ระบบล็อกอินสู่สวรรค์ [苟在女帝宫我举世无敌] – ตอนที่ 185 หวนคืนกลับ ขวัญใจปวงประชา!

ตอนที่ 185 หวนคืนกลับ ขวัญใจปวงประชา!

ณ แคว้นรกร้าง ห่างจากเมืองเทพขนนกกว่าหลายร้อยลี้

ภายใต้ท้องฟ้ามากด้วยฝูงชนมหาศาล ทั้งทหารและม้าเต็มทุกพื้นที่ ผู้ฝึกยุทธ์หลายร้อยล้านยืนเรียงรายเคียงข้างกัน ขอบเขตการฝึกฝนของทุกคนล้วนแต่อยู่เหนือจักรพรรดิยุทธ์ แรงกดดันน่าพรั่นพรึงพวยพุ่งปกคลุมท้องฟ้าทั้งหมด

ด้านหน้าของกองทัพ กลุ่มผู้ฝึกยุทธ์ทรงพลังยืนตระหง่านด้วยสีหน้าจริงจัง และผู้นำของกองทัพคือจักรพรรดินีหลัวชิงเซียนที่สวมชุดเกราะพร้อมถือกระบี่ในมือ นางกำลังใช้ดวงตางดงามทั้งสองจับจ้องมองเมืองตรงหน้า

ยามนี้ อดีตเมืองเทพขนนกถูกปกคลุมด้วยปราณปีศาจทั่วท้องฟ้า มองจากระยะไกลราวกับว่านั่นคือเมืองของปีศาจบรรพกาลในหุบเหวลึก

ตู้ม!

ทันใดนั้น เสียงคำรามพลันลั่นดังกึกก้อง แผ่นดินสั่นสะเทือนอย่างโกลาหล ปราณปีศาจพวยพุ่งออกจากใต้ดิน ถ้ำปีศาจบรรพกาลพุ่งทะยานขึ้นมาสู่พื้นดินด้านบนด้วยความเร็วสูงสุด คล้ายกับปากอสุรกายชุ่มโชกด้วยโลหิต

ตู้ม!

ทันทีที่ถ้ำปีศาจบรรพกาลปรากฏขึ้น เมืองเทพขนนกที่เคยตั้งตระหง่านอย่างงดงามมานานกว่าหนึ่งหมื่นแปดพันปีจึงพังทลายลง จากระยะไกล มันเปรียบได้กับสัตว์ร้ายในยุคโบราณกาล ปากขนาดใหญ่นั้นพร้อมกลืนกินทั้งเมืองจนไม่เหลือซาก

“มาแล้ว!!!”

เมื่อเห็นภาพอันน่าพรั่นพรึงนี้ กลุ่มคนของราชวงศ์เทพขนนกที่นำโดยจักรพรรดินีหลัวชิงเซียน ซึ่งอยู่ห่างไกลออกไปพลันเผยสีหน้าตื่นตระหนก ใบหน้าของพวกเขายิ่งตึงเครียดมากขึ้น

และชั่วลมหายใจถัดมา

“โฮก!”

เสียงคำรามอันน่าสะพรึงดังกึกก้องมาจากถ้ำปีศาจบรรพกาล มันสั่นสะเทือนไปถึงท้องฟ้า เงาปีศาจยักษ์ปรากฏขึ้นจากซากปรักหักพังของเมืองหลวงเทพขนนก ตัวมันสูงใหญ่กว่าหนึ่งพันจั้ง ไม่ต่างจากมหาบรรพตยิ่งใหญ่ที่เคลื่อนไหวได้ ศีรษะใหญ่โตดุร้าย รูม่านตาคู่นั้นเปรียบเสมือนจันทราโลหิตส่องแสงเด่นชัด เกล็ดบนร่างกายแข็งแกร่ง ปราณปีศาจที่พวยพุ่งออกมาน่าหวั่นเกรงอย่างไม่อาจปรามาสได้!

