ระบบล็อกอินสู่สวรรค์ [苟在女帝宫我举世无敌] – ตอนที่ 184 ย้ายเมืองหลวงเทพขนนก หนิงฝานหวนคืน!

ตอนที่ 184 ย้ายเมืองหลวงเทพขนนก หนิงฝานหวนคืน!

พรึ่บ!

เมื่อจักรพรรดินีหลัวชิงเซียนและคนอื่น ๆ กำลังรู้สึกหนักอึ้งในจิตใจ ทันใดนั้น แท่นบูชาทมิฬตรงหน้าก็เริ่มส่งเสียงพึมพำ ก่อนจะมีภาพจำแลงปรากฏขึ้น ภาพเบื้องหลังนั้นคือโลกอันกว้างใหญ่ มีปีศาจภายในเผ่าปีศาจบรรพกาลมากมายภายในโลกใบนั้น

“หืม? เผ่าปีศาจบรรพกาล?”

เมื่อเห็นเช่นนี้แล้ว ร่างกายของจักรพรรดินีหลัวชิงเซียนและคนอื่น ๆ แข็งค้างทันที โดยเฉพาะเมื่อมองดูปีศาจร่างสูงใหญ่ แม้ว่าจะเป็นเพียงภาพจำแลง ทว่าพลังอันน่าสะพรึงกลับพวยพุ่งออกมา แน่นอนว่านี่จะต้องเป็นราชาปีศาจบรรพกาลที่ปีศาจทองคำทมิฬกล่าวถึง

ในเวลานี้ ราชาปีศาจบรรพกาลหันมองกลับมา ก่อนจะกล่าววาจากับพวกหลัวชิงเซียน “เจ้าพวกมนุษย์ผู้ต่ำต้อยเอ๋ย เจ้ากล้าหาญยิ่งนักที่กล้าสังหารนักรบของเผ่าปีศาจบรรพกาลของข้า… คิดรนหาที่ตายเสียแล้ว!”

หลัวชิงเซียนไม่ตอบกลับ แต่ถามออกไปว่า “ดูเหมือนเจ้าจะเป็นราชาปีศาจบรรพกาลที่ปีศาจทองคำทมิฬกล่าวถึงสินะ? เจ้าคิดหวนสู่โลกมนุษย์งั้นหรือ?”

“ฮึ่ม! ถูกต้องแล้ว! ข้าคือราชาปีศาจบรรพกาล!”

ราชาปีศาจบรรพกาลกล่าวอย่างเย็นชา ก่อนจะยกยิ้มน่ากลัว “เจ้ามนุษย์ต่ำต้อย จงคุกเข่าลงเพื่อรอต้อนรับเผ่าปีศาจบรรพกาลเสีย นี่คือเกียรติยศยิ่งใหญ่ในชีวิตของเจ้า!”

“หึ! เวลานี้โลกมนุษย์อยู่ภายใต้การปกครองของข้า และข้าไม่คิดจะต้อนรับพวกเจ้า!” หลัวชิงเซียนกล่าวอย่างเย็นชา

“ฮ่า ๆๆ!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้แล้ว ราชาปีศาจบรรพกาลอดไม่ได้ที่จะระเบิดเสียงหัวเราะขึ้นฟ้า พลางกล่าวคำเย้ยหยัน “พวกเจ้าเป็นเพียงทาสตัวน้อยของเผ่าปีศาจบรรพกาล เป็นเพียงหมูหมาที่ไร้ค่า แล้วจะคู่ควรปกครองโลกทั้งใบได้อย่างไรเล่า!”

“ให้ราชาองค์นี้แนะนำเจ้าเสียดีกว่า จงรีบคุกเข่าเพื่อต้อนรับการหวนคืนของเผ่าปีศาจบรรพกาลเสีย และตระเตรียมเผ่าพันธุ์มนุษย์สักหมื่นคนเพื่อให้เผ่าพันธุ์ของพวกเราได้เพลิดเพลิน มิฉะนั้น เมื่อพวกเราไปถึง โลกทั้งใบนั่นจะต้องนองเลือด!”

