ระบบล็อกอินสู่สวรรค์ [苟在女帝宫我举世无敌] – ตอนที่ 127 เยือนแคว้น ทําลายเมือง

ตอนที่ 127 เยือนแคว้น ทําลายเมือง

ในขณะที่หนิงฟานกำลังทะลวงระดับเทพปฐพี ณ ชั้นสองของถ้ำปีศาจบรรพกาล

ณ เมืองเทพขนนก วิหารทองคำ

หลัวชิงเซียนกำลังหารืออยู่กับเหล่าผู้ฝึกยุทธ์

หลังจากผ่านมาห้าปี ตอนนี้หลัวชิงเซียนทะลวงเข้าสู่ขอบเขตเทพยุทธ์ได้สําเร็จ ด้วยการฟื้นฟูพลังจิตวิญญาณแห่งแคว้นรกร้าง และอาศัยสมบัติที่ได้รับมาจากหนิงฝาน

นอกจากนี้ พลังบ่มเพาะของเหล่าผู้ฝึกยุทธ์ก็ก้าวกระโดดขึ้นอย่างมาก แม้แต่ปราชญ์ยุทธ์หลายคนก็เข้าสู่ขอบเขตครึ่งก้าวเทพยุทธ์ได้สำเร็จ

ตอนนี้พลังทางจิตวิญญาณฟ้าดินของแคว้นรกร้างได้รับการฟื้นฟูมายี่สิบห้าปีแล้ว และเพราะสิ่งนี้ ความแข็งแกร่งของราชวงศ์เทพขนนกจึงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

“รายงาน!”

ทันใดนั้น องครักษ์ของราชวงศ์ก็รีบเข้ามารายงาน

หลัวชิงเซียนเลิกคิ้วถาม “เกิดอันใดขึ้น?”

องครักษ์ของราชวงศ์พูดทันที “รายงานองค์จักรพรรดินี! ข่าวจากสายลับของเรา ยามนี้ ณ ทางแยกของแคว้นรกร้างและแคว้นอุทก ปรากฏกองกําลังหลักทั้งสิบแห่งแคว้นอุทกกําลังจะเดินทางเข้าสู่แคว้นรกร้างของเราพ่ะย่ะค่ะ!”

“หือ! เหตุใดจึงมาเร็วเพียงนี้!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นแล้ว จักรพรรดินีหลัวชิงเซียนก็ขมวดคิ้วทันที!

ในวิหาร ปราชญ์ยุทธ์แห่งราชวงศ์ต่างก็ตกใจเช่นกัน!

แม้ว่าความแข็งแกร่งของราชวงศ์เทพขนนกในตอนนี้มีมากขึ้น แต่มันยังคงห่างชั้นกับกองกําลังทั้งสิบแห่งแคว้นอุทกอยู่ดี!

…

ณ ทางแยกระหว่างแคว้นอุทกและแคว้นรกร้าง

เหนือท้องฟ้า ธงสิบผืนปลิวไสวไปตามสายลม เบื้องหลังธงผืนใหญ่คือกองทัพขนาดมหึมา ริ้วขบวนนับไม่ถ้วนกำลังควบม้าอย่างอึกทึก ดูเป็นภาพที่น่าเกรงขามมาก!

เป็นกองกําลังหลักทั้งสิบแห่งแคว้นอุทกที่บุกเข้ามา

ยามนี้ในระดับแนวหน้า บรรพบุรุษของกองกําลังหลักทั้งสิบเป็นผู้นำ!

บรรพบุรุษสำนักเทพกระบี่มองไปข้างหน้าและกล่าวคำทันทีว่า “สหายทั้งหลาย ถึงเวลาที่พวกเราจะเข้าสู่แคว้นรกร้างแล้ว!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของบรรพบุรุษพระราชวังเทพจันทรา โถงวายุอัสนี สำนักปีศาจสวรรค์และคนอื่น ๆ ต่างมองไปที่แคว้นรกร้างด้วยแววตาเป็นประกาย

ทางทิศแคว้นรกร้าง ดวงตะวันขนาดใหญ่ส่องแสงรำไรให้เห็น และมันก็แผ่ขยายพลังจิตวิญญาณฟ้าดินออกมาอย่างไม่รู้จบ

“สวรรค์! เป็นแหล่งพลังจิตวิญญาณระดับสุริยันจริง ๆ ด้วย!”

