แควก
เสียงซิปที่ถูกรูดลงดังเป็นพิเศษ เขารู้สึกถึงท่อนเนื้อที่หนักขึ้นผ่านกางเกงชั้นในตัวบาง
“อันนี้ด้วย…”
อีอูยอนส่งสายตาแทนคำตอบ สายตานั้นมีความหมายว่าให้ใช้ปากทำ ความอายฉายอยู่บนใบหน้าของอินซอบ แต่เขาก็พูดว่าจะทำทุกอย่างไปแล้ว เขาจะต้องรับผิดชอบเรื่องช็อกโกแลตที่ไม่อร่อย
อินซอบหลับตาแน่น และใช้ปากงับกางเกงชั้นในก่อนจะดึงลง แต่เพราะเพิ่งเคยทำครั้งแรก จึงไม่ง่ายที่จะขยับได้ดังใจนึก เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นเหนือหัวทุกครั้งที่ทำผิดซ้ำๆ แต่แล้วเสียงหัวเราะของชายหนุ่มก็หายไป อีกฝ่ายไล่มองใบหน้าของอินซอบด้วยสายตาที่แน่วแน่
ความร้อนพุ่งขึ้นมาจนถึงลำคอด้วยความประหม่า หลังจากล้มเหลวอยู่หลายครั้ง อินซอบก็สามารถแทรกเข้าไปในกางเกงในได้สำเร็จอย่างยากลำบาก
ท่อนเนื้อที่ตั้งชันโดยที่ยังไม่ทันได้ทำอะไรโดนแก้มของอินซอบ เขาค่อยๆ อ้าปากและกลืนกินแก่นกายของชายหนุ่มเข้าไป เสียงถอนหายใจเบาๆ ดังอยู่บนหัว
เขาห่อปากเพื่อไม่ให้ฟันโดนแก่นกายก่อนจะขยับเข้าออก ลมหายใจของอีอูยอนขาดห้วง เขาลูบใบหูของอินซอบพร้อมกับช่วยขยับ
“ชอบเหรอครับ”
อีอูยอนเอ่ยถาม พออินซอบทำตาโต ไม่ตอบคำถาม เขาก็ยิ้มกว้างและถามซ้ำอีกครั้ง
“ผมถามว่าไอ้นั่นของผมอร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ”
“…”
อินซอบพยักหน้าเบาๆ แทนคำตอบ เขาไม่เคยคิดว่ามันอร่อยเลยสักครั้ง คนที่สนุกกับการออรัลคืออีอูยอนต่างหาก เขามักจะโลมเลียช่วงล่างให้ทุกครั้ง และบางครั้งอินซอบก็ต้องร้องไห้อ้อนวอนให้หยุดทำ เพราะรู้สึกเหมือนโดนกลืนกินช่วงล่างเข้าไป แต่แน่นอนว่าเขาไม่มีทางหยุดจนกว่าอินซอบจะเสร็จ
“เป็นเรื่องแล้วล่ะครับ”
“…?”
“ผมกังวลนะครับที่คุณชอบไอ้นั่นของผู้ชายขนาดนั้น”
น้ำเสียงไม่ได้กังวลเลยสักนิด นิ้วที่ลูบใบหูอยู่ไล้มาจนถึงต้นคอ เขาสั่นสะท้านทุกครั้งที่นิ้วของอีกฝ่ายลูบไล้ผิว
“…อมให้ลึกอีกครับ”
อินซอบพยักหน้าและอ้าปากออกจนสุด แม้แค่อมส่วนหัวเข้าไปอย่างเดียวก็แน่นปากแล้ว แต่เขายังอยากทำให้อีกฝ่ายรู้สึกดียิ่งขึ้นไปอีก อินซอบอมท่อนเนื้อเข้าไปลึกจนโดนลำคอ จากนั้นก็ค่อยๆ ขยับหัวอย่างช้าๆ เสียงการใช้ปากก็ดังอย่างต่อเนื่อง ปลายนิ้วของอีอูยอนที่ขยุ้มผมไว้เกร็ง
ทำได้ดีหรือเปล่านะ
เขาช้อนตาขึ้นเพราะอยากมองใบหน้าของอีอูยอน จึงได้สบตากับชายหนุ่ม
“ฮ่า…แม่ง”
อีอูยอนสบถก่อนจะกัดริมฝีปาก จากนั้นก็ดึงหัวของอินซอบเข้ามาหาหว่างขาของตัวเอง
“…!”