พลังของปีศาจตนนี้แข็งแกร่งยิ่งกว่าบรรพบุรุษเซียนของตำหนักเซียนที่หลัวชิงเซียนเคยพบเจอมา

ทันทีที่ราชาแห่งเผ่าปีศาจบรรพกาลปรากฏตัว มันก็เงยหน้าขึ้นพร้อมกับระเบิดเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“โอ้! ฮ่า ๆๆ!”

“เนิ่นนานกว่าหลายล้านปี ในที่สุด… ข้า… ราชาปีศาจบรรพกาลก็ได้กลับมายังโลกนี้เสียที!”

หลังจากระเบิดเสียงหัวเราะบ้าคลั่งจนพอใจแล้ว ดวงตาเสี้ยวสีเลือดจับจ้องมองผู้คนจากราชวงศ์เทพขนนกที่อยู่ห่างออกไป “โอ๊ะ! ฮ่า ๆ ข้าไม่ได้คาดหวังว่าจะมีมนุษย์จำนวนมากรอต้อนรับทันทีที่เราเหยียบโลกใบนี้!”

หลัวชิงเซียนจับจ้องราชาปีศาจบรรพกาล ก่อนจะตวาดเสียงดังใส่มันทันที และสุรเสียงนี้ก็ดังกึกก้องไปทั่วฟ้าดิน “ราชาปีศาจบรรพกาล เผ่าพันธุ์มนุษย์ทั้งหมดล้วนแต่อยู่ภายใต้การปกครองของราชวงศ์เทพขนนก ดังนั้นจงกลับสู่สถานที่ที่เจ้าจากมาเสีย มิฉะนั้น พวกเราเหล่าราชวงศ์เทพขนนกจะปกปักษ์พิทักษ์โลกใบนี้ด้วยการตัดศีรษะของราชาปีศาจบรรพกาลเช่นเจ้าเสีย!”

“ฮ่า ๆๆ!”

“สาวน้อยผู้นี้อีกแล้ว… ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในเผ่าพันธุ์มนุษย์คือเจ้างั้นหรือ… เฮ้อ กึ่งเซียนก้าวที่เก้า… กลับอาจหาญคิดต่อกรกับปีศาจบรรพกาลเช่นข้าได้อย่างไร!”

เมื่อเห็นหลัวชิงเซียนจากระยะไกล ราชาปีศาจบรรพกาลก็ยกยิ้มเย็นชาก่อนจะโบกมือ “เหล่าปีศาจตัวน้อยของข้า ออกมาสังหารหมู่เผ่าพันธุ์มนุษย์ที่ต่ำต้อยพวกนี้เสีย จากนี้ไป ข้า… เผ่าปีศาจบรรพกาลจะเป็นผู้ดูแลปกครองโลกมนุษย์ใบนี้!”

ตู้ม ตู้ม ตู้ม!

สิ้นเสียง เผ่าปีศาจบรรพกาลที่ดุร้ายพลันพุ่งออกมาจากถ้ำปีศาจบรรพกาลอย่างบ้าคลั่ง แม้จะมีผู้คนจำนวนมากอยู่ในระยะไกล แต่เงาปีศาจไร้สิ้นสุดที่พุ่งทะยานออกมาจากหุบเหวนั้นก็มากล้น… หากให้นับคงจะมีจำนวนมากถึงแสนล้าน ในพริบตา เหล่าปีศาจบรรพกาลทั้งหมดได้ห้อมล้อมและปิดกั้นท้องฟ้าทั้งหมดโดยสมบูรณ์ ปราณปีศาจที่แผ่ปกคลุมไปทั่วแทบจะทำให้สิ้นอากาศหายใจ

ชั่วอึดใจถัดมา ปีศาจนับล้านก่อตัวเป็นคลื่นปีศาจคลั่ง กวาดกองทัพของราชวงศ์เทพขนนกที่อยู่ห่างออกไปกว่าหลายร้อยลี้ในทันที!

“เหล่าแม่ทัพของราชวงศ์เทพขนนก จงก้าวออกมาปกป้องดินแดน ปกป้องโลกใบนี้ร่วมกับข้า!”

