“ไม่ครับ ผมจะขับเอง”
“แต่คุณอินซอบเหนื่อยนี่ครับ สีหน้าดูไม่ดีเลย”
อีอูยอนกุมแก้มของอินซอบพลางพูด อินซอบตกใจและปัดมือของอีกฝ่ายทิ้ง
“ไม่เป็นไรครับ เมื่อกี้ผมแค่พักสายตาเพราะง่วงน่ะครับ”
อีอูยอนเหลือบมองมือของตัวเองที่โดนปัดออก และกลับมากุมแก้มของอินซอบอีกครั้งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ผมบอกให้คุณอินซอบพักไงครับ ไม่มีใครจะว่าอะไรหรอก”
อินซอบรีบเอามือของอีอูยอนลงและส่ายหน้า
“แต่นี่เป็นงานที่ผมต้องทำครับ ขึ้นไปนั่งข้างหลังเถอะครับ”
อินซอบพูดอย่างเด็ดขาด อีอูยอนก้มลงมองมือของตัวเองอีกครั้งก่อนจะแสยะยิ้ม
“คุณอินซอบ”
“ครับ”
“สิ่งที่คุณกังวลน่ะ เป็นเรื่องของผมนะครับ”
แก้มของอินซอบแดงขึ้นมาในทันทีเพราะคำพูดของอีอูยอน แม้เขาจะพยายามทำสีหน้าให้สงบ แต่เขาก็ไม่สามารถซ่อนแก้มกับต้นคอที่ติดไฟไปแล้วได้
“ขอบคุณ…คือว่า…ถึงอย่างนั้นผมก็อยากทำครับ ให้ผมทำเถอะนะครับ…ขอร้องล่ะครับ”
น้ำเสียงที่พูดงึมงำนั้นน่ารัก อีอูยอนบอกว่า ‘งั้นขอผมนั่งที่เบาะข้างๆ นะครับ’ และเปิดประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับโดยไม่ฟังคำตอบ
ชเวอินซอบถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะขึ้นไปนั่งที่นั่งของคนขับรถ
จากสถานที่ถ่ายทำไปจนถึงบ้านของอีอูยอนไม่ได้ไกลขนาดนั้น อินซอบขับรถออกมาจากลานจอดรถพลางเอ่ยถามอีอูยอน
“จะให้พาไปที่ฟิตเนสไหมครับ”
เป็นเรื่องปกติของอีกฝ่ายที่มักจะไปที่ออกกำลังกายหลังเสร็จงานแล้ว
“ไม่ครับ วันนี้ผมจะกลับบ้านเลย ผมเองก็เหนื่อยนิดหน่อยเหมือนกัน”
อีอูยอนตอบด้วยสีหน้าที่ไม่ได้ดูเหนื่อยเลย
“ครับ เข้าใจแล้วครับ”
อินซอบค่อยๆ ขับรถไป อีอูยอนเอนตัวพิงเบาะพลางเหม่อมองอินซอบ สายตาของเขาตรงไปตรงมาจนอินซอบไม่สามารถแกล้งทำเป็นไม่รู้ได้ หากเป็นเวลาปกติ อินซอบจะทำหน้าแดงและถามว่ามีเรื่องอะไร แต่วันนี้เขากลับมองตรงไปข้างหน้าพลางกัดริมฝีปากล่างเบาๆ และขับรถไปเท่านั้น
“เหนื่อยมากเหรอครับ”
อีอูยอนถาม
“ครับ? เปล่าครับ ผมไม่เป็นไร”
อีอูยอนร้อง ‘อืม’ ก่อนจะจมอยู่กับความคิด ผ่านไปได้ไม่นาน พวกเขาก็มาถึงบ้านของอีอูยอน อินซอบจอดรถไว้ตรงที่จอดรถที่ถูกระบุเอาไว้ เขาพูดขึ้นว่าถึงแล้วครับและหันหน้าไปทางอีอูยอน พวกเขาสบตากัน อีอูยอนเอ่ยเรียกว่า ‘คุณอินซอบครับ’
“ครับ”
“คุณอินซอบ ถ้าเหนื่อย คุณไม่ต้องทำก็ได้นะครับ”
“พูดเรื่องอะไรเหรอครับ”
“ผมจะอยู่อย่างสงบเสงี่ยมเรียบร้อยจนกว่าหัวหน้าทีมชาจะหายดีครับ ผมอยู่กับใครก็ได้”
