ขณะที่เขานั่งกอดเข่า อีอูยอนก็กลับเข้ามาในห้องน้ำด้วยสภาพที่เปลี่ยนชุดผู้ป่วยออกแล้ว
“ทำไมถึงยังอยู่แบบนั้นล่ะครับ”
อีอูยอนนั่งลงตรงขอบอ่างอาบน้ำพลางเอ่ยถาม
“ครับ?”
“มีความสามารถในการอาบน้ำทั้งๆ ที่ยังใส่เสื้อผ้าด้วยเหรอครับ”
การแซวเล่นของอีอูยอนทำให้อินซอบจะถอดเสื้อผ้าออกอย่างลนลาน จู่ๆ สายตาของเขาก็มองไปที่อีอูยอน เพราะเมื่อสักครู่นี้ไม่มีสติเขาจึงไม่รู้ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะผอมลงไปทุกส่วน ไม่เพียงแต่จะให้ความรู้สึกว่าร่างกายเข้ารูปขึ้น เพราะกล้ามเนื้อและโครงร่างที่มีมาตั้งแต่เกิดเท่านั้น แต่รูปทรงของกล้ามเนื้อที่เข้ากันได้ดีกับสรีระของอีกฝ่ายก็เด่นชัดขึ้นด้วย
อินซอบก้มลงมองร่างกายของตัวเองที่อยู่ใต้เสื้อเชิ้ต เขารู้สึกอายกับร่างกายที่ผอมเหลือแต่กระดูกจนดูโทรมลงยิ่งกว่าเมื่อก่อน
“ทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะครับ”
พออินซอบกำเสื้อไว้และไม่ยอมขยับ อีอูยอนก็เอ่ยถาม
“มะ ไม่มีอะไรครับ”
พออินซอบเอ่ยตอบในสภาพที่ยังกำชายเสื้อเชิ้ตด้านหน้าไว้ อีอูยอนก็เอนตัวมาหา
“ไม่สบายตรงไหนเหรอครับ”
ใบหน้าที่กังวลของอีกฝ่ายทำให้อินซอบรีบส่ายหน้า เขาไม่อยากทำให้อีอูยอนกังวลด้วยเรื่องที่ไร้สาระอีกแล้ว
“…ผมผอมมากๆ จนเหลือแต่กระดูกน่ะครับ”
อินซอบพูดอย่างจริงใจ
อีอูยอนยิ้มมุมปากก่อนจะเข้ามาในอ่างอาบน้ำ
“สวยครับ”
อีอูยอนแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตของอินซอบให้เองก่อนจะพูดต่อ
“สวยมากๆ จนบางครั้งผมก็โมโหเลยล่ะครับ”
ใบหน้าของอินซอบแดงซ่าน พอถอดเสื้อเชิ้ตออกหมด ใบหน้าของอีอูยอนที่กำลังยิ้มอยู่ก็เคร่งเครียดขึ้นมาทันที
“ทำไมถึงผอมขนาดนี้ล่ะ ไม่ได้กินข้าวเหรอครับ”
“กะ กินครับ กินครบทั้งสามมื้อเลยครับ”
“แล้วทำไมถึง…ไม่ได้ป่วยตรงไหนจริงๆ ใช่ไหมครับ ถึงจะไม่ได้ป่วย แต่ก็ควรจะไปโรงพยาบะ…”
อินซอบคว้าแขนของอีอูยอนไว้
“ผมไปโรงพยาบาลมาแล้วครับ แล้วก็ได้รับการตรวจแล้วด้วย หมอบอกว่าเป็นโรคกระเพาะอักเสบครับ ผมกินข้าวนะครับ แต่เพราะอ้วกออกมาหมดก็เลย…”
อีอูยอนถอนหายใจเบาๆ อินซอบกระชับฝ่ามือที่จับอีอูยอนไว้ด้วยความหวาดกลัวก่อนจะพูดต่อ
“ขอโทษนะครับ ถ้ากินยา และพักผ่อนก็ไม่เป็นอะไรแล้วครับ”
มือของอีอูยอนกุมแก้มของอินซอบเอาไว้
“ไม่ได้เป็นความผิดของคุณอินซอบนะครับที่ป่วย ทำไมถึงขอโทษอยู่เรื่อยเลยล่ะครับ”
