“…!”
ใบหน้าของอินซอบแดงซ่าน นี่เป็นความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธ และหลักฐานก็คือส่วนอ่อนไหวที่ตั้งชันโดยที่ไม่ได้แตะต้องเลยสักนิด
“ชอบเหรอครับ”
อีอูยอนเอ่ยถาม
“…ครับ”
อินซอบเอ่ยตอบอย่างง่ายดาย
“ทำไมวันนี้ถึงทำตัวน่ารักขนาดนี้ล่ะครับ”
เขางับแก้มก้นของอินซอบพลางเอ่ยพึมพำ ไม่เคยมีเรื่องที่อินซอบผู้ขี้อายจะเปิดเผยอย่างตรงไปตรงมาขนาดนี้บนเตียงมาก่อน
“เพราะผมชอบคุณอีอูยอนครับ…”
อินซอบเปิดเผยความรู้สึกของตัวเองออกมาอีกครั้ง ดวงตาแดงก่ำที่เงยหน้ามองตนทำให้ความต้องการของอีอูยอนสั่นไหว
“แฮ่ก แม่งเอ๊ย แทบจะบ้าอยู่แล้ว”
อีอูยอนพูดคนเดียวอย่างงุ่นง่าน วันนี้เขาไม่คิดที่จะปล่อยอีกฝ่ายไปเด็ดขาด เขาอยากจะฝืนอินซอบ
“ทำได้นะครับ”
อินซอบพูดอย่างนั้นราวกับอ่านความคิดของอีอูยอนได้ อีอูยอนยิ้มอย่างขมขื่นก่อนจะส่ายหน้า
“…ผมพูดเพราะผมอยากทำครับ”
อินซอบเปิดเผยความต้องการของตัวเองด้วยเสียงที่แผ่วเบา ดวงตาของอีอูยอนเป็นประกายทันที
“อยากทำอะไรเหรอครับ”
อีอูยอนลูบคลำช่องทางรักของอินซอบก่อนจะถามอีกครั้ง เขาอยากได้ยินคำพูดว่าต้องการเขาจากปากของอินซอบเองชัดๆ
“…อยากมีเพศสัมพันธ์ครับ”
“แต่ที่ทำก่อนหน้านี้ก็คือเพศสัมพันธ์นะ”
อีอูยอนลูบไล้ช่องทางที่เปียกแฉะด้วยน้ำลายราวกับขยี้นิ้วเบาๆ พลางเอ่ย ทุกครั้งที่ปลายนิ้วรุกรานเข้าไปในช่องทางนั้น ร่างกายผอมบางของอินซอบก็จะสั่นระริก
การขยับที่ยุ่งเหยิงราวกับเป็นภาพลวงตาทำให้อีอูยอนทำตาหยี
สวย
ไม่ว่าจะเป็นหน้าอกที่ขยับขึ้นลงกับแก่นกายที่เลือดไหลลงไปรวมกันจนแดงเรื่อ ดวงตาที่เหมือนจะร้องไห้ในไม่ช้า มือที่กำผ้าปูที่นอนไว้สลับกับคลายออกซ้ำๆ และเส้นที่เชื่อมตั้งแต่หัวเข่าลงมาจนถึงข้อเท้า
“…หมายถึงเซ็กซ์แบบสอดใส่น่ะครับ”
อินซอบพูดคำที่เป็นรูปธรรมออกมา ท่าทางที่ตอบออกมาทั้งหมดในขณะที่บริเวณคิ้วแดงซ่าน เพราะตั้งใจแล้วว่าจะทำตัวอย่างเปิดเผยนั้นน่ารักจนเขาอยากจะจับกิน
“ผะ ผมลองถามคุณหมอดูแล้วครับ คุณหมอประจำตัวที่คุณอีอูยอนเองก็เคยเจอน่ะครับ เขาบอกว่าไม่เป็นไร…แต่ถ้าคุณอีอูยอนไม่อยาก…อ๊ะ!”
อินซอบตัวแข็งทื่อในชั่วพริบตา ส่วนปลายมนของท่อนเนื้อชำแรกช่องทางของอินซอบเข้ามา
“ผมบอกว่าไม่อยากเหรอ?”
