มันเป็นฝันร้ายที่สุดในชีวิตของเขา
ฝันร้ายนี้จะปรากฏขึ้นตราบเมื่อเขาหลับไป สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าคือหลังจากตื่นขึ้นมา ฝันร้ายนี้เป็นเรื่องจริง
ปีแรกที่เกิดเหตุการณ์นี้ เขาไม่กล้านอนหลับแม้แต่น้อย ไม่อยากนอนหลับด้วยความเจ็บปวด ตื่นมาด้วยความเจ็บปวดที่ยิ่งกว่า
โจวเสวียนเอามือจับหัว เคาะหัวของตนเองเพื่อไม่ให้ตัวเองหลับ ใช้ความเจ็บปวดจากร่างกายบรรเทาความเจ็บปวดในใจ
มือนุ่มข้างหนึ่งจับมือของเขาเอาไว้ ออกแรงกดมันเอาไว้
“ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว” นางพูด
คำพูดที่โง่เขลา ไม่ต้องกลัว หากบอกว่าไม่ต้องกลัวจะไม่กลัวหรือ ลองเปลี่ยนเป็นท่านดู! โจวเสวียนตะโกนในใจ แต่อาจเป็นเพราะถูกเบี่ยงเบนความสนใจ อารมณ์กระสับกระส่ายของเขาสงบลงอย่างช้าๆ
เฉินตันจูสัมผัสได้ถึงมือที่ผ่อนคลายลงของโจวเสวียน ไม่รู้ว่าเพื่อปลอบประโลมโจวเสวียนต่อ หรือว่าอันที่จริงนางเองก็กลัวอย่างมาก มีมือจับกุมไว้ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย ดังนั้นนางจึงไม่ได้ปล่อยมือออก
“ต่อมาเล่า?” นางถามเสียงเบา
โจวเสวียนเงียบไปครู่หนึ่ง “ต่อมา ข้าอาศัยช่วงชุลมุนกระโดดหน้าต่างหนีไป ข้าหลบเข้าไปในหอเก็บตำรา เอาแต่เฝ้าอ่านตำราบนชั้น อ่านอย่างไม่หยุดหย่อน จนกระทั่งพวกเขามาบอกข้า บอกข้าว่าท่านพ่อถูกลอบฆ่า”
จากนั้นเป็นเรื่องที่ทุกคนต่างรู้ดีแล้ว
ชายหนุ่มกอดตำราร้องไห้อย่างขมขื่น เขาไม่ไปพบท่านพ่อเป็นครั้งสุดท้าย ไม่ไปไปงานศพ เขาเอาแต่ถือตำราอ่านไปอ่านมา
ต่อจากนี้เขาไม่มีท่านพ่ออีกแล้ว ต่อจากนี้เขาจะไม่เรียนแล้ว
ฮ่องเต้โกรธอย่างมากที่สูญเสียสหายคนสนิท ส่งกองกำลังออกไปทวงความยุติธรรมกับเหล่าท่านอ๋องเพื่อเขา ไม่มีผู้ใดสามารถหยุดยั้งเขาได้
เขาบุกรุกไปด้านหน้าดุจดั่งผ่าลำไผ่ ยึดครองเมืองอู๋ สังหารท่านอ๋องโจว ท่านอ๋องฉียอมรับโทษภายใต้ธุลี
เขาบรรลุความปรารถนาของตนเองและสหายของเขาได้ในที่สุด
เฉินตันจูจับมือโจวเสวียนเอาไว้ หลุบตาลง น้ำตาหยดลงบนหลังมือ
น้ำตาไหลลงไปตามนิ้วของโจวเสวียน
“ท่านรู้ตั้งแต่แรกแล้วใช่หรือไม่” โจวเสวียนถามเสียงเรียบ
เฉินตันจูไม่พูด
โจวเสวียนไม่ได้ไล่ถามนางว่ารู้ได้อย่างไร แต่ภายในใจของเขามั่นใจ ก่อนจะย้ายตามนางมาที่นี่ด้วยความดื้อรั้น เมื่อเห็นว่าหญิงสาวนี้ไม่มีความรักต่อเขาแม้แต่น้อยจริง แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีความรัก ตอนที่นางมองเขา บางครั้งมีความสงสาร…เหมือนตอนแรก เขามักรู้สึกประหลาดใจในความสงสารของนาง
