ต้าเป่ารีบแหงนหน้าขึ้นกล่าวอย่างภาคภูมิว่า “ข้าบอกแล้ว ท่านพ่อท่านแม่ข้าเก่งกาจมาก ไม่เป็นไรหรอก”
เอ้อร์เป่าพยักหน้าเต็มแรง ใช่ ท่านพ่อท่านแม่เขาเก่งกาจมาก และตอนนี้เขาเองก็เข้าใจแล้ว ก่อนหน้านี้เขาปลอดภัยก็เพราะท่านพ่อท่านแม่ขึ้นเขาไปเปลี่ยนตัวกับเขาและหันหนานเฟิงลงมา ดังนั้นเขารอดมาได้ก็เพราะท่านพ่อท่านแม่ช่วยเขาไว้
ท่านพ่อกับท่านแม่เป็นท่านพ่อท่านแม่ที่ดีที่สุด
ซานเป่ากับซื่อเป่ากอดคอลู่เจียวไว้อย่างหวาดกลัว “ท่านแม่ไม่เป็นไรแล้ว ดีจริงๆ เลย”
“ใช่ ท่านแม่ข้าเก่งกาจที่สุด นางไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน”
ซื่อเป่ากล่าวจบก็น้ำตาไหลพร่างพรูออกมา เขายกมือกอดคอลู่เจียว “แต่ว่า ท่านแม่ ข้ากลัว”
เสียงร้องไห้ดังลั่นขึ้น
ลู่เจียวรีบปลอบใจพวกเขา จากนั้นก็พูดกับพวกเขาว่า “ท่านพ่อเจ้าบาดเจ็บเพราะช่วยแม่ไว้ พวกเราพาท่านพ่อไปนอนที่เตียงก่อนดีไหม”
พอเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ได้ฟังว่าท่านพ่อตนบาดเจ็บก็ไม่งอแงอีก ช่วยลู่เจียวประคองเซี่ยอวิ๋นจิ่นไปที่ห้องอย่างว่านอนสอนง่าย
เพราะเร่งเดินทางมา ทำให้แผลธนูที่หัวไหล่เซี่ยอวิ๋นจิ่นปริอออกโลหิตไหลซึมออกมาอีกแล้ว
ลู่เจียวให้ลู่กุ้ยพาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไปกินข้าว อาบน้ำ ลู่กุ้ยรับคำพาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ออกไปหาอะไรกิน เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไม่อยากให้ท่านพ่อท่านแม่เป็นห่วง ดังนั้นจึงไม่ได้งอแงเหมือนก่อนหน้านี้ ตามลู่กุ้ยไปกินข้าวและอาบน้ำที่เรือนด้านหลังอย่างเชื่อฟัง
ลู่เจียวทำแผลให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นใหม่ พอพันแผลเสร็จ ทั้งสองคนก็กินข้าว
จนถึงตอนนี้ ทั้งสองคนจึงได้มีสมาธิจะคุยกับพวกนายอำเภอหู
เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองนายอำเภอหูกับสวี่เซี่ยนเว่ย กล่าวเสียงเข้มว่า “พวกเราสืบเจอหลักฐานรับสินบนของรองนายอำเภอหยางและเผิงจู่ปู้แล้ว นายอำเภอหูกับสวี่เซี่ยนเว่ยแยกกันไปดำเนินการ ทางหนึ่งไปกวาดล้างเงินทองสองตระกูล ทางหนึ่งไปจับตัวไว้”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบ นายอำเภอหูก็ยังตั้งสติไม่ทัน สวี่เซี่ยนเว่ยกลับส่งเสียงร้องรับดังอย่างตื่นเต้น “ได้ ข้าจะรีบนำกำลังไปจับกุม”
เสียงดังจนคนในห้องตกใจ แต่ละคนหันไปมองสวี่เซี่ยนเว่ย สวี่เซี่ยนเว่ยหัวเราะแหะๆ
ไม่ใช่ว่าเขาดีใจหรืออย่างไร ขอเพียงจับทั้งสองคนได้ ลู่เจียวก็จะมีเวลามาจัดการเรื่องผ่าตัดให้เขาแล้ว พอเขาผ่าตัดแล้วก็จะได้มีทายาทสืบตระกูลให้ตระกูลสวี่แล้ว วันหน้าไปสู่ปรภพก็มีหน้าไปพบบรรพชนตระกูลสวี่แล้ว
ทุกคนในห้องต่างรู้ดีว่าทำไมสวี่เซี่ยนเว่ยร้อนใจเช่นนี้ แต่ทุกคนก็แสร้งทำเป็นไม่รู้
นายอำเภอหูขมวดคิ้วมองไปยังเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “เงินทองของสองตระกูลนี้น่าจะกวาดล้างออกมาได้ไม่น้อยไหม”
หลายปีมานี้รับสินบนมาตลอด เงินทองที่กวาดล้างออกมาย่อมไม่น้อย
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “แต่ละตระกูลน่าจะแสนกว่าตำลึงได้”
“แสนกว่าตำลึง?”