เมื่อมองไปยังคลื่นปีศาจบ้าคลั่งที่กำลังทะยานเข้าหา หลัวชิงเซียนชักกระบี่ออกพร้อมตะโกนลั่น

“ปกป้องดินแดน ปกป้องโลกใบนี้!”

“ปกป้องดินแดน ปกป้องโลกใบนี้!”

“ปกป้องดินแดน ปกป้องโลกใบนี้!”

“…”

ผู้คนหลายร้อยล้านคำรามพร้อมกับชักกระบี่ในมือออก จิตสังหารพวยพุ่งจนเขย่าโลกาทั้งใบให้สั่นสะเทือน

“ฆ่า!”

ปราณกระบี่ของจักรพรรดินีหลัวชิงเซียนพร้อมด้วยกองทัพราชวงศ์เทพขนนก ปะทะกับกองทัพปีศาจนับล้านก่อเกิดเป็นกระแสน้ำเชี่ยวกราก ทั่วท้องฟ้าและพื้นพิภพเต็มไปด้วยพลังท้วมท้นไร้สิ้นสุด

ร้อยลี้!

แปดสิบลี้!

ห้าสิบลี้!

ยี่สิบลี้!

…

ท้ายที่สุด เพียงสิบลมหายใจ ทั้งสองฝ่ายที่อยู่ห่างไกลได้เผชิญหน้ากัน กระแสน้ำยิ่งใหญ่ทั้งสองพุ่งปะทะอย่างรุนแรง ในพริบตา ปราณปีศาจพุ่งทะยานขึ้นสูง และพลังจากมวลมนุษยชาติระเบิดออกเป็นระลอกคลื่นทำลายล้างทุกสิ่ง

อ๊าก! โฮก! อ๊าก!

เสียงกรีดร้องสลับคำราม แขนขาขาดวิ่น เลือดเนื้อปลิวในอากาศ หมอกโลหิตกระจัดกระจายไปทั่ว สถานที่แห่งนี้กลายเป็นแผ่นดินแห่งการนองเลือดในทันที

ขณะที่กองทัพทั้งสองต่อสู้กัน จักรพรรดินีขมวดคิ้วแน่น

แม้กองทัพของราชวงศ์เทพขนนกจะยิ่งใหญ่กว่ากองทัพของเผ่าปีศาจบรรพกาลหลายสิบเท่า แต่ความแข็งแกร่งกลับแตกต่างกันลิบลับ มีจักรพรรดิยุทธ์มากมายภายในกองทัพของราชวงศ์เทพขนนก แต่ในกองทัพของเผ่าปีศาจบรรพกาลกลับมีปราชญ์ยุทธ์เป็นอย่างน้อยของขอบเขตการต่อสู้ ในเวลาเพียงไม่กี่ลมหายใจ กองทัพของราชวงศ์เทพขนนกตายตกไปนับล้าน ในขณะที่กองทัพของเผ่าปีศาจบรรพกาลสูญเสียไปเพียงแสนเท่านั้น!

อย่างไรก็ตาม ขณะที่จักรพรรดินีหลัวชิงเซียนขมวดคิ้ว นางไม่ทราบว่าอีกฝ่ายก็กำลังวิตกด้วยเช่นกัน

จำต้องรู้ว่า ในสมัยโบราณเผ่าพันธุ์มนุษย์นั้นอ่อนแอและเป็นเพียงเศษขยะ พวกเขามีค่าเพียงเป็นอาหารให้กับปีศาจบรรพกาลเท่านั้น แต่เวลานี้สิ่งที่เคยอ่อนแอกลับสามารถลุกขึ้นมาต่อต้านและสังหารปีศาจบรรพกาลได้!

สิ่งนี้ทำให้ราชาปีศาจบรรพกาลโกรธจัด

“ไอ้บัดซบ!”