“…ขอโทษครับ”
อีอูยอนดึงหน้าของอินซอบเข้ามา อินซอบหลับตาลงและเปิดรับริมฝีปากของอีกฝ่ายอย่างง่ายดาย ริมฝีปากที่มีความชื้นแตะลงมาเบาๆ จนเกิดเสียงดัง จุ๊บ อยู่หลายครั้งก่อนจะผละออกไป
อินซอบรู้สึกถึงสายตาที่มองมา และลืมตาขึ้น อีอูยอนกำลังมองอินซอบอยู่
“คุณอินซอบ”
เป็นการเอ่ยเรียกด้วยเสียงทุ้มต่ำ และเป็นเสียงเดียวกันกับที่ตอนที่บอกเลิกกันในห้องพักผู้ป่วย ความกังวลใจที่เกิดขึ้นอย่างว้าวุ่นทำให้อินซอบหยุดหายใจไปชั่วครู่
“จะไม่เป็นอะไรจริงๆ เหรอครับ”
ถึงจะไม่ได้ถามว่าหมายถึงอะไร แต่เขาก็รู้
“ต่อให้ผมพยายาม แต่ก็ยังมีส่วนที่ไม่สามารถเพิ่มเติมได้อยู่นะครับ”
ทุกครั้งที่มองอินซอบ อีอูยอนก็ได้รู้ถึงสิ่งที่ขาดไปของตัวเอง และนั่นก็ทำให้ความละอายใจที่เขาไม่เคยรู้สึกมาทั้งชีวิตเกิดขึ้นมา
“สิ่งนี้จะทำให้คุณอินซอบเจ็บปวดในอนาคตนะครับ”
แล้วอีอูยอนก็พูดต่อหลังจากที่กลั้นหายใจไป
“ถ้าอยู่กับผม ก็จะมีเรื่องที่ทำให้ต้องกังวลใจเกิดเรื่อยๆ และคุณก็น่าจะป่วย เพราะได้รับความเครียดเพราะผมด้วย และคุณก็น่าจะไม่สามารถพึ่งพาคนอย่างผมได้ด้วย”
“ไม่เลยครับ อย่าพูดอย่างนั้นนะครับ ผมจะทำให้ดีขึ้นเองครับ”
คำตอบของอินซอบที่บอกว่าตัวเองจะทำให้ดีขึ้นแม้กระทั่งในเวลาแบบนี้ทำให้ใบหน้าที่ดูดีของอีอูยอนบิดเบี้ยว
สำหรับการกระทำและความรู้สึกนั้น แค่คำนวณ และเลือกในสิ่งที่ได้ราคาของผลลัพธ์ที่ดีที่สุดก็พอแล้ว ถึงจะไม่ได้ใส่จิตใจที่เห็นแก่ผู้อื่นมากกว่าตัวเองลงไปในการคำนวณนั้น บางครั้งเขาก็เลือกในทิศทางที่ดูเอาใส่ใจคนอื่นอยู่ดี เขาไม่สามารถทำแบบนั้นกับอินซอบได้ เพราะยังไม่สามารถจับจุดได้เลยว่าอะไรสำคัญที่สุด
วินาทีที่เห็นร่างกายที่ผอมถึงขนาดที่มองเห็นกระดูกของอินซอบภายในระยะเวลาไม่กี่วัน เขาก็รู้สึกเหมือนหัวใจถูกเฉือนด้วยใบมีดโกนที่คมกริบ
เขานั่งอยู่ริมทะเลสาบ และนึกถึงภาพเดิมๆ
เขานึกถึงภาพของอินซอบที่รายล้อมไปด้วยคนที่รัก มีแก้มที่เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา และยิ้มอย่างสดใสซ้ำๆ ไม่ยอมหยุด หากไม่ทำอย่างนั้น เขาก็ไม่สามารถทนได้ เพราะเขาอยากจะลุก และไปเคาะประตูบ้านของอินซอบอีกครั้งซะเดี๋ยวนั้นเลย
วินาทีที่เห็นอินซอบถือร่มโผล่มาในขณะที่เขากำลังคิดถึงภาพเดิมซ้ำๆ เหมือนวิดีโอที่เสีย เขาก็คิดว่าคราวนี้ตัวเองต้องเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ แน่
