ระบบล็อกอินสู่สวรรค์ [苟在女帝宫我举世无敌] – ตอนที่ 227 ขอบเขตคงกระพัน ระเบิดตัวเอง!

ตอนที่ 227 ขอบเขตคงกระพัน ระเบิดตัวเอง!

“เจ้าไม่ใช่เทียนเสีย! เพราะเทียนเสียมิใช่ผู้ฝึกฝนกระบี่!”

เทียนเหรินจับจ้องหนิงฝานก่อนจะกล่าวถามเสียงเย็น “เจ้าเป็นผู้ใด!!!”

“ฮ่า ๆ!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้แล้ว หนิงฝานยกยิ้มอย่างผ่อนคลายก่อนจะกล่าวตอบ “โอ้ ถูกต้องแล้ว ข้ามิใช่เทียนเสีย แต่การที่เจ้ามองออกในเวลานี้นับว่าสายเกินไปแล้ว!”

พรึ่บ!

ทันทีที่กล่าวจบ หนิงฝานก็เปิดเผยรูปลักษณ์เดิมของตน คิ้วทรงกระบี่ ดวงตาเปล่งประกาย ใบหน้าหล่อเหล่า สวมเสื้อคลุมสีดำ

เมื่อเห็นบุรุษผู้สง่างามตรงหน้าแล้ว เทียนเหรินพลันโกรธเกรี้ยวทันที “บัดซบ! เจ้าเป็นผู้ใดแน่! เหตุใดเจ้าจึงทำลายเผ่าสวรรค์ของข้า!”

“อ้อ คงจะไม่เป็นไรหากจะบอกความจริงให้กับผู้ที่กำลังจะตาย!”

หนิงฝานเย้ยหยันก่อนจะกล่าวต่อ “ข้านามว่าหนิงฝาน เหตุผลที่กำจัดเผ่าสวรรค์ของเจ้า เพราะข้าต้องการทวงคืนความยุติธรรมให้กับปราชญ์ของเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่เจ้าเคยหักหลังไว้ในอดีต!!!”

“ทวงคืนความยุติธรรมให้มนุษย์? ไอ้สารเลว!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้แล้ว เทียนเหรินฟื้นคืนความทรงจำหลายอย่างเมื่อหลายล้านปีก่อนของตนเอง มันคือรอยแผลเป็น และเวลานี้ทั้งหมดถูกสะกิดขึ้นมาอีกครั้ง สิ่งนี้ทำให้เขาโกรธเกรี้ยวจนไร้เหตุผล “ข้าไม่สนว่าเจ้าเป็นใคร แต่หากเจ้ากล้าหาญทำลายเผ่าสวรรค์ของข้าแล้ว หนทางเดียวที่รอเจ้าอยู่คือความตาย!”

ตู้ม!

ทันทีที่สิ้นเสียง ‘ตาย’ เทียนเหรินก็พุ่งทะยานออกไปด้วยโทสะ ก่อนจะใช้ประทับสวรรค์อันน่าพรั่นพรึงออกไปอีกครั้ง มันเปรียบกับภูเขาเซียนสองลูกทะยานเข้าหาหนิงฝาน

‘ชิ้ง!’

เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ หนิงฝานหยุดกล่าวคำไร้สาระด้วยเช่นกัน เขาเหวี่ยงกระบี่เซียนในมือออกไปอย่างรวดเร็ว ปลดปล่อยปราณกระบี่รุนแรงขนาดยาวหนึ่งหมื่นจั้ง สับฟันประทับสวรรค์โดยตรง!

ตู้ม!

บังเกิดเสียงดังสนั่นภายในห้วงความว่างเปล่าไร้สิ้นสุด จากนั้นพลังแห่งการทำลายล้างก็ซัดออกไป ก่อให้เกิดเป็นระลอกคลื่นยักษ์

“พู่กันฟ้าคราม!”

