หนานกงมั่ววางถ้วยชาในมือลง เอ่ยเสียงเรียบ “ใต้เท้าฉียังมีเรื่องใดหรือไม่ หรือว่า ท่านมีความคิดที่ดีกว่านี้”
ผู้ว่าการโยวโจวใบหน้าทะมึน เอ่ยถาม “ไม่รู้ว่าจวิ้นจู่คิดว่าต้องการคนมากเพียงใดจึงจะเหมาะสม ข้าเองก็ต้องการทำเพื่อโยวโจวให้ดีที่สุดเช่นกัน”
หนานกงมั่วครุ่นคิด เอ่ยเสียงเนิบนาบ “สองพันคนได้หรือไม่”
ผู้ว่าการโยวโจวพ่นน้ำชาออกมาทันใด สำลักอยู่นานกว่าสงบลงได้ เอ่ยเสียงสูง “เท่าใดนะ”
“สองพัน หากใต้เท้าฉีคิดว่าไม่พอล่ะก็ จะ…” อย่างไรจวนเยี่ยนอ๋องอันใดไม่มาก แต่ว่าคนมาก หนานกงมั่วคิดโดยไร้ความกดดัน
“พอแล้ว” ผู้ว่าการโยวโจวเอ่ยขัด
หนานกงมั่วตบมือยิ้ม เอ่ย “พอก็ดีแล้ว ในเมื่อใต้เท้าไม่มีข้อโต้แย้งอันใดแล้ว พวกเราก็เอาตามที่ใต้เท้าว่าก็แล้วกัน”
“…” เจ้าทำตามความคิดเห็นของข้าตั้งแต่เมื่อใดกัน ผู้ว่าการโยวโจวแทบอยากมองให้หนานกงมั่วทะลุเป็นรูพรุน น่าเสียดาย หนานกงมั่วยังนั่งอยู่ตรงนั้นโดยไม่เป็นอันใดเลยสักนิด ท่าทางราวกับต่อให้โลกถล่มทลาย ข้าก็ยังสงบนิ่งอย่างไรอย่างนั้น
สุดท้าย ผู้ว่าการจำต้องล่าถอย ส่งกองกำลังรักษาการณ์เมืองโยวโจวมาหนึ่งพันคน จวนเยี่ยนอ๋องอีกหนึ่งพันคนออกตรวจตรานอกเมือง หากส่งเพียงคนจวนเยี่ยนอ๋องไป พวกเขาคงไม่อาจมีปากมีเสียงในโยวโจวแล้ว
ลึกเข้าไปในเขาชุ่ยเวย กงอวี้เฉินนั่งอยู่บนกิ่งไม้กิ่งหนึ่งเงยหน้ามองท้องฟ้า แสงจันทร์สาดส่องลอดลงมาจากยอดไม้ตกกระทบร่างของเขา ทำให้หน้ากากสีเงินบนใบหน้าของเขาน่าหลงใหลและน่าสะพรึงกลัวมากขึ้น คนชุดดำคนหนึ่งปรากฏตัวอยู่ด้านหลังของเขา เอ่ยเสียงเข้ม “เจ้าสำนัก” กงอวี้เฉินหันกลับไป กวาดตามองเขาแล้วเอ่ยเสียงเรียบ “ทำไมหรือ”
คนชุดดำเอ่ย “เมื่อครู่เมืองโยวโจวส่งทหารออกมาจำนวนนับพัน ตอนนี้บริเวณรอบโยวโจวในระยะห้าสิบลี้ล้วนเต็มไปด้วยกองกำลังส่วนพระองค์ของเยี่ยนอ๋อง คนของเรา…”
กงอวี้เฉินหัวเราะเสียงต่ำ น้ำเสียงสูงขึ้นแฝงไปด้วยความชื่นชม “ฝีมือของเสี่ยวมั่วเอ๋อร์ใช่หรือไม่ นางไม่เคยทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ เจ้าบอกว่า…ทั้งหมดเป็นกองกำลังส่วนพระองค์ของเยี่ยนอ๋องอย่างนั้นหรือ”
คนชุดดำส่ายหน้า เอ่ย “ไม่ขอรับ มีครึ่งหนึ่งมาจากกองกำลังคุ้มกันเมืองโยวโจว”
กงอวี้เฉินพยักหน้า เอ่ย “ด้วยความสามารถของเจ้าโง่นั่น ก็คงทำได้เพียงเท่านี้”