เสียงของราชาปีศาจบรรพกาลเย็นชาและน่าสะพรึงกลัวอย่างแท้จริง มันคือปีศาจจอมละโมบโดยสมบูรณ์

คิ้วของหลัวชิงเซียนขมวดแน่น

นางเห็นทัศนคติที่เผ่าปีศาจบรรพกาลมีต่อมนุษย์อย่างชัดเจนแล้ว และถือว่าพวกมันก็เป็นเพียงหมูหมาด้วยเช่นกัน!

ทว่าหากพวกมันกลับมา เผ่าพันธุ์มนุษย์จะถูกทำลายสิ้นแน่นอน

ท้ายที่สุด เมื่อเห็นว่าพูดพล่ามไปก็ไม่มีประโยชน์แล้ว หลัวชิงเซียนจึงทุบแท่นบูชาทมิฬตรงหน้าด้วยกระบี่ในมือ ก่อนที่ภาพจำแลงของเผ่าปีศาจบรรพกาลจะเลือนหายไป

เมื่อภาพจำแลงกำลังจะหายไปนั้น ราชาปีศาจบรรพกาลยกยิ้มอันน่าสะพรึงกลัวพร้อมกล่าวส่งท้ายว่า “เผ่าพันธุ์มนุษย์เอ๋ย… รอก่อนเถิด เผ่าปีศาจบรรพกาลกำลังจะกลับมาแล้ว ฮ่า ๆๆ!”

ในที่สุดร่างนั้นก็สลายไป และสถานที่แห่งนี้ก็กลับคืนสู่ความสงบอีกครั้ง

ทว่าสีหน้าของทุกคนกลายเป็นเคร่งเครียดมากขึ้น

จากการพูดคุยก่อนหน้า ทุกคนทราบชัดเจนว่าหายนะคราวนี้แตกต่างจากคราวก่อน นี่ไม่ใช่เพียงการต่อสู้ระหว่างแคว้น แต่เกี่ยวข้องกับเผ่าพันธุ์มนุษย์ทั้งหมด

“องค์จักรพรรดินี เผ่าปีศาจกำลังจะบุกรุกโลกของเรา เช่นนี้แล้ว เราควรจะปกป้องราชวงศ์เทพขนนกอย่างไร?”

หลัวชิงเซียนกล่าวเสียงต่ำเพื่อออกคำสั่ง “รับคำสั่งข้า! ประการแรก ให้คนออกมาวางค่ายกลปิดล้อมถ้ำปีศาจบรรพกาลแห่งนี้ทันที ประการที่สอง อพยพคนทั้งหมดออกจากเมืองเทพขนนก และย้ายไปยังราชวงศ์ผานอู่เดิม ประการที่สาม รวบรวมผู้ฝึกยุทธ์ที่อยู่เหนือขอบเขตจักรพรรดิยุทธ์!”

“น้อมรับบัญชา!”

เมื่อรู้ถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้แล้ว ทุกคนก็ไม่คิดเพิกเฉย ต่างพุ่งตัวออกจากถ้ำปีศาจบรรพกาลอย่างรวดเร็ว

หลัวชิงเซียนเหลือบมองผู้ทวารบาลและผู้นำเผ่าปีศาจทั้งเจ็ด จิตสังหารฉายชัดอยู่ในส่วนลึกของแววตาคู่นั้น

พวกมันไม่ใช่เผ่าพันธุ์ของเรา จิตใจย่อมแตกต่าง!

ปีศาจทองคำทมิฬยอมตายเพื่อต้อนรับราชาปีศาจบรรพกาล นางจึงคิดสงสัยว่า ผู้ทวารบาลและปีศาจตนอื่นคิดคดทรยศด้วยเช่นกัน

“องค์จักรพรรดินีโปรดไว้ชีวิตพวกข้า!”

“พวกเราไม่คิดทรยศต่อท่านหนิงฝานและราชวงศ์เทพขนนก!”

