เฉินตันจูคิดว่าตนเองตาลาย ชิงช้าแกว่งกลับไปแล้ว ร่างขององค์ชายสามหายไป ร่างของโจวเสวียนก็ไกลออกไป
เฉินตันจูออกแรงแกว่งชิงช้าขึ้นอีกครั้ง โจวเสวียนปรากฏขึ้นในสายตา มองผ้าที่พลิ้วสะบัดอยู่ด้านหลังตามการแกว่งขึ้นสูงของชิงช้า หญิงสาวที่งดงามดุจเทพสวรรค์ เขาผิวปากปรบมือหัวเราะเสียงดัง ความคึกคักภายใต้ชิงช้าถูกเขาแย่งชิงไปทั้งสิ้น
เฉินตันจูไม่ต้องดูอีก นางชะลอชิงช้าลง ไม่รอชิงช้าหยุดนิ่งก็กระโดดลงมา วิ่งเข้าไปด้วยความโกรธ เมื่อเห็นนางเข้าใกล้ ชายหนุ่มที่ล้อมรอบอยู่ข้างกายโจวเสวียนในเดิมทีรีบถอยห่างออกไป
โจวเสวียนและเฉินตันจูไม่ลงรอยกัน ทั้งสองคนเหิมเกริมเหมือนกัน ไม่อาจมีเรื่องด้วยได้ หากเกิดปัญหาขึ้นมา พวกเขาจะกลายเป็นปลาในบ่อน้ำที่ได้รับผลกระทบ
“องค์ชายสามเล่า?” เฉินตันจูถามเขา “ท่านไล่เขาไปหรือ”
โจวเสวียนส่งเสียงไม่พอใจ “ในสายตาของคุณหนูตันจู ข้าเก่งกาจเพียงนั้น ข้าสามารถขับไล่องค์ชายสามได้?”
เฉินตันจูส่งเสียงตอบรับ ยิ้มให้เขา “ข้าพูดผิด ท่านหลอกเขาให้จากไปใช่หรือไม่”
เวลานี้ องค์หญิงจินเหยาก็ลงจากชิงช้ามาเช่นเดียวกัน เอ่ยถาม “เกิดอันใดขึ้น พี่สามเล่า?”
โจวเสวียนชี้นิ้วไปด้านข้าง “องค์รัชทายาทท่านอ๋องฉีเสด็จมา กำลังประลองพิณกับองค์ชายสอง เชิญให้องค์ชายสามเป็นผู้ตัดสิน”
องค์หญิงจินเหยาจึงโล่งอก อธิบายต่อเฉินตันจู “พี่สามมีฝีมือการเล่นพิณที่ดีมาก เป็นลูกศิษย์ตรงของอาจารย์พิณหลิวฉี”
ดังนั้นองค์รัชทายาทท่านอ๋องฉีประลองพิณกับองค์ชายสอง ย่อมต้องเชิญองค์ชายสามไปตัดสิน สมเหตุสมผลยิ่งนัก เฉินตันจูมองโจวเสวียน “ท่านเป็นเจ้าภาพ เหตุใดจึงไม่ไป”
โจวเสวียนยื่นมือไว้ด้านหน้า ยิ้ม “ข้าเป็นเจ้าภาพ ย่อมต้องรับรององค์หญิงอย่างดี”
องค์หญิงจินเหยาส่งเสียงไม่พอใจ เชิดหน้าขึ้น “ข้าไม่ต้องให้เจ้ารับรอง” พูดพลางดึงเฉินตันจู “ไป พวกเราไปเล่นต่อ”
เฉินตันจูไม่ได้พูดสิ่งใดอีก สายตาวนเวียนอยู่บนตัวของโจวเสวียนและองค์หญิงจินเหยา เดินตามองค์หญิงจินเหยากลับไปด้านหน้าชิงช้าอีกครั้ง
ครานี้พวกนางเลือกชิงช้าคู่ ก่อนจะแกว่งขึ้นอย่างช้าๆ
ถึงแม้ชิงช้าคู่ไม่อาจแกว่งได้สูงเหมือนก่อนหน้านี้ แต่โจวเสวียนยังคงปรากฏอยู่ในสายตา จ้องมองพวกนาง…อาจกำลังจ้องมององค์หญิงจินเหยา…นางเผยรอยยิ้ม เฉินตันจูคิดในใจ องค์หญิงจินเหยาเดิมทีบอกว่าไม่อยากมา ฮองเฮารับสั่งให้นางมา เวลานี้โจวเสวียนประจบองค์หญิงเช่นนี้ คงถึงเวลาที่ต้องจับคู่พวกเขาแล้ว
ข้างหูมีเสียงลมและเสียงหัวเราะขององค์หญิงจินเหยาตลบอบอวล
“เจ้ากำลังคิดเรื่องใด” องค์หญิงที่ยืนตรงข้ามนางเอ่ยถาม
