ระบบล็อกอินสู่สวรรค์ [苟在女帝宫我举世无敌] – ตอนที่ 92 เป็นจวินซ่าง ข้ามีแผน!

ตอนที่ 92 เป็นจวินซ่าง ข้ามีแผน!

ภายในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียน หนิงฝานกลับเข้ามาอย่างเงียบเชียบเพราะไม่อยากปลุกผู้อื่นให้ตื่นขึ้นมา

หลังจากนั้นสองสามีภรรยาก็อาศัยอยู่ภายในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ประมาณสองถึงสามวัน ก่อนจะมุ่งหน้ากลับสู่เมืองเทพขนนก

“ทุกท่าน ยามนี้อาณาจักรคนเถื่อนแดนเหนือล่าถอยแล้ว เรื่องราวล้วนจบลงเช่นกัน ไว้พวกเราค่อยพบกันใหม่!”

หลังกล่าวคำอำลาเสร็จสิ้น หนิงฝานและหลัวชิงเซียนก็จากไป

แต่ก่อนจากไป หนิงฝานได้มอบสมบัติจิตวิญญาณมากมายให้กับดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียน ซึ่งมันเพียงพอให้ดินแดนศักดิ์สิทธิ์นี้เพิ่มพูนจำนวนของปราชญ์ยุทธ์

หลังจากเดินทางไม่กี่วัน ทั้งสองก็กลับมาถึงเมืองเทพขนนก

ในขณะนี้ ณ ด้านนอกของเมืองเทพขนนก ต่างมีเสียงของทหารและเสียงกรีดร้องของม้าดังสนั่นไปทั่ว ซ้ำธงยังถูกโบกสะบัด และบรรยากาศก็เต็มไปด้วยความโกลาหล

หลังจากส่งทหารและแม่ทัพออกไปในช่วงเวลานี้ ราชวงศ์เทพขนนกรวบรวมกองทัพนับสิบล้าน อาวุธครบมือ พร้อมใส่เกราะหนัก พลังการต่อสู้ของพวกเขานับว่าไร้ขีดจำกัด

เจ้าชายมังกรทั้งห้าสวมชุดเกราะพร้อมกระบี่ในมือ แต่ละคนนั่งอยู่บนหลังม้าด้วยท่วงท่าสง่างาม

ด้านข้างของพวกเขายังมีปราชญ์ยุทธ์อีกหกคน รวมถึงขันทีเว่ยด้วย

ทว่าเพราะใบหน้าของปราชญ์ยุทธ์ทั้งหกคล้ายกับไม่ยินดีเท่าองค์ชายมังกรทั้งห้า เพราะสิ่งที่ร้อยอาณาจักรเล็กบุกรุกเข้ามาเช่นนี้นับว่าเป็นเรื่องที่ผิดปกติยิ่ง พวกเขาจึงไม่สนับสนุนการส่งกองทัพทหารออกไปอย่างไร้ทิศทางเช่นนี้

แต่ท่าทีขององค์ชายมังกรทั้งห้ากลับยังคงแน่วแน่ ด้วยเหตุนี้ทั้งหมดจึงต้องออกไปสู้รบเท่านั้น

นอกจากนี้ ยังมีขุนนางและทหารประจำราชวงศ์อยู่ด้านข้างด้วยเช่นกัน

“เหล่าสหายเทพขนนกเอ๋ย เวลานี้ร้อยอาณาจักรเล็กกำลังรุกรานพรมแดนราชวงศ์เทพขนนกของพวกเรา เช่นนี้เราควรทำอย่างไร!”

องค์ชายมังกรทั้งห้าชักกระบี่ออกมาพร้อมชูขึ้นท้องฟ้าก่อนจะคำรามลั่น

“ฆ่า!”

“ฆ่า!”

“ฆ่า!”

เหล่ากองทหารนับหมื่นแสนตะโกนออกมาอย่างพร้อมเพรียง จิตสังหารทะยานปกคลุมท้องฟ้า แรงสะกดข่มมหาศาลนี้แทบทำให้โลกทั้งใบแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ!

“ยอดเยี่ยมแล้ว!”