ถ้ากรรมการผู้จัดการคิมฮักซึงมาได้ยิน เขาต้องน้ำตาไหล และเต้นระบำหน้ากากแน่ๆ
“ไม่ครับ ผมไม่ได้เหนื่อย”
อินซอบรีบส่ายหน้าก่อนจะพูดต่อ
“ผมอยากทำครับ นี่เป็นงานที่ผมอยากทำจริงๆ”
“ทำไมล่ะครับ ทำไมถึงอยากทำงานนี้”
อินซอบไม่คิดเลยว่าเขาจะได้ยินคำถามที่เคยได้ยินจากกรรมการผู้จัดการคิมจากอีอูยอน เขาจึงงงไม่น้อย
“ถ้าทำเพราะต้องการเงิน เอาเงินผมไปก็ได้นะครับ ไม่ว่าจะเยอะแค่ไหน ผมก็จะให้”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกครับ”
“นอกจากคำตอบที่ไม่เข้าท่าอย่างพยายามจะอยู่ด้วยตัวเองแล้ว ผมจะฟังครับ”
อินซอบอ้ำอึ้ง เขาลูบชายเสื้อก่อนจะปล่อยออก
“เพราะผมเป็นหนี้บุญคุณกรรมการผู้จัดการคิมกับหัวหน้าทีมชา แล้วผมก็อยากจะให้พ่อแม่เห็นภาพลักษณ์ตอนทำงานของผม เพื่อที่ท่านจะได้ไว้วางใจ…”
“ผมจะทำเป็นไม่ได้ยินเหตุผลที่คุณพูดมาจนถึงตอนนี้ก็แล้วกันนะครับ”
“…เพราะนั่นเป็นงานที่ผมทำได้ดีที่สุดครับ”
“งานที่คุณอินซอบทำได้ดียังมีอีกนะครับ”
อินซอบลองไตร่ตรองถึงความเป็นไปได้ที่สิ่งที่ตัวเองได้ยินจะไม่ใช่เรื่องลามก เพราะสีหน้าของอีอูยอนตอนที่พูดแบบนั้นจริงจังมาก
“ถ้าคุณไม่รู้ก็ขึ้นไปด้วยกันตอนนี้เลยสิครับ แล้วผมจะทำให้รู้เอง”
อีอูยอนยิ้มพร้อมกับใช้นิ้วโป้งไล้ริมฝีปากของอินซอบ
ความเป็นไปได้เท่ากับศูนย์อย่างที่คิดจริงๆ ด้วย
อินซอบตอบว่าไม่ก่อนจะส่ายหน้า อีอูยอนยิ้มพลางหลุบตามองต่ำ ก่อนจะบอกว่า ‘ล้อเล่นน่ะครับ’ แต่อินซอบคิดว่าอีกฝ่ายไม่ได้ล้อเล่นแน่ๆ
“ผมไม่ได้เรียกคุณกลับมาที่เกาหลีเพื่อเป็นผู้ดูแลของผมนะครับ”
“…”
“ถึงแม้จะดีที่ได้อยู่ด้วยกัน แต่ผมก็ไม่อยากเห็นคุณอินซอบฝืนตัวเองครับ”
“ผมไม่ได้ฝืนตัวเองนะครับ ไม่ใช่แบบนั้นเลย…”
อินซอบกัดริมฝีปากล่างเบาๆ
เขาเหนื่อย อารมณ์ก็ไม่ดี และเศร้าจนอยากร้องไห้ แต่ความรู้สึกที่รู้สึกวันนี้ เป็นเพราะตัวเขาเอง ไม่ใช่เพราะอีอูยอน
“ขอโทษครับ ผมดันรั้งคนที่เหนื่อยเอาไว้ซะได้ วันนี้ก็รีบกลับไปนอนให้เต็มอิ่มนะครับ”
อีอูยอนปลดตัวล็อกเข็มขัดนิรภัยและกำลังจะลงจากรถ แต่อินซอบกลับคว้าชายเสื้อของเขาไว้
“…เพราะชอบครับ”
อินซอบพูดต่อทั้งๆ ที่ยังก้มหน้า
“เพราะผมชอบคุณอีอูยอน ผมก็เลยอยากจะมองคุณตอนทำงาน และอยากจะคอยช่วย ขอโทษนะครับที่ผมทำเรื่องเห็นแก่ตัวเพื่อที่จะเติมเต็มความต้องการของผม”
อีอูยอนสงสัยว่าการที่ต้องออกมาตั้งแต่เช้ามืด เตรียมตารางงาน และขับรถให้ตลอดทั้งวัน รวมไปถึงการนั่งรออย่างใจลอยเป็นความตั้งใจที่ทำเพื่อเติมเต็มความต้องการของตัวเองตรงไหน
“…อยากครับ”
เสียงสั่นๆ ของอินซอบเบามาก
“ครับ?”