ทันใดนั้น เทียนเหรินคำรามก่อนแปรงจะปรากฏขึ้นในมือของเขา มันไม่ใหญ่นัก ยาวเพียงหนึ่งจั้ง แต่กลับมีกลิ่นอายของพลังอันน่าสะพรึงกลัว

“เจิ้น!”

เทียนเหรินคำรามออกมาพร้อมตวัดพู่กันในมือไปทั่วห้วงความว่างเปล่า เขียนเป็นคำว่า ‘เจิ้น’ ออกมาทันที ซึ่งอักษรนี้ยิ่งใหญ่เทียบเท่ากับภูเขาโบราณหรือภูเขาอมตะ เต็มไปด้วยกลิ่นอายสะกดข่มอันน่าสะพรึงทั้งยังสามารถบดขยี้ทุกสิ่งภายในห้วงความว่างเปล่าจากทุกทิศทางเพื่อกำราบหนิงฝาน

“เฉือน!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หนิงฝานก็ชักกระบี่ออกอีกครั้ง!

ตู้ม!

เพียงหนึ่งกระบวนท่า คำว่าเจิ้นระเบิดออกในทันที

เมื่อเทียนเหรินเห็นผลลัพธ์ของการโจมตี เขาขมวดคิ้วพร้อมกระชับพู่กันในมือแล้วเริ่มเขียนคำว่า “ฆ่า!”

ในพริบตา คำว่า ‘ฆ่า’ ควบแน่นในห้วงความว่างเปล่าพร้อมพุ่งทะยานผ่านอากาศรวดเร็ว จิตสังหารรุนแรงถูกปลดปล่อยออกมาไม่รู้จบ

“เฉือนอีกครั้ง!”

หนิงฝานยังคงออกกระบวนท่ากระบี่ต่อไป และปราณกระบี่ของเขานับว่ายอดเยี่ยม

ตู้ม!

ปราณกระบี่ทำลายอักษรฆ่าอย่างรวดเร็ว

“หลับ!”

“ลงทัณฑ์!”

“ประทับ!”

“ทำลาย!”

…

เวลานี้เทียนเหรินยิ่งตวัดพู่กันในมืออย่างไม่หยุดยั้ง เขาเขียนอักขระมากมายออกมาเป็นชุด ๆ ปรากฏอยู่บนห้วงความว่างเปล่า ซึ่งทั้งหมดนี้เป็นอักษรที่แตกต่าง ทว่าความน่าสะพรึงกลัวกลับไม่แตกต่างกันนัก

แต่สุดท้ายแล้ว เมื่ออักษรเหล่านี้พุ่งออกไปเพื่อโจมตี หนิงฝานสามารถสับฟันมันได้เพียงหนึ่งกระบวนท่าเท่านั้น

“บัดซบ! หากข้าไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากผู้นำเผ่าราชันทั้งเก้า และจิตวิญญาณปฐมภูมิของข้าไม่ถูกกลืนกินโดยยันต์ตัวตายตัวแทน… เพียงแค่เซียนธุลีสีชาดเก้าทัณฑ์นี้ไม่อาจต่อสู้กับข้าได้!”

เมื่อเห็นว่าอักขระโบราณต่าง ๆ ที่เขาวาดถูกหนิงฝานสับฟันอย่างง่ายดาย สีหน้าของเทียนเหรินเริ่มบิดเบี้ยวน่าเกลียด

รูม่านตาของเทียนเหรินวูบไหวอย่างบ้าคลั่ง

“สายเลือดแห่งสวรรค์ มอดไหม้!”

ตู้ม!

สิ้นเสียงการเซ่นสังเวยโลหิต โลหิตในกายของเทียนเหรินกลายเป็นเดือดพล่าน จากนั้นโลหิตเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเปลวไฟ และก่อเกิดเป็นคลื่นพลังอันน่าสะพรึงกลัว

“หืม? ไม่ดีแล้ว!”