“เผ่าพันธุ์มนุษย์ต่ำต้อย เจ้ากล้าสังหารนักรบศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าปีศาจบรรพกาล ราชาปีศาจบรรพกาลตนนี้จึงต้องลงโทษพวกเจ้าอย่างเด็ดขาด!”

ราชาปีศาจบรรพกาลเคลื่อนไหวทันที มันเหยียดฝ่ามือออกไปหมายคิดที่จะทำลายกองทัพราชวงศ์เทพขนนกให้สิ้นในคราวเดียว

“ตาย!”

ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่หลัวชิงเซียนคาดเดาไว้แล้ว นางกระชับกระบี่ในมือทันทีเพื่อออกมาต่อสู้กับราชาปีศาจบรรพกาลเพียงลำพัง

หากเซียนธุลีสีชาดเคลื่อนไหว พลังของมันจะทำลายล้างกองทัพราชวงศ์เทพขนนกได้โดยสมบูรณ์ หลัวชิงเซียนไม่คิดยินยอมให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นโดยเด็ดขาด

ระหว่างทาง นางใช้เปิดใช้กลศึกยุทธการเซียน หยิบยืมพลังศักดิ์สิทธิ์ไร้สิ้นสุดมาใช้งาน ก่อนจะสับฟันปราณกระบี่ออกไปอย่างทรงพลัง เป้าหมายคือราชาปีศาจบรรพกาล!

“ฮ่า ๆ!”

“เป็นแค่กึ่งเซียนเล็กจ้อยราวกับมด แต่อาจหาญมาสู้กับข้า!”

เมื่อเห็นท่วงท่าของหลัวชิงเซียน ราชาปีศาจบรรพกาลก็ระเบิดเสียงหัวเราะเย้ยหยัน ก่อนจะฟาดฝ่ามือไปทางหลัวชิงเซียนอย่างแน่วแน่

บังเกิดเสียงดังสนั่น ปราณกระบี่รุนแรงหลายหมื่นสายสูญสิ้นทันที ทว่าฝ่ามือศักดิ์สิทธิ์นั้นยังคงไม่อ่อนกำลังลง มันพุ่งตรงเข้าหาหลัวชิงเซียนอย่างมุ่งร้ายอยู่!

ตู้ม!

เสียงระเบิดดังขึ้นในความว่างเปล่า พลังงานอันน่าสะพรึงไหลพล่านไปทั่วร่างกายของหลัวชิงเซียนทันที

“มดปลวก!”

เมื่อเห็นเช่นนั้นแล้ว ราชาปีศาจบรรพกาลพลันยกยิ้มเหยียดหยาม

ทว่าเมื่อพลังจางหาย หมอกควันเบาบาง รอยยิ้มนั้นกลับกลายเป็นแข็งค้าง

ร่างของหลัวชิงเซียนยังคงอยู่ที่เดิมไม่บุบสลายแม้แต่น้อย และข้างกายนางนั้นก็มีร่างใหญ่กำยำยืนเคียงข้าง!

“หืม?”

“กายเซียนธุลีสีชาด?”

เมื่อเห็นร่างของชายวัยกลางคนที่ปกป้องหลัวชิงเซียนจากการโจมตีของตน ราชาปีศาจบรรพกาลถึงกับขมวดคิ้วทันที

“อ๊ะ! กายเซียนธุลีสีชาด!”

หลัวชิงเซียนถือกระบี่ในมือ และร่างของชายวัยกลางคนข้างกายนี้มิใช่ใครอื่นนอกจาก มันคือกายเซียนธุลีสีชาดของกองทัพแคว้นเซียน… บรรพบุรุษเซียน!

เมื่อกองกำลังของแคว้นเซียนรุกรานเมืองเทพขนนก เวลานั้นหนิงฝานทำลายวิญญาณเซียนของบรรพบุรุษเซียนแห่งตำหนักเซียน แต่กายเซียนนี้ยังไม่สูญสลาย หลังจากที่ฝึกฝนนานกว่าหลายปี หลัวชิงเซียนจึงสามารถควบคุมมันได้โดยสมบูรณ์ และนางสามารถดึงพลังของเซียนธุลีสีชาดออกมาใช้ได้อย่างเต็มที่ และนี่คือไพ่ตายใบสุดท้ายที่นางมี!