“ขอโทษนะครับคุณอินซอบ”
พอได้สบตากับดวงตาที่กลมโตและใสของอินซอบ ความละอายใจและความต้องการก็เกิดขึ้นมาพร้อมๆ กัน
อีอูยอนก้มหน้า
การปล่อยอีกฝ่ายไปเป็นเรื่องที่ถูกต้อง แต่เขาไม่สามารถทำแบบนั้นได้ เขาชอบอินซอบ ชอบมากๆ อันที่จริงแม้กระทั่งตอนนี้เขาก็อยากจะเช็กฝ่ามือของตัวเองดูให้แน่ใจ แต่เขาก็กลัวมากๆ เขากลัวว่าทุกอย่างจะเป็นความฝัน และเขาต้องเสียอินซอบไปอีกครั้ง เขากลัวจนแทบจะเป็นบ้า
“…ผมชอบคุณอินซอบครับ”
อีอูยอนสารภาพความรู้สึกของตัวเองออกมาอย่างเจ็บปวด
“เพราะผมเป็นทุกข์มากๆ ผมคงจะชอบคุณอินซอบแล้วล่ะ ผมไม่รู้นะครับว่านี่เป็นความรู้สึกชอบหรือเปล่า เพราะผมไม่เหมือนกับคนอื่น…ขอโทษนะ”
อินซอบกอดอีอูยอนไว้
“รักนะครับ”
ความกลัวของอีอูยอนทำให้อินซอบตอบอย่างชัดเจนโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย
“ผมรักคุณอีอูยอนครับ เพราะฉะนั้นคุณอีอูยอน…”
อีอูยอนรั้งต้นคอของอินซอบเข้ามาหาก่อนจะจูบอีกฝ่าย พวกเขาแลกเปลี่ยนลมหายใจกัน เรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันอย่างยุ่งเหยิง อีอูยอนได้ลิ้มรสริมฝีปากที่แนบชิดกันอย่างนุ่มนวลเต็มที่ อินซอบจับต้นแขนของอีอูยอนไว้ และตอบรับการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ
พอการจูบที่เหมือนจะไม่มีวันจบหยุดลง คนทั้งคู่ก็ค่อยๆ ปรับลมหายใจให้สงบ อินซอบก็เอ่ยปากพูดคำที่ไม่สามารถพูดได้เมื่อกี้ออกมาอย่างยากลำบาก
“…ช่วยรักผมหน่อยนะครับ ผมขอร้อง”
อีอูยอนกลั้นหายใจไปเล็กน้อย
เป็นแบบนี้ได้ยังไง
พอได้ยินคำพูดที่ร้องขอให้รักตัวเองแล้ว เขาก็รู้สึกว่าได้รับความรักอย่างเต็มที่
“ช่วยทำตามที่ผมขอร้องหน่อย…นะครับ”
“อื้อ”
อีอูยอนซบหน้าลงกับไหล่ของอินซอบก่อนจะตอบรับสั้นๆ เขาถูไถใบหน้ากับไหล่ที่เห็นกระดูกของอินซอบก่อนจะพูดต่อ
“งั้นคุณเองก็ช่วยทำตามที่ผมขอร้องสักข้อนะครับ”
“ครับ พูดมาเลยครับ”
“นอกจากผมแล้ว คุณอินซอบยังสามารถไปเจอกับคนอื่นได้อย่างจริงใจใช่ไหมล่ะครับ”
“เปล่านะครับ ผมไม่ได้เป็นแบบนั้นนะครับ”
อินซอบแย้งทันที อีอูยอนหัวเราะเบาๆ ก่อนจะโอบกอดอินซอบเอาไว้
“คุณชอบครอบครัวของคุณใช่ไหมครับ”
คำถามที่ไม่สมควรจะถามทำให้อินซอบหยุดนิ่งไม่ยอมพูดก่อนจะตอบกลับไปว่า “ครับ”
“คุณชอบหัวหน้าทีมชา กรรมการผู้จัดการ ผู้ช่วยโจ คนในออฟฟิศ แล้วก็ยุนอารึมด้วย แถมยังชอบวิลกับหมาที่ยุนอารึมเลี้ยงอีก”
“…คุณอูยอน”