ส่วนปลายของท่อนเนื้อใหญ่โตค้างอยู่ตรงรอยแยกที่เปิดอ้าอย่างคับแน่น
“ฉิบ ไม่มีทางที่จะไม่บ้าหรอก”
อีอูยอนกระแทกเอวเข้ามาอีกครั้ง ช่องทางที่เปิดอ้าได้อย่างยากลำบากกลืนกินแก่นกายนั้นไว้ อีอูยอนเหยียดแขนออกยันไว้กับเบาะก่อนจะถอนหายใจออกมาในสอดใส่ความเป็นชายเข้าไปได้แค่ครึ่งเดียวก่อนจะถอนหายใจออกมา เพราะเอาแต่อดกลั้นความอยากที่จะกระแทกเข้าไปจนสุดไว้ ปลายแขนของเขาจึงมีเส้นเอ็นโผล่
“คุณหมอบอกว่าแทบจะไม่มีโอกาสที่หัวใจจะทำงานหนักเกินไป เพราะเซ็กซ์ในชีวิตประจำวันเลยคะ…อึก”
ตัวของอินซอบโยกพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้าง
“อย่าพูดถึงผู้ชายคนอื่นทั้งๆ ที่ไอ้นั่นของผมเสียบอยู่ข้างในสิครับ”
สายตาของอีอูยอนวาวโรจน์ด้วยความอิจฉา หน้าผากของอินซอบชื้นเหงื่อ เพราะแก่นกายที่กระแทกเข้ามาลึกกว่าเมื่อกี้
“แฮ่ก ผมจะค่อยๆ ขยับ…”
อีอูยอนใช้ฝ่ามือลูบหน้าผากของอินซอบขึ้นไปก่อนจะกดจูบลงมา เขาค่อยๆ ดันแก่นกายเข้ามาอย่างที่พูด
อีอูยอนขบกัดต้นคอของอินซอบเบาๆ พร้อมกับบดขยี้แก่นกาย ชายหนุ่มแสดงให้เห็นถึงความอดกลั้นได้อย่างไม่น่าเชื่อพร้อมกับขยับตัว อินซอบขนลุกซู่ เพราะรู้สึกเหมือนมีงูตัวเปียกๆ เลื่อนเข้าไปในช่วงล่าง
“…แค่…อ๊า”
อินซอบกอดอีอูยอนไว้ เขากลัว สัมผัสไม่คุ้นเคยที่ถูกส่วนล่างกลืนกินเข้าไปทำให้เขาไม่สามารถตั้งสติได้
อีอูยอนจูบแก้มของอินซอบ เหงื่อที่เกาะอยู่ตรงหน้าผากของเขาหยดลงมาที่ปากของอินซอบ
“ขะ เข้ามาหมดหรือยัง…”
“ยังเข้าไปได้ไม่หมดเลยครับ”
อินซอบรู้สึกเวียนหัว เขาจูบเหมือนกับเกาะติดอยู่กับอีอูยอนพร้อมกับขอร้องว่า “ได้โปรดเถอะครับ” “ช่วยใส่เข้ามาเถอะครับ ขอร้องล่ะครับ รีบๆ…อ๊า ได้โปรด” ใบหน้านั้นเหมือนไม่รู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่ อีอูยอนจับบั้นท้ายของอินซอบเอาไว้ และกระแทกแก่นกายที่เหลืออยู่เข้าไปรวดเดียว
“อ๊า!”
อินซอบส่งเสียงครางอย่างเสียวซ่านออกมา ผนังด้านในที่โอบรัดแก่นกายนั้นไว้กระตุกเกร็ง และช่องทางด้านหลังก็หดตัวพร้อมกับตอดรัด นี่ไม่ใช่การตอบสนองทั่วๆ ไป
ร่างกายของอินซอบที่เกร็งนั้นแผ่ลงไปทันที การตอบสองของอินซอบที่ได้เจอเป็นครั้งแรกทำให้อีอูยอนที่มึนงงเล็กน้อยในตอนแรกยิ้มกว้างทันที
“ยังไม่เสร็จนี่ ผมนึกว่าคุณเสร็จไปแล้วซะอีกนะครับ”
“…!”