น้ำลายที่ยังไม่ทันได้กลืนลงไปไหลผ่านริมฝีปากที่ไม่สามารถหุบลงได้ออกมา อีอูยอนจับหลังหัวของอินซอบและเริ่มขยับเอวอย่างรุนแรง แม้จะหายใจได้ลำบากจนน้ำตาไหล แต่อินซอบกลับไม่ยอมบอกให้หยุด
“ฮ่า…ทำไมวันนี้ถึงทำตัวน่ารักขนาดนี้ล่ะ”
อีอูยอนกัดฟันเบาๆ ทุกครั้งที่เห็นจมูกเล็กๆ ของอินซอบที่แตะโดนขนตรงส่วนลับ ตาของอินซอบแดง และความรู้สึกดีที่รุนแรงอัดแน่นอยู่ในตัวของชายหนุ่ม
“…ใส่ยาพิษลงไปในช็อกโกแลตนั่นจริงๆ ใช่ไหม”
อินซอบเบิกตาโตและส่ายหน้า รอยยิ้มประดับอยู่ที่ริมฝีปากของอีอูยอน อย่างที่พูดไปก่อนหน้านี้ว่าเขาไม่ได้สนใจ เพราะคิดว่าจะยอมตายในวันนี้ หากอินซอบบอกว่าใช่
“แฮ่ก…คุณอินซอบ…ผม…ขอแตกใส่หน้าคุณได้ไหม”
อินซอบลืมตาขึ้นมาครั้งหนึ่งก่อนจะหลับตาลง ซึ่งเป็นการบอกว่าตกลง อีอูยอนที่สำเร็จความใคร่กับปากของอินซอบถอนแก่นกายออกไป พอรูดรั้งท่อนเนื้อต่อตรงใบหน้าของอินซอบอีกไม่กี่ที น้ำเชื้ออุ่นๆ ก็พุ่งออกมา ของเหลวสีขาวขุ่นไหลลงมาตามใบหน้าของอินซอบ อีอูยอนคว้าข้อมือของอินซอบไว้ทันทีที่อีกฝ่ายพยายามจะเช็ดหน้า
“อยู่เฉยๆ ครับ ห้ามลืมตาด้วย”
อินซอบหลับตาและนั่งอยู่อย่างนั้นตามที่อีอูยอนสั่ง และอีอูยอนก็เชยชมอินซอบอย่างช้าๆ อยู่สักพัก
“…ตอนนี้เช็ดออกได้หรือยังครับ”
อินซอบเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง
“ผมเช็ดให้ครับ”
อีอูยอนเอาผ้าชุบน้ำและเช็ดใบหน้าของอินซอบอย่างพิถีพิถัน อินซอบจึงฝากใบหน้าของตัวเองไว้ในมือของอีกฝ่ายเงียบๆ ริมฝีปากสัมผัสที่หน้าผากอย่างแผ่วเบาก่อนจะผละออกไป
“เรียบร้อย”
อินซอบลืมตา อีอูยอนที่จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่กำลังก้มมองตน ตอนนั้นเองเขาถึงนึกขึ้นได้ถึงสภาพของตนที่ตรงกันข้ามกับอีกฝ่ายและรีบก้มหน้าลง
อีอูยอนกดจูบลงที่แก้มของอินซอบอย่างแผ่วเบา เขาดูอารมณ์ดี โชคดีจริงๆ ที่จบลงแค่นี้…
“ก่อนหน้านี้คุณอินซอบบอกว่าเคยลองทำคนเดียวนี่ครับ”
“…ครับ?”