เฉินตันจูตอบด้วยรอยยิ้ม “กำลังคิดถึงองค์หญิงเพคะ”
องค์หญิงจินเหยาหัวเราะร่า “พูดคำหวานกับข้าอีกแล้ว ข้าไม่เชื่อ” อาศัยการแกว่งกลับไปของชิงช้า นางเอนตัวเข้าใกล้หูของเฉินตันจู กระซิบ “เจ้ากำลังคิดถึงพี่สามของข้าใช่หรือไม่”
เฉินตันจูยิ้มแต่ไม่พูด เพียงแค่ออกแรงงอเข่า ให้ชิงช้าพาทั้งสองคนแกว่งขึ้นที่สูง
“เวลานี้อยู่บนที่สูง ไม่มีผู้ใดได้ยิน” องค์หญิงจินเหยายิ้ม “เจ้าบอกข้า เจ้าชอบพี่สามของข้าใช่หรือไม่”
เฉินตันจูไม่ตอบ หากแต่ถามกลับด้วยรอยยิ้ม “แล้วองค์หญิงท่านชอบผู้ใด”
อืม บริเวณนี้สูง ไม่กลัวผู้อื่นได้ยิน องค์หญิงจินเหยาที่ถูกลมและผ้าของทั้งสองคนพัวพันใจกล้าขึ้นมา “ข้าหรือ ไม่รู้เหมือนกัน”
“ไม่รู้หมายความว่าอย่างไร” เฉินตันจูถาม
“ข้าไม่เคยพบชายหนุ่มอื่นบนแผ่นดิน ตั้งแต่เล็กจนโต ข้าเติบโตอยู่แต่ในวัง ชายหนุ่มข้างตัวล้วนเป็นพี่ชาย” องค์หญิงจินเหยาพูด “หากข้าจะชอบ คงต้องเป็นชายหนุ่มที่แตกต่างจากเหล่าพี่ชายของข้า”
ชายหนุ่มที่แตกต่างจากเหล่าองค์ชาย? สายตาของเฉินตันจูมองลงไปด้านล่าง ชิงช้าแกว่งขึ้นลง ทำให้เสือร้ายที่ปักด้วยด้ายทองบนชุดสีดำของโจวเสวียนมีชีวิตขึ้นมา…
“อาทิโจวเสวียนหรือ” นางถามเสียงต่ำ
องค์หญิงจินเหยาไม่ได้มองด้านล่าง หากแต่มองไปยังนาง พลางหัวเราะ “เขาก็เป็นพี่ชายของข้า ตั้งแต่เล็กจนโต เขาเติบโตอยู่ภายในวังเช่นเดียวกัน”
“แต่ก็ชอบได้เหมือนกัน” เฉินตันจูถามลองเชิง “ถึงแม้เขาจะใจร้ายกับหม่อมฉัน ไม่เป็นมิตรกับหม่อมฉัน แต่หากในมุมมองของคนทั่วไป เขาก็ดีไม่น้อย ฐานะคู่ควรกับองค์หญิง อีกทั้งพวกท่านเติบโตมาด้วยกัน...”
นางยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกองค์หญิงจินเหยาเป่าลมเข้าที่ตา ทำให้นางต้องหลับตาลง หลับตาแกว่งอยู่บนชิงช้า ทำให้มีความรู้สึกอีกแบบ นางอดที่จะส่งเสียงร้องด้วยความตกใจไม่ได้…
องค์หญิงจินเหยาขบขันในปฏิกิริยาของนาง ก่อนจะหลับตาลงด้วยความสงสัย จากนั้นหญิงสาวทั้งสองบนชิงช้าส่งเสียงร้องออกมาด้วยกัน…
ถึงแม้บนชิงช้าตัวอื่นมีหญิงสาวอื่นเล่นอยู่ แต่ทุกสายตาล้วนจับจ้องอยู่บนตัวของคนทั้งสอง คนหนึ่งเป็นองค์หญิงที่ฮ่องเต้โปรดปรานที่สุด อีกคนเป็นหญิงร้ายที่ฮ่องเต้ตามใจที่สุด แต่ในเวลานี้หญิงสาวทั้งสอง ทั้งหัวเราะทั้งร้องตะโกน ชุดกระโปรงพลิ้วไหว สวยสดงดงาม พวกเขาต่างอดยิ้มตามไม่ได้
หลับตาแกว่งชิงช้ายังคงอันตรายเกินไป ทั้งสองคนลืมตาอย่างรวดเร็ว
“ข้าไม่ชอบเขา” องค์หญิงจินเหยาพูดเรื่องก่อนหน้านี้ นางมองไปไกลตามการแกว่งขึ้นสูงของชิงช้า “แต่ก่อนข้าไม่รู้ว่าชอบคือสิ่งใด แต่เวลานี้ ข้าต้องการคนที่สามารถพาข้าบินออกไป ดูแผ่นดินอันกว้างใหญ่ด้านนอก”
