ลู่เจียวเห็นท่าทางร้อนใจของเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็รู้สึกขำ นางยิ้มกล่าวว่า “เอาละ ขอเพียงเจ้ารักษาระยะห่างจากหญิงเหล่านั้น ข้าก็ไม่ตำหนิเจ้า”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังคำพูดลู่เจียว ก็รีบแสดงท่าทีว่าวันหน้าตนเองจะต้องรักษาระยะห่างจากหญิงเหล่านั้น
แต่พอคิดถึงว่าเสิ่นซิ่วถึงกับคิดจะทำร้ายลู่เจียวอีกครั้ง สีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็เย็นเยียบถึงขีดสุด เขาคุยกับลู่เจียวอีกสองสามคำก่อนจะกำชับลู่เจียวให้รีบเข้านอน
เขากลับไปที่ว่าการอำเภอหามือปราบจ้าว มือปราบจ้าวกำลังสอบปากคำเสิ่นซิ่ว เซี่ยอวิ๋นจิ่นรีบให้คนพาเขาไปที่คุก
เสิ่นซิ่วกำลังร่ำไห้ เรื่องราวมาถึงตอนนี้ ในที่สุดนางก็รู้จักกลัวแล้ว นางพล่ามเล่าเรื่องตระกูลสวี่มากมาย
บอกว่าตนเองเหตุใดจึงทำร้ายจ้าวเหอฮวา วางยาสวี่เซี่ยนเว่ยอย่างไร ความจริงคืนวันนั้น สวี่เซี่ยนเว่ยหลับเป็นตายจนไม่อาจทำอะไรได้ แต่เพราะเสิ่นซิ่วแค้นใจสวี่เซี่ยนเว่ย ดังนั้นจึงให้คนขับรถตระกูลสวี่พาจ้าวเหอฮวาไปนอนด้วย จากนั้นก็ก็แสร้งทำเป็นว่าสวี่เซี่ยนเว่ยนอนกับจ้าวเหอฮวา
เสิ่นซิ่วได้ทำเช่นนี้ก็รู้สึกทั้งสะใจและได้ระบายแค้น
มือปราบจ้าวได้ฟังนางเล่าว่าทำร้ายลูกเลี้ยงตนเช่นไร ความโมโหก็ระเบิดออกมา แทบจะเงื้อดาบฟันหญิงผู้นี้ให้ตาย
“ผู้คนกล่าวว่า จิตใจอิสตรีดังอสรพิษ ล้วนเป็นจริงดังว่า ดูท่าทางเจ้าอ่อนแอบอบบาง แต่จิตใจดังอสรพิษ เหอฮวาไม่ได้มีความแค้นอันใดกับเจ้า เจ้าถึงกับทำร้ายนางเช่นนี้”
เสิ่นซิ่วโมโหตวาดว่า “ผู้ใดให้นางดูแคลนข้า นางเยาะเย้ยข้าว่าเป็นอนุ ดังนั้นข้าก็เลยให้นางได้เป็นอนุผู้อื่นบ้าง ดูว่านางจะยังทำตัวสูงส่งได้อีกไหม”
มือปราบพาเซี่ยอวิ๋นจิ่นเข้ามา
เสิ่นซิ่วเห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ร้องไห้ดังยิ่งขึ้น
“เซี่ยอวิ๋นจิ่น เป็นเจ้าหรือ เจ้ามาหาข้าแล้วหรือ”
“เจ้ารู้ไหม ข้าชอบเจ้ามาตลอด บนโลกใบนี้ไม่มีคนชอบเจ้าไปมากกว่าข้าแล้ว หากคนที่เจ้าแต่งตอนนั้นคือข้า ข้าก็จะดีกับเจ้าเหมือนที่ลู่เจียวดีกับเจ้า ไม่สิ ดียิ่งกว่า”
พอเสิ่นซิ่วเห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่น ก็เอาแต่รำพันไม่หยุด
เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองเสิ่นซิ่วด้วยแววตาเย็นเยียบ “เจ้าทำให้ข้ารังเกียจจริงๆ หญิงไร้ยางอาย ล่อลวงชายอื่นถึงสามสี่ครั้ง ทำเรื่องเสียสติอย่างที่สุด หญิงเช่นเจ้าทำให้ข้าต้องจำไว้เป็นบทเรียน”
เสิ่นซิ่วถูกเซี่ยอวิ๋นจิ่นรังเกียจเช่นนี้ก็อึ้งไป จากนั้นนางก็ขาดสติกรีดร้องดัง “เช่นนั้นลู่เจียวล่ะ ลู่เจียวดีกว่าข้าสักเท่าไร ตอนนั้นนางไม่ได้ถือโอกาสที่เจ้าวิกฤตทำเรื่องไร้ยางอายเช่นกันหรือ พอจบเรื่องเจ้าก็ยังแต่งกับนาง”