เขาคิดว่าตัวเองคุ้นเคยกับวิธีการพูดของอีอูยอนที่มักจะไม่สัมพันธ์กันประมาณหนึ่งแล้ว แต่กลับคิดผิด อินซอบอ้าปากออกเล็กน้อยและเงยหน้ามองอีอูยอน พยายามคิดว่าอีกฝ่ายหมายความว่าอะไรกันแน่
“ลองทำคนเดียวได้ไหมครับ พร้อมกับเรียกชื่อผมไปด้วย”
“…”
คำขอของอีอูยอนเกินขอบเขตที่เขาจะยอมรับได้
“ผมอยากเห็น”
อีอูยอนไขว่ห้างและอ้อนวอนอินซอบด้วยท่าทีที่ราวกับเด็กที่อ้อนขอให้ซื้อลูกอมให้ พออินซอบอึกอักและกะพริบตาถี่ๆ อีอูยอนก็ส่งเสียงร้องในลำคอและทำสีหน้าไม่พอใจ
“เป็นคำขอที่มากเกินไปเหรอ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ คือว่า…”
พอเห็นอินซอบทำตัวไม่ถูก รอยยิ้มของอีอูยอนก็ค่อยๆ กว้างขึ้น แต่แน่นอนว่าเขายังแสดงสีหน้าไม่พอใจอยู่เหมือนเดิม
“น่าเสียดายจังนะครับ ถ้าคุณอินซอบขอร้องให้ทำล่ะก็ ผมสามารถทำได้หลายครั้งเลยล่ะ”
ต่อให้ไม่ขอร้องให้ทำ บางเช้าคุณก็ทำพร้อมกับมองผมไปด้วยอยู่แล้วนี่ครับ
อินซอบกลืนคำที่ไม่กล้าพูดลงไปพร้อมกับก้มหน้า
“ถ้าความรักของคุณอินซอบมีเท่านั้นก็ช่วยอะไรไม่ได้ล่ะครับ เพราะแบบนั้นคุณถึงซื้อช็อกโกแลตที่ไม่อร่อยมาให้”
คำพูดสุดท้ายมีจุดประสงค์เพื่อที่จะล้อเล่นจริงๆ เขานึกถึงคำพูดของอินซอบที่บอกว่าขอโทษสำหรับช็อกโกแลตที่ไม่อร่อย และคิดว่าจะแกล้งอีกฝ่ายเล่นอย่างพอประมาณเหมือนกับปกติ และพาอินซอบไปที่เตียงก่อนจะทำให้ร้องไห้อย่างสวยงาม
“…ขอโทษครับ”
ต่อให้สาบานกับพระเจ้า พระเจ้าก็คงจะไม่เชื่อ แต่อีอูยอนไม่ได้มีความคิดที่จะทำให้อินซอบร้องไห้ตอนนี้เลยสักนิด
ความมึนงงปรากฏบนใบหน้าของอีอูยอน
“ผมตั้งใจจะให้ของที่ดีกว่านี้…ไม่ใช่ว่าผมชอบคุณอีอูยอนน้อยลงหรืออะไรแบบนั้น…”
น้ำตาไหลอาบแก้มทันทีที่เอ่อขึ้นมาในดวงตากลมโต อีอูยอนกลั้นหายใจ อินซอบร้องไห้ได้สวยพอๆ กับที่เขาไม่แม้แต่จะคิดเลยว่าผู้ชายที่โตแล้วจะร้องไห้ด้วยเรื่องแบบนี้ อีอูยอนคิดว่าตัวเองที่เกิดอารมณ์ทุกครั้ง แม้จะเห็นมาแล้วหลายรอบก็ตามเป็นขยะที่ไม่น่าคบหาก่อนจะลุกขึ้น
“คุณอินซอบ ผม…”
“…ผมจะทำครับ”
“ครับ?”
“ผมทำได้ครับ ผมสามารถทำได้มากเท่าที่คุณต้องการ…”
อินซอบลุกขึ้นอย่างแน่วแน่
อีอูยอนเป็นนักแสดงที่สมบูรณ์แบบชนิดที่ว่าในหนึ่งร้อยปีอาจจะโผล่มาสักคน หรืออาจจะไม่โผล่มาเลยก็ได้ อาชีพของอีอูยอนสิ้นสุดลงกลางคันเพราะตน ด้วยเหตุนั้นทั้งโฆษณาทั้งบทจึงถูกซอแจฮาแย่งไป เขาไม่สามารถคิดถึงเหตุผลอื่นนอกจากเหตุผลนั้นได้อีกแล้ว
“ผมจะทำครับ”
“…”
อีอูยอนกำลังจะถามว่าจำเป็นต้องแน่วแน่และพูดอย่างน่ารักขนาดนั้นในสภาพเปลือยเปล่าโดยที่ไม่สวมเสื้อผ้าสักชิ้นด้วยเหรอ แต่แล้วก็ปิดปากเงียบ เขาไม่มีสำนึกและความสุภาพพอที่จะเตะโอกาสอันล้ำค่าที่ไม่ค่อยมีมาให้เห็นนี้ที่อินซอบผู้ซึ่งระมัดระวังและปกปิดความรู้สึกของตัวเองจะมอบร่างกายของตนให้อย่างกระตือรือร้น