“วันนี้ผมอยากนอนที่บ้านของคุณอีอูยอนครับ …ถ้าไม่ได้เป็นการรบกวนอะไร”
อินซอบรู้สึกเสียใจว่าคำพูดที่เขาพูดต่อท้ายนั่นเป็นการพูดอย่างไร้ประโยชน์หรือเปล่า มันต้องรบกวนคนที่เหนื่อยจนงดออกกำลังกายอยู่แล้ว
“ตารางงานวันพรุ่งนี้เริ่มกี่โมงนะครับ”
พอได้ยินว่าสิ่งที่กลับมาเป็นคำถามเกี่ยวกับตารางงาน ไม่ใช่คำตอบเกี่ยวกับคำถามของเขา อินซอบก็กะพริบตาอย่างงงวย และตอบกลับไปว่า ‘พรุ่งนี้ไม่มีตารางงานครับ ส่วนวันมะรืนงานเริ่มตอนบ่ายสองโมง’
“อย่างนั้นเองสินะครับ”
อีอูยอนยื่นมือมาปลดเข็มขัดนิรภัยของอินซอบออกด้วยตัวเอง
“งั้นวันพรุ่งนี้ผมไม่ต้องเอาไอ้นั่นของผมออกจากรูของคุณอินซอบทั้งวันเลยก็ได้สินะครับ”
อินซอบตะลึงจนไม่รู้จะตอบกลับไปว่าอะไร และอีอูยอนก็เป็นฝ่ายลงจากรถไปก่อน
“ถ้าอยากจะมีอะไรกันในรถ คุณก็อยู่อย่างนั้นไปตลอดเลยก็ได้นะครับ”
อินซอบรีบดีดตัวลงจากรถเหมือนกับแมวที่ถูกไฟจี้หาง เพราะคำพูดของอีอูยอน
***
“เดี๋ยวครับ คุณอูยอน อาบน้ำก่อน…”
ทันทีที่ปิดประตู อีอูยอนก็พุ่งเข้าใส่อินซอบเหมือนจะจับกิน อินซอบถอดรองเท้าอย่างยากลำบาก และพยายามแงะอีอูยอนออกไปสุดชีวิต
“วันนี้ทำงานมาทั้งวัน…อึก…”
อีอูยอนงับต้นคอของอินซอบ ก่อนจะหยุดขยับตัว เขากุมข้อมือของอินซอบเอาไว้ และลากอีกฝ่ายไปที่ห้องน้ำ อีอูยอนให้อินซอบเข้าไปอยู่ในอ่างอาบน้ำในสภาพที่ไม่ได้ถอดเสื้อออกสักชิ้น อินซอบได้แต่ยืนเหม่อตาเบิกโพลงเพราะไม่รู้ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไป
อีอูยอนถอดเสื้อตัวนอกของอินซอบออก และปาลงพื้นห้องน้ำ เขากำขอบกางเกงของอินซอบและรีบดึงลง ริมฝีปากของพวกเขาประกบกัน ความร้อนพวยพุ่งออกมาจากเยื่อเมือกที่เปียกชื้น พออินซอบหอบหายใจและพยายามจะดันตัวไปด้านหลัง อีอูยอนก็คว้าด้านหลังศีรษะของอินซอบเอาไว้ และประกบปากให้ลึกเข้าไปอีก อีอูยอนดูดดุนลิ้นอยู่สักพักก่อนจะปล่อยอินซอบออก อินซอบที่หลุดออกมาได้อย่างยากลำบากหอบ แฮ่กๆ เขาสูดลมหายใจเข้าไปก่อนจะยืนพิงผนังกระเบื้อง
“เขาว่ากันว่าถ้าอยากจะคบกันไปนานๆ ก็จะต้องใส่ใจฝ่ายตรงข้ามนะครับ”
