บทที่ 216 ข้าคือจอบเซียน ข้าทระนงและภาคภูมิ!
หัวหน้าเผ่าอสูรโลหิตอัสนีใช้เคล็ดวิชาลับเชื่อมต่อท่านญาณมาร
แต่ไม่ว่าเขาพยายามเชื่อมต่ออย่างไรก็ไม่สำเร็จ ดูเหมือนท่านญาณมารจะผนึกตัวเอง…
ด้วยเคล็ดวิชาลับ เขาสัมผัสได้ว่าการเชื่อมต่อไม่ได้รับผลกระทบจากพลังภายนอก
เขายิ่งประหลาดใจเข้าไปใหญ่!
ทว่านอกจากพยายามเชื่อมต่อท่านญาณมารไปเรื่อย ๆ พวกเขาไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้แล้ว
ยังดีที่ไม่รู้เพราะเหตุใด อัตราผลาญพลังของเคล็ดวิชาลับนี้หาได้มหาศาลดังที่เขาคิด เขาสามารถเชื่อมต่อได้เรื่อย ๆ
หนึ่งชั่วยามผ่านไป สองชั่วยามผ่านไป เขาไม่เคยหยุดพัก
ในที่สุด เขาก็มีรอยยิ้มบนใบหน้า
การเชื่อมต่อถูกสร้างขึ้นอีกครั้ง
“ท่านญาณมาร ท่านฟังข้าก่อน!”
เขารีบร้อนเอ่ยขึ้น แต่ยังไม่ทันจะพูดจบ การเชื่อมต่อก็ถูกญาณมารตัดขาดอีกครั้ง
“ไม่สมควรเลย ท่านญาณมารคงมีความจำเป็นบางอย่างกระมัง! พวกเราลุยต่อ!”
เขาไม่ยอมแพ้ เชื่อมต่อใหม่อีกครั้ง
หากกลุ่มยอดฝีมือเผ่าปีศาจนี้ไม่ไหว ก็จะมีกลุ่มยอดฝีมือเผ่าปีศาจใหม่เข้ามาแทนที่ทันที ถ่ายโอนพลังให้เขา ช่วยให้เขาใช้เคล็ดวิชาลับต่อไปได้เรื่อย ๆ!
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ล่วงเลยไปแล้วอีกหลายชั่วโมง รัตติกาลคืบคลานจวบจนถึงช่วงดึก
ระหว่างนี้ หัวหน้าเผ่าอสูรโลหิตอัสนีเชื่อมต่อได้อีกหลายครั้ง
อนิจจา แต่ละครั้งล้วนถูกตัดการเชื่อมต่ออย่างรวดเร็ว!
เขาไม่ทันได้เอื้อนเอ่ยวาจาด้วยซ้ำ…
“ไม่ว่าเพราะเหตุใด มีข้อหนึ่งที่แน่ใจได้ ดาบมารอมตะยังอยู่ที่นี่!”
หัวหน้าเผ่าอสูรโลหิตอัสนีบอกกับยอดฝีมือเผ่าปีศาจตนอื่นด้วยความมั่นใจ
พลานุภาพของเคล็ดวิชาลับมีขีดจำกัด หากห่างกันไกลเกินไป การเชื่อมต่อย่อมไม่มีทางสำเร็จ
เขาสามารถเชื่อมต่อญาณมารได้สำเร็จ หมายความว่าดาบมารอมตะยังอยู่ที่แดนบูรพาทิศ
ยังไม่ไปจากแดนบูรพาทิศก็ยังดี!
ตราบใดที่ดาบมารอมตะยังอยู่ที่แดนบูรพาทิศ พวกเขาก็ยังมีโอกาส!
“ลุยต่อ!”
เขาไม่มีความลังเล ใช้เคล็ดวิชาลับต่อไปเพื่อทำการเชื่อมต่อ
ผ่านไปอีกหนึ่งชั่วยามกว่า การเชื่อมต่อ…สำเร็จ!
มิหนำซ้ำยังมีเสียงส่งมาจากฟากโน้นด้วย!
หัวหน้าเผ่าอสูรโลหิตอัสนียินดีเหลือแสน ทว่าหลังได้ยินเสียงนั้นแล้ว สีหน้าเขาก็…นิ่งค้างไป
“น่ารำคาญเป็นบ้า!”
นี่คือเสียงที่ส่งมาจากฟากโน้น ซ้ำยังเจือแวว…รำคาญ!
“หา?”
หัวหน้าเผ่าอสูรโลหิตอัสนีคิดอย่างไรก็คิดไม่ตกว่าท่านญาณมารจะตอบกลับเช่นนี้!
น่ารำคาญเป็นบ้า?
นี่มัน…หมายความว่าอย่างไร?