“…ทำที่เตียงได้ไหมครับ”
อีอูยอนพยักหน้าเงียบๆ ให้กับคำถามของอินซอบ อินซอบปีนขึ้นไปบนเตียง ส่วนอีอูยอนก็นั่งเท้าคางอยู่ที่เก้าอี้ตามเดิม
อินซอบนอนลงบนเตียงและเลื่อนมือลงไปข้างล่าง อีอูยอนหรี่ตามองอีกฝ่ายที่ใช้มือที่สั่นระริกกอบกุมส่วนอ่อนไหวเอาไว้และเริ่มรูดจากบนลงล่าง
“…”
อินซอบกัดริมฝีปากเบาๆ และขยับมืออย่างต่อเนื่อง แก่นกายที่อ่อนปวกเปียกค่อยๆ เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาทีละนิด อินซอบใช้มือข้างหนึ่งขยำผ้าปูที่นอนไว้ และนวดส่วนอ่อนไหวไปเรื่อยๆ มีเพียงเสียงผ้าปูที่นอนยับย่นดังขึ้นเป็นบางครั้งเท่านั้นในห้องพักสำหรับแขกที่เงียบสงบ
เขาพูดอะไรบ้างก็น่าจะดี
อินซอบเหลือบมองอีอูยอนด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น และเผลอกลั้นหายใจด้วยความตกใจในตอนที่สบตากัน
อีอูยอนกำลังมองตนอยู่ เขาคิดว่าอีกฝ่ายจะยิ้มอย่างหยอกล้อหรือล้อเล่นเหมือนอย่างทุกที แต่อีอูยอนกลับมองมาทางนี้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“คุณอินซอบ”
น้ำเสียงของอีอูยอนแตกพร่า แค่เท่านั้น แต่เขากลับสัมผัสได้ถึงความมีอารมณ์ของอีกฝ่าย
“นอนคว่ำครับ”
“…”
“นอนคว่ำและสอดใส่เข้าไปทางด้านหลังให้ผมได้เห็นชัดๆ สิครับ”
“แต่ตอนนั้นผมไม่ได้ทำแบบนั้น…”
“แล้วทำยังไงล่ะ”
อินซอบขยับปาก แต่ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ เขาเกิดอารมณ์และช่วยตัวเองอย่างไม่รู้ตัวในห้องที่โมเตล เนื่องจากเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นโดยที่ไม่ทันได้คาดคิด เขาจึงจำไม่ได้
“ผมไม่รู้…ก็แค่ลูบ…”
“ทำไมอยู่ๆ ถึงทำแบบนั้นล่ะครับ”
อินซอบไม่ใช่พวกที่มีความต้องการทางเพศสูง ถึงขนาดที่บอกว่าไม่เคยช่วยตัวเองเลยสักครั้งก่อนที่จะมาเจอกับอีอูยอน การที่อินซอบคนนั้นลูบไล้ช่องทางด้านหลังพร้อมกับช่วยตัวเองจะต้องเป็นสถานการณ์ที่มีที่มาที่ไปอย่างแน่นอน
“…ผมได้ยินเสียงคนอื่นจากห้องข้างๆ ตอนที่ไปพักที่โมเตล…แต่ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะแอบฟังนะครับ เพราะอย่างนั้นผมเลยใส่หูฟังไว้…แล้วก็ตั้งใจจะฟังเสียงของคุณอีอูยอน…”
“เสียงผมเหรอ ในไหน”
“…ในหนังสือเสียงครับ”
ความละอายใจที่พุ่งขึ้นมาขณะตอบคำถามทำให้อินซอบไม่ยอมเงยหน้า เขาได้ยินเสียงอีอูยอนลุกจากเก้าอี้ และน้ำหนักตัวของชายหนุ่มก็ถูกทิ้งลงบนเตียง มือใหญ่ของเขาจับเอวของอินซอบไว้ก่อนจะพลิกตัวให้หันหลัง
“ผมช่วยเองครับ”
พอน้ำเสียงของอีอูยอนสัมผัสเข้าที่หู อินซอบก็รู้สึกว่าภายในช่องท้องปั่นป่วน เซลล์ทุกเซลล์ในร่างกายตึงเครียดขึ้นมาพร้อมกัน
