“…”
แล้วแกหมายถึงอะไรล่ะไอ้บ้าเอ๊ย
“เหอะ ให้ตายเถอะ พอคิดถึงเรื่องนั้นผมก็หงุดหงิดอีกแล้ว ถ้าแยกกบาลไอ้เวรนั่นออกเป็นสองซีกได้ จิตใจผมคงสงบขึ้นมาหน่อย”
“…อย่าทำนะ”
พอกรรมการผู้จัดการคิมขอร้องด้วยน้ำเสียงสั่นเทา อีอูยอนก็หรี่ตาลงเพราะคิดอะไรบางอย่างออก
“ผมโอเคกับการเล่นละครเรื่องเดียวกับซอแจฮานะครับ ถ้าอยากจะเปรียบเทียบก็ต้องทำให้เหมาะสม คนอื่นๆ จะได้หุบปาก”
“…”
“งั้นผมจะเชื่อใจกรรมการผู้จัดการนะครับ คุณคงจะกรีดร้องเพราะมั่นใจว่าตัวเองจะรับมือกับปัญหาที่ตามมาได้”
อีอูยอนตบไหล่กรรมการผู้จัดการคิมเบาๆ ก่อนจะหายลับไป
กรรมการผู้จัดการคิมได้รู้ในตอนนั้นเองว่า ‘การรับมือกับปัญหาที่ตามมา’ ที่อีอูยอนพูดถึงหมายความว่าอะไร เขาต่อสายหาแนวร่วมเพียงหนึ่งเดียวที่มีด้วยมือที่สั่นเทา
“หัวหน้าทีมชา ฉันเอง ทำไมถึงโทรศัพท์มาหาให้รู้สึกถึงลางไม่ดีกลางดึกน่ะเหรอ ก็เพราะอยากได้ยินเสียงน่ะสิ ฮ่าฮ่า ฮยอนคยู นายไม่ต้องการเงินเหรอ จะขึ้นเสียงทำไมล่ะ! ถ้าไม่อยากทำ…อย่าพูดแบบนั้นสิ ฮยอนคยู นี่!”
แม้กรรมการผู้จัดการคิมจะเรียกหัวหน้าทีมชาอย่างน่าเห็นใจ แต่สายก็ถูกตัดไปแล้ว
“ฮือออ”
กรรมการผู้จัดการคิมคร่ำครวญพลางทึ้งหัว ต่อให้รู้สึกเสียใจที่ทำลงไป แต่ก็เปล่าประโยชน์ คนที่ปลุกอีอูยอนที่หลับใหลให้ตื่นขึ้นมาคือเขาเอง และการรับมือกับปัญหาที่จะเกิดขึ้นตามมาก็เป็นหน้าที่ของเขาเช่นกัน
***
อีอูยอนจุดบุหรี่ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าไป เขาพ่นควันบุหรี่ออกมาอย่างเงียบๆ และนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่โรงแรม เขามองอินซอบที่นอนหลับในตอนรุ่งสางอยู่ประมาณหนึ่งชั่วโมงก่อนจะลุกขึ้น ไม่ว่าจะคิดอย่างไร ก็มีอะไรบางอย่างที่แปลกไปอยู่ดี แค่คืนนี้คืนเดียวอินซอบก็อมส่วนนั้นให้เขาไปถึงสามรอบ หากดูจากการที่อีกฝ่ายทำจนเสร็จแม้จะร้องไห้เพราะเหนื่อยแล้ว ต้องมีเรื่องอะไรอย่างแน่นอน
อีอูยอนค้นเสื้อของอินซอบ เขาคิดจะเช็กโทรศัพท์ของคนรักที่ไม่รู้แม้กระทั่งวิธีลบประวัติการค้นหา อะไรบางอย่างหล่นออกมาจากเสื้อที่เขาหยิบขึ้นมาเพื่อหยิบโทรศัพท์มือถือ
Marlboro Red
อีอูยอนก้มตัวลงไปหยิบซองบุหรี่ขึ้นมา คนที่อีกฝ่ายไปเจอวันนี้คือหัวหน้าทีมชา แต่เขาสูบ This Plus
ใคร
อีอูยอนสำรวจซองบุหรี่และเปิดโทรศัพท์มือถือของอินซอบ รหัสผ่านยังเป็นวันเกิดของตนอยู่
