ตอนที่ 945 น่าสนใจไม่น้อย
เพราะรูปลักษณ์ของสัตว์พาหนะตัวนั้นใหญ่โตเป็นหนึ่งเท่าตัว บินโฉบไปมาอยู่บนท้องนภา แต่แล้วจู่ๆ ก็เปลี่ยนร่างเป็นคน จากนั้นฝึกซ้อมต่อสู้กับสัตว์ปีศาจอีกตน
มองดูแล้ว…กล่าวว่าเป็นการเปลี่ยนโฉมหน้าไปอย่างสิ้นเชิงก็ไม่เกินไป
“สัตว์พาหนะหรือ บัดนี้มีความเป็นไปได้ว่าหนึ่งในปีศาจรุ่นใหญ่ท่านนั้นจะกลายราชันปีศาจได้ เพียงแค่รอสงครามครั้งนี้จบลง ตราบใดที่มีคุณสมบัติเพียงพอ ก็จะได้รับการแต่งตั้งตำแหน่งได้” ปีศาจที่คุ้มกันเทพอี๋เยว่หัวเราะเยาะหยัน
“แต่ว่า…ในเวลาสั้นๆ เพียงนี้ เหตุใดจึงเปลี่ยนเป็นตัวใหญ่เพียงนี้เล่า” เทพอี๋เยว่ตระหนกตกใจมากจริงๆ
เดิมทีสัตว์พาหนะก็มีความสามารถอยู่บ้าง แต่ล้วนเป็นความสามารถในการใช้พลังอำนาจอย่างไร้เหตุผลของร่างเดิม ไม่ใช่วิธีการบำเพ็ญเพียรอย่างโลกปีศาจแต่อย่างใด
แต่ตอนนี้…
สัตว์ปีศาจตนนี้เพิ่งกลับมายังโลกปีศาจนานเท่าไหร่กันเชียว ไฉนจึงเป็นเช่นนี้ได้เล่า
“พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังท่าน ในเมื่อท่านเทพอยากรู้ ข้าก็อธิบายให้ท่านฟังได้” ปีศาจรุ่นเล็กยิ้ม “ท่านน่าจะเห็นพระจันทร์สีเงินบนท้องฟ้า ยามกลางคืน ระหว่างที่ดวงจันทร์สีเงินปรากฏ ก็จะมีพลังแร่ธาตุของจักรพรรดิหลั่งไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง”
“อย่างต่อเนื่องหรือ?!” มิหนำซ้ำยังเป็นพลังแร่ธาตุของจักรพรรดิอีกด้วย!
จะเป็นไปได้อย่างไร
“ใช่น่ะสิ มีจักรพรรดิปีศาจอยู่ จะเป็นไปไม่ได้ได้อย่างไรเล่า” ปีศาจรุ่นเล็กหัวเราะเยาะ
ซ่งอิงเพียงแค่นำพลังแร่ธาตุของจักรพรรดิที่ถูกกดทับไว้ในดวงจันทร์สีเงินมาหลายปีนี้ปลดปล่อยออกมาทั้งหมดก็เท่านั้นเอง ไม่เพียงเท่านี้ ยังมีน้ำจิตวิญญาณที่สะสมอยู่ในขวด ซึ่งเดิมทีก็ปล่อยพลังวิญญาณและพลังชีวิตออกมาไม่ขาดสาย หลังจากพวกปีศาจอาศัยสิ่งเหล่านั้นก็จะมีประโยชน์ในการบำเพ็ญเพียรเป็นอย่างยิ่ง
แล้วยังมีดวงจิตวิญญาณปีศาจของตัวจักรพรรดิปีศาจช่วยเสริมอีกแรง
ทุกค่ำคืน จักรพรรดิปีศาจจะเปลี่ยนไปใช้ร่างดั้งเดิม วกไปวนมาอยู่ในโลกปีศาจเพื่อฝึกฝนบำเพ็ญเพียร ปีศาจทุกตนก็ได้รับผลประโยชน์มากมายไปด้วย
เทพอี๋เยว่ตกใจมากจริงๆ