อินซอบไม่สามารถหาคำว่าใส่ใจจากการกระทำของอีอูยอนได้เลย เขาคิดว่าทั้งหมดนี้เป็นกลยุทธ์เพื่อที่จะคบกันสั้นๆ หรือเปล่า และรู้สึกกลัวขึ้นมา
“แต่ผมทำเรื่องนั้นไม่ได้จริงๆ ครับ เพราะตรงนี้ทำงานไม่ปกติ”
อีอูยอนเคาะขมับของตัวเองพลางยิ้ม
อินซอบพูดอะไรไม่ออก ต่อให้ปากถูกฉีก แต่คำว่า ‘คุณก็ใส่ใจเก่งนะครับ’ ก็ไม่ออกมา
“แต่ถึงอย่างนั้นมันก็มีหนทางอยู่นะครับ ถ้าคุณอินซอบต้องการ ผมจะทำให้”
อีอูยอนเปิดฝักบัวอาบน้ำ น้ำอุ่นๆ ไหลลงมา ทำให้ผมและร่างกายของคนทั้งคู่เปียกทันที
“อาบน้ำสิครับ”
อีอูยอนประทับริมฝีปากลงไปพลางดูดดุนต้นคอของอินซอบ อินซอบตัวสั่นเล็กน้อยพร้อมกับกลั้นเสียงครางเอาไว้ รอยยิ้มที่เหมือนกับภาพวาดประดับอยู่ที่ริมฝีปากของอีอูยอน
“ว่าแต่แล้วจะทำยังไงดีครับ ผมดันเป็นคนที่ไม่มีความใส่ใจพอที่จะรอให้คุณอาบน้ำเสร็จซะด้วยสิ”
อีอูยอนเอื้อมมือออกมากุมขาอ่อนของอินซอบเอาไว้พร้อมกับกัดคอของอีกฝ่ายไม่ยอมปล่อย
“อ๊ะ…เดี๋ยว…”
อีอูยอนหยอกเย้าอินซอบไม่หยุดผ่านเสื้อผ้า เสื้อผ้าที่เปียกน้ำแนบไปกับเนื้อ ขณะเดียวกันเสียงเฉอะแฉะก็ดังขึ้นเรื่อยๆ
“ข้างล่างก็เปียกหมดแล้วนี่ครับ ก่อนหน้านี้ก็มองผมทั้งๆ ที่แฉะขนาดนี้เหรอครับ”
อินซอบส่ายหน้า แม้เขาจะบอกว่าสิ่งที่เปียกเสื้อผ้าของเขาอยู่ตอนนี้เป็นน้ำที่ไหลลงมาจากฝักบัว แต่อีอูยอนก็ไม่แม้แต่จะแกล้งทำเป็นได้ยินด้วยซ้ำ
“กางเกงในเปียกจนแฉะไปหมดแล้วนะครับ”
อีอูยอนพยายามที่จะอ่อนโยนกับอินซอบที่กลับมาที่เกาหลีเหมือนคู่รักปกติ แต่สำหรับอินซอบนี่เป็นการใส่ใจที่ทำให้เขารู้สึกเป็นทุกข์ เนื่องจากเป็นการพัฒนาไปในทิศทางที่ไม่ถูกต้องบนเตียง คำพูดลามกที่ถูกใช้อย่างสุภาพกลับทำให้เขาอับอายขึ้นเป็นสองเท่า สุดท้ายอีกเดี๋ยวอินซอบก็จะร้องไห้พร้อมกับขอร้องว่าให้ทำตามที่อยากทำไปได้เลย และหลังจากนั้นอีอูยอนก็จะแสดงความหยาบคายของตัวเองออกมาอย่างมั่นใจ
“น้ำกามไหลออกมาเยอะไหมครับ”
…เหมือนกับตอนนี้
“มะ ไม่ไหล…อ๊ะ ไม่…”
อินซอบส่ายหน้า