เมื่อสัมผัสได้ถึงจิตสังหารของหลัวชิงเซียน ผู้ทวารบาลและคนอื่น ๆ รีบรุดคุกเข่าลงทันที

แม้พวกมันจะอยู่ในเผ่าปีศาจบรรพกาลด้วยเช่นกัน แต่สถานะของพวกมันภายในเผ่าพันธุ์ล้วนต่ำต้อยยิ่ง หลังจากผ่านพ้นมากว่าหลายล้านปี เวลานี้พวกมันไม่รู้สึกว่าตนเองอยู่ภายในเผ่าพันธุ์ปีศาจ อีกทั้งเมื่อต้องเผชิญหน้ากับความเป็นและความตาย พวกมันยิ่งรู้วิธีที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ!

“ตกลง! ข้าจะเชื่อใจพวกเจ้าเพียงหนึ่งครั้งเท่านั้น! แต่หากพวกเจ้าคิดคดทรยศต่อราชวงศ์เทพขนนก ข้าย่อมไม่ลังเลหากต้องสังหารพวกเจ้าให้สิ้นซาก!”

ท้ายที่สุด เมื่อพิจารณาว่าผู้ทวารบาลและอาวุโสคนอื่น ๆ ยังคงมีประโยชน์อยู่บ้าง หลัวชิงเซียนจึงล้มเลิกความตั้งใจที่จะสังหารพวกมัน ก่อนจะกล่าวทิ้งท้ายไว้

“ขอบคุณองค์จักรพรรดินีแล้ว!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้ทวารบาลและคนอื่น ๆ สูดลมหายใจลึกทันที ก่อนจะแสดงความภักดีด้วยการเปิดเผยความลับบางอย่างเกี่ยวกับเผ่าปีศาจบรรพกาล

ครั้นได้ยินแล้ว หลัวชิงเซียนก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ ก่อนจะออกจากถ้ำปีศาจบรรพกาลไปพร้อมกับปีศาจทั้งหมดในชั้นทั้งสาม

พรึ่บ พรึ่บ พรึ่บ!

เพราะไม่มีสิ่งมีชีวิตหลงเหลืออยู่ภายในชั้นที่สี่ของถ้ำปีศาจบรรพกาล เหล่าผู้ฝึกยุทธ์ที่เชี่ยวชาญค่ายกลทั้งหลายจากราชวงศ์เทพขนนกจึงเริ่มทำการปิดล้อมถ้ำปีศาจบรรพกาล วางค่ายกลสังหาร ค่ายกลกับดัก ค่ายกลเขาวงกต และอื่น ๆ อีกมากมาย!

ในเวลาเดียวกัน เมืองเทพขนนกก็เริ่มเคลื่อนไหว เหล่าผู้ฝึกยุทธ์ภายในเมืองหลวงต่างเริ่มเคลื่อนไหวแล้วเช่นกัน

ราชวงศ์เทพขนนกที่เคยสงบสุขมากว่าร้อยปีพลันกลับสู่ความวุ่นวายอีกครั้ง

…

“รายงานองค์จักรพรรดินี ผู้คนทั้งหมดภายในเมืองหลวงเทพขนนกย้ายเข้าสู่เมืองผานอู่แล้ว!”

“รายงานองค์จักรพรรดินี พลังปราณภายในถ้ำปีศาจบรรพกาลน่ากลัวมากขึ้นเรื่อย ๆ และค่ายกลที่พวกเราสร้างเอาไว้ก็ไม่อาจต้านทานได้อีกต่อไปแล้ว!”

“รายงานองค์จักรพรรดินี ผู้ฝึกยุทธ์ขอบเขตเหนือจักรพรรดิยุทธ์แห่งราชวงศ์เทพขนนกรวมตัวกันหมดแล้ว!”

“รายงานองค์จักรพรรดินี…”

“รายงานองค์จักรพรรดินี…”

“…”

เมื่อได้ฟังความคืบหน้า คิ้วของจักรพรรดินีหลัวชิงเซียนยิ่งเคร่งขรึมมากขึ้น

ในที่สุดนางก็ถามออกไปว่า “ข่าวที่เผ่าปีศาจบรรพกาลกำลังจะหวนคืนสู่โลกแพร่กระจายออกไปแล้วหรือ?”

“เป็นเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ!”