เช่นนั้นก็ไม่น่าแปลกใจว่าเหตุใดสัตว์พาหนะตนนี้ถึงเปลี่ยนร่างได้ในเวลาอันสั้น อีกทั้งยังบ่มเพาะพลังในการบำเพ็ญเพียรอีกด้วย
ในใจเทพอี๋เยว่เริ่มขลาดกลัวขึ้นมา ไม่นานนักก็เหาะเหินมาถึงพื้นที่เหมือง ในพื้นที่นี้เป็นแร่ชนิดหนึ่งที่มีมากมายล้นหลามอย่างยิ่งในโลกปีศาจตอนนั้น หลังจากโลกปีศาจหายไป แร่ชนิดนี้ก็แทบจะหายไปด้วย โลกเทพเหลือเก็บเอาไว้อยู่จำนวนน้อยนิดเท่านั้นเอง
แต่ตอนนี้ มองเห็นได้จากเหมืองแห่งนี้เป็นจำนวนมาก
“เทพอี๋เยว่หรือ” หลังจากเซียนหลิงเฟิงมองเห็น สีหน้าก็เปลี่ยนไปด้วยความสงสัย
ตั้งแต่เหล่าปีศาจกลับมายังโลกปีศาจ เซียนทั้งสองอย่างหลิงเฟิงและหยวนซานก็ถูกส่งมาที่เหมืองแห่งนี้เช่นกัน
พวกเขากลับไม่ได้รู้สึกทุกข์ใจแต่อย่างใด อย่างไรเสียตอนอยู่โลกมนุษย์ พวกเขาก็ใช้ชีวิตอย่างยากลำบากเป็นพิเศษอยู่แล้ว และถูกขังมาโดยตลอด
ถึงอย่างไรการขุดแร่ก็ยังดีกว่าถูกขังไว้ในสถานที่เดียวและขยับไปไหนไม่ได้
ระยะนี้พวกเขาก็แอบรู้สึกรางๆ เช่นกันว่าโลกปีศาจไม่ค่อยปกติ แต่ที่คิดไม่ถึงเลยก็คือ เทพอี๋เยว่จะถูกจับมาที่นี่เช่นกัน!
“เหตุใดพวกเจ้าจึงมาอยู่ที่นี่ได้!” เทพอี๋เยว่กล่าวอย่างตกใจ
อันที่จริงเขาไม่รู้จักเทพเซียนทั้งสี่นี้ แต่…รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายที่เป็นอย่างโลกเทพ
“พวกเราถูกส่งลงมาช่วยท่านเทพชางเวยจับปีศาจเมื่อนานมาแล้วขอรับ ภายหลังต่อมาได้พบกับจักรพรรดิปีศาจ นี่ก็เลยถูกจับตัวเอาไว้ ซึ่งก็นานมาแล้ว” เมื่อพูดจบ เซียนทั้งสี่คนก็ถอนหายใจ
ความจริง พวกเขาต่างก็รู้สึกคุ้นเคยขึ้นมาบ้างแล้ว
สำหรับพวกเขา โลกปีศาจก็ไม่ถือว่าเลวร้าย
ตอนขุดเหมืองก็พักผ่อนได้ อีกทั้งเพื่อให้ยิ่งสะดวกต่อการขุดเหมือง พวกเขาก็ได้พลังเทพกลับคืนมาเล็กน้อยแล้วเช่นกัน ทุกวันล้วนได้อาหารจากโลกปีศาจ ถึงแม้พวกเขาเป็นเทพเซียน หิวก็ไม่ตาย แต่พวกเขาก็ชอบอาหารอร่อยๆ อย่างยิ่งอยู่ดี
โดยเฉพาะในโลกปีศาจนี้ มีถนนค้าขายอยู่ด้วยหนึ่งสาย
ที่นั่นมีของกินเล่นทุกอย่าง เกือบจะเป็นโลกมนุษย์อีกโลกหนึ่ง เพียงแต่คนค้าขายในนั้นล้วนเป็นปีศาจ