“นางได้ ทำไมข้าไม่ได้ ข้าหน้าตาดีกว่านาง รักเจ้ามากกว่านาง ข้าจะดูแลลูกๆ ของพวกเราอย่างดี ข้าเช่นนี้ไม่ได้ดีกว่านางหรือ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นฟังนางยิ่งพูดยิ่งเอาเรื่อง ขี้เกียจจะฟังนางต่อ ตวาดถามว่า “ข้ามาที่นี่ก็อยากจะถามเจ้า วันนี้เจ้าไปพบเจียวเจียว คิดทำร้ายนางใช่หรือไม่ ผู้ใดบงการให้เจ้าทำร้ายนาง”
ต้องมีผู้อยู่เบื้องหลังเสิ่นซิ่ว ไม่เช่นนั้นนางไม่อาจรู้ว่าเจียวเจียวอยู่ที่ไหน และยังไปหาถึงที่ได้อย่างแม่นยำ
ตอนนี้นางเป็นดังวิหคแตกตื่นหาที่หลบซ่อนตัวไม่กล้าออกมา ดังนั้นนางจะไปไหนย่อมต้องมีคนพานางไปส่ง
แต่เสิ่นซิ่วไม่คิดบอก นางเงยหน้ายิ้มกล่าวว่า “ข้าเอง ข้าคิดปลิดชีวิตตนเองโยนความผิดให้นางเอง น่าเสียดายนางหญิงนั่นเหมือนรู้ตัว ไม่เปิดโอกาสให้ข้าได้พูด ก็คิดให้คนจับตัวข้า”
ความจริงเสิ่นซิ่วรู้ว่าเป็นเพราะตนเองพอเห็นลู่เจียวก็ขาดสติ หากนางแสดงท่าทางต้อยต่ำอีกนิด ไม่แน่ตนเองอาจมีโอกาส น่าเสียดายนางโกรธแค้นลู่เจียวมากเกินไป พอเห็นนางก็ขาดสติ ดังนั้นจึงได้ทำให้ลู่เจียวโมโหสั่งคนรีบเข้ามาจับตัวนางไป
แต่นางย่อมไม่เอ่ยถึงจางปี้เยียนกับเฉาชิงเหลียน เพราะมีพวกนางอยู่ ลู่เจียวก็จะยุ่งยากเดือดร้อน มีเพียงพวกนางที่ช่วยนางกำจัดลู่เจียวได้
เช่นนี้ความแค้นของนางก็จะได้ชำระ นางไม่ได้เซี่ยอวิ๋นจิ่นมาครอง หญิงผู้นั้นก็อย่าคิดครอบครอง โลกใบนี้ไม่ว่าผู้ใดได้เซี่ยอวิ๋นจิ่นไป นางไม่โกรธแค้น นางแค่ไม่อยากเห็นลู่เจียวได้เขาไปเพียงผู้เดียว
แววตาเสิ่นซิ่วบ้าคลั่งเสียสติ พอเซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นท่าทางของนางก็รู้ว่าถามอะไรไม่ได้อีกแล้ว
เขาหันไปมองมือปราบจ้าว “หญิงผู้นี้เป็นฆาตกรฆ่าคนตาย มือปราบจ้าวเปิดศาลไต่สวนความผิดดีกว่า จะได้ให้ชาวบ้านอำเภอชิงเหอเห็นว่าที่ทำการอำเภอชิงเหอไต่สวนยุติธรรมเช่นไร และควรรีบตัดสินประหารชีวิตหญิงใจอสรพิษผู้นี้”
นักโทษประหารล้วนประหารหลังฤดูใบไม้ร่วง เสิ่นซิ่วก็ถือว่าเคราะห์ร้าย ตอนนี้หลังเดือนเก้าพอดี ก็จะได้รีบประหารทันที
มือปราบจ้าวรีบรับคำ บุตรสาวเขาถูกเสิ่นซิ่วฆ่าตาย เขาย่อมต้องประหารหญิงผู้นี้แก้แค้นให้บุตรสาว ดังนั้นรีบประหารทิ้ง ก็จะได้เสร็จเรื่องไป ป้องกันเหตุไม่คาดคิด
“อืม อวิ๋นจิ่นกลับไปเถอะ ข้ารู้ว่าควรทำเช่นไร”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นพยักหน้าเล็กน้อยหันหลังออกไปโดยไม่ได้หันมามองเสิ่นซิ่วอีก ในใจเสิ่นซิ่วเจ็บปวดอย่างที่สุด ยามนี้สตินางเริ่มเลื่อนลอย คิดถึงว่าชายผู้นี้ไม่รักนาง ไม่ชอบนาง แม้จะเหลือบมองนางก็รังเกียจ ทำไมนางต้องแต่งกับเขาให้ได้ด้วย