“ใช้มือข้างนี้ถูเหรอครับ”
อีอูยอนเอามือขวาของอินซอบไปด้านหลังพลางกระซิบ เนื่องจากคำพูดของอินซอบที่บอกว่าเกิดอารมณ์ขณะฟังหนังสือเสียง อีอูยอนจึงเอาริมฝีปากไปใกล้หูและกระซิบ
อินซอบหลับตาแน่นและพยักหน้า อีอูยอนประสานมือของตัวเองกับมือของอินซอบ และลูบไล้บริเวณช่องทางด้านหลัง
“ถูแบบนี้เหรอครับ”
“…อาจจะ…”
นิ้วที่ถูกประสานไว้บดขยี้และลูบไล้ราวกับวาดภาพทับบนรอยจีบ
“คิดอะไรตอนที่ถูตรงนี้เหรอครับ”
หากเปรียบเทียบกับฤดู น้ำเสียงของอีอูยอนคือฤดูใบไม้ผลิ น้ำเสียงของเขาที่นุ่มนวลราวกับลมในฤดูใบไม้ผลิทำให้ดอกไม้บานสะพรั่งบนพื้นดินที่เป็นน้ำแข็ง อีอูยอนมองอินซอบที่ทั่วทั้งตัวกลายเป็นสีแดงราวกับดอกไม้ที่บานสะพรั่ง และกระซิบเสียงทุ้มต่ำต่อไป
“…ทำยังไงเหรอ หืม? ช่วยบอกผมทีครับ”
“คะ คิดว่า…คุณอูยอนกำลังทำให้ผม…แฮ่ก”
ลมหายใจของอินซอบติดขัดขึ้นมาทีละนิด และนิ้วก็ค่อยๆ บุกรุกผ่านรอยแยกที่ตอดรัดอย่างเป็นจังหวะเข้าไปทีละนิด
“คิดว่าผมสอดใส่เข้าไปในช่องทางของคุณอินซอบ…พร้อมกับแหย่นิ้วของตัวเองเข้าไปเหรอครับ”
“เปล่า ไม่ใช่…อึก”
นิ้วถูกสอดใส่เข้าไปในช่องทางด้านหลังพร้อมกับเสียงดัง สวบ พออินซอบตัวสั่นเทิ้ม อีอูยอนก็ยิ้ม
“เป็นแบบนั้นด้วยนิ้วๆ เดียวได้ยังไงล่ะครับ อีกเดี๋ยวผมจะใช้ของที่ใหญ่กว่าทิ่มเข้าไปนะ”
“อ๊ะ…เดี๋ยว ค่อยๆ…”
นิ้วนั้นเริ่มคุ้ยเขี่ยภายในโดยไม่สนใจคำขอร้องที่ขอให้ค่อยๆ ทำ
“ฮึก…อ๊า…”
นิ้วที่เพิ่มจำนวนขึ้นบุกรุกเข้ามาในช่องทางด้านหลังอย่างไร้ความปรานี แม้อินซอบจะพยายามดึงนิ้วออกและหยุดทำ แต่อีอูยอนกลับจับไว้อย่างแน่นหนาและไม่ยอมปล่อย ทันทีที่นิ้วหมุนคว้านพร้อมกับขยับอยู่ในช่องทางด้านหลังและแตะโดนจุดกระสัน อินซอบก็ส่งเสียงกรีดร้อง และจิกปลายเท้าลงกับผ้าปูที่นอนอย่างแรง เขากะพริบตาและจับแขนของอีอูยอนไว้
“คุณอูยอน…ผม…เดี๋ยว…”
เขาไม่มีแม้กระทั่งเวลาที่จะพูดคำต่อ สมองของอินซอบก็ขาวโพลน และไม่สามารถหายใจได้อย่างเป็นปกติเพราะนิ้วที่แทงเข้ามาอย่างไร้ความปรานี เขาแยกไม่ออกด้วยซ้ำว่าสิ่งที่ผลุบเข้าผลุบออกตรงช่องทางด้านหลังอย่างรีบร้อนเป็นนิ้วของตนหรือของอีอูยอน
“ฮ่า อื้อ…อ๊า”
เขาเหมือนจะเป็นบ้า แม้จะเป็นการกระทำที่เริ่มจากการที่บอกว่าจะสำเร็จความใคร่ด้วยตัวเอง แต่กลับรู้สึกเหมือนโดนข่มขืน
“อ๊ะ…อื้อ…อ๊า!”
ผ่านไปไม่นานน้ำรักสีขาวขุ่นก็ทะลักลงมาบนผ้าปูที่นอน อินซอบหอบหายใจและทรุดลงไปบนเตียงราวกับล้มพับ
“แฮ่ก…แฮ่ก”
อินซอบหลับตาและหอบหายใจ แม้จะเป็นการช่วยตัวเองแค่ครั้งเดียว แต่เขากลับรู้สึกว่าเรี่ยวแรงหายไปหมดทั้งตัว อินซอบปรับลมหายใจให้เป็นปกติอย่างยากลำบากและค่อยๆ ลืมตา จากนั้นเขาก็ตัวแข็งทื่อ