คนชุดดำขมวดคิ้ว เอ่ยถามอย่างอดไม่ได้ “เจ้าสำนัก ตอนนี้พวกเราควรทำเช่นไรขอรับ” ซิงเฉิงจวิ้นจู่วางกำลังทหารกลุ่มใหญ่ไว้ที่นอกเมือง พื้นที่การเคลื่อนไหวของพวกเขาจำกัดมากยิ่งขึ้น สิ่งนี้สำหรับพวกเขาแล้วไม่ใช่เรื่องดีแต่อย่างใด กงอวี้เฉินเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ “ถอนตัวคนที่อยู่เบื้องหน้าออกมาให้หมด หากหลุดเข้าไปอยู่ในมือเสี่ยวมั่วเอ๋อร์ อย่ามาโทษข้าที่ไม่ช่วยพวกเขา”
“ขอรับ เจ้าสำนัก” คนชุดดำเอ่ยตอบรับเสียงหนักแน่น ความเย็นชาไร้น้ำใจของเจ้าสำนักมีมากพอๆ กับไหวพริบ คนที่คุ้นเคยกับเขาจะไม่สงสัยต่อวาจาของเขาอย่างแน่นอน หากพวกเขาไม่ระวังตกเข้าไปอยู่ในมือของซิงเฉิงจวิ้นจู่ เจ้าสำนักไม่มีทางช่วยพวกเขาอย่างแน่นอน
กงอวี้เฉินเงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้า เอ่ย “เวลาพอสมควรแล้ว”
“เจ้าสำนัก พวกเรายังจะต้อง…” ยังไม่ทันเอ่ยจบ ก็สบเข้ากับสายตาเยือกเย็นของกงอวี้เฉิน ภายใต้หน้ากากเยือกเย็น ดวงตาดำทะมึนคู่นั้นไร้ความปรานี ทำให้คนรู้สึกสั่นสะท้านอยู่ในใจ รีบหุบปาก เอ่ยอย่างนอบน้อม “ขอรับ เจ้าสำนัก”
…
คุณชายเสียนเกอนั่งอยู่บนหลังคาถือกาสุราเทเข้าไปในปากเชื่องช้า ในยามค่ำคืน บรรยากาศด้านล่างภูเขาถูกปกคลุมไปด้วยความมืดไร้ขอบเขต มีเพียงบนไหล่เขาไม่ไกลที่เห็นเปลวไฟพริ้วไหวเบาๆ อยู่ในเรือนเล็กหลังหนึ่ง มองดูแสงไฟนั้น คุณชายเสียนเกอยิ้มส่ายศีรษะ เงยหน้าดื่มสุราเข้าไป สุราดีหนึ่งหยดออกจากริมฝีปากไหลผ่านลำคอระหงลงไปในคอเสื้อ กลิ่นหอมของสุรากระจายออกมาบางๆ
ยิ้มหยันเบาๆ คุณชายเสียนเกอวางกาสุราไว้อีกฝั่ง ยื่นมือไปหยิบฉินที่วางอยู่ไม่ไกล ปลายนิ้วขยับเบาๆ เสียงงดงามของฉินถูกวาดออกมาด้วยปลายนิ้ว
เรือนเล็กบนไหล่เขา ชายชรากอดกาสุราเอ่ยพึมพำเสียงเบา “เจ้าเด็กนี่กำลังทำอันใดอีก เป็นบ้ายามดึกดื่นเพียงนี้”
อีกด้าน อาจารย์อาที่กำลังพลิกอ่านตำราโบราณดวงตาไหววูบ เอ่ยเสียงเรียบ “คงจะอารมณ์ไม่ดี ข้าจะไปดูสักหน่อย”
ชายชราส่งเสียงหึสองครั้ง โบกปัดมือส่งสัญญาณบอกให้เขารีบไป
ดวงจันทร์ภายใต้ความมืดสงบ เสียงฉินบรรเลงราวกับน้ำพุเย็น มีความขมขื่นซ่อนเร้น ราวกับความโศกเศร้าของมวลหมู่วิญญาณ คนที่ได้ยินก็อดไม่ได้ที่หัวใจจะสั่นหวิว ไม่เป็นตัวของตัวเอง หากจิตใจอ่อนไหวก็คงแสดงความโศกเศร้าออกมาทางสีหน้า ยกอาวุธที่อยู่ในมือขึ้นมาเตรียมฆ่าตัวตาย ชายชุดดำที่เป็นหัวหน้าเห็นท่าไม่ดี รีบเอ่ยเสียงดัง “ลงมือ”