“แล้วไอแซก โลอิส จอห์น และอาเธอร์ก็ล้วนแต่เป็นสิ่งที่คุณอินซอบชอบทั้งนั้น”
อีอูยอนร่ายความรู้สึกธรรมดาทั่วไปที่ตัวเองไม่สามารถมีได้ออกมา และเขาก็ไม่เคยเสียดายกับสิ่งพวกนั้นเลย
สำหรับตัวเขาแล้วคนคนนั้นมีเพียงหนึ่งเดียว ทั้งการกระทำที่ไม่สำคัญอะไร ทั้งท่าทางเล็กๆ น้อยๆ และคำพูดต่างๆ ที่ธรรมดาของอินซอบได้ทดแทนสิ่งพวกนั้นสำหรับเขาแล้ว หากอินซอบหายไป ความรู้สึกของเขาก็จะกลายเป็นแค่ของที่ไร้ประโยชน์ ต่อให้โดนด่าว่าเห็นแก่ตัว และทำไม่ถูกต้อง เขาก็ไม่สนใจ
สำหรับเขาแล้วชเวอินซอบคือทุกอย่าง
“ผมต้องการคุณ…เพราะฉะนั้นช่วยอยู่กับผมจนกว่าผมจะตายด้วยนะครับ”
“ได้ครับ”
อินซอบสะอื้นพร้อมกับพยักหน้า อีอูยอนกอดร่างกายที่ผอมบางของอินซอบเอาไว้แน่น
“ผมน่ะอายุยืนมากๆ คุณอินซอบก็ต้องอยู่ไปนานๆ เหมือนกันนะครับ”
“…ได้ครับ”
อินซอบกอดคอของอีอูยอนไว้พลางเอ่ยตอบ
อีอูยอนลูบหลังของอินซอบโดยไม่พูดอะไร ความรู้สึกของผิวเปียกๆ แผ่ซ่านมาถึงมือ เขาชอบมากๆ อีอูยอนกอดเอวของอินซอบไว้ก่อนจะกลั้นหายใจ แม้แก่นกายที่ตื่นตัวจนแข็งขืนจะโดนต้นขาของอินซอบ แต่อีอูยอนก็แกล้งทำเป็นไม่รู้และหลับตาลง
“…เอ่อ คุณอูยอนครับ”
“ครับ”
“ผะ ผมก็ชอบนะครับ”
ก่อนที่ทันจะได้ถามว่าชอบอะไร อินซอบก็เอาท่อนล่างของตัวเองถูกับหน้าท้องของอีอูยอนผ่านๆ แก่นกายของอินซอบแตะโดนเบาๆ ก่อนจะผละออกไป
“ผมเอง…ก็ชอบเซ็กซ์เหมือนกันครับ ถึงจะทำได้ไม่เก่งก็ตาม…แต่…”
อินซอบบดเบียดหว่างขาต่ออยู่หลายครั้ง นี่เป็นการยั่วยวนที่ไม่ได้เรื่องจนน่าสงสาร อีอูยอนหัวเราะ
“ไม่ต้องฝืนหรอกครับ ผมไม่เป็นไร”
เขารู้ดีว่านี่เป็นการกระทำที่อินซอบทำเพราะเห็นแก่เขา แม้กระทั่งการกระทำที่ไม่ชำนาญของอินซอบก็ยังน่ารักมากๆ จนเขาเกิดอารมณ์จนไอ้นั่นแทบจะระเบิด แต่อีอูยอนก็ปั้นหน้าเรียบเฉย
“ผมไม่ได้ฝืนครับ”
อินซอบที่อยู่ในอ้อมกอดของอีอูยอนยกตัวขึ้น จากนั้นก็เอามือของอีกฝ่ายมาวางไว้ที่หน้าอกของตัวเอง ยอดอกที่ชูชันสัมผัสกับปลายนิ้วของอีอูยอน อินซอบใช้มือของอีอูยอนลูบไล้แผ่นอกของตัวพร้อมกับกัดริมฝีปากล่าง อีอูยอนเงยหน้ามองอินซอบราวกับลุ่มหลง
อินซอบเลื่อนมือของอีอูยอนลงด้านล่างช้าๆ เขาดึงกางเกงที่เปียกให้ยืดออกก่อนจะสอดมือของอีอูยอนเข้าไปข้างใน นิ้วมือนั้นปัดผ่านกลุ่มขนในที่ลับ และกำส่วนอ่อนไหวที่ตื่นตัวขึ้นมาอย่างไม่เต็มที่ไว้
ทันทีที่นิ้วมือสัมผัสกับส่วนปลาย อินซอบก็ส่งเสียงครางออกมา