“เช่นนั้นจงติดตามพวกเราทั้งห้าออกไป และประกาศศักดาของพวกเราให้มันได้รับทราบ!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้แล้ว องค์ชายทั้งห้าพยักหน้ารับด้วยความพึงพอใจก่อนจะกระชับกระบี่ในมือ

“ออกเดินทาง!”

สิ้นสุรเสียง กองทัพนับหมื่นก็เคลื่อนพลพร้อมออกเดินทาง

“กล่าวรายงาน!”

ทว่าในเวลานี้เอง หน่วยข่าวกรองของราชวงศ์เทพพลันรีบรุดเข้ามารายงาน

เมื่อเห็นเช่นนี้ องค์ชายมังกรทั้งห้าที่กำลังจะเคลื่อนทัพถึงกับขมวดคิ้วแน่น

“มีเรื่องอันใด?”

“กล่าวรายงานองค์ชาย มีข่าวจากชายแดนว่าร้อยอาณาจักรเล็กล่าถอยแล้ว!” หน่วยข่าวกรองรีบกล่าวคำด้วยความเคารพ

“หืม?”

“ล่าถอย?”

“อาณาจักรใดที่ถอนกองทัพทหารออกไป?”

หลังจากรับฟังแล้ว องค์ชายมังกรทั้งห้าพลันขมวดคิ้วแน่น

หน่วยข่าวกรองกล่าวต่อด้วยความตื่นเต้น “หาใช่เพียงอาณาจักรใดอาณาจักรหนึ่ง แต่เป็นทุกอาณาจักร!”

“งั้นหรือ?”

“ร้อยอาณาจักรเล็กถอนกำลังออกไปหมดแล้ว?”

“เป็นไปได้หรือไม่ว่าร้อยอาณาจักรเล็กทราบข่าวว่าองค์ชายมังกรทั้งห้าจะนำทัพออกไปเป็นการส่วนตัว เช่นนี้พวกเขาจึงหวาดกลัวแล้วคิดล่าถอย”

เห็นได้ชัดว่าองค์ชายมังกรทั้งห้ารู้สึกสับสน และพวกเขาก็ไม่รู้ถึงเหตุผลที่แท้จริง

แต่ในเวลานี้ ใครบางคนภายในกลุ่มของหกปราชญ์พลันกล่าวถามขึ้น “มีเรื่องอันใดเกิดขึ้นหรือไม่? เหตุใดร้อยอาณาจักรเล็กจึงถอนกำลังกลับโดยไร้เหตุผล?”

หน่วยข่าวกรองแห่งราชวงศ์เทพขนนกเพียงตอบกลับว่า “ข้าไม่ทราบว่าสถานที่แห่งนั้นเกิดสิ่งใดขึ้น แต่จากการสืบสวนของพวกเราแล้ว ก่อนที่ร้อยอาณาจักรเล็กจะล่าถอย พวกเขาเพียงทิ้งคำพูดเอาไว้”

“กล่าวว่าอะไร?” ทุกคนรีบถาม

“ด้วยนามของจวินซ่าง อาณาจักรของพวกข้าจึงล่าถอย!” ชายผู้นั้นกล่าวตอบ

“จวินซ่าง?!”

ทันทีที่คำพูดนี้ถูกกล่าวออกไป ไม่ว่าจะเป็นองค์ชายมังกรทั้งห้า หรือหกปราชญ์ยุทธ์แห่งราชวงศ์ต่างเผยสีหน้าตกตะลึงออกมา

สวรรค์!

ทันใดนั้นก็บังเกิดเสียงถกเถียงจนสถานการณ์กลายเป็นโกลาหล!

“จวินซ่าง! เป็นจวินซ่างอีกแล้ว!!”

“ดูเหมือนว่าจวินซ่างผู้นี้จะเคลื่อนไหวอย่างลับ ๆ อยู่เสมอ เขาถึงกับสามารถทำให้ร้อยอาณาจักรเล็กล่าถอยพร้อมกันได้!”