เขาเช็กประวัติการโทร อีอูยอน อีอูยอน อีอูยอน หมายเลขที่ไม่รู้จัก ไว้เช็กหมายเลขที่ไม่รู้จักทีหลังแล้วกัน อีอูยอน หัวหน้าทีมชา อีอูยอน อีอูยอน อีอูยอน หมายเลขสแปม 070 อีอูยอน กรรมการผู้จัดการคิม อีอูยอน อีอูยอน…
หลังจากเสร็จงานที่เป็นที่น่าพึงพอใจ เขาก็สำรวจประวัติการค้นหา
[ซอแจฮา ซอแจฮา ผลงาน ซอแจฮา เสน่ห์ ซอแจฮา กิจกรรม…]
อีอูยอนกดหน้าต่างอินเทอร์เน็ตที่ถูกปิดไปล่าสุดดูทีละอันด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก
[เปรียบเทียบซอแจฮากับอีอูยอน]
เว็บไซต์ที่อีกฝ่ายเข้าชมล่าสุดทำให้อีอูยอนเก็บโทรศัพท์มือถือของอินซอบใส่กระเป๋าอีกครั้ง เขาก้าวขึ้นเตียง และมองอินซอบที่หลับใหล คืนนั้นเขานอนไม่หลับทั้งคืน
‘…’
อีอูยอนคาบบุหรี่ไว้พร้อมกับเปิดอินสตาร์แกรมของซอแจฮาดูอีกครั้ง ภาพของอีกฝ่ายที่สูบบุหรี่ Marlboro Red อยู่ตรงหน้าหลัก เขาสะดุดตากับรูปภาพที่โพสต์กล่องช็อกโกแลตที่ล้ำค่ายิ่งกว่าโสมภูเขาและได้รับมาจากแฟนคลับผู้ชายเมื่อสองสามวันก่อน ตัวอักษรสีทองบนกล่องสีแดง นี่เป็นยี่ห้อของช็อกโกแลตที่อินซอบซื้อให้ทุกครั้ง
อาจจะเป็นความบังเอิญที่เกิดขึ้นพร้อมกันถึงสองครั้งก็ได้ เขาจึงจำเป็นที่จะต้องตรวจสอบขั้นสุดท้าย
อีอูยอนยกมุมปากขึ้นยิ้มและพ่นควันบุหรี่ออกมา
ตอนนั้นเอง
‘อ๊ะ…’
ผู้ชายที่กำลังลงบันไดมาจำอีอูยอนได้และกรีดร้อง อีอูยอนจึงใช้สายตาทักทาย
‘สวัสดีครับ รุ่นพี่อีอูยอนใช่ไหมครับ มาทำอะไรที่นี่เหรอครับ’
‘ผมมีถ่ายงานแถวนี้น่ะครับ เพิ่งเสร็จน่ะ’
อีอูยอนโบกบุหรี่ที่คีบอยู่ให้ดูเบาๆ
‘ผมก็เพิ่งถ่ายแบบนิตยสารเสร็จเหมือนกันครับ มีความบังเอิญแบบนี้ด้วยนะครับเนี่ย’
‘นั่นน่ะสิครับ’
มีความบังเอิญแบบนั้นที่ไหนล่ะไอ้โง่
อีอูยอนมองซอแจฮาและยิ้มกว้าง การเช็กตารางงานของซอแจฮาเป็นเรื่องง่าย แค่ส่งข้อความหยั่งเชิงถามไถ่สารทุกข์สุกดิบแค่ไม่กี่ข้อความหาบรรณาธิการกับโปรดิวเซอร์ที่รู้จักสองสามคนก็จบแล้ว และเรื่องที่ง่ายมากกว่านั้นก็คือการแกล้งทำเป็นบังเอิญเจอและลากซอแจฮาที่ส่งเสียงดังและตื่นเต้นไปดื่มเหล้าด้วย
[ผมกำลังดื่มเหล้าอยู่กับรุ่นน้อง ช่วยมารับผมหน่อยได้ไหมครับ]
อินซอบส่งข้อความบอกว่าจะมาทันทีกลับมา อีอูยอนจึงพิมพ์ที่อยู่ของร้านส่งไปให้ หลังจากนั้นไม่นานอินซอบก็เดินเข้ามาในห้องส่วนตัว
‘สวัสดีครับ’
อินซอบที่ทักทายอย่างสวยงามและเดินเข้ามาตัวแข็งทื่อทันทีที่เห็นซอแจฮา การตรวจสอบขั้นสุดท้ายสำเร็จด้วยปฏิกิริยาของอินซอบ
