ระบบล็อกอินสู่สวรรค์ [苟在女帝宫我举世无敌] – บทที่ 283 ทุบตีราชาเซียน ล่อเสือเพื่อสังหารหมาป่า

บทที่ 283 ทุบตีราชาเซียน ล่อเสือเพื่อสังหารหมาป่า

เมื่อเห็นฉากนี้แล้ว แท่นมารเซียนทั้งหมดต่างสับสนและประหลาดใจ

ไม่มีคำใดจะสามารถบรรยายอารมณ์ของผู้ที่จับจ้องสถานการณ์นี้ได้อีกแล้ว!

แม้แต่ราชาเซียนขั้นสูงทั้งห้ายังไม่อาจต้านทานหนิงฝานได้

และเมื่อผ่านพ้นไป หนิงฝานสังหารราชาเซียนขั้นกลางและราชาเซียนขั้นสูงแล้วเก้าคน!

สิ่งนี้อาจเรียกได้ว่า… เหตุการณ์สะเทือนขวัญ!

“ฮ่าฮ่า! ยอดเยี่ยม!!!”

เวลานี้จวินเต้าหลินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

เขาระเบิดเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข

ไม่เพียงแต่ตื่นตระหนกกับพลังต่อสู้ที่ฝืนลิขิตสวรรค์ของหนิงฝานเท่านั้น แต่ยังมีความสุขที่หนิงฝานสามารถพลิกสถานการณ์ของวังเซียนให้ได้รับชัยชนะในการต่อสู้คราวนี้ด้วย

“บ้า!”

“เป็นไปไม่ได้!”

“เป็นไปได้อย่างไร!”

ในอีกฝั่ง ใบหน้าของโม๋จิ่วโยวมืดมนราวกับน้ำแข็งพันปี ความหวาดกลัวปรากฏขึ้นในใจของเขาอย่างไร้การควบคุม

ดังที่สามเวลานี้หนิงฝานอยู่ในขอบเขตกึ่งราชาเซียน หากเขาเข้าสู่ขอบเขตราชาเซียนแท้จริงแล้ว อนาคตจะเป็นเช่นไร? เกรงว่าแม้แต่ราชาเซียนขั้นสุดอาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา!

เมื่อตระหนักถึงเรื่องนี้ โม๋จิ่วโยวพลันสั่นสะท้านไปทั่วร่างกาย

จิตสังหารที่มีต่อหนิงฝานพลุ่งพล่านอย่างบ้าคลั่ง

ต้องตายเท่านั้น!

บุรุษผู้นี้จะต้องตายเท่านั้น!

มิฉะนั้น เมื่อเติบโตเต็มที่ คนผู้นี้จะย้อนกลับมาทำลายเขาเป็นคนแรกแน่นอน!

“โม่จิ่วโยว วันนี้ข้า… หนิงฝานแห่งวังเซียน เอาชนะสิบครั้งในสิบศึกเสร็จสิ้นแล้ว ดูเหมือนว่าคราวนี้วังเซียนจะเอาชนะวังมารได้!”

เวลานี้ จวินเต้าหลินตะโกนใส่โม๋จิ่วโยวด้วยใบหน้ายินดียิ่ง

“จวินเต้าหลิน!”

“หนิงฝาน!”

“พวกเจ้าอย่าได้ชะล่าใจ วังมารของข้าไม่มีวันยอมแพ้โดยง่าย!”

เมื่อได้ยินเสียงเช่นนั้น โม๋จิ่วโยวตอบกลับอย่างเย็นชา ในที่สุดเขาเหลือบมองหนิงฝานอีกครั้งก่อนจะสะบัดแขนเสื้อเพื่อกลับสู่วังมาร

แม้เขาต้องการสังหารหนิงฝานเพื่อลบล้างปัญหาในอนาคต แต่เขาก็ทราบดีว่าหนิงฝานครอบครองหุ่นกระบอกราชาเซียนขั้นสุดอยู่ เช่นนั้นจึงไม่สามารถลงมือเพียงคนเดียวได้

ต้องหาวิธีในภายหลัง!

หลังจากโม๋จิ่วโยวจากไป ทุกคนในวังมารเผยใบหน้าสิ้นหวัง

ไม่นานนัก ภายในสถานที่แห่งนี้มีเพียงคนจากวังเซียนเท่านั้นที่ยังคงอยู่

พรึ่บ!

เวลานี้หนิงฝานพุ่งออกจากแท่นเซียนมารก่อนจะหยุดยืนเคียงข้างกับจวินเต้าหลิน

“สหายเสี่ยวหนิง เจ้าทำข้าประหลาดใจอีกแล้ว ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะแข็งแกร่งถึงกับนำพาให้วังเซียนคว้าชัยชนะได้!”

เมื่อจวินเต้าหลินอ้าปากกล่าวคำ ความตื่นตระหนกในแววตาของเขายังไม่จางหาย

หนิงฝานทำได้เพียงยกยิ้มถ่อมตน “ฮิฮิ เป็นเรื่องเล็กน้อย ไม่ต้องกังวลใด!”

“เรื่องเล็กใด นี่เรื่องใหญ่ด้วยซ้ำ! เจ้าเพิ่งเข้าสู่วังเซียนเป็นเวลาร้อยปี ดังนั้นเจ้าคงไม่ทราบว่าวังเซียนไม่เคยเอาชนะวังมารได้เลย และทรัพยากรของวังเซียนตกเป็นของวังมารเสมอมา เจ้าไม่เพียงแต่ระบายความโกรธที่วังเซียนสั่งสมไว้ แต่เจ้ายังเอาทรัพยากรมากมายที่เป็นของวังเซียนกลับคืนอีกด้วย!”

จวินเต้าหลินกล่าวอธิบาย ก่อนจะมอบแหวนเก็บของแล้วกล่าวต่อว่า “เจ้าช่วยให้วังเซียนได้รับชัยชนะในคราวนี้ และวังเซียนย่อมไม่คิดเอาเปรียบเจ้าแน่นอน มีทรัพยากรสำหรับฝึกฝนอยู่ในนี้ซึ่งมันสมควรจะทำให้เจ้าเลื่อนระดับเข้าสู่ขอบเขตราชาเซียนได้!”

“อืม! ขอบคุณแล้ว!”

ได้ยินเช่นนั้นแล้วหนิงฝานไม่คิดเกรงใจ เขาเก็บแหวนนั้นทันที

“เอาล่ะ กลับสู่วังเซียนกันเถิด!”

สิ้นเสียงของจวินเต้าหลิน ทุกคนจากหวังเซียนกลับคืนสู่สถานที่ของตนทันที

ขณะที่ผู้คนจากวังเซียนและวังมารแยกย้าย นามของหนิงฝานดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ ไม่ว่าผู้ใดก็ทราบเรื่องราวของเขา

หนิงฝานไม่สนใจเรื่องนี้นัก หลังจากกลับสู่วังเซียนแล้ว เขาเข้าสู่การฝึกฝนแบบปิดอีกครั้ง

“เวลานี้ขอบเขตการฝึกฝนของข้าเข้าสู่จุดสูงสุดของกึ่งราชาเซียนแล้ว ถึงเวลาที่จะทะลวงผ่านเข้าสู่ขอบเขตราชาเซียนเสียที!”

หนิงฝานหยิบแหวนