อินซอบขมวดคิ้วและไม่ตอบ โทนี่ก็ค้นกระเป๋าก่อนจะหยิบยาเม็ดเล็กๆ ออกมายื่นให้
“ให้ฉันทำให้รู้สึกดีไหม”
“ครับ?”
“ไม่ใช่ของอันตรายหรอก ไม่มีฤทธิ์เสพติดด้วย แค่ช่วยให้นายลดความเครียดลงเฉยๆ น่ะ”
อินซอบส่ายหน้าอย่างดื้อรั้น
“ม่ายครับ ผมไม่เล่นยา”
“ก็บอกว่ามันไม่ใช่ยาอันตรายยังไงล่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมขอตัวดีกว่า”
“เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว ฉันไม่บังคับนายหรอก โอเคไหม”
โทนี่ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมา และทำให้อินซอบวางใจ หลังจากที่เขาเอายาเม็ดใส่ปาก และดื่มน้ำตามลงไป เขาก็ยิ้มและถามว่า ‘เป็นไง’
“มันเป็นแค่พวกยาแก้หวัดเฉยๆ เป็นยาที่กินเพื่อคลายความเครียดก่อนสอบน่ะ ที่เกาหลีเขาเรียกของพวกนี้ว่าอะไรนะ”
ผู้หญิงที่นั่งอยู่บนตักผู้ชายผิวสีและแลกจูบกันอยู่ตรงมุมห้องตอบกลับมาว่า ‘ยาลดความตื่นเต้น’
“ได้ยินไหม ยาลด…อะไรก็เถอะนั่นแหละ”
แม้อินซอบจะไม่รู้ว่ายาลดความตื่นเต้นคืออะไร แต่สติสัมปชัญญะของเขาก็ยังไม่ต่ำถึงขนาดจะรับยาจากคนที่ไม่รู้จักมากิน
“ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ทำไมล่ะ มันเริ่มสนุกขึ้นแล้วนี่นา ไปเต้นด้วยกันที่เวทีเถอะ”
“ไม่ครับ ผมจะกลับแล้ว”
“งั้นเหรอ งั้นรอแป๊บหนึ่งนะ ฉันมีเรื่องจะพูดด้วย”
โทนี่ขยับมือให้อินซอบเข้าไปใกล้ๆ อินซอบตั้งใจว่าจะไม่ทำให้บรรยากาศเสียก่อนจะไปจึงยื่นหน้าไปตรงหน้าอีกฝ่าย มือใหญ่จับด้านหลังศีรษะของอินซอบไว้แน่น และดึงไปทั้งๆ แบบนั้น ขณะที่อินซอบอ้าปากร้องโอ๊ยก็มีอะไรบางอย่างบดขยี้ลงมาและเข้ามาในปากของเขา อินซอบไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตัวเองกำลังตกอยู่ในสถานการณ์อะไร เพราะมันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในเวลาแค่ชั่วพริบตา
หลังจากที่น้ำลายกับยาเม็ดที่ถูกใส่เข้ามาในปากไหลลงคอไปแล้ว โทนี่ก็ถอนริมฝีปากออกและถอยหลังไป
“คะ คุณ…ทำอะไรน่ะครับ!”
“มันทำให้รู้สึกดีขึ้นจริงๆ อย่ากังวลไปเลย”
“ไอ้โทนี่ เขาน่าสงสารออก ปีเตอร์อย่าทำแบบนั้นเลย วันนี้นายก็เล่นกับโทนี่ให้สนุกเถอะ บอสของเรามีเงินเยอะมากเลยนะ แล้วเขาก็ทำดีกับผู้หญิงของตัวเองด้วย”
อินซอบหน้าร้อนขึ้นมาทันที ในตอนนั้นเองเขาก็ได้รู้ถึงเหตุผลที่โทนี่เรียกตัวเองมาที่ห้อง เขาผลักโทนี่ออกก่อนจะเปิดประตูห้อง โทนี่วิ่งมาทางด้านหลัง และดึงอินซอบเข้าไปกอดไว้
“ไปเต้นด้วยกันเถอะ”
“ผมบอกว่าผมไม่อยากไง!”
“โทนี่ สงสารเขานะ เขาบอกว่าไม่อยากนี่ ปล่อยเขาเถอะ”
“ก็เขาน่ารักนี่นา วันนี้ฉันอยากพาเขาออกไปจากคลับด้วย”
อินซอบดิ้นไปมาเพื่อจะผลักอีกฝ่ายออก
“ฮ่าๆๆ เต้นเก่งนี่ โอเค งั้นเราออกไปเต้นแบบนี้กันเถอะ”
“ก็บอกว่าไม่เอาไง…!”
ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออก เสียงร้องกรี๊ดของผู้หญิงดังขึ้นในห้อง สายตาของคนที่อยู่ในห้องมองไปที่ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู
“อะไรเนี่ย อีอูยอนใช่ไหม”
“ไม่มีทาง ทำไมอีอูยอนถึงอยู่ที่นี่…ตายแล้ว อีอูยอนจริงๆ เหรอ”
พวกผู้หญิงที่อยู่ในห้องยันตัวขึ้นมาด้วยความตกใจ
พออีอูยอนหาชเวอินซอบเจอ ริมฝีปากของเขาก็บิดเบี้ยวไปครู่หนึ่งจากนั้นเขาก็เดาะลิ้นเบาๆ ก่อนที่อินซอบจะทันได้ตอบอะไร อีกฝ่ายก็เอื้อมมือมาดึงไหล่ของอินซอบเข้าไปกอดอย่างแรง สิ่งที่ทำให้อินซอบได้รู้ว่าตัวเองกำลังถูกกอดอยู่ในอ้อมกอดของอีอูยอนก็คือเสียงทุ้มต่ำของเจ้าตัวที่ได้ยินจากด้านบน
“ผมมาตามหาผู้จัดการส่วนตัวของผมน่ะครับ อยู่ที่นี่เองสินะครับ”
โทนี่นิ่วหน้าเมื่อโดนแย่งคนที่ตัวเองแสดงความเป็นเจ้าของอย่างคาดไม่ถึงก่อนจะถามว่า ‘นายพูดอะไรของนาย’ พลางมองหน้าอีอูยอน
“คุณอีอูยอนมาเที่ยวที่นี่เหรอคะ”
“มานั่งด้วยกันกับพวกเราไหมคะ”
พวกผู้หญิงลุกขึ้นจากที่ จากนั้นก็เข้ามาล้อมรอบเขาและทำเสียงเล็กเสียงน้อยพูดกับเขา
“ผมก็อยากทำแบบนั้นนะครับ แต่ดูเหมือนว่าผมคงต้องกลับแล้วล่ะครับ”
อีอูยอนยิ้ม เขากล่าวขอโทษ และก้มหัวให้อย่างมีมารยาท เมื่อเห็นอินซอบโงนเงนไปมาและกำลังจะล้มลง อีอูยอนก็ดึงเอวและกอดไว้แน่น
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“ครับ…นิดหน่อย ครับ ผมไม่เป็นไรครับ”
อินซอบขมวดคิ้วขณะตอบ อย่างไรก็ตามดูเหมือนเขาจะมีอาการเมาแล้ว
“นายคือบอสของปีเตอร์สินะ”[1]
“โทนี่ คนคนนั้นเขาไม่ได้เป็นเจ้าของบริษัทหรอก เขาเป็นนักแสดงต่างหาก ไม่เคยเห็นหน้าเขาเลยหรือไง”
“ไม่น่าจะรู้จักมั้ง ถ้าดูจากการที่ฉันไม่รู้จักเขาแล้ว ก็ดูเหมือนจะเป็นนักแสดงที่ไม่ดังเลยหรือเปล่า”
ทันทีที่โทนี่มองอีอูยอนพร้อมกับกระแนะกระแหนอีกฝ่าย พวกผู้หญิงก็ทำสีหน้าเคร่งขรึม และเข้าข้างอีอูยอนทันที
“พูดอะไรของนายน่ะ เขาเป็นนักแสดงที่ดังที่สุดในประเทศของเราเลยนะ”
“โทนี่ ไปพูดอย่างนี้ที่ไหนระวังจะโดนปาหินเอานะ”
โทนี่ยืดตัวและมองอีอูยอน อีอูยอนทำเพียงแค่แย้มยิ้มและพยักหน้าให้เท่านั้น
“พวกผมขอตัวก่อนนะครับ”
พออินซอบทำท่าจะออกไป โทนี่ก็รีบคว้าแขนไว้ทันที
“เด็กนั่นตัดสินใจจะไปเล่นสนุกกับฉันที่เวทีแล้ว ทิ้งเขาไว้ที่นี่แหละ”
เหอะ ไอ้เหี้ยนี่
เนื่องจากมีสายตาหลายคู่จับจ้องอยู่ อีอูยอนจึงเก็บความโมโหเอาไว้ข้างในในขณะที่ยังคงรักษาใบหน้ายิ้มแย้มไว้ และนี่ก็ไม่ใช่สถานที่ที่เขาจะบิดอวัยวะภายในของไอ้ผู้ชายคนนี้ทิ้งได้ด้วย
เขาเมินชายผมทองที่เจาะคิ้ว และใช้หลังมือแตะใบหน้าของอินซอบเบาๆ