“งั้นขอผมดูหลักฐานหน่อยสิครับ”
แม้จะเป็นความดื้อดึง แต่แบบนี้มันไม่ใช่แล้ว เสื้อผ้ารวมไปถึงกางเกงชั้นในของเขาเปียกจากน้ำที่ไหลลงมาจากฝักบัว แม้เขาจะพยายามแย้งว่า ‘สภาพแบบนี้จะเอาอะไรเป็นหลักฐานให้ดู’ แต่อีอูยอนกลับประทับริมฝีปากลงบนแก้มของอินซอบและเอาแต่เร่งเร้าเขา
“รีบเอาให้ดูเร็วครับ”
เขารู้ว่าอีกฝ่ายร้องขออะไร สุดท้ายอินซอบก็ใช้มือที่สั่นเทาปลดเข็มขัดออก เขาค่อยๆ ขยายช่องว่างระหว่างกางเกงและกางเกงชั้นในออก และเผยให้เห็นถึงช่วงล่างของตนเอง พอเห็นดังนั้น อีอูยอนที่พรมจูบอย่างขี้เล่นก็หยุดการกระทำของตัวเอง คิ้วของเจ้าตัวกระตุกและขมวดมุ่น
“แม่งเอ๊ย”
อินซอบตกใจกับคำสบถที่หลุดออกมาอย่างกะทันหัน และปล่อยมือที่กำกางเกงในไว้ เสียงของอีอูยอนข่มเขาอย่างคุกคาม
“สิ่งนี้นอกจากผมแล้ว เคยเอาให้คนอื่นดูหรือเปล่าครับ”
“ครับ? พูดอะไรน่ะ…”
อีอูยอนล้วงมือเข้าไปในกางเกง เขาขบฟันไว้ในขณะที่กำแก่นกายที่เริ่มจะแข็งตัวเอาไว้อย่างเต็มแรง
“ผมถามว่าเคยให้ใครเห็นหรือเปล่าครับ”
อินซอบหลีกเลี่ยงการถอดเสื้อผ้าต่อหน้าคนอื่น เพราะรอยแผลจากการผ่าตัดที่อยู่ตรงหน้าอก เขาไม่ไปแม้กระทั่งโรงอาบน้ำสาธารณะหรือสระว่ายน้ำ ตอนที่เขาอาศัยอยู่ที่ห้องบนชั้นดาดฟ้าเมื่อก่อน แม้น้ำอุ่นจะถูกตัดในหน้าหนาว แต่เขาก็กัดฟันทน
อินซอบส่ายหัวรัวๆ
“รู้ไหมครับว่าไอ้นั่นของคุณลามกมาก”
“อ๊ะ ฮึก…เดี๋ยว…”
“ผมไม่เคยสนใจพวกผู้ชายเลยด้วยซ้ำ แฮ่ก ฉิบ แต่ตอนนี้แค่เห็นส่วนนั้นของคุณอินซอบ ช่วงล่างของผมก็แข็งแล้วล่ะครับ”
เขารู้สึกว่ามือใหญ่ๆ ของอีอูยอนกำลังลวนลามช่วงล่างของเขา อินซอบหลับตาแน่น และพยายามดิ้นเพื่อที่จะเอามือของอีกฝ่ายออกไปจากกางเกงชั้นใน แต่ก็เปล่าประโยชน์
“เพราะฉะนั้น อย่าเที่ยวเอาไอ้นั่นไปโชว์ให้ใครเห็นที่ไหนนะครับ ถ้าไม่อยากเห็นผมเป็นบ้า ถ้าเข้าใจแล้วก็พยักหน้าครับ”
อินซอบน้ำตาไหลและพยักหน้าให้กับคำขอที่ใกล้เคียงกับการบังคับ ส่วนอ่อนไหวของเขาสัมผัสกับกางเกงที่เปียกชื้น และบวมเป่ง
“จะให้ผมทำอะไรดีครับ คุณอินซอบลองบอกมาสิครับ นะ?”