นายอำเภอหูกับสวี่เซี่ยนเว่ยส่งเสียงร้องดังพร้อมกัน จากนั้นทั้งสองคนก็เริ่มด่าทอรองนายอำเภอหยางกับเผิงจู่ปู้
“เจ้าคนชั่วสมควรตายสองคนนี่ เห็นๆ ว่ามีเงินมีทอง วันๆ ยังเอาแต่สวมเสื้อผ้าขาดๆ ปะๆ ไปทั่ว ช่างเสแสร้งเก่งจริง ก่อนหน้านี้ยังคิดว่าพวกเขายากจน ข้าเคยมอบเงินให้พวกเขาไปสิบตำลึงด้วยนะ”
“แต่ละครั้งที่เลี้ยงแขกก็ยังเชิญพวกเขา เพราะเห็นพวกเขาสองตระกูลไม่มีเงิน ดังนั้นไม่อยากให้พวกเขาเสียเงินเสียทอง คิดไม่ถึงว่าพวกเขากลับมีเงินมากที่สุดในบรรดาพวกเรา”
นายอำเภอหูกับสวี่เซี่ยนเว่ยบ่นจบก็หันไปมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น
“ตามหลักการแล้วเงินทองที่ข้ากวาดล้างได้มาจากรองนายอำเภอหยางกับเผิงจู่ปู้ ก็ควรนำส่งไปยังเจ้าเมือง จากนั้นเจ้าเมืองก็จะนำคดีรับสินบนนี้รายงานเบื้องบน แต่เงินพวกนี้ตกอยู่ในเมืองเจ้าเมือง ลองไม่พูดถึงเรื่องจะส่งมอบขึ้นไปหรือไม่ แม้ส่งมอบ แต่เกรงว่าเจ้าเมืองก็คงไม่เอ่ยถึงความดีความชอบพวกเราแม้แต่คำเดียว ความดีความชอบพวกเราก็คงถูกพวกเขาแย่งชิงไป”
หลายปีมานี้นายอำเภอหูคิดประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน ตอนนี้กว่าจะมีโอกาสนี้ได้ เขาไม่อยากให้โอกาสเช่นนี้ไปตกอยู่ในมือท่านเจ้าเมืองเช่นนี้
สวี่เซี่ยนเว่ยได้ฟังนายอำเภอหูก็พยักหน้าเห็นด้วย
“นี่ก็อาจเป็นไปได้”
นายอำเภอหูมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น คิดให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นช่วยเขาหาทาง
เซี่ยอวิ๋นจิ่นหันไปมองจ้าวหลิงเฟิง กล่าวว่า “หากเอาเงินพวกนี้มอบให้เจ้า เจ้าพอจะบันทึกความชอบนี้ให้นายอำเภอหูได้ไหม”
จ้าวหลิงเฟิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง เจ้านายเคยผ่านมายังอำเภอชิงเหอ หากนำคดีนี้บันทึกให้เจ้านาย เจ้านายก็ได้ความชอบ จะแบ่งให้นายอำเภอหูบ้างก็ถือว่าเรื่องเล็ก
จ้าวหลิงเฟิงครุ่นคิดแล้วก็รีบกล่าวว่า “ได้ เรื่องนี้ข้าจัดการเอง”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองนายอำเภอหูกล่าวว่า “ท่านพาคนไปกวาดล้างเงินทองสองตระกูลในคืนนี้เลย สวี่เซี่ยนเว่ยก็นำคนไปจับตัวทั้งสองคน”
ตอนนี้ทั้งสองคนยังคิดว่าเขาตายแล้ว ดังนั้นคืนนี้คือโอกาสที่ดีที่สุด อย่าได้รอให้พรุ่งนี้รู้ว่าเขาไม่ตาย พวกเขาจะทำอะไรอีก
นายอำเภอหูกับสวี่เซี่ยนเว่ยรีบพยักหน้าเตรียมจะออกไปเตรียมการ
ลู่เจียวนึกถึงเรื่องเกลือในช่องทางลับภูเขาเฮยเฟิง รีบมองนายอำเภอหูกับสวี่เซี่ยนเว่ยกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้ตอนพวกเราตกลงไปในช่องทางลับภูเขาเฮยเฟิง พบโกดังลับแห่งหนึ่ง ในนั้นเก็บเกลือเถื่อนไว้จำนวนมาก”