เวลานี้เขาเข้าใจแล้ว
เขาหัวเราะเยาะตัวเอง “ข้ากระทำเช่นนี้ออกมา ในสายตาของท่านข้าเหมือนคนโง่ใช่หรือไม่ ดังนั้นท่านจึงสงสารคนโง่อย่างข้า เล่นละครไปกับข้า”
เฉินตันจูยิ้ม “ท่านโหวโจว ข้าก็มีความจำเป็น”
โจวเสวียนหันหน้ามามอง ดวงตาของหญิงสาวสดใส ใบหน้าที่ขาวเนียนและอ่อนโยนของนางทั้งสงบทั้งเศร้าสร้อย อีกทั้งต่อหน้าผู้อื่น…อย่างน้อยต่อหน้าของเขา นางมีความอดทนที่หาได้ยาก
ใช่แล้ว เฉินตันจูคือผู้ใด นางจำนนต่อฮ่องเต้ ทรยศบิดาของตนเอง ได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้ ใช้ชีวิตที่ปราศจากความเกรงกลัว…ทุกสิ่งล้วนมาจากความโปรดปรานของฮ่องเต้ หากไม่มีความโปรดปราน นางย่อมไม่มีสิ่งใดอีก ชีวิตย่อมไม่มี ไม่เพียงนาง แต่รวมไปถึงตระกูลของนาง
ท่านอ๋องอู๋ยังมีชีวิตอยู่เพราะฮ่องเต้คำนึงถึงสายเลือดบนตัวเขา แต่เฉินเลี่ยหู่ ฮ่องเต้ไม่มีอันใดต้องกังวล
สุนัขที่เคยกัดฮ่องเต้ เพียงแค่ตกอยู่ในสายตาของฮ่องเต้ย่อมต้องถูกตีให้ตายอย่างสาหัส
ยกเว้นมีคนบดบังสายตาของเขา
เฉินตันจูก็คือคนผู้นั้น
“ดังนั้น พวกเราเหมือนกัน” โจวเสวียนหันมากุมมือของเฉินตันจูเอาไว้ ใช้ปากพูดอย่างไม่ออกเสียงว่า “ฮ่องเต้เป็นศัตรูของพวกเราสองคน”
เฉินตันจูชักมือกลับมา “ไม่ต้องพูดเช่นนี้”
สถานการณ์ของนางแตกต่างจากโจวเสวียน เมื่ออดีตชาติ ตระกูลของนางดับสลายเพราะหลากหลายสาเหตุ
อีกทั้งตามความคิดของคนทั่วไป ท่านพ่อของนางสมควรตาย
โจวเสวียนไม่ได้จับมือของนางอีก เขาเปลี่ยนท่านอน “เหตุใดท่านไม่ถามข้าว่าอยากทำอันใด”
เฉินตันจูอยากจะถามเขาเรื่องเมื่ออดีตชาติ องค์หญิงจินเหยาตายอย่างไร เกี่ยวกับเขาหรือไม่ เพราะว่าเขาต้องการแก้แค้นฮ่องเต้หรือไม่ เขาแต่งงานกับบุตรสาวของศัตรู จากนั้นทำให้นางตาย…แต่เรื่องนี้ไม่รู้จะเริ่มถามจากตรงไหน
ส่วนชาตินี้ นางได้ยับยั้งการแต่งงานนี้แล้ว องค์หญิงจินเหยาจะไม่ตกเป็นเหยื่อ โจวเสวียนจะแก้แค้นอย่างไร นางไม่อยากถามและไม่อยากรู้
“ถ้าท่านอยากไปตายพร้อมกับเขา” เฉินตันจูคิดอยู่ครู่หนึ่ง พูดขึ้น “ข้าจะไปสังเวยเหล้าให้ท่านที่หลุมศพ”
โจวเสวียนหัวเราะ “หลังจากคุยกันมานาน ท่านยังคาดหวังว่าข้าจะตาย เฉินตันจู ท่านยังรอที่จะได้จวนของท่านคืนใช่หรือไม่ อีกอย่าง หากข้าทำเช่นนั้นจริง ท่านจะกล้าไปไว้อาลัยที่หลุมฝังศพของข้าหรือ?”