ที่นี่พวกเขามีสกุลเงินหมุนเวียนด้วยเช่นกัน เป็นเหมือนกับเงินเหรียญทองแดง แต่ใช้แร่พิเศษชนิดหนึ่งในโลกปีศาจผลิต ซึ่งที่แห่งนั้นกลายเป็นสถานที่ต้องห้าม มีจักรพรรดิปีศาจคอยกำกับดูแล และมีปีศาจไม่น้อยทำงานผลิตเงินอยู่ในนั้น
โดยสรุปคือ จริงๆ แล้วตราบใดที่ในโลกปีศาจนี้มีเงิน การใช้ชีวิตอยู่โลกปีศาจแห่งนี้ก็น่าสนใจไม่น้อยทีเดียว
ตอนที่ 946 ขโมยผลไม้
ในฐานะรุ่นพี่ที่ถูกจับตัวมาก่อนเมื่อนานมาแล้ว พวกหลิงเฟิงจึงมองเทพอี๋เยว่ผู้นี้ด้วยสีหน้าอัธยาศัยไมตรี
“ท่านก็ไม่ต้องกังวลเกินไป เหมืองหลิงซวีแห่งนี้ท่านเองก็รู้จัก ขอเพียงขุดพวกมันออกมาอย่างระวังหน่อย ไม่ไปทำลายพลังของตัวเหมืองหลิงซวีเป็นอันใช้ได้ หากโชคดี ขุดเจอแร่หลิงซวีสีแดงก็ได้ร่ำรวยเลยละ เพราะจะได้รับรางวัลเป็นบ้านหลังหนึ่งที่ไม่ใช่เล็กๆ อีกทั้งยังตั้งอยู่บริวเณถนนการค้าสายนั้นด้วย” เซียนหยวนซานยิ้มตาหยีบอก
“…” เทพอี๋เยว่เบิกตาโตชั่ววูบ
บ้านหลังหนึ่งหรือ?!
เขาเป็นถึงเทพระดับเสินจวิน อยู่ที่โลกเทพก็มีเขาเซียนหนึ่งลูกใหญ่ๆ สร้างราชวังยิ่งใหญ่โอ่อ่าอยู่ที่นั่น สวยงามเสียยิ่งกว่าพระราชวังในโลกมนุษย์เสียอีก!
มีหรือจะสนใจบ้านหลังเล็กๆ ในโลกปีศาจนี่!
“พวกเจ้าเป็นถึงเทพเซียน กลับทำตัวไม่เอาไหนเช่นนี้หรือ!” เทพอี๋เยว่กล่าวอย่างโมโห
เซียนหยวนซานนิ่งงัน จากนั้นก็หัวเราะเจื่อน “ท่านเทพ พวกเราสี่คน…ถูกขังอยู่ที่นี่มากว่าร้อยปีแล้ว ในช่วงร้อยปีนี้ มีบางครั้งที่ขุดเหมืองอยู่ที่นี่ บางครั้งก็ไปสร้างบ้านให้พวกเขา ในร่างนี้เหลือพลังเทพเพียงน้อยนิด อยู่ในโลกปีศาจแห่งนี้ก็เหมือนเป็นมนุษย์ธรรมดาๆ ขอรับ…”
แรกเริ่มก็โกรธเกรี้ยวอยู่ในใจ เป็นถึงเทพเซียน ใครบ้างไม่มีจิตใจหยิ่งผยอง
แต่หลังจากถูกขังมาประมาณสิบปีได้ มีวันหนึ่งที่จู่ๆ จู๋อิ๋งก็อยากพบพวกเขาและถามไถ่พวกเขาว่ารู้สึกอย่างไร
ตอนนั้นพวกเขารู้สึกโกรธแค้นในใจ
แต่จู๋อิ๋งถามพวกเขาว่าถูกผู้อื่นควบคุมโชคชะตาไว้รู้สึกสบายหรือไม่ หากทุกข์และรู้สึกไม่สบายใจ เหตุใดตนที่เป็นเทพเซียนจึงนำชะตาชีวิตของมนุษย์มาเล่นเป็นของเล่นเล่า
ในตอนนั้น จู่ๆ พวกเขาก็คิดได้ เข้าใจว่าเหตุใดจักรพรรดิปีศาจผู้นี้ต้องทรมานพวกเขา
ตอนที่เพิ่งลงไปยังโลกมนุษย์ พวกเขาทั้งสี่ที่เป็นเทพเซียนล้วนโอบกอดความคิดที่ว่าจะให้ฮั่วเจ้ายวนและกู้หมิงเป่าได้อยู่ด้วยกัน ถึงขนาดทำบางอย่างเพื่อเรื่องนี้ด้วยซ้ำ