เมื่อเห็นสถานการณ์แปรเปลี่ยน ใบหน้าของหนิงฝานพลันเคร่งขรึมในทันที

สิ่งที่ทรงพลังที่สุดในเผ่าสวรรค์ไม่ใช่ร่างกาย ไม่ใช่วิญญาณเซียน แต่เป็นสายเลือด! และเทียนเหรินผู้นี้เป็นหนึ่งในความเย่อหยิ่งของเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่มีการพัฒนาทางสายเลือดเมื่อหลายล้านปีก่อน!

เมื่อพลังสายเลือดหลายล้านปีถูกเผาผลาญ มันจะต้องมอบพลังอันน่าสะพรึงให้กับเขาอย่างแน่นอน

“พู่กันฟ้าคราม กำจัดเต๋าในนามของสวรรค์!”

ลมหายใจถัดมา เทียนเหรินได้รับพลังไร้สิ้นสุดจากการสังเวยโลหิตลงในพู่กันฟ้าคราม เวลานี้พู่กันฟ้าครามปะทุพลังงานไร้ลักษณ์ที่เต็มไปด้วยอำนาจสะกดข่ม และบนท้องฟ้าทั้งหมดก็คล้ายกับมีบางสิ่งปกคลุมห้วงความว่างเปล่าไร้สิ้นสุดนี้ไว้โดยสมบูรณ์

ตู้ม!

ท้ายที่สุด ขณะที่เทียนเหรินกำลังใช้พู่กันกวัดแกว่งในอากาศ กลิ่นอายอันน่าสะพรึงทะยานออกไปทั่วท้องฟ้า ตัดผ่านห้วงความว่างเปล่าจนเกิดเสียงหวีดแสบแก้วหู มันทะยานเข้าหาหนิงฝานอย่างโหดเหี้ยม

“เตาหลอมสวรรค์!”

หนิงฝานรีบเปิดใช้งานเตาหลอมสวรรค์ทันที และเตาหลอมสวรรค์นี้ก็รองรับแรงระเบิดขนาดมหึมาเอาไว้อย่างรวดเร็ว มันพยายามอย่างหนักเพื่อดูดซับพลังงานทุกอย่างที่พู่กันฟ้าครามปลดปล่อยออก

ตู้ม! เกิดเสียงดังสนั่น เตาหลอมที่ไม่อาจทำลายได้โดยง่ายแตกออกทันที เพียงแค่ไม่กี่ลมหายใจ มันไม่อาจต่อต้านก่อนจะสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

เวลานี้พู่กันฟ้าครามยิ่งปลดปล่อยพลังสะกดข่มออกอย่างต่อเนื่อง

“มนุษย์กระบี่หนึ่งเดียว!”

หนิงฝานยังคงสงบ และร่างกายทะยานขึ้นสู่ด้านบน ทั้งคนและกระบี่ผสานรวมกันเป็นหนึ่ง แปรเปลี่ยนเป็นปราณกระบี่ทรงพลังและทะยานเข้าหาพู่กันฟ้าครามโดยตรง

ตู้ม!

เกิดเสียงคำรามดังกึกก้อง ความว่างเปล่าทุกสารทิศระเบิดออกในทันที พลังแห่งการทำลายล้างกลืนกินร่างของหนิงฝานจนหมดสิ้น

เวลาผ่านไปสักครู่หนึ่ง เมื่อแสงวูบวาบก่อนหน้าเลือนหายไป ร่างกายของหนิงฝานไม่อยู่ตรงนี้อีกแล้ว

“หึ! เพราะเจ้ากล้าต่อต้านเผ่าสวรรค์ของข้า จุดจบของเจ้าไม่สมควรที่จะเหลือแม้แต่เถ้ากระดูก!”