อีอูยอนถอนแก่นกายที่สอดใส่เข้าไปอย่างยากลำบากออกมาก่อนจะกระแทกกลับเข้าไปใหม่อย่างเต็มแรง อินซอบเหลือกตาที่กลมโต และคว้าแขนของอีอูยอนไว้
“ชอบให้สอดใส่ที่ช่องทางด้านหลังเหรอครับ”
อีอูยอนเอ่ยถาม แม้จะรู้ว่าเป็นคำถามที่แหย่เล่น แต่เขาก็หวังให้อินซอบพูดคำหยาบโลน
“ครับ ชอบ…ชอบครับ”
อินซอบเอ่ยตอบในสภาพที่กอดอีอูยอนไว้ อีอูยอนก้มมองร่างที่โยกอยู่ใต้ร่างพลางถามซ้ำ
“เคยลูบไล้ช่องทางด้านหลังตอนที่ทำคนเดียวไหมครับ”
“…เคยครั้งหนึ่งคราวก่อน”
คำตอบที่ผิดไปจากที่คิดไว้ถูกตอบกลับมา แค่จินตนาการถึงภาพของอินซอบที่ลูบไล้ช่องทางด้านหลังคนเดียว ไอ้นั่นของเขาก็เหมือนจะระเบิด
อีอูยอนกัดฟันพร้อมกับข่มความรู้สึกที่จะเสร็จเอาไว้
“ลูบไล้รูนั้นคนเดียว ช่วยตัวเอง? ในขณะที่คิดถึงผม?”
“…ฮึก ครับ นะ ในขณะที่คิดถึง…คุณอีอูยอน อื้อ”
ทุกครั้งที่เขาเกร็งขาและกระแทกตัวเข้ามา ร่างกายผอมบางของอินซอบก็จะโยกอย่างเป็นจังหวะ
“แฮ่ก…ผมจะปล่อยคุณออกไปข้างนอกได้ยังไง แค่ทำตัวน่ารักอยู่เฉยๆ ก็พอแล้วมั้ง เพราะตอนนี้คุณน่าเอาฉิบหายเลย อย่าไปยิ้มให้คนอื่นนะ เพราะผมเหมือนจะบ้าไปจริงๆ”
“…ผมด้วย”
อินซอบตัวโยกในสภาพที่เกาะติดอยู่กับอีอูยอนพร้อมกับพูดต่อ
“ผมก็ไม่ชอบเหมือนกัน คุณอีอูยอนช่วย…ช่วยทำกับผมแค่คนเดียวนะครับ …อย่าไปเจอคนอื่นเลย”
“อย่ากังวลไปเลยครับ ต่อไปผมจะสอดใส่กับรูของคุณคนเดียวครับ”
เหงื่อซึมออกมาตามผิวนุ่มๆ กลิ่นกายที่รุนแรงขึ้นปนกันอย่างยุ่งเหยิงกับกลิ่นของน้ำกามจนทำให้ชายหนุ่มเกิดอารมณ์
อีอูยอนจูบอินซอบ ลิ้นของคนทั้งคู่เกี่ยวกระหวัดกันอย่างลามก เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดราวกับลูกสัตว์เล็กๆ ทำขึ้นก็ดังอย่างต่อเนื่อง ต้นขากระแทกเข้ากับส่วนที่เป็นกระดูกจนเกิดเสียงดังเฉอะแฉะ
“คุณอินซอบ คุณอินซอบ…แฮ่ก ชอบมากเลย”
อีอูยอนดึงสะโพกของอินซอบเข้าหาหว่างขาของตัวเองพลางพูดซ้ำๆ สมองของเขาชาไปแล้ว และนี่ก็ไม่ใช่ความรู้สึกดีทางเพศทั่วๆ ไป
ใบหน้า เสียงลมหายใจ เสียงคราง และท่วงท่าของอินซอบ
ความสนใจทั้งหมดของเขามุ่งไปที่อินซอบคนเดียว
“ผมก็ชอบที่โดนตรงนั้น…อ๊า! อือ ฮือ อึ่ก”
ทุกครั้งที่ส่วนปลายมนของแก่นกายกระแทกโดนจุดเดิมๆ อินซอบจะส่งเสียงครางอย่างเสียวซ่านออกมา ช่องทางรักของเขาตอดรัดถี่ๆ
“แฮ่ก อื้อ…คุณอูยอน…”