จักรพรรดินีหลัวชิงเซียนพยักหน้า พลันใบหน้างดงามก็มาสงบอีกครั้ง

ความแข็งแกร่งของเผ่าปีศาจบรรพกาลนั้นน่าหวาดหวั่นยิ่ง ซ้ำยังมีราชาปีศาจบรรพกาลที่อยู่ในขอบเขตเซียนธุลีสีชาดอีกด้วย… แน่นอนว่าราชวงศ์เทพขนนกมีเพียงผู้เดียวที่จะสามารถต่อต้านมันผู้นั้นได้ นั่นคือหนิงฝาน!

แต่ตอนนี้ชายหนุ่มออกพเนจรสู่เส้นทางเซียนมานานกว่าร้อยปี นับตั้งแต่เขากลายเป็นเซียนได้แล้ว หลัวชิงเซียนก็ไม่สามารถติดต่อเขาได้เลย และไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ใด ด้วยเหตุนี้ นางจึงกระจายข่าวของเผ่าปีศาจบรรพกาลออกไปทั่วโลกเพื่อบอกให้เขารู้

หลัวชิงเซียนเงยหน้ามองท้องฟ้า สายตาทอดมองออกไปในระยะไกล

“สามี… ข้าหวังว่าท่านจะกลับมาทันกาล!”

…

ข่าวการกลับมาของเผ่าปีศาจบรรพกาลแพร่กระจายออกไปทั่วมหาทวีปเซียนอู่ และเรื่องนี้ก็ทำให้ทุกพื้นที่ตกอยู่ในความโกลาหล

“สวรรค์! ปีศาจบรรพกาลเมื่อหลายล้านปีก่อนกำลังจะหวนคืนสู่โลกมนุษย์!”

“อะไรนะ? ข่าวนี้เป็นจริงหรือไม่?”

“ข่าวนี้ออกมาจากราชวงศ์เทพขนนก มันจะเป็นเรื่องโป้ปดได้อย่างไร! ข้าได้ยินมาว่าถ้ำปีศาจบรรพกาลนั้นอยู่ใต้เมืองหลวงเทพขนนก ภายในแคว้นรกร้าง!”

“จบสิ้นแล้ว! ข้าเคยอ่านตำราโบราณ ในนั้นกล่าวไว้ว่าเผ่าปีศาจบรรพกาลโหดร้ายยิ่ง พวกมันถือว่ามนุษย์เป็นเพียงหมูหมา และกินเลือดเนื้อของมนุษย์เป็นอาหาร!”

“เฮ้อ! หากเผ่าปีศาจบรรพกาลหวนกลับมา เผ่าพันธุ์มนุษย์คงถึงคราวล่มสลายแล้ว!”

“สวรรค์! แล้วข้าควรทำอย่างไร ราชวงศ์เทพขนนกจะต่อต้านเผ่าปีศาจบรรพกาลได้หรือไม่?”

“…”

ข่าวแพร่กระจายออกไปทั่วทุกมุมโลกของมหาทวีปเซียนอู่ ดึงดูดความสนใจของผู้คนนับร้อยล้าน!

“เผ่าปีศาจบรรพกาล? หวนคืนสู่โลก?!”

เวลานี้ ณ สถานที่แห่งหนึ่งของแคว้นเซียน มีเสียงเอะอะวุ่นวายดังขึ้นโดยรอบ จู่ ๆ ร่างผอมบางมอมแมมก็หยุดฝีเท้า ภายใต้เส้นผมยุ่งเหยิง ดวงตาคู่นั้นกลับเปล่งประกายชวนหลงใหลมิน้อย

คนผู้นี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหนิงฝานที่เข้าสู่ขอบเขตเซียนธุลีสีชาดแล้ว!

ชายหนุ่มเข้าใจทันทีว่า ตอนนั้นเขาถูกปีศาจทองคำทมิฬหลอกลวง และเวลานี้เผ่าปีศาจบรรพกาลที่แท้จริงกำลังจะกลับมา!

พรึ่บ!

ชั่วพริบตานั้น หนิงฝานพุ่งทะยานออกไปเป็นลำแสง มุ่งหน้าสู่เมืองเทพขนนกในบัดดล!