หัวหน้าเผ่าอสูรโลหิตอัสนีงุนงงไปหมด คิดไม่ตกเลยสักนิด
ฟึ่บ!
เวลานั้นเอง พลันเกิดประกายแสงศักดิ์สิทธิ์วาดผ่านท้องฟ้าในยามราตรี จุติมา ณ ที่นี้จากสถานที่ห่างไกลอย่างรวดเร็ว
หัวหน้าเผ่าอสูรโลหิตอัสนีและยอดฝีมือเผ่าปีศาจตนอื่นตกใจกันหมด พวกเขารีบเข้ามารวมตัว รีดเร้นพลังทั้งร่าง ท่าทางราวกับเผชิญกับศัตรูตัวฉกาจ
“นี่มัน…อะไรเนี่ย?”
“จอบ…เล่มหนึ่งหรอกหรือ?”
เมื่อหัวหน้าเผ่าอสูรโลหิตอัสนีและยอดฝีมือเผ่าปีศาจตนอื่นได้เห็นว่าผู้มาคือสิ่งใด ก็มองหน้ากันเลิ่กลั่ก สีหน้าพิกลกันหมด!
ประกายแสงศักดิ์สิทธิ์สาดส่องทั่วหล้า เจิดจ้าแยงตาเป็นพิเศษในรัตติกาลมืดมิด ประกายบริสุทธิ์มากมายแผ่กระจาย สูงส่งเป็นอย่างยิ่ง!
พวกเขานึกว่ามีคนใหญ่คนโตผู้ทรงพลังมาเยือนเสียอีก ที่แท้…ก็เป็นแค่จอบเล่มหนึ่ง!
นี่มันเรื่องบ้าอันใดกัน!
จอบเล่มเดียวสามารถเอิกเกริกได้เพียงนี้เชียวหรือ?
“หลังจากนี้ไปอย่ามาเรียกหาข้าอีก ได้ยินหรือไม่!?”
เสียงตะคอกเย็นเยียบดังออกจากจอบเล่มนั้น
“เรียกหาเจ้า?”
หัวหน้าเผ่าอสูรโลหิตอัสนีผงะ นึกในใจว่าเจ้าจอบเล่มนี้หน้าไม่อายเสียจริง ข้าจะเรียกหาจอบเช่นเจ้าไปทำไม…
ข้าเรียกหาท่านญาณมารซึ่งสถิตอยู่ในดาบมารอมตะต่างหาก!
“เข้าใจอะไรผิดไปหรือไม่?”
เขาพูดอย่างอดไม่ได้
“วันนี้เจ้าเรียกหาข้าทั้งวัน น่ารำคาญ…ชะมัด!”
เสียงหงุดหงิดดังออกจากจอบ
มันเหลืออดแล้ว
ตั้งแต่มีการเรียกหาครั้งแรก มันก็รู้แล้วว่าเกิดเรื่องใดขึ้น
คนรุ่นหลังของสายเลือดผู้ได้รับเลือกกำลังติดต่อมัน
ทว่ามันในตอนนี้มิใช่ดาบมารอมตะในอดีตแล้ว
มันถูกชะล้างความเป็นมารและความชั่วร้ายออกไป มันในตอนนี้ แค่อยากเป็นจอบเล่มหนึ่งอย่างสงบสุข
หลังจากนั้น มันจึงผนึกตัวเอง คิดว่าอีกเดี๋ยวคงจบ
หารู้ไม่ ไม่ได้หยุดได้หย่อนเลย!
มันปลดผนึกมา การเรียกหานั้นก็เข้ามาอีกครั้ง ส่งเสียงจู้จี้อยู่ในใจมันไม่หยุด
เคล็ดวิชาลับนี้เป็นแบบพิเศษ เชื่อมตรงสู่จิตใจของมัน นอกจากผนึกตัวเองแล้ว มันก็ไม่มีวิธีอื่นกีดกันการเรียกหานี้อีก
ท้ายที่สุด มันก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ไล่ตามเสียงเรียกหามาถึงที่นี่!
“เจ้าคือ…ดาบมารอมตะ!?”
สีหน้าของหัวหน้าเผ่าอสูรโลหิตอัสนีประหลาดถึงขีดสุด จอบตรงหน้านี้…คงไม่ใช่ว่าเป็นดาบมารอมตะหรอกนะ!
เขารีดเร้นเคล็ดวิชาลับที่จับสัมผัสดาบมารอมตะ พลันหน้าซีดเซียวไปในบัดดล
เจ้าจอบเล่มนี้…คือดาบมารอมตะจริง ๆ!
“ดาบมารอมตะหายไปแล้ว บัดนี้ข้าคือ…จอบเซียน!”