อินซอบเอ่ยเรียกอีอูยอน ถ้าความเป็นชายนั้นเข้ามาจนลึก อินซอบก็จะเอ่ยเรียกชื่อของอีอูยอน ว่า “คุณอูยอน คุณอูยอน…” เขาลืมไปแล้วว่าตัวเองเป็นใคร อีอูยอนสบตากับอินซอบก่อนจะตอบรับว่า “อือ”
“…ขอโทษครับ ผมจะพยายามมากขึ้นเพื่อให้เก่งกว่านี้…”
อินซอบสะอื้น ดูเหมือนเขาจะใส่ใจคำพูดที่อีอูยอนเคยพูดไปก่อนหน้านี้เป็นอย่างมาก ดูเหมือนเขาจะรู้เหตุผลที่วันนี้อีกฝ่ายกระตือรือร้นขนาดนี้แล้ว
“ห้ามเก่งขึ้น”
อีอูยอนข่มขู่อินซอบเบาๆ ก่อนจะพูดต่อ
“แค่คุณหายใจเฉยๆ ผมก็เกิดอารมณ์แล้ว ห้ามเก่งนะ ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นหรอก เพราะที่พูดเมื่อกี้เป็นคำพูดไร้สาระที่เหมือนคนโง่ทั้งนั้น ฟัค”
น้ำตาที่คลออยู่ในดวงตากลมโตของอินซอบหยดลงมาเป็นเม็ดๆ
“คุณทำหน้าแบบนั้น…พร้อมกับรูที่เหมือนจะเคี้ยวไอ้นั่นให้แหลก…มันทำให้คนเขาหลงนะ”
อินซอบสะอื้นและกอดคอของอีอูยอนไว้พร้อมกับออดอ้อน เขารู้ความหมายของท่าทางนั้น
‘ทำอย่างที่อยากทำได้เต็มที่เลยครับ’
ความร้อนที่มีความบ้าคลั่งปนอยู่ได้รุกล้ำเข้าไปภายในหัวของเขา ร่างกายเปียกชื้นทาบทับบนตัวของอินซอบราวกับล้มลงมา อีอูยอนกระแทกร่างกายของตัวเองอย่างสะเปะสะปะเหมือนเด็กหนุ่มที่ตื่นเต้นกับเซ็กซ์ครั้งแรก ทุกครั้งที่เขากระแทกเข้าไป ความรู้สึกที่เหมือนว่าแก่นกายจะไหม้ก็ลามขึ้นไปที่ศูนย์กลางของร่างกายเหมือนกระแสไฟฟ้า
นี่เป็นความรู้สึกดีที่ต่อให้ตายตอนนี้ก็ไม่เป็นไร
แต่สิ่งที่เขาชอบมากกว่าอะไรทั้งหมดก็คือ
“…ผะ ผมชอบ…ชอบคุณอูยอนครับ ชอบมากๆ…อ้า”
ภาพของอินซอบที่สารภาพความรู้สึกของตัวเองออกมาไม่ยอมหยุดในสภาพที่พูดอย่างต่อเนื่องไม่ได้ด้วยซ้ำทำให้เลือดไหลทะลักเข้ามาที่หัวใจ
“คุณอูยอน แฮ่ก คุณอูยอน…”
อินซอบร้องไห้พร้อมยึดเขาไว้แน่น อีอูยอนกัดริมฝีปากแน่น เขารู้สึกอย่างจะยึดเอาไว้ให้แน่น
“…รักนะครับ”
อินซอบแสดงความรู้สึกของตัวเองออกมาอย่างมั่นใจ
เขาอยากจะตายซะเดี๋ยวนี้เลย อีอูยอนยึดตัวของอินซอบไว้ และเสร็จในตัวของอีกฝ่าย เขาออกแรงที่มือที่จับบั้นท้ายของอินซอบไว้ และเติมเต็มช่องทางที่ขยายอ้านั้นด้วยน้ำรักอุ่นๆ จากนั้นไม่นานอินซอบก็ตัวสั่นก่อนจะเสร็จสม
คนทั้งคู่หอบหายใจอย่างสุขสม พอสบตากัน พวกเขาก็จูบกันอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องมีใครบอกให้เริ่มก่อน เสียงริมฝีปากเปียกชื้นบดเบียดกันหยุดลง อินซอบช้อนตามองอีอูยอนด้วยดวงตาที่ถูกความร้อนทำให้พร่าเลือน อีอูยอนอุ้มอินซอบขึ้นมาให้ระดับสายตาเท่านั้น และประสานสายตากัน