คนที่โกหกไม่ได้เลยแบบนั้นจะนอกใจอะไรล่ะ เขาโดนแย่งช็อกโกแลตไปได้ยังไง ดูจากสถานการณ์แล้วต้องถูกกรรมการผู้จัดการคิมโน้มน้าวอย่างแน่นอน ถูกสั่งให้ทำให้เราหึงเพื่อจะได้แย่งโฆษณามาหรือเปล่านะ
อีอูยอนมองอินซอบและยิ้มในใจ เขาคิดที่จะแกล้งทำให้อีกฝ่ายลำบากใจเล็กน้อย
ก่อนที่จะได้ยินเรื่องราวนั้นจากปากของอินซอบ
‘อย่าบอกเรื่องที่ผมให้ช็อกโกแลตตอนนั้นกับที่ผมบอกว่าเป็นแฟนคลับกับคุณอีอูยอนนะครับ ผมขอร้อง’
อีอูยอนที่กำลังถือแก้วนอกอยู่นอกห้องส่วนตัวหลับตาลงและหัวเราะเสียงต่ำ
ความคิดที่จะทำให้อีกฝ่ายลำบากใจเล็กน้อยหายไปทันที ต้องทำให้ลำบากใจมากๆ สิ
พอเขาเข้าไปด้านในอินซอบที่หน้าซีดเผือดก็มองเขาและผ่อนคลายลงในชั่วขณะ บางทีอาจจะเป็นการกระทำที่ทำออกมาโดยไม่รู้ตัวก็ได้ เขาไม่ได้ระแวงอินซอบ แต่ขยะแขยงกับการที่อินซอบแกล้งบอกว่าเป็นแฟนคลับของนักแสดงคนอื่นที่ไม่ใช่เขา และให้ช็อกโกแลตต่างหาก
‘คุณอินซอบจำได้ไหมครับว่าพวกเราสนิทกันได้ยังไง’
‘เอ่อ…คือ…คือว่า…’
เขาจ้องมองอินซอบนิ่งๆ อีกฝ่ายหน้าแดงเพราะคำถามที่โยนไปให้ และตั้งใจเลือกคำตอบ
เปรียบเทียบกับไอ้คนที่อยู่ตรงหน้านั่นแล้วพูดสิ ว่าทำไมถึงชอบผม
‘…เพราะคุยกันถูกคอน่ะครับ’
‘ฮ่าๆๆๆ ใช่แล้วครับ เพราะผมกับคุณอินซอบคุยกันถูกคอน่ะครับ’
เป็นคำตอบที่คาดไม่ถึงเลยสักนิด ถึงขนาดที่เขาอยากจะจับอีกฝ่ายนอนลงกับโต๊ะและมีอะไรด้วยต่อหน้าซอแจฮาตอนนี้เลย
เขาคิดแต่จะอ้าขาของอินซอบออกตลอดการนั่งอยู่ในวงเหล้าพร้อมกับดื่มเหล้าเข้าไปด้วย เพราะแบบนั้นหรือเปล่าเหล้าถึงหวานเป็นพิเศษ
‘คนอย่างผมนี่แม่ง! ขอโทษนะครับ รุ่นพี่ ที่ผมแย่งบทของรุ่นพี่มาหมด’
พอซอแจฮากระแทกหัวกับโต๊ะอย่างกะทันหันจนเกิดเสียงดัง อินซอบก็ตกใจและรีบดึงเขาไว้
‘คุณจะบาดเจ็บนะครับ อย่าทำแบบนั้นเลยครับ’
ต้องปล่อยให้เจ็บตัวสิ
‘รู้ไหมครับว่าฉายาของผมคืออะไร อีอูยอนหนึ่งวิ แม่งเอ๊ย ไม่ใช่แม้กระทั่งสามวินาทีด้วยซ้ำ แต่เป็นหนึ่งวินาที…พระเจ้าเดี๋ยวนี้มีแต่คอมเมนต์ว่าร้ายที่เรียกผมว่าเป็นอีอูยอนตัวปลอม ผมแม่งโคตรหงุดหงิดเลย ผมเป็นตัวปลอมเหรอครับ’
‘คุณซอแจฮาเป็นนักแสดงที่ยอดเยี่ยมเหมือนกันครับ อย่าพูดแบบนั้นเลยครับ’
ต้องตอบว่าไม่เป็นตัวปลอมไม่ได้ด้วยซ้ำต่างหาก
การพาซอแจฮาที่เมาเหล้ากลับมาบ้านเป็นจิตใจที่ชั่วร้าย เขาคิดว่าจะมีอะไรกับชเวอินซอบต่อหน้าหมอนั่น แค่ตัดนิ้วออกสักสองสามนิ้วโดยแกล้งทำเป็นอุบัติเหตุเพราะซอแจฮาพูดจาหมาๆ ไม่ยอมหยุด และจัดการด้วยจ่ายเงินค่าเสียหายก็จบแล้ว