“ฉิบ”
อีอูยอนยันตัวขึ้น
และน้ำในอ่างอาบน้ำก็กระฉอกออกมา
***
“ฮ้า”
อินซอบหายใจอย่างสุขสมพร้อมกับนอนลงบนเตียง อีอูยอนที่จับอินซอบนอนลงบนเตียงดึงกางเกงและกางเกงชั้นในของอีกฝ่ายลงและถอดออก จากนั้นก็ถอดกางเกงของตัวเองออกและโยนลงบนพื้น
อีอูยอนโน้มตัวลงมาคร่อมอินซอบไว้ และอินซอบก็อ้าแขนกอดคอเขาไว้
“ทำไมวันนี้ถึงทำตัวน่ารักแบบนี้ล่ะครับ”
อีอูยอนกดจูบลงบนเปลือกตาของอินซอบก่อนจะกระซิบ
คนทั้งสองคนกอดจูบลูบคลำกันอยู่ในห้องน้ำเกือบสามสิบนาที อินซอบเสร็จด้วยมือของอีอูยอนไปถึงสองครั้งแล้ว หากเป็นปกติอีกฝ่ายคงจะบอกให้พอ และถอยหนีแล้ว แต่วันนี้กลับไม่เห็นเค้าลางที่จะเป็นแบบนั้นเลย
“…ผมชอบครับ”
อินซอบพูดความรู้สึกของตัวเองออกมาตามตรง
อีอูยอนหลับตาลง และขบกัดริมฝีปากของอินซอบอย่างยาวนาน การจูบได้เริ่มต้นขึ้น แม้จะไม่ได้เล่นลิ้นมากนัก แต่ใบหน้าของอินซอบก็แดงขึ้นมาทันที พอภายในโพรงปากถูกดูดดุนอย่างลึกซึ้ง อินซอบก็หอบหายใจถี่ มือที่ใหญ่โตของอีอูยอนวางลงบนแผ่นออกของอินซอบ และรู้สึกถึงชีพจรที่อยู่ใต้ผิวหนัง เป็นความรู้สึกที่บอกให้รู้ว่ายังมีชีวิตอยู่
“คุณอินซอบ”
อีอูยอนใช้ลิ้นเลียริมฝีปากของอินซอบที่ถูกดูดดุนมากเสียจนบวมเจ่อก่อนจะเอ่ยเรียก
“…ครับ”
ดวงตาไร้เดียงสาที่มีความรุ่มร้อนเจืออยู่ตอบรับเสียงเรียกนั้น อีอูยอนถอนหายใจ ท้องน้อยของเขาสั่นจนชาด้วยความปรารถนาอันดำมืด
“ผมอยากช่วยตัวเอง”
คนที่เสร็จในห้องน้ำมีแค่อินซอบเท่านั้น อีอูยอนลูบไล้อินซอบอย่างตั้งใจ และทำให้เขาถึงจุดสุดยอด
คำพูดของอีอูยอนทำให้อินซอบอ้าขาออกอย่างว่านอนสอนง่าย อีอูยอนชันขาข้างหนึ่งขึ้นมาทำให้เข่าของอินซอบหุบเข้าหากันก่อนจะส่ายหน้า
“อยู่เฉยๆ ครับ”
แม้น้ำเสียงจะสุภาพ แต่สายตาของเขากลับวาวโรจน์ด้วยความต้องการ อินซอบพยักหน้าเล็กน้อย
อีอูยอนยันตัวขึ้นก่อนจะยกขาข้างหนึ่งของอินซอบขึ้นมา ท่อนล่างที่ถูกเปิดเผยให้เห็นชัดเจนอย่างกะทันหันทำให้อินซอบเบิกตาโต
“ผมจะไม่ทำให้เจ็บ…”
อีอูยอนดูดดุนข้อเท้าของอินซอบโดยที่ไม่พูดให้จบ เขาฝังฟันลงไปก่อนจะขยับลิ้นและบดเบียดริมฝีปาก เขาใช้มือข้างหนึ่งกำแก่นกายของตัวเองไว้ก่อนจะรูดสาว อีอูยอนหายใจอย่างยากลำบากก่อนจะเลียบริเวณที่บุ๋มลงไปตรงด้านในของข้อเท้าและฝังฟันลงไป นิ้วเท้าของอินซอบกดเกร็ง และแก่นกายของอีอูยอนถูกเสียดสีอยู่ในฝ่ามือจนเกิดเสียงชื้นแฉะ