หากเขาต้องการตายไปพร้อมกับฮ่องเต้ เขาย่อมถูกตราโทษว่าสังหารจักรพรรดิ เป็นโทษที่ต้องประหารเก้าชั่วโคตร “หลังจากตายไปย่อมไม่มีหลุมศพ หากแต่ยังต้องถูกทิ้งไว้ตามถิ่นทุรกันดาร…ผู้ที่กล้าไปไว้อาลัยย่อมถือเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด”
หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็เห็นหญิงสาวเอื้อมมือมาแตะที่ปลายจมูกเบาๆ
“แอบไป” นางพูดเสียงเบา ครุ่นคิดอีกครั้ง ก่อนจะเอามือทาบที่หน้าอก “หรือไม่ ข้าไว้อาลัยท่านในใจดีกว่า”
โจวเสวียนแสร้งทำท่าโกรธ “เฉินตันจูท่านมีหัวใจหรือไม่ ข้าทำเช่นนี้ย่อมถือเป็นการแก้แค้นแทนท่านด้วย! ท่านทำกับผู้มีพระคุณเช่นนี้หรือ”
เฉินตันจูลุกขึ้นหลบออก พึมพำ “ข้าไม่ได้ให้ท่านแก้แค้นแทนข้า”
โจวเสวียนหุบยิ้ม ลุกขึ้นนั่ง “ดังนั้นท่านให้ข้าสาบานไม่แต่งงานกับองค์หญิงจินเหยาเพราะสาเหตุนี้”
เฉินตันจูมองเขา “ท่านสามารถแยกแยะองค์หญิงจินเหยากับศัตรูของท่านได้หรือไม่”
โจวเสวียนพูดเสียงเรียบ “ย่อมไม่ได้ ไม่จำเป็นต้องพูดว่าบริสุทธิ์หรือไม่ มีผู้ใดที่บริสุทธิ์หรือไม่บริสุทธิ์ คงจะโทษได้เพียงโชคชะตา”
ผู้ใดให้ชีวิตของนางได้รับมาจากฮ่องเต้ ผู้ใดให้นางถูกลิขิตไว้เป็นบุตรสาวของฮ่องเต้
“แน่นอน ท่านวางใจ” โจวเสวียนพูดอีกครั้ง “ข้าหมายถึงการปฏิบัติ อย่างไรข้ายังถือมั่นว่ากรรมใครกรรมมัน”
เขาจะสังหารฮ่องเต้จริงหรือ เฉินตันจูมองไปที่เขามันไม่ง่ายขนาดนั้น ก่อนหน้านี้เขาบอกแล้ว คนข้างตัวของฮ่องเต้ แม้แต่ขันทีจิ้นจงยังเป็นผู้มีฝีมือ หลังจากประสบการลอบสังหารในครานั้น ข้างตัวฮ่องเต้ยิ่งต้องมีผู้มากฝีมือล้อมรอบ
อีกอย่าง ดูเหมือนเขาได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้ แต่ฮ่องเต้รู้ว่าตนเองเป็นผู้ร้าย เขาจะไม่ระวังบุตรชายของเหยื่อได้อย่างไร
“หากคุณหนูตันจูไม่คิดจะช่วยข้าก็ไม่ต้องยุ่ง” โจวเสวียนรู้ความคิดของนาง “แน่นอน ข้าเชื่อว่าคุณหนูตันจูไม่มีทางไปฟ้อง ดังนั้นท่านวางใจ ข้าไม่ปิดปากท่าน ไม่ต้องกลัวเช่นนั้น”
เพราะหากนางไปฟ้องก็ถือเป็นการหาที่ตายด้วยตนเอง ฮ่องเต้สังหารโจวเสวียน เขาจะปล่อยคนที่รู้เรื่องอย่างนางไว้หรือ
โจวเสวียนนนั่งอยู่บนขอบเตียง ขายาวเหยียบอยู่บนพื้น กวักมือเรียกให้นางเข้ามาใกล้
มีความลับอันใดจะพูดอีก เฉินตันจูเดินไป
ถึงแม้โจวเสวียนจะนั่งอยู่ แต่ก็ไม่เตี้ยไปกว่านาง เขาจ้องมองนางพูดเสียงเบา “ก่อนหน้านี้ท่านบอกว่าท่านชอบข้า จึงแย่งชิงมา ยังนับอยู่ใช่หรือไม่”
เฉินตันจูขุ่นเคืองขึ้นมาทันที เอื้อมมือไปผลักเขาอย่างแรง “ไม่นับ!”
โจวเสวียนหงายหลังล้มลงบนเตียง หลังของเขาสัมผัสกับเตียง เขาส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด “เฉินตันจู ท่านจะฆ่าข้าหรือ…เจ็บมาก….”
ก่อนหน้านี้เขามีคำพูดและการกระทำที่เป็นเท็จมากมาย แต่เมื่อนางต้องการให้เขาสาบาน เขาไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อยเป็นความจริง เมื่อเขาถามว่านางชอบเขาหรือไม่ก็เป็นความจริง
แม้แต่องค์หญิงจินเหยายังมองออกว่าเขาชอบเฉินตันจูจริงๆ
เหตุใดนางจึงชอบเขาจริงๆ ไม่ได้
ชายหนุ่มนอนหงายแบมือออกอยู่บนเตียง สัมผัสความเจ็บปวดจากแผลที่หลัง
เจ็บมาก…