มือปราบจ้าวส่งเซี่ยอวิ๋นจิ่นออกไป เซี่ยอวิ๋นจิ่นควักยาห่อหนึ่งใส่มือมือปราบจ้าว หรี่เสียงให้เบาลงกล่าวว่า
“หญิงผู้นี้มีความแค้นกับภรรยาข้า ก่อนไต่สวนให้นางกินยานี่ลงไป อย่าให้นางพูดจาเหลวไหลที่ไม่ควรพูดออกมา”
มือปราบจ้าวเองก็ไม่อยากให้เสิ่นซิ่วเปิดเผยเรื่องราวบุตรสาวเขานอนกับคนขับรถ ดังนั้นได้ฟังเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็รีบรับปากทันที
“ตกลง เรื่องนี้ข้าจัดการเอง”
คดีเสิ่นซิ่วฆ่าคนตาย เปิดไต่สวนที่หน้าประตูที่ว่าการอำเภอเปิดเผย ชาวบ้านมาเบียดเสียดมุงดูกันไม่น้อย
สิ่นซิ่วยอมรับว่าพลั้งมือฆ่าจางเสี่ยวเหนียงจื่อครอบครัวสวี่เซี่ยนเว่ย สุดท้ายถูกนายอำเภอหูตัดสินประหารชีวิต
ชาวบ้านที่ว่าการอำเภอหน้าประตูพากันตบมือตะโกนอย่างพอใจ
เทียบกับชาวบ้านที่มุงดูแล้ว คนตระกูลจางกับตระกูลเฉาโมโหแทบตาย เพราะก่อนหน้านี้พวกเขาคิดวิธีให้คนส่งจดหมายเข้าไปในคุกบอกให้เสิ่นซิ่วทำลายชื่อเสียงลู่เจียว ให้กล่าวตอนสอบสวนว่าที่ลู่เจียวได้แต่งกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็เพราะนางวางยาปีนขึ้นเตียงเซี่ยอวิ๋นจิ่น สุดท้ายจึงได้แต่งงานกับเซี่ยอวิ๋นจิ่น
หากเรื่องนี้เผยออกไป ตำแหน่งรองประธานสมาคมการค้าของลู่เจียวย่อมปลิวหายไป และวันหน้านางก็คงไม่มีหน้าอยู่อำเภอชิงเหอต่อ
ทุกคนย่อมต้องถ่มน้ำลายใส่นางอย่างดูแคลน แม้เซี่ยอวิ๋นจิ่นหย่ากับนาง ก็ไม่มีคนว่าอะไรเขา ถึงตอนนั้นบางทีเซี่ยอวิ๋นจิ่นอาจจะรังเกียจนางเสียด้วย
เพียงแต่ตระกูลจางกับตระกูลเฉาแม้แต่ฝันก็คิดไม่ถึงว่า ตอนเสิ่นซิ่วขึ้นศาลถูกคนกรอกยามาแล้ว ดังนั้นแต่ต้นจนจบ สตินางเลื่อนลอย ไม่มีทางกล่าวถึงเรื่องพวกนั้นได้
เสิ่นซิ่วถูกนายอำเภอหูตัดสินประหารชีวิต ชาวบ้านไม่น้อยตามไปดูการประหาร
ลู่เจียวไม่สนใจเรื่องนี้ ยามนี้นางกำลังตรวจรักษาคนไข้อยู่ที่หอยาเป่าเหอ
ในหอยาเป่าเหอ มีคนไข้ไม่น้อยได้ยินชื่อเสียงก็พากันมาให้นางรักษามากมาย นางยุ่งจนไม่มีเวลาแม้แต่ดื่มน้ำ ไหนเลยจะไปมีเวลาสนใจเรื่องคดีเสิ่นซิ่วฆ่าคน
แม้ว่าลู่เจียวไม่สนใจ แต่ก็รู้เรื่องนี้ผ่านผู้ป่วยที่มารักษา ทุกคนกำลังวิพากษ์วิจารณ์กันสนุก
“หญิงร่างบอบบางเช่นนั้นโหดเหี้ยมลงมือฆ่าคนได้ ผู้หญิงเราโกรธแค้นขึ้นมานี่ไม่ด้อยไปกว่าผู้ชายเลย”
“วาจาโบราณกล่าวได้ดี จิตใจอิสตรีดังอสรพิษ”
“สวี่เซี่ยนเว่ยเองก็โชคร้ายจริง แต่งเอาสตรีโหดเหี้ยมเช่นนี้เป็นอนุ ยังฆ่าอนุอีกคนตาย”
“แต่หญิงนั่นปากแข็ง ไม่ยอมรับว่าผิด ยอมรับว่าพลั้งมือฆ่าจางเสี่ยวเหนียงจื่อเท่านั้น”
“นายอำเภอหูตัดสินประหาร”
“แค่พลั้งมือฆ่าคน ตัดสินประหารชีวิตนี่หนักไปไหม”
“สาเหตุหลักเพราะหลังนางฆ่าคน ก็ไม่รู้สำนึก ยังไปทำร้ายผู้อื่นอีก คิดจะสังหารภรรยาเซี่ยซิ่วไฉ”