“คุณอินซอบ ตั้งสติหน่อยครับ”
“…ครับ”
อินซอบเซและยึดร่างของอีอูยอนไว้แน่น โทนี่จับแขนของอินซอบไว้ก่อนจะก้มหน้าถาม
“เฮ้ ปีเตอร์ วันนี้นายบอกว่าออกไปกับฉันนี่นา ใช่ไหม ตอบมาสิ”
“…ผมจะไป”
“จะไปกับฉันใช่ไหม นายจะทิ้งบอสแบบนั้นแล้วมาเข้าบริษัทของฉันไหมล่ะ ถ้าเป็นนายล่ะก็ ฉันสามารถให้เงินเดือนได้สบายๆ เลย”
โทนี่จับแขนของอินซอบไว้แน่นขณะที่ตื๊ออีกฝ่าย อีอูยอนข่มความต้องการที่อยากจะจับหัวของผู้ชายผมทองคนนั้นมากระแทกลงกับโต๊ะให้แตกเป็นเสี่ยงๆ เอาไว้
“ผมจะพาเขาออกไปเองครับ พอดีเขามากับผม”
อีอูยอนทำเป็นไม่ได้ยินที่โทนี่พูด และพยายามจะพาอินซอบออกไป โทนี่ขวางหน้าพวกเขาไว้อีกครั้ง
“ไปตอนที่คนเขากำลังพูดอยู่ใช้ได้ที่ไหน”
“…เหี้ยเอ๊ย”
“ว่าไงนะ ไอ้นี่มันด่าฉันใช่ไหม”
โทนี่ชี้ไปที่อีอูยอนและพูดเสียงดัง เสียงดนตรีที่ดังหนวกหูทำให้คนที่ไม่ได้ยินสิ่งที่อีอูยอนได้แต่พึมพำ และทำสีหน้าเป็นเชิงถามว่า ‘นายพูดอะไรของนาย’
“โทนี่ คุณอูยอนเขาไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกนะ”
“อย่ามัวเถียงอะไรที่ไร้ประโยชน์เลย นายหลบให้เขาเถอะ”
ชั้นสามทั้งชั้นเป็นห้องวีไอพี นี่เป็นที่ที่แม้จะมีเงิน แต่ถ้าไม่ได้รับเชิญจากผู้จัดการคลับก็ไม่สามารถเข้ามาได้ต่อให้อยากจองก็ตาม หรือพูดอีกอย่างก็คือถ้าเกิดปัญหาขึ้นจะเข้ามาที่นี่อีกครั้งได้ยาก
“นี่นายด่าฉันเหรอ นายคิดว่าฉันฟังภาษาเกาหลีไม่รู้เรื่องเหรอ”
ไม่ว่าโทนี่จะพูดเสียงดังเอะอะว่าอะไร อีอูยอนก็ประคองร่างของอินซอบเอาไว้ และจดจ่ออยู่กับการทำให้อีกฝ่ายยืนตัวตรงเท่านั้น
“ลองพูดมาสิ เฮ้ย ไอ้เวรนี่”
โทนี่ใช้ฝ่ามือตีไหล่ของอีอูยอนคล้ายจะผลัก สีหน้าของอีอูยอนที่กำลังยิ้มพลันเปลี่ยนเป็นนิ่งสนิท คนที่เห็นว่าเจ้าตัวกำลังกำหมัดอยู่นั้นมีแค่อินซอบที่กำลังเกาะเอวของอีอูยอนไว้เท่านั้น
“อย่านะ!”
ชเวอินซอบกางแขนทั้งสองข้างออกด้านข้างก่อนจะขวางระหว่างคนทั้งคู่เอาไว้ และรัวภาษาอังกฤษเหมือนยิงปืนกลใส่โทนี่ด้วยสีหน้าจริงจัง
“ผมไม่ไปกับคุณหรอกครับ แล้วผมก็ไม่ใช่ผู้หญิงด้วย แล้วผมก็จะไม่ไปบริษัทของคุณเหมือนกัน ผมไม่อยากเต้น! แล้วก็…”
อินซอบพูดมาถึงตรงนี้ก็นิ่วหน้าพลางกัดริมฝีปาก
“แล้วก็อะไร”
พอโทนี่เร่งให้พูดต่อ ร่างกายของอินซอบก็สั่นระริกและพูดต่ออย่างยากลำบาก
“ข้างในผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลย…”
มือของอีอูยอนรั้งเอวของอินซอบเข้ามากอดตอนที่อีกฝ่ายพูดจบพอดี เขาอุ้มอินซอบพาดบ่าและวิ่งออกไปทั้งอย่างนั้น
***
[1] เนื่องจากในฉากนี้มีทั้งตัวละครที่ใช้ภาษาอังกฤษและภาษาเกาหลี ผู้แปลจึงใช้ตัวเอียงในการเน้นประโยคที่ตัวละครพูดภาษาอังกฤษ