พวกเขาก็ใช่ว่าไม่เคยคิดในใจมาก่อนว่า หากมีใครมาหยุดเส้นทางจับปีศาจของฮั่วเจ้ายวน ก็จะให้พวกเขาได้กลับชาติไปเกิดเร็วหน่อย
สำหรับมนุษย์ธรรมดาแล้ว ไม่มีทางขัดขวางการตัดสินใจของเทพเซียนได้
และตอนนี้สำหรับพวกเขา การตัดสินใจของจักรพรรดิปีศาจก็เช่นกัน
ภายหลังต่อมาช่วงหลายปีนั้น พวกเขาค่อยๆ คิดทบทวนตนเองได้บ้างแล้ว
ไม่มีใครยินดีที่จะเป็นแมลงตัวเล็กไร้กำลัง แม้จะไม่มีทางเปลี่ยนแปลง ทว่าก็ยังอยากทำให้ตนเองดำรงชีวิตอย่างดีขึ้นหน่อย
อีกทั้งเมื่อถูกจับขังเป็นเวลานานวันเข้า จิตใจที่ต่อต้านก็ลดลงไปมากแล้ว กอปรกับนอกจากราชันปีศาจไม่กี่ตนและปีศาจรุ่นใหญ่ๆ ที่เหยียดหยามพวกเขา ปีศาจรุ่นเล็กตนอื่นๆ ล้วนดีกับพวกเขาไม่น้อย ดังนั้นพวกเขาจึงค่อยๆ รับได้ขึ้นมา
เทพอี๋เยว่ไม่เข้าใจในสิ่งเหล่านี้ที่พวกเขาประสบ รู้เพียงว่าในฐานะเทพเซียน ไม่นึกเลยว่าจะถูกปีศาจสั่งให้ทำงาน ละทิ้งจิตวิญญาณและศักดิ์ศรีของเทพเซียนไป
เทพอี๋เยว่โกรธเกรี้ยวมาก ไม่คิดจะทำงานเลยสักนิด
เขาไม่ทำงาน ก็ไม่มีใครมากดดัน
เพียงแต่เขาจะแตะต้องสิ่งของในโลกปีศาจไม่ได้ และแม้แต่บรรดาปีศาจรุ่นเล็กก็ไม่แยแสเขา
เทพอี๋เยว่เป็นพวกที่ไม่เห็นใครอื่นในสายตาอย่างถึงที่สุด แล้วจะยอมรับชะตากรรมได้ที่ไหนเล่า ไม่กี่วันต่อมา ขณะเขานั่งไขว่ห้างอยู่บนต้นไม้เพื่อชมทิวทัศน์ ก็เอื้อมมือข้างหนึ่งเก็บผลไม้วิญญาณของโลกปีศาจมาหนึ่งผล
จากนั้นเอาใส่เข้าไปในปาก
ไม่นานนักก็มีปีศาจสองสามตนบินมา
หู่อิ๋งอิ๋งมองเทพเซียนตรงหน้าพลางแสยะยิ้มเยาะหยัน “ไม่มีเงินซื้อก็ต้องขายเลือด ผลไม้ผลหนึ่ง ต้องเสียเลือดหนึ่งชาม!”
พูดจบก็มีปีศาจลงมือโดยทันที จับเทพอี๋เยว่มัดเอาไว้ จากนั้นก็เฉือนเนื้อกรีดเอาเลือดเขาทันที
พลังของเทพอี๋เยว่ถูกผนึก เขาดิ้นรนอย่างหนักแต่ท้ายที่สุดก็เปล่าประโยชน์
“พวกเจ้า ไอ้พวกปีศาจ! ไร้ยางอายนัก! ข้าเป็นถึงเทพระดับเสินจวินเชียวนะ!” เทพอี๋เยว่หน้าซีดเผือด
เลือดจากหัวใจเช่นนี้น่ะ จะต้องสูญเสียวิชาที่บำเพ็ญเพียรมาเชียวละ!
“พวกเราไม่สนว่าเจ้าเป็นเสินจวินหรือไม่ วันนี้ขโมยผลไม้ของพวกเรา ก็จำเป็นต้องชดใช้” หู่อิ๋งอิ๋งหัวเราะเยาะหยัน