คนที่ถูกสะกดจิตพลันได้สติขึ้นมา มองอาวุธที่จ่ออยู่ที่ลำคอของตนตกใจจนเหงื่อซึมไปทั้งตัว จนกระทั่งตอนนี้จึงเข้าใจ ไยคุณชายเสียนเกอจึงถูกขนานนามว่าเป็นยอดเพลงฉินวิชาแพทย์ ทักษะฉินของเขาน่ากลัวพอๆ กับวิชาการแพทย์
คุณชายเสียนเกอแสยะยิ้มเย็น วางปลายนิ้วจากฉิน เอ่ยเสียงเรียบ “ในเมื่อมาแล้ว ก็ออกมาเถิด”
เอ่ยจบ กลุ่มคนชุดดำพลันปรากฏตัวที่นอกเรือนโดยไร้เสียง ล้อมเรือนเล็กๆ เอาไว้ไม่มีช่องว่าง
“ผู้ใดกันบอกชื่อมา คุณชายอย่างข้าไม่สังหารหนูไร้ชื่อ” เสียนเกอเอ่ยอย่างใจเย็น
ชายชุดดำผู้เป็นหัวหน้าแสยะยิ้ม เอ่ย “คุณชายเสียนเกอเอ่ยน่าขันแล้ว พวกข้านั้นไร้นาม ชื่อของพวกข้าต่ำช้าไม่มีค่าให้ท่านเอ่ยนาม”
เสียนเกอพยักหน้าเห็นด้วย “ต่ำช้าจริงๆ คนของสำนักหอธาราใช่หรือไม่ หากวันนี้พวกเจ้ามีชีวิตรอดกลับไป อย่าลืมบอกกงอวี้เฉินด้วย ความแค้นในวันนี้ ช้าเร็วข้าจะคิดบัญชีกับเขาด้วยตนเอง”
“ในเมื่อพวกข้ามาแล้วก็ไม่คิดมีชีวิตกลับไป หากคุณชายยังมีชีวิตอยู่ต่อก็ไปถามเองเถิด” คนชุดดำเอ่ยเสียงเข้ม ส่งสัญญาณมือ “ลุย ต้องสังหารคุณชายเสียนเกอให้ได้”
“ขอรับ”
เห็นได้ว่าคนชุดดำเหล่านี้เป็นหน่วยกล้าตายของสำนักหอธารา ได้ยินคำสั่งของหัวหน้าพลันตรงดิ่งไปที่หลังคา คุณชายเสียนเกอแสยะยิ้มเย็นไม่ขยับแม้เพียงมือ คนที่พุ่งนำไปด้านหน้าลอบคิดว่าไม่ดีแล้ว กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยเข้ามา หอมมัวเมาจนอยากสูดดมมันอีกครั้ง…
ไม่ใช่ หัวใจพลันเจ็บปวด คนที่ลอยอยู่กลางอากาศอ่อนแรงขึ้นมาทันใดร่วงลงไปบนพื้น ชักกระตุกชั่วครู่เลือดก็ไหลทะลักออกมาทุกทางจนสิ้นลมหายใจ
คนอื่นเห็นเช่นนั้น รีบถอยออกไป แต่ยังมีคนติดกับ ชักกระตุกอยู่บนพื้น ก้มลงไปมองสหายที่ตายจากไป ทุกคนสูดหายใจเข้าลึกอย่างอดไม่ได้ คนที่อยู่บนพื้นล้วนมีเลือดทะลักออกมาทั่วทุกจุดที่ไหนออกมาได้ ใบหน้าบิดเบี้ยว เห็นชัดว่าเมื่อยาพิษทำงานนั้นเจ็บปวดเพียงใด
“ปิดจมูก กลั้นลมหายใจ บุกเข้าไปอีกครั้ง”
คนชุดดำหลายคนถีบเท้าขึ้นไปอีกครั้ง มุ่งหน้าตรงเข้าไปหาคุณชายเสียนเกอบนหลังคา คุณชายเสียนเกอดีดสายฉินด้วยท่วงท่างดงาม เสียงฉินกังวาลขึ้น อาวุธลับถูกยิงออกมาจากตัวฉิน คนชุดดำรีบเบี่ยงตัวหลบกลางอากาศ เวลาเพียงชั่วครู่ ตาข่ายเคลื่อนออกจากเรือน ทุกคนชนเข้ากับตาข่ายพลันร้องโอดครวญขึ้นมา หลังวางตาข่าย ใบหน้าหล่อเหลาของคุณชายเสียนเกอเผยรอยยิ้มภายใต้เสียงจันทร์สลัวอย่างชัดเจน