องค์หญิงจินเหยาก้มหน้า มองหาร่างของโจวเสวียนในหมู่คน สีหน้าเศร้าโศก ส่ายหน้าเบาๆ “ตันจู เขา อันที่จริงก็เป็นคนน่าสงสาร”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉินตันจูไม่ได้ถามต่อ ท่านโหวโจวมีทั้งชื่อเสียงและอำนาจด้วยอายุที่ยังน้อย ไม่มีผู้ใดเทียบได้ในต้าเซี่ย ผู้ใดจะบอกว่าเขาน่าสงสาร…แต่เฉินตันจูที่มีชีวิตอีกครั้ง รู้โชคชะตาของโจวเสวียนนั้นเข้าใจ
เมื่อเห็นเฉินตันจูไม่พูด องค์หญิงจินเหยาส่งเสียงเรียก จ้องมองนาง “เหตุใดเจ้าถามข้าเรื่องนี้”
เฉินตันจูยิ้มให้นาง เอนหัวพิงลงบนไหล่ขององค์หญิงจินเหยา ลอยไปตามนางเบาๆ “ไม่มีสิ่งใดเพคะ หม่อมฉันอยากให้องค์หญิงมีชีวิตคู่ที่มีความสุข มีชีวิตที่ดี ปลอดภัย อายุยืนยาว”
แปลก อาจเป็นเพราะถูกลมพัดองค์หญิงจินเหยาดวงตาแดงก่ำขึ้นมาอย่างประหลาด เกือบจะหลั่งน้ำตาออกมา นางทั้งโกรธทั้งขบขัน สะบัดไหล่เล็กน้อย “เจ้านี่ มักจะพูดคำหวานอยู่เรื่อย” พูดพลางหัวเราะ “คำพูดเหล่านี้ของเจ้าเก็บไว้พูดกับพี่สามข้าเถิด”
เฉินตันจูสูดลมหายใจเข้า ยืนตัวตรง ยิ้มขึ้น “วางใจ คำพูดเช่นนี้หม่อมฉันมีมากมายนัก พูดกับองค์หญิงเสร็จ หม่อมฉันยังสามารถพูดกับผู้อื่นต่อ”
องค์หญิงจินเหยาหัวเราะร่า
ทั้งสองคนกระโดดลงจากชิงช้าด้วยเหงื่อที่เต็มหน้าผาก เหล่านางในล้อมเข้ามาเช็ดให้องค์หญิงจินเหยา ก่อนจะเกลี้ยกล่อมให้หยุดเล่น มิฉะนั้นหากถูกลมจะไม่สบาย
“พวกเราไปดูประลองพิณเถิด” องค์หญิงจินเหยาพูด
เฉินตันจูพยักหน้า ยื่นมือไปจับมือของนาง องค์หญิงจินเหยาราวกับยังจำก่อนหน้านี้ได้ หันกลับไปเรียกหลิวเวย ยื่นมือให้นาง “คุณหนูเวยเวย เจ้ามาด้วยกัน”
หลิวเวยพยักหน้า เดินไปข้างตัวนางอย่างเป็นธรรมชาติ ทั้งสองคนเดินไปก่อน เฉินตันจูเดินตามหลัง ข้างตัวมีคนกระแอมไอขึ้น
เมื่อได้ยินเสียงกระแอมไอนี้ เฉินตันจูชะลอฝีเท้าที่เดินตามองค์หญิงจินเหยาลง
นางมองไปยังด้านข้างด้วยความรังเกียจเล็กน้อย “ท่านโหวจะไปดูการประลองพิณด้วยหรือ”
โจวเสวียนยืนไขว้มือไว้ด้านหลังอยู่ข้างตัวนาง เอ่ย “ข้าเป็นเจ้าภาพ ย่อมต้องไปดูการประลองพิณ เผื่อมีสิ่งใดขาดแคลนไป”
ก่อนหน้านี้ไม่ได้พูดเช่นนี้ เฉินตันจูทั้งโกรธทั้งขบขัน มององค์หญิงจินเหยาด้านหน้า ตัดสินใจเสียสละเดินไปพร้อมกับโจวเสวียน ไม่ให้เขาไปเดินร่วมกับองค์หญิงจินเหยา จะได้ไม่ถูกผู้อื่นจับคู่
“ท่านโหว เชิญเถิด” นางพูด
โจวเสวียนกลับไม่ขยับ เลิกคิ้วใส่นาง “คุณหนูตันจู กล้าไปดูสิ่งอื่นกับข้าหรือไม่”