“จวินซ่างนับว่าเป็นปราชญ์ยุทธ์ผู้พิทักษ์ของราชวงศ์เทพขนนกอย่างแท้จริง ไม่เพียงแต่ช่วยเหลือพวกเราจัดการกับอาชญากร ปราบปรามเหล่าบรรพชนศักดิ์สิทธิ์ เอาชนะจักรพรรดิทั้งเจ็ด มาเวลานี้ยังสามารถบีบบังคับให้ร้อยอาณาจักรเล็กล่าถอยได้!”

“ฮ่า ๆ จวินซ่างผู้นั้นพิชิตร้อยอาณาจักรเล็กได้แล้ว เรามาแสดงความยินดีกันเถิด!”

“จวินซ่างผู้ยิ่งใหญ่!”

“จวินซ่างผู้ยิ่งใหญ่!”

“จวินซ่างผู้ยิ่งใหญ่!”

“…”

เพียงชั่วครู่ ทั้งภายในและภายนอกของเมืองเทพขนนกก็ต่างส่งเสียงโห่ร้องอย่างชื่นชมจวินซ่างไม่หยุดปาก

แม้แต่ปราชญ์ยุทธ์ทั้งหกแห่งราชวงศ์ยังต้องประหลาดใจ

เพราะไม่มีผู้ใดคาดคิดมาก่อนว่าจวินซ่างจะเคลื่อนไหวแทนพวกเขา ซ้ำยังช่วยเหลือราชวงศ์เทพขนนกไว้อีกครั้ง

นับว่าเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมแล้ว!

แต่ในอีกด้านหนึ่ง

ขณะที่ทุกคนกำลังโห่ร้องด้วยความยินดี ใบหน้าขององค์ชายมังกรทั้งห้ากลับมืดมนยิ่ง

กระบี่ที่ชูขึ้นสว่างวาบราวกับกระจกสะท้อนความผิดหวังในดวงตาของพวกเขา

แน่นอนว่าหลังจากร้อยอาณาจักรเล็กล่าถอยแล้ว กองทัพนับหมื่นแสนของราชวงศ์เทพขนนกจึงไม่จำเป็นต้องออกไปสู้รบโดยปริยาย

เมื่อกองทัพราชวงศ์เทพแยกย้าย นามของจวินซ่างยังคงดังก้องไปทั่วราชวงศ์เทพขนนก และเป็นอีกครั้งที่ชื่อของเขาได้รับการกล่าวขานถึงในทั่วทุกพื้นที่

เมื่อหลัวชิงเซียนทราบข่าว นางก็ตระหนักถึงความจริงได้ในทันที

ไม่แปลกใจที่อาณาจักรคนเถื่อนแดนเหนือล่าถอย นี่เป็นเพราะจวินซ่างเคลื่อนไหว!

…

ณ พระราชวังเทพขนนก

องค์ชายมังกรทั้งห้าถอดชุดเกราะออกแล้วกลับมารวมตัวกันอีกครั้ง

“จวินซ่าง! เป็นเขาอีกแล้ว!”

“ไอ้บัดซบ! เหตุใดเขาจึงยื่นมือเข้ามาสอดเรื่องผู้อื่นอยู่เสมอ!”

“เขาเป็นผู้ใด และเกี่ยวข้องกับใคร!”

“…”

ภายในห้องโถงใหญ่ องค์ชายมังกรทั้งห้าต่างสบถเสียงเกรี้ยวกราด ขณะที่ในแววตามีเพียงความขุ่นเคือง

เดิมทีแผนของพวกเขาคือการนำกองทัพออกกวาดล้างร้อยอาณาจักรเล็กด้วยความฮึกเหิม จากนั้นจะได้รับความสำเร็จยิ่งใหญ่ในนามของตนเอง!

ทว่าแผนการเหล่านี้กลับถูกจวินซ่างทำลายจนสิ้น!

“ทุกคน อย่าเพิ่งวู่วาม!”

องค์ชายใหญ่หลินเทียนเยวี่ยนโบกมือ และเมื่ออีกสี่คนสงบลง เขาจึงกล่าวต่อ “ยามนี้ร้อยอาณาจักรเล็กล่าคอยแล้ว ความโกรธจึงไม่ใช่หนทางแก้ปัญหา!”