“ฮ่า ๆ! ก็แค่กายเซียน… จะเป็นคู่ต่อสู้ของราชาปีศาจเช่นข้าได้อย่างไรเล่า!”

สุดท้ายแล้ว มันเพียงประหลาดใจเล็กน้อย ราชาปีศาจบรรพกาลยังคงเย้ยหยันก่อนจะใช้ฝ่ามือศักดิ์สิทธิ์เพื่อจู่โจมหลัวชิงเซียนอีกครั้ง

“ตายเสีย”

เมื่อเห็นเช่นนั้น หลัวชิงเซียนตะโกนออกคำสั่งสังหารทันที นางใช้ออกด้วยกลศึกยุทธการเซียนเพื่อโจมตี และใช้กายเซียนธุลีสีชาดเพื่อป้องกัน เวลานี้นางทุ่มเททุกสิ่งเพื่อต่อสู้กับราชาปีศาจบรรพกาลในอากาศ!

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!

เสียงระเบิดของพลังดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ฝ่ามือศักดิ์สิทธิ์จากราชาปีศาจบรรพกาลถูกปิดกั้นโดยกายเซียนธุลีสีชาด อีกทั้งเมื่อต้องเผชิญกับพลังที่หยิบยืมมาจากกลศึกยุทธการเซียน ก็ทำให้ราชาปีศาจบรรพกาลจำต้องพัวพันอยู่กับหลัวชิงเซียนพักใหญ่

ทว่าแม้กายเซียนธุลีสีชาดจะแข็งแกร่ง แต่ทุกครั้งที่มันต้องเผชิญหน้ากับฝ่ามือศักดิ์สิทธิ์ของราชาปีศาจบรรพกาล ร่างกายของมันจะเกิดรอยร้าว และชัดเจนว่ามันไม่อาจต้านทานได้นานนัก

“บ้าเอ๊ย!”

“นังหญิงตัวจ้อย เจ้าทำให้ข้าโมโหอย่างแท้จริงแล้ว!”

และเมื่อถูกดึงรั้งไว้โดยหลัวชิงเซียน มันยิ่งขุ่นเคืองใจมากขึ้น แววตาของราชาปีศาจบรรพกาลยิ่งเผยความกราดเกรี้ยว มันลั่นคำสั่งใส่ถ้ำปีศาจบรรพกาลอีกครั้ง

“ออกมา!”

ตู้ม!

สิ้นเสียง ปีศาจบรรพกาลนับล้านพุ่งทะยานออกจากถ้ำอีกครั้ง

“ไอ้พวกสารเลว ไปฆ่าพวกมัน ฆ่ามันให้หมด สร้างความวุ่นวายให้มากที่สุด ข้าผู้นี้ต้องการให้โลกทั้งใบนองไปด้วยเลือด!”

สิ้นเสียง ปีศาจนับล้านกระจัดกระจายออกไปทุกซอกทุกมุมของแคว้นรกร้างราวกับตั๊กแตน แต่ละตัวล้วนเผยความกระหายโลหิตอย่างไม่คิดปิดบัง!

“ไอ้บัดซบ!”

“ไอ้สารเลว!”

เมื่อเห็นเช่นนี้แล้ว หลัวชิงเซียนเผยความเคร่งขรึมและขุ่นเคือง ในแววตาเผยความโกรธจัดอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

ยามนี้ผู้แข็งแกร่งภายในมหาทวีปเซียนอู่ทั้งหมดถูกรวบรวมไว้ที่นี่ และเมื่อปีศาจนับล้านแพร่กระจายออกไป แคว้นรกร้างแห่งนี้ย่อมต้องตกอยู่ในสภาพที่น่าสังเวช แม้กระทั่งมหาทวีปเซียนอู่คงไม่หลงเหลือสิ่งมีชีวิตใด

“หึ ๆ!”