อีอูยอนเอ่ยถามเหมือนจะปลอบโยน ความตื่นเต้นและความเจ็บปวดทำให้ดวงตากลมโตของอินซอบกลายเป็นสีแดงโดยไม่รู้ตัว
“…ถอด…”
ไม่จำเป็นต้องมีคำขอที่ละเอียดว่าจะให้ถอดอะไร อีอูยอนจับเสื้อเชิ้ตของอินซอบและกระชากออก พอกระดุมตกลงบนก้นอ่างอาบน้ำ อินซอบก็มองดูด้วยสายตาที่ตกใจ
“ผมจะซื้อเสื้อเชิ้ตให้ครับ คุณแค่อ้าขาก็พอ”
คราวนี้อีอูยอนดึงกางเกงและกางเกงชั้นในของอินซอบลงพร้อมกัน กางเกงกับกางเกงชั้นในที่ลงมาได้ครึ่งเดียวคาอยู่ที่ขา อินซอบยืนในลักษณะกึ่งนั่งกึ่งยืนอยู่ในอ่างอาบน้ำ อีอูยอนดันอินซอบไปที่ผนังกระเบื้อง และนั่งคุกเข่า
“…!”
อีอูยอนฝังหน้าลงกับช่วงล่างของอินซอบ อินซอบกลั้นหายใจดังเฮือก แม้จะรู้สึกถึงการที่ส่วนอ่อนไหวถูกดูดดุนด้วยปากของผู้ชายมาแล้วหลายครั้ง แต่เขาก็ไม่สามารถคุ้นชินได้เลย ทุกครั้งที่ฟันของอีอูยอนโดนผิวหนังที่อ่อนนุ่ม อินซอบก็จะสะดุ้งเฮือกและตัวสั่น ความรู้สึกกลัว อุ่นร้อน ตื่นเต้น และความรู้สึกที่ไม่รู้ว่าเรียกว่าอะไรกำลังแผดเผาช่วงล่างของเขา
“อ๊ะ ฮ่า อื้อ…อ๊ะ อึก”
ขาของเขาสั่น และเขาไม่สามารถยืนได้อีกต่อไปแล้ว อีอูยอนกอดเอวของอินซอบเอาไว้ และทำให้อีกฝ่ายพิงไหล่ของตน อีอูยอนยิ้ม น้ำหนักที่ถูกถ่ายเทมาที่ไหล่ทำให้เขาพอใจ
“แฮ่ก อื้อ…แฮ่ก”
พออีอูยอนใช้ลิ้นเลียส่วนล่าง อินซอบก็หอบหายใจอย่างสุขสม อีอูยอนเอื้อมมือออกไปกำสะโพกของอินซอบ พอเขาใช้นิ้วถูไปตามร่องก้น อินซอบก็ตัวสั่นระริก น้ำช่วยให้นิ้วเข้าไปทีละนิ้วได้อย่างไม่ยากอะไร
“อ๊า…”
ส่วนอ่อนไหวของอินซอบกระตุกราวกับกระโดดอยู่ในปาก อีอูยอนใช้นิ้วแทงเข้าไปในช่องทางด้านหลังของอินซอบพร้อมกับดูดดุนช่วงล่างไปด้วย
“อ๊ะ อื้อ ฮ่า…อ๊า ฮึก…”
อีอูยอนเกลียดเสียงออดอ้อนหรือเสียงครางของคนอื่นมาก เขาคิดว่าไม่ว่าอีกฝ่ายจะรู้สึก หรือไม่รู้สึกก็ไม่เกี่ยวอะไรกับตนเอง แต่ทุกครั้งที่เขาได้ยินเสียงครางที่เกือบจะเป็นเสียงร้องไห้ของอินซอบ เขาจะรู้สึกเหมือนจะเป็นบ้า รู้สึกเดือดพล่าน แค่ได้ยินเสียงร้องไห้ ส่วนนั้นของเขาก็ตั้งแล้ว
“พอผมแหย่เข้าไปแล้วเป็นไงบ้างครับ”