“นายอำเภอหูกวาดล้างทรัพย์สินสองตระกูลแล้ว ก็นำคนไปขนย้ายเกลือเถื่อนกลับมา”
นายอำเภอหูกับสวี่เซี่ยนเว่ยรีบมองไปยังลู่เจียว จากนั้นก็มองไปยังเซี่ยอวิ๋นจิ่น เซี่ยอวิ๋นจิ่นเล่าเรื่องเกลืออีกรอบ จากนั้นก็ว่ารอให้จับสองคนได้ก่อน จะรีบไปจัดการราคาข้าวของในอำเภอชิงเหอให้ใหม่ ไม่ให้พ่อค้าคนใดขึ้นราคาสินค้าอย่างผิดกฎหมาย หากสืบพบก็จะปิดร้าน
หลายปีมานี้นายอำเภอหูกับสวี่เซี่ยนเว่ยถูกพ่อค้าพวกนี้หลอกลวง ครั้งนี้ก็รู้สึกฮึกเหิมกันขึ้นมา ทั้งสองรับปากทันที
ทั้งสองคนนำคนกลับไปจัดการเรื่องพวกนี้ จากนั้นจ้าวหลิงเฟิงก็ลุกขึ้นขอตัวกลับ เขาต้องกลับไปเตรียมการให้คนนำจดหมายไปให้เจ้านาย ดูว่าเจ้านายจะได้จัดการเรื่องนี้อย่างไร
“ข้าเองก็ขอตัว”
“อืม”
จ้าวหลิงเฟิงไปแล้ว ในห้องเหลือแค่หันถง หันถงมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นขอบตาแดงเล็กน้อย กล่าวชอบคุณว่า “อวิ๋นจิ่น ขอบคุณเจ้าที่ช่วยหนานเฟิง ขอบคุณมาก”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นส่ายหน้า กำชับว่า “เอาละ ไม่ต้องกล่าววาจามารยาทพวกนั้นแล้ว เจ้าอย่าได้สนใจเรื่องอื่น ตั้งใจเตรียมการสอบย่วนซื่อดีกว่า พยายาททุ่มเทในการสอบนี้ให้ได้ หากสอบได้ก็ไม่เสียแรงที่ข้าทุ่มเทชี้แนะแล้ว”
“ได้ ครั้งนี้ข้าจะต้องสอบเป็นซิ่วไฉให้ได้ รอให้สอบเสร็จ ข้าก็จะมาขอขมาอวิ๋นจิ่น”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นโบกมือ หันถงหันหลังออกไป เซี่ยอวิ๋นจิ่นด้านหลังถอนหายใจยาวโล่งอก หันกลับไปมองลู่เจียวกล่าวว่า “ไปกันหมดได้เสียที เหนื่อยจริงๆ”
เขากล่าวจบก็หันไปมองลู่เจียวทันที กล่าวว่า “เจียวเจียว ข้าเหมือนยังไม่ได้อาบน้ำ”
สมบุกสมบันกันตั้งแต่เมื่อวานถึงวันนี้ ตอนนี้เหม็นไปทั้งตัว หากไม่อาบน้ำย่อมนอนไม่หลับ
ลู่เจียวได้ฟังเขาก็คิดถึงว่าเมื่อก่อนตนเองเคยเช็ดตัวให้เขา เขายังทำท่าอึดอัด ตอนนี้เขากลับเปิดเผยเช่นนี้ ทำเอานางรู้สึกอึดอัดบ้างแล้ว
ลู่เจียวครุ่นคิดกล่าวว่า “ข้าให้หลินตงมาเช็ดตัวให้เจ้าแล้วกัน”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นรีบปฏิเสธ “เจ้าก็ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าข้าไม่ชอบให้คนไม่สนิทมาเช็ดตัวข้า”
ลู่เจียวนึกถึงตอนเขาเป็นอัมพาตนอนอยู่บนเตียง ก็ได้แต่ให้พี่รองรองมาเช็ดตัวให้เขา
เซี่ยอวิ๋นจิ่นบนเตียงมองท่าทางเขินอายของลู่เจียวก็อดคิดหยอกเย้านางไมได้
“หากเจียวเจียวไม่ถือสา ขอเจียวเจียวเช็ดตัวให้ข้าได้ไหม”