“เจ้าพวกมนุษย์ต้อยต่ำ! เป็นเกียรติอย่างยิ่งแล้วที่ได้ตายตกด้วยการเป็นอาหารให้กับราชาปีศาจเช่นข้า!”

ราชาปีศาจบรรพกาลยกยิ้ม ก่อนจะปลดปล่อยฝ่ามือศักดิ์สิทธิ์เพื่อทุบตีหลัวชิงเซียนอีกครั้ง กายเซียนธุลีสีชาดที่ถูกโจมตีรุนแรงกระอักเลือดออกคำโตก่อนจะทรุดตัวลง เวลานี้มันบอบช้ำเกินกว่าจะไปต่อได้แล้ว

ขณะที่หลัวชิงเซียนกำลังตกอยู่ในอันตราย ปีศาจนับล้านก็กำลังออกกวาดล้างทั่วแคว้นรกร้างเช่นกัน

มันไม่แยกชายหรือหญิง เด็กหรือคนแก่ มันสังหารทุกคนที่พบเจอ ทั้งสังหารและกลืนกินอย่างบ้าคลั่ง การกระทำนี้ไม่ต่างจากปีศาจที่เพิ่งได้รับการปล่อยตัวจากขุมนรก!

“อ๊า! ไอ้ชั่ว! ชายแก่ผู้นี้จะต่อสู้จนตัวตาย!”

“ท่านแม่! ไอ้สารเลว แกฆ่าแม่ข้า!”

“ท่านพ่อ ท่านลุง ท่านป้า… สวรรค์! มีผู้ใดช่วยเหลือพวกเราได้บ้าง?”

“อ๊าก! อย่าเข้ามา อย่าเข้ามา อย่ากินข้า!”

“…”

ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องและการฆ่าฟันดังขึ้น เกิดการนองเลือดพร้อมซากศพนับล้าน…

เสียงร้องเรียกเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ

“ใช่แล้ว! ราชวงศ์เทพขนนกของพวกเรามีเทพผู้พิทักษ์มิใช่หรือ… ท่านหนิงฝาน!”

“ท่านหนิงฝานคือผู้ที่จะสามารถสังหารเซียนได้ เขาจะต้องช่วยพวกเราได้!”

“ท่านหนิงฝาน ท่านอยู่ที่ใด โปรดออกมาช่วยพวกเราด้วย!”

“ท่านหนิงฝาน โปรดแสดงพลังของท่านเพื่อจัดการปีศาจพวกนี้!”

“ท่านหนิงฝาน…”

“ท่านหนิงฝาน…”

“…”

ผู้คนหลายร้อยล้านภายในแคว้นรกร้างเริ่มตะโกนนามของหนิงฝาน…

ขณะเดียวกันภายใต้สมรภูมิรบ

ตู้ม!

หลังจากถูกโจมตีจากราชาปีศาจบรรพกาล กายเซียนธุลีสีชาดก็ระเบิดออก มันยกยิ้มให้กับหลัวชิงเซียนพร้อมกล่าวคำลา “นังผู้หญิงหน้าโง่ ไปตายเสีย!”

เสียงนั้นกังวานก้อง!

จิตสังหารรุนแรงล็อกเป้าที่หลัวชิงเซียน เวลานี้นางไร้ซึ่งกายเซียนธุลีสีชาดปกป้องแล้ว หลัวชิงเซียนจึงทำได้เพียงมองฝ่ามือศักดิ์สิทธิ์ที่พุ่งทะยานเข้าหาด้วยแววตาสงบนิ่ง

ความตายอยู่ใกล้เพียงเอื้อม…

สุดท้ายหลัวชิงเซียนทำได้เพียงรู้สึกสิ้นหวังภายใต้ท้องฟ้ากว้างใหญ่นี้…

“สามี… ที่ข้าบอกว่าจะรอท่านเข้าสู่ขอบเขตเซียนธุลีสีชาด ข้า… คงต้องผิดสัญญาแล้ว!”