“แหล่งพลังจิตวิญญาณระดับสุริยันที่ไม่เคยมีผู้ใดเห็นมาก่อนในสมัยโบราณ บัดนี้ยังเป็นเพียงช่วงระยะแรกเท่านั้น แต่กลับมีพลังจิตวิญญาณฟ้าดินถึงเพียงนี้แล้ว!”

“ฮ่า ๆ! หลังจากกองกําลังหลักทั้งสิบของเราได้ตั้งถิ่นฐานอยู่ในแคว้นรกร้างแล้ว แหล่งพลังจิตวิญญาณระดับสุริยันจะเป็นประโยชน์กับให้เรา”

“พวกเราอยู่บนระดับเทพมนุษย์ขั้นสุดมานานนับพันปีแล้ว แต่เพราะข้อจํากัดของพลังจิตวิญญาณในแคว้นอุทก เราจึงไม่สามารถทะลวงเข้าสู่ระดับเทพปฐพีได้ ทว่าตราบใดที่เราตั้งถิ่นฐานอยู่ในแคว้นรกร้างได้ เราก็สามารถอาศัยพลังจิตวิญญาณนี้เพื่อก้าวเข้าสู่ระดับเทพปฐพีได้!”

บรรพบุรุษทุกคนต่างพูดขึ้นทีละคน สีหน้าของพวกเขาล้วนตื่นเต้นกันเป็นอย่างมาก!

“เข้าสู่แคว้นรกร้างกันเถอะ!”

ในที่สุด บรรพบุรุษทั้งสิบคนพร้อมด้วยผู้ฝึกยุทธ์นับล้าน ก็ก้าวเข้าสู่แคว้นรกร้าง!

…

ณ เมืองเทพขนนก วิหารทองคำ

มีองครักษ์เข้ามารายงานสถานการณ์อย่างต่อเนื่อง!

“รายงาน! ตอนนี้กองกําลังหลักทั้งสิบแห่งแคว้นอุทกได้ก้าวเข้าสู่แคว้นรกร้างของเราแล้ว!”

“รายงาน! ตอนนี้กองกําลังหลักทั้งสิบแห่งแคว้นอุทกถึงแดนผานอู่แล้ว!”

“รายงาน! กองกําลังหลักทั้งสิบแห่งแคว้นอุทกได้ก้าวเข้าสู่สามพันดินแดนแห่งราชวงศ์เทพแล้ว! “

“…”

จากการรายงานขององครักษ์แห่งราชวงศ์ครั้งแล้วครั้งเล่า กองกําลังหลักทั้งสิบแห่งแคว้นอุทกยังคงเข้ามาใกล้เมืองแห่งเทพขนนกขึ้นเรื่อย ๆ

“รายงาน! กองกําลังหลักทั้งสิบแห่งแคว้นอุทกอยู่ห่างจากเมืองเทพไม่ถึงร้อยลี้ พวกเขาจะมาถึงเมืองเทพได้ภายในครึ่งวัน”

แล้วองครักษ์แห่งราชวงศ์ก็เข้ามาในรายงานอีกครั้ง

ปัง!

ทันใดนั้น จักรพรรดินีหลัวชิงเซียนก็ผุดลุกขึ้นจากบัลลังก์ทันที ในเวลานี้นางสวมชุดเกราะแล้ว และพลังของขอบเขตเทพยุทธ์ก็ถูกปลดปล่อยออกมา!

“เตรียมพร้อมเผชิญหน้ากับศัตรู!”

ภายใต้คําสั่งนี้ ทั่วทั้งเมืองเทพพลันระดมกำลังพลทันที

ทหารนับไม่ถ้วนรีบไปที่กำแพงเมืองเทพพร้อมกับกระบี่ในมือ

จักรพรรดินีหลัวชิงเซียน เหลียงอิ้นหยวนและปราชญ์ยุทธ์แห่งราชวงศ์ต่างก็มาถึงประตูเมือง สายตาของทุกคนเคร่งขรึมเป็นอย่างมาก!