‘…ถ้าผมไม่มีชื่อเสียงแล้ว…คุณจะทิ้งผมไปเหรอครับ’
การแทรกเข้าไปในใจของอินซอบที่มีจิตใจดีเป็นเรื่องที่เขามั่นใจที่สุด อีอูยอนกอดเอวของอินซอบไว้และอ้อนขอจูบ อินซอบทำตามคำขอของเขาด้วยสีหน้าลำบากใจ เขาตั้งใจที่จะเริ่มด้วยจูบและทำต่อไปจนถึงเซ็กซ์
อินซอบนั่งคุกเข่าช้าๆ พร้อมกับสบสายตา จากนั้นก็กุมแก้มของตนไว้
‘…รักนะครับ รักที่สุดในโลกเลย’
เป็นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไร ชเวอินซอบโอบกอดเขาด้วยวิธีที่คาดไม่ถึง นั่นเป็นการกระทำที่อินซอบทำได้ดีที่สุด ริมฝีปากที่สัมผัสอย่างแผ่วเบาและถูกถอนออกไปพร้อมกับเสียงดัง จุ๊บ
เขาเห็นอินซอบที่มีน้ำตาคลออยู่ที่ดวงตา
สวย น่ารัก…และเป็นของฉันโดยสมบูรณ์
ต่อให้ตายและฟื้นขึ้นอีกกี่ครั้ง เขาก็ไม่สามารถรู้สึกถึงความรู้สึกเหล่านี้ได้อีก
อีอูยอนกอดและจูบอินซอบ ยิ่งจูบเขายิ่งรู้สึกไม่พอ เขาตัดสินใจที่จะกำจัดซอแจฮาและมีเซ็กซ์อย่างถูกต้อง
เขาใช้โทรศัพท์ของซอแจฮาโทรหาผู้จัดการส่วนตัวของอีกฝ่าย และห้ามอินซอบที่กำลังจะตามออกมาด้วยสีหน้าเป็นกังวลไว้
‘อย่าออกมานะครับ เพราะถ้าผมโกรธจนไม่ลืมหูลืมตา ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะทำอะไร’
เขาทิ้งอินซอบไว้ข้างหลังพร้อมกับลากซอแจฮาออกมา และโยนทิ้งไว้อย่างส่งเดชตรงข้างถนนที่มีขยะกองไว้
‘นะ…หนาวครับ’
ซอแจฮาดิ้นพร้อมกับขดตัว อากาศยังคงหนาวสำหรับการใช้เวลาในตอนกลางคืนอยู่ที่ถนน แต่อากาศก็ยังหนาวไม่พอที่จะทำให้แข็งตายอย่างน่าเสียดาย
‘อูย รุ่นพี่ค้าบ เพราะผมแย่งโฆษณาไปหมด…ฮือ หนาว’
‘…’
แล้วสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นก้อนอิฐที่ถูกทิ้งไว้ตรงไซต์ก่อสร้างบริเวณนั้นพอดี อีอูยอนใช้ปลายเท้าแตะก้อนอิฐนั้นอยู่ทีสองทีและยกมุมปากขึ้นยิ้ม แต่เขาบอกอินซอบว่าจะออกมาครู่เดียว
โอกาสยังมีอีกมากและหลากหลาย
อีอูยอนหมุนตัวกลับไป ฝีเท้าที่เดินขึ้นบันไดที่เชื่อมไปยังประตูหน้าบ้านแผ่วเบา ในระยะเวลาสั้นๆ นั้นเขากลับคิดถึงอินซอบเป็นอย่างมาก เขากดรหัสผ่านและเข้าไปด้านใน
‘กลับมาแล้วครับ’
คนรักที่อ่อนโยนพอๆ กับที่ขี้กลัวกะพริบตาที่กลมโตและเอ่ยตอบด้วยเสียงที่สั่นเทา
‘…ยินดีต้อนรับกลับครับ’
อีอูยอนหัวเราะ เขายืนหัวเราะแบบนั้นอยู่สักพัก
ค่ำคืนนี้เป็นค่ำคืนที่อบอวลไปด้วยความรักและหอมหวานสุดจะบรรยาย