เมื่อเห็นฉากนี้แล้ว เทียนเหรินพลันส่งเสียงหัวเราะอย่างเย็นชา ตอนนี้โลหิตที่เคยถูกเผาไหม้ในกายของเขาค่อย ๆ ฟื้นคืนกลับมา และสิ่งที่เขาต้องจ่ายออกในคราวนี้คือความอ่อนแออย่างถึงที่สุด

เพราะสุดท้ายแล้วทั้งหมดคือจิตวิญญาณปฐมภูมิที่ถูกเผาไหม้ และโลหิตต้นกำเนิดของเขาถูกยันต์ตัวตายตัวแทนกลืนกินไปแล้ว เวลานี้ร่างกายของเขาแทบจะแหลกสลายไม่อาจหยัดยืน!

“เหอะ! เจ้าหัวเราะอะไร!”

จู่ ๆ น้ำเสียงเย้ยหยันดังขึ้นจากด้านหลัง เมื่อได้ยินเสียงทักทายนี้ ใบหน้าของเขาก็ซีดขาวด้วยความตื่นตระหนก เขาไม่มีเวลาที่จะเผาไหม้โลหิตในกายอีกครั้ง เพราะปราณกระบี่กำลังทะยานเข้าใส่แผ่นหลังของเขาอย่างรุนแรง!

ตู้ม!

เสียงอู้อี้ดังขึ้น ร่างของเทียนเหรินลอยละลิ่วออกไปไกล โลหิตไหลทะลักออกสู่ห้วงความว่างเปล่าไม่รู้จบ

พรึ่บ!

หนิงฝานติดตามไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับกระชับกระบี่ในมือ

“ไม่! เป็นไปไม่ได้! เหตุใดเจ้าจึงยังไม่ตาย!” เมื่อมองร่างของหนิงฝานที่กำลังทะยานเข้าหา เทียนเหรินคำรามบ้าคลั่งทันที

“ฮ่า ๆ เจ้าคิดว่าข้าจะตายเพียงเพราะการเคลื่อนไหวอันโง่เขลาของเจ้าน่ะหรือ?”

หนิงฝานยกยิ้มเย้ยหยัน

เมื่อครู่เขาเพียงแสร้งใช้วิชามนุษย์กระบี่หนึ่งเดียว ในขณะที่ใบมีดปะทะกับพู่กันฟ้าคราม เขาหนีออกจากพลังทำลายล้างรุนแรงนั้นด้วยการใช้ทักษะเซียนจักจั่นทองลอกคราบ!

“เจ้าเคลื่อนไหวเสร็จสิ้นแล้ว เวลานี้จึงสมควรเป็นคราวของข้า!”

หนิงฝานเปิดปากเย้ยหยัน กระบี่เซียนในมือของเขาเริ่มสับฟันออกอย่างต่อเนื่อง ปราณกระบี่แต่ละเล่มทิ่มแทงร่างของเทียนเหรินอย่างเหี้ยมโหด โลหิตหลั่งรินไม่หยุดหย่อน

เพียงชั่วครู่ เทียนเหรินก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส ร่างกายเปรอะเปื้อนด้วยโลหิตล่องลอยในห้วงความว่างเปล่าอย่างน่าสมเพช

“ตายเสีย!”

ท้ายที่สุด ขณะที่หนิงฝานคิดสังหารเทียนเหรินด้วยกระบี่ในมือ ร่างของเทียนเหรินพลันพองขึ้นใหญ่โตก่อนจะคำรามอย่างบ้าคลั่งออกมา “ต่อให้ข้าต้องตาย ข้าก็จะไม่ปล่อยให้เจ้าไปเสวยสุขเพียงผู้เดียว… จงลิ้มรสการทำลายตนเองของผู้ฝึกยุทธ์ขอบเขตคงกระพันเสีย!”

ตู้ม!

สิ้นเสียง ทั้งร่างกายและวิญญาณของเทียนเหรินระเบิดออก พลังทำลายล้างไร้สิ้นสุดระเบิดกลางห้วงความว่างเปล่า คลื่นทำลายล้างกระจัดกระจายออกไปในรัศมีกว่าล้านลี้ แม้แต่โลกมนุษย์ใบที่สองยังสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงเพราะได้รับผลกระทบ!