“ฝ่าบาท บรรพบุรุษทั้งสิบคนของแคว้นอุทกอยู่ในระดับเทพมนุษย์ขั้นสุด เราหาใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขา ข้าว่าเราเชิญผู้พิทักษ์ออกมาจะเป็นการดีกว่า!”

เหลียงอิ้นหยวนพูดกับจักรพรรดินีหลัวชิงเซียน

ปราชญ์ยุทธ์แห่งราชวงศ์ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยกับคำกล่าวนั้น

จักรพรรดินีหลัวชิงเซียนส่ายหน้าและพูดว่า “ข้าแจ้งสามีของข้าแล้ว แต่สามีของข้าบอกว่า เขาอยู่ในช่วงเวลาสําคัญของการทะลวงขั้น ดังนั้นข้าจึงหวังว่าเราจะสามารถยื้อเวลาให้เขาได้!”

“อันใดนะ! ทะลวงขั้น!!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เหลียงอิ้นหยวนพลันตกใจจนเกือบจะกัดลิ้นตัวเอง

เขารู้อยู่แล้วว่าหนิงฝานอยู่ในระดับเทพมนุษย์ขั้นสุด และหากเขาทะลวงขั้นต่อไปได้ ตอนนี้มิใช่ว่า… เขาจะอยู่ในระดับเทพปฐพีเลยหรือ?

สวรรค์!

หนิงฝานเพิ่งจะอยู่ระดับเทพมนุษย์ได้เท่าใรเอง มาตอนนี้ เขากําลังจะทะลวงเข้าสู่ระดับเทพปฐพีแล้ว นี่จักน่ากลัวและน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!

อย่างไรก็ตาม หลังจากตกใจแล้ว สีหน้าของเหลียงอิ้นหยวนก็ดูตื่นเต้นอีกครั้ง!

หากหนิงฝานทะลวงเข้าสู่ระดับเทพปฐพีได้สําเร็จ การประมือกับกองกําลังหลักทั้งสิบแห่งแคว้นอุทกก็ถือว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่แล้ว!

“ดี!”

“ข้าจะยอมสละชีพเพื่อยื้อเวลาให้ผู้พิทักษ์”

เมื่อทุกคนเอ่ยปากแล้วก็รอการมาถึงของอีกฝ่ายอย่างเงียบ ๆ

เวลาค่อย ๆ ผ่านไป

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!

กระทั่งเที่ยงวัน ดวงตะวันเจิดจ้าลอยขึ้นสูง จู่ ๆ ท้องนภาอันไกลโพ้นก็ปรากฏคลื่นพลังน่าพรั่นพรึงแผ่ปกคลุม ตามมาด้วยระลอกคลื่นพลังไร้ที่สิ้นสุด ราวกับมหานทีที่ซัดเข้าใส่เข้าเมืองเทพขนนก

“มาแล้ว!”

เมื่อเห็นภาพตรงหน้านี้ จักรพรรดินีหลัวชิงเซียนและคนอื่น ๆ ต่างก็ตกตะลึงทันที!

ทุกคนมองไปยังที่ที่ห่างไกลสุดลูกหูลูกตา พลันเริ่มเห็นธงสิบผืนปลิวไสวอยู่ในอากาศ บนนั้นมีชื่อของกองกําลังหลักทั้งสิบอยู่!

นำโดยบรรพบุรุษทั้งสิบคน ตามด้วยกองทัพนับล้านจากทั้งสิบทิศ เดินหน้าเข้ามาดุจคลื่นน้ำที่กำลังจะท่วมทะลัก!

แม้ว่าผู้คนจากสิบกองกําลังหลักจะมีน้อยกว่า เมื่อเทียบกับฝ่ายราชวงศ์เทพขนนกที่รวมกำลังคนของอดีตสามราชวงศ์ใหญ่เข้าไว้ด้วยกัน ทว่ากลิ่นอายโดยรวมของสิบกองกําลังหลักแคว้นอุทกกลับอยู่เหนือกว่าอดีตราชวงศ์เทพผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสี่โดยสิ้นเชิง!