อีอูยอนลูบหลังศีรษะกลมกลึงของอินซอบ ทุกครั้งที่นิ้วเรียวยาวเสยผมขึ้นไป อินซอบจะกะพริบตาเพราะไม่รู้ว่าจะต้องทำสีหน้าแบบไหน
“บางครั้งผม”
ดวงตาสีดำกลมโตสะท้อนภาพของอีกฝ่ายโดยไม่มีเจตนาใดแฝงอยู่ อีอูยอนมองตาของอินซอบ และรู้สึกถึงความดึงดูด อีกฝ่ายน่ารักถึงขนาดที่เขาตัวสั่นไปทั้งตัว และ…
“ก็กลัวคุณอินซอบครับ”
…รู้สึกว่าห่างไกลจนเห็นได้ไม่ชัด
เนื่องจากไม่เคยมี เขาถึงไม่รู้ว่าอีกฝ่ายที่สำคัญจะเป็นสิ่งที่น่ากลัวขนาดนี้
พออีอูยอนเปิดเผยความรู้สึกของตัวเองออกมาแบบนั้น อินซอบก็ทำหน้านิ่งราวกับมึนงงไปเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยปาก
“…ไม่เป็นไรครับ บางครั้งผมเองก็กลัวคุณอีอูยอนเหมือนกันครับ”
คำสารภาพที่ตรงไปตรงมาทำให้อีอูยอนหัวเราะ
“ขอบคุณนะ ที่บอกว่ากลัวคนอย่างผมเป็นบางครั้ง”
“มะ ไม่ใช่นะครับ ทำไมคุณอีอูยอนถึง…”
คราวนี้อีอูยอนกอดอินซอบไว้แน่นจนเกือบจะไม่สามารถหายใจได้
“…ทำไมผมถึงชอบคุณขนาดนี้นะ”
นี่เป็นคำพูดที่เคยพูดมาก่อน คำสารภาพรักที่เหมือนกับพูดคนเดียวนั้นทำให้อินซอบในตอนนั้นหน้าแดงอยู่เงียบๆ อย่างเดียว
“อาจจะเป็นเพราะ…ผมเองก็ชอบคุณอีอูยอนเหมือนกันครับ”
แต่คราวนี้เขาอยากตอบให้ชัดเจน อีอูยอนทอดสายตามองอินซอบที่ตอบอย่างนั้นด้วยสีหน้าที่ซับซ้อนเกินบรรยายอยู่พักหนึ่งก่อนจะเอ่ยปากพูดอย่างกะทันหัน
“มาอยู่กับผมได้ไหมครับ”
คำขอที่กะทันหันทำให้อินซอบนิ่งไปด้วยความตกใจ และไม่สามารถพูดอะไรได้ แล้วอีอูยอนก็ได้รู้ว่าตัวเองทำให้เสียเรื่อง
อย่างน้อยที่สุดเขาควรจะถามในขณะที่กินมื้อเย็นที่ยอดเยี่ยม อีอูยอนกลั้นรอยยิ้มขมขื่นไว้ในใจ เขาไม่มีทั้งสูท ทั้งถ้วยรางวัลที่เตรียมไว้เพื่อที่จะดูดีสำหรับอินซอบ และยังอยู่ในสภาพที่เปลือยเปล่าอีกด้วย
“ขอโทษครับ ทำเป็นไม่ได้ยินเถอะครับ ผมพูดเรื่อยเปื่อยไปเอง”
“…พูดเรื่อยเปื่อยเหรอครับ”
อินซอบถามซ้ำ จากนั้นเขาก็พูดต่อ
“ถ้าจะมีใครเสียอะไรไปในความสัมพันธ์ของเรา คนคนนั้นคือคุณอีอูยอนนะครับ ผมไม่อยากทำลายสิ่งที่คุณอีอูยอนสั่งสมมา ผมว่ามันเป็นสิ่งที่สำคัญ…แต่”
สายตาของอินซอบเหมือนจะยึดอีอูยอนเอาไว้แน่น
“บางครั้งผมก็มีความเห็นแก่ตัวที่อยากจะทิ้งเรื่องพวกนั้นไว้ข้างหลังครับ ผมก็แค่โลภในตัวของคุณอีอูยอนขึ้นมาเฉยๆ”
วินาทีที่ได้เห็นความโลภที่มีต่อตัวเองในดวงตาไร้เดียงสาที่เหมือนกับไม่เคยถูกทำให้มัวหมองกับอะไรพวกนั้น อีอูยอนก็รู้สึกว่าถูกเติมเต็ม