อีอูยอนถอนปากออกมาจากช่วงล่างและเอ่ยถาม ชเวอินซอบกอดคอของอีอูยอนไว้แน่นแทนคำตอบ รอยยิ้มที่มากเกินกว่าปกติปรากฏที่ริมฝีปากของอีอูยอน ทุกครั้งที่อินซอบเกาะเขาไว้ เขาจะรู้สึกดีจนขาดสติ
“ชอบผมใช่ไหมครับ”
อินซอบพยักหน้า
“เพราะชอบผม แม่ง รูนี้ถึงได้ขมิบ แค่ผมเอานิ้วแทงเข้าไป คุณก็เอาไอ้นั่นของคุณมาถูกับหน้าผมซะแล้ว ฮ่าๆ”
แม้อินซอบจะถอนเอวออกไปด้านหลังด้วยความตกใจ แต่อีอูยอนก็ไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยเอวที่จับไว้อย่างแน่นหนาเลย อีอูยอนเพิ่มจำนวนนิ้ว เขาขยี้ด้านในของช่องทางนั้น และแทงเข้าไป
“อ๊ะ เดี๋ยว…คุณอูยอน ไปข้างหลังนิดหนึ่ง…อึก”
ส่วนอ่อนไหวของอินซอบที่ชูเด่นอยู่กลางขนในที่ลับผงกหัวขึ้นมาและกระทบเข้ากับแก้มของอีอูยอน อีอูยอนใช้สันจมูกที่สูงโด่งถูไถที่ด้านข้างของส่วนอ่อนไหวของอินซอบก่อนที่จะโลมเลียตรงส่วนหัว เขาเห็นว่าอินซอบจิกปลายเท้า
“ฮ่า อึ่ก…!”
อินซอบปลดปล่อยออกมาใส่หน้าอีอูยอน อินซอบหอบหายใจ ตอนนั้นเองเขาถึงตั้งสติได้ และทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้
“ขอโทษครับ ผมพยายามกลั้นไว้แล้ว…”
ของเหลวสีขาวขุ่นไหลไปตามสันกรามของอีอูยอนและหยดลงมา เขาใช้ฝ่ามือลูบใบหน้าพลางยิ้มโดยไม่มีสีหน้าว่าไม่พอใจเลยสักนิด เป็นรอยยิ้มที่เร้าอารมณ์ทางเพศอย่างน่าอันตราย เขาเลียน้ำรักที่เหลืออยู่ที่ปากเข้าไป และค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างช้าๆ
“อย่ากินนะครับ ผมจะเช็ดให้ครับ”
อินซอบรีบหยิบผ้าเช็ดตัวอย่างฉุกละหุกและยื่นให้อีอูยอน
“ไม่เป็นไรครับ เพราะมันอร่อย”
อีอูยอนทำตาปรือและยิ้มเหมือนกับวิเคราะห์รสชาติของอาหารที่อร่อยจริงๆ อินซอบหน้าแดงทั้งๆ ที่ยังกำผ้าขนหนูไว้ในมือ
“เพราะฉะนั้นห้ามสูบบุหรี่นะครับ เข้าใจไหม”
“…ครับ”
อีอูยอนกอดอินซอบไว้ก่อนจะตบหลังเขาเบาๆ เขาปลอบอีกฝ่ายเหมือนที่ทำกับเด็กเล็กๆ ที่ว่านอนสอนง่ายและขี้กลัว จากนั้นเขาก็ถูไถแก่นกายที่แข็งขืนของตัวเองกับต้นขาของอินซอบพลางกระซิบ
“อาบน้ำเสร็จแล้ว ทีนี้ผมจะทำแล้วนะครับ”