แค่กำลังพลขอบเขตปราชญ์ยุทธ์หลายหมื่นคน กึ่งเทพยุทธ์พันคน และเทพยุทธ์อีกหลายสิบคน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งบรรพบุรุษทั้งสิบคน ที่อยู่ในระดับเทพมนุษย์ขั้นสุดซึ่งมีพลังศักดิ์สิทธิ์ที่น่ากลัว ทำเอาแทบสั่นสะเทือนไปทั้งท้องฟ้า!

“ราชวงศ์เทพขนนก ครานั้นพวกเราเคยบอกแล้วว่า วันใดที่พวกเรามาเยือนแคว้นรกร้าง วันนั้นจักเป็นวันตายของพวกเจ้า!”

“บัดนี้เรามาถึงแล้ว ยังไม่รีบไสหัวไปตายอีกหรือ!”

ในเวลานี้เอง บรรพบุรุษสำนักเทพกระบี่ซึ่งเป็นผู้นําของบรรพบุรุษทั้งสิบคนตะโกนเสียงกราดเกรี้ยวออกมา สุ้มเสียงนี้ราวกับเสียงฟ้าร้อง สั่นสะเทือนเลือนลั่นไปทั่ว

มิหนำซ้ำ คลื่นเสียงนั้นยังเป็นเหมือนลมพายุกระโชก ทำให้ผู้คนทั่วทั้งเมืองเทพขนนกต่างเวียนหัว และร่างกายของผู้คนจํานวนมากก็แทบจะระเบิดออก!

“กองกําลังหลักทั้งสิบแห่งแคว้นอุทก พวกเจ้ารังแกกันมากเกินไปแล้ว!”

แม้ว่าจักรพรรดินีหลัวชิงเซียนจะตกใจกับพลังศักดิ์สิทธิ์ของบรรพบุรุษทั้งสิบคน แต่นางก็ไม่ได้แสดงความอ่อนแอออกมา

“ราชวงศ์เทพขนนกของข้าหาได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับกองกําลังหลักแคว้นอุทกของพวกเจ้า แต่พวกเจ้ากลับคิดสร้างปัญหาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ช่างน่ารังเกียจเสียจริง แม้ว่าแคว้นรกร้างของเราจะอยู่ห่างไกล แต่พวกเราแคว้นรกร้างหาได้อ่อนแอไม่ พวกเราไม่มีทางยอมจำนนต่อพวกเจ้า หากตายก็ขอตายอย่างมีเกียรติ!”

คำกล่าวของจักรพรรดินีหลัวชิงเซียนมั่นคงดุจภูผาและดังไปทั่วทั้งแผ่นดิน!

“ฮ่า ๆๆ!”

“ก็แค่ผู้นำราชวงศ์คนหนึ่งที่เย่อหยิ่งในศักดิ์ศรี ข้าอยากรู้เสียจริงว่า เมื่อกองทัพหลายล้านคนของพวกข้าทําลายราชวงศ์เทพของเจ้าแล้ว เจ้าจะยังจองหองอยู่เช่นนี้อีกหรือไม่!”

“มาพวกเรา ทำลายเมืองนี้เสีย!”

บรรพบุรุษทั้งสิบคนแสยะยิ้มกว้าง ก่อนจะโบกมือ

วูบ!

ทันใดนั้น ร่างหลายสิบร่างพลันพุ่งออกมาจากกองกําลังหลักทั้งสิบ ซึ่งแต่ละร่างล้วนมีพลังในขอบเขตเทพยุทธ์ทั้งสิ้น

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!

เทพยุทธ์หลายสิบคนลงมือพร้อมกัน พลังศักดิ์สิทธิ์มากมายปะทุออกมาเสมือนมังกรที่โกรธเกรี้ยวแยกฟันและกางกรงเล็บ ระดมโจมตีใส่เมืองเทพอย่างไม่หยุดยั้ง!

แค่เทพยุทธ์คนเดียวลงมือก็สามารถตัดแม่น้ำทําลายเมืองได้แล้ว หากเทพยุทธ์หลายสิบคนโจมตีพร้อมกัน แม้ว่าเมืองเทพขนนกจะยิ่งใหญ่และเกรียงไกร แต่ก็สามารถูกทำลายจนราบเป็นหน้ากลองในทันทีได้เช่นกัน!