“พี่ใหญ่ ท่านหมายความว่าอย่างไร?” ทั้งหมดหันมองหลินเทียนเยวี่ยนพร้อมกัน

หลินเทียนเยวี่ยนพลันกล่าวคำเย็นชาออกมา “ต้องค้นหา! เราจะต้องหาผู้ที่อยู่เบื้องหลังของจวินซ่างให้จงได้ มิฉะนั้นเราจะไม่มีสิทธิ์ใฝ่ฝันถึงบัลลังก์จักรพรรดิ!”

“ทุกสิ่งเกี่ยวกับตัวของจวินซ่างล้วนแล้วแต่เป็นความลับ พวกเราจะไปทำอันใดได้!” ทุกคนสับสน

“ไม่จำเป็นต้องค้นหาจวินซ่าง!”

หลินเทียนเยวี่ยนส่ายศีรษะก่อนจะกล่าวเสริม “แน่นอนว่าตัวตนที่แท้จริงของจวินซ่างเป็นความลับ แต่คนที่อยู่เบื้องหลังย่อมไม่ใช่ นับตั้งแต่การรุกรานของร้อยอาณาจักรเล็ก สมาชิกราชวงศ์คนใดออกจากเมืองเทพขนนกบ้าง นั่นคือผู้ต้องสงสัย!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้แล้ว ทุกคนก็พยักหน้าแล้วเริ่มคิดลุกขึ้นไปตรวจสอบ

ทว่าองค์ชายสาม หลินเฟิงอวิ๋นพลันกล่าวด้วยสีหน้ายินดีขึ้นมา “ไม่จำเป็นต้องตรวจสอบใด นับตั้งแต่การรุกรานของร้อยอาณาจักรเล็ก มีเพียงน้องสาวของพวกเราและสามีไร้ประโยชน์ของนางที่ต้องคำสาปอมตะเท่านั้น แต่สิ่งที่น่าสงสัยคือในวันที่พวกเขากลับมายังเมืองเทพขนนก มันเป็นช่วงเวลาเดียวกับที่มีรายงานว่าร้อยอาณาจักรเล็กล่าถอยแล้ว!”

“ดูเหมือนว่าแม้น้องสาวตัวน้อยของเราจะไม่คิดต่อสู้เพื่อตำแหน่งจักรพรรดิ แต่นางลอบสร้างความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ร่วมกับจวินซ่าง และเมื่อถึงเวลานางจะสามารถนั่งลงบนบัลลังก์ของจักรพรรดิได้อย่างง่ายดาย!”

ทันทีที่พวกเขากล่าวคำเหล่านี้ ใบหน้าขององค์ชายทั้งห้าก็บิดเบี้ยวอย่างน่าเกลียด

ยิ่งพวกเขาคิดเรื่องเหล่านี้ ทุกสิ่งทุกอย่างยิ่งดูเป็นไปได้มากขึ้น

“หากจวินซ่างมีความสัมพันธ์กับน้องสาวของพวกเรา ก็นับว่าเป็นพวกเราที่ประเมินนางต่ำเกินไป”

แววตาขององค์ชายทั้งห้าเต็มไปด้วยจิตสังหารพวยพุ่ง

“แม้สิ่งที่เจ้าสามกล่าวออกมาจะสมเหตุสมผล แต่สุดท้ายแล้วมันก็เป็นเพียงการคาดเดา เราจะต้องหาหลักฐานให้ชัด มิฉะนั้นเราจะไม่มีโอกาสอีก!”

หลินเทียนเยวี่ยนกล่าวต่ออย่างเฉยเมย “ตอนนี้ข้ามีแผนแล้ว ประการแรก เราควรตรวจสอบก่อนว่าน้องสาวของพวกเรามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้มากน้อยเพียงใด”

“แผนการคืออะไร?” ทุกคนรีบถาม

หลินเทียนเยวี่ยนเย้ยหยันเย็นชา “ข้าไม่ทราบว่าพวกเจ้าจดจำองค์ชายใหญ่แห่งผานอู่ได้หรือไม่ แต่คนผู้นี้เขาทั้งรักและหลงใหลน้องสาวของเรายิ่ง สิ่งที่เราต้องทำมีเพียง…”

คำพูดของหลินเทียนเยวี่ยนทำให้แววตาของทุกคนวูบไหวเป็นประกาย