“อินซอบ”
อีอูยอนเอ่ยเรียกอินซอบ การเรียกด้วยชื่อที่ไม่ใช่การเรียกชื่อโดยมีคำว่าคุณนำหน้าเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยมีให้เห็น และอินซอบก็รู้สึกร้อนที่ใบหน้า และก็ไม่ใช่เพราะถูกอีอูยอนกอดเอาไว้แน่นด้วย
“ผมมีแค่คุณก็พอแล้ว”
พอพูดเสร็จอีอูยอนก็ได้รู้
ว่าตัวเขาที่ชเวอินซอบต้องการไม่ใช่นักแสดงอีอูยอน ไม่ใช่ควอเตอร์แบ็กชาวเอเชียเพียงหนึ่งเดียวในโรงเรียน แต่เป็นแค่มนุษย์ที่ชื่อว่าอีอูยอน
พอได้รู้ถึงความจริงนั้น มือของเขาก็มีเหงื่อซึม เขารู้สึกว่าตัวเองต้องการความหน้าด้านเป็นอย่างมาก อีอูยอนเครียดราวกับถูกปลายมีดจี้อยู่ต่อหน้าดวงตาที่น่ารักของอินซอบ
“…บางครั้งผมก็ชอบพูดคนเดียวครับ เพราะผมอยู่ที่เกาหลีคนเดียวมานาน ไม่สิ ที่อเมริกาเองผมก็เป็นแบบนั้นอยู่บ่อยๆ เพราะผมไม่ค่อยมีเพื่อนมากนัก แล้วผมก็ทำกับข้าวไม่เก่งด้วย…ตอนที่ป่วยก็ไม่อยากออกไปจากเตียง แล้วก็…ผมนอนตอนเช้าเยอะเลย”
อินซอบพูดถึงตรงนั้น และเอ่ยถามว่า “แบบนั้นคุณจะโอเคไหมครับ” คำสารภาพที่น่ารักอย่างไม่น่าเชื่อทำให้ตัวเขาที่เครียดอย่างหนักรู้สึกเหมือนเป็นคนโง่ รูปตาของอีอูยอนโค้งลงอย่างนุ่มนวล
“ต่อให้ฆ่าคนตายในบ้านของเราหลายคนผมก็ไม่ว่าอะไรครับ”
“…ผมไม่ทำหรอกครับ”
“เลี้ยงหมาด้วยก็ได้นะ”
“…”
“จะแมว จะต้นไม้ หรืออะไรก็เลี้ยงได้หมดเลยครับ ต่อให้คุณจะไปอยู่ที่อเมริกาผมก็ไม่ว่าอะไร ทำตามที่คุณอินซอบเห็นว่าดีได้เลยครับ เพราะผมแค่มีคุณอินซอบก็พอแล้ว”
อินซอบขยับตัวและซุกหน้าลงกับอกของอีอูยอน จากนั้นก็ตอบกลับด้วยเสียงที่แผ่วเบาว่า “ผมจะเลี้ยงแมวแค่ตัวเดียวครับ”
อีอูยอนรั้งศีรษะกลมๆ ของอินซอบเข้ามากอด เขากุมไว้แค่อย่างเดียวเท่านั้น แต่รู้สึกเหมือนได้ทุกอย่างมาครอบครองแล้ว เขาสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด และความรู้สึกที่ได้ถูกเติมเต็มจนสมบูรณ์ก็ทำให้เขาหลับตาลงโดยอัตโนมัติ
“…ง่วงแล้วเหรอครับ”
อีอูยอนตอบว่า “อือ” ให้กับคำถามของอินซอบ อินซอบตบหน้าอกของอีอูยอนเบาๆ พร้อมกับพูดว่า “ฝันดีครับ” เหมือนกับกล่อมเด็กเล็กๆ ให้นอน
อีอูยอนกะพริบตาอยู่ประมาณสองครั้งก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง เสียงหัวใจที่เต้นประสานกันขับกล่อมเขาอย่างนุ่มนวล และการรับรู้ของเขาก็จมลงไปในการนอนหลับอย่างนุ่มนวลราวกับโกหก