เสียงหนึ่งดังออกจากจอบ เจือไว้ซึ่งความทระนงระคนภาคภูมิ
วิกลจริตไปแล้วหรือ!
กลายเป็นจอบเล่มหนึ่งมีสิ่งใดต้องทระนงภาคภูมิกัน!?
หัวหน้าเผ่าอสูรโลหิตอัสนีเหนื่อยหน่ายใจเป็นที่สุด
บ้าเอ๊ย! คงไม่ใช่ว่าดาบมารอมตะถูกผนึกจนสติไม่ดีไปแล้วหรอกนะ!
เซียนจอบบ้าเซียนจอบบออะไรกัน!
ไม่อายบ้างรึ?
บังอาจใช้สมญานามเซียนสุ่มสี่สุ่มห้าได้เยี่ยงไร?
“ท่านญาณมาร…”
หัวหน้าเผ่าอสูรโลหิตอัสนีปริปาก อยากจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่าวาจาท่อนหลังของเขายังไม่ทันได้เอื้อนเอ่ย ด้านจอบก็มีลำแสงสยดสยองถล่มเข้ามาใส่เขา!
เขาตกใจแทบแย่ รีบเคลื่อนตัวออกห่างทันที!
ตู้ม!
บังเกิดเสียงระเบิดดังกึกก้อง ผืนพสุธาถูกถล่มจนเป็นหลุมมหึมาที่มองไม่เห็นก้นหลุม เศษหินดินทรายปลิวว่อนไปทั่ว!
ยังดีที่หัวหน้าเผ่าอสูรโลหิตอัสนีหนีได้ไว ขืนช้ากว่านี้อีกนิดเดียว เขาคงโดนถล่มเละเป็นเศษซาก!
ทว่าต่อให้เขาหลบได้ ก็ได้ยังรับผลกระทบอยู่ดี เลือดเนื้อแหลกเหลวไปทั้งร่าง โลหิตสาดกระเซ็นเต็มพื้น!
ยามนี้หัวหน้าเผ่าอสูรโลหิตอัสนีพลันกระจ่างแจ้ง
มิน่า ก่อนหน้านี้ที่เขาใช้เคล็ดวิชาลับเชื่อมต่อท่านญาณมารถึงมิได้ผลาญพลังมหาศาลดังที่เขาคิด!
สภาวะของท่านญาณมารหาได้เป็นแบบที่เขาคิดไม่!
ดูจากที่มีการลงมือเมื่อครู่ ท่านญาณมารมิได้อ่อนแรงแม้แต่น้อย ซ้ำยังแข็งแกร่งมากอีกด้วย!
ยิ่งท่านญาณมารแข็งแกร่ง ยามเขาใช้เคล็ดวิชาลับเรียกหาท่านญาณมารก็ยิ่งผลาญพลังน้อยลง
“จำไว้ โลกนี้ไม่มีญาณมารอีกแล้ว ข้าคือจอบเซียน!”
เสียงนั้นดังออกจากจอบอีกครั้ง “ขืนยังมีครั้งหน้า ข้าไม่จบเท่านี้แน่!”
จากนั้นมันก็ไปจากที่นี่ กลายเป็นประกายแสงเซียนอีกครั้งและพุ่งไปสู่ขอบฟ้า
ถูกต้อง
มันในตอนนี้ไม่ได้อ่อนแอแม้แต่น้อย
หลังจากหล่อหลอมขึ้นใหม่โดยค้อนทุบ มันก็ทรงพลังขึ้นเหลือแสน แกร่งกล้ายิ่งกว่าเมื่อครั้งรุ่งโรจน์สูงสุดอีกด้วย!
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!?”
หัวหน้าเผ่าอสูรโลหิตอัสนีระทมเป็นที่สุด
เหนื่อยแทบล้มประดาตาย พวกเขาได้พบแค่…จอบเล่มหนึ่ง?
ดาบมารอมตะเสียสติไปขนาดนี้เลย?
หากรู้อย่างนี้ตั้งแต่แรก ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะไม่มาที่นี่!
อีกด้านหนึ่ง บรรดายอดฝีมือเผ่าปีศาจต่างตะลึงงันกันหมด
ให้ตายสิ ดาบมารอมตะที่เคยเป็นที่ผวาของสิ่งมีชีวิตยุคโบราณ ซ้ำยังปลิดชีพมหาจักรพรรดิไปตั้งไม่รู้เท่าใด บัดนี้กลับเต็มใจยอมกลายเป็น…จอบ?
ซ้ำร้ายยังทระนงและภาคภูมิมากด้วย?
สวรรค์!
ปล่อยพวกเขาไปเถิด เหตุใดพวกเขาถึงรู้สึกเหมือนทุกอย่างเป็นเพียงฝันไป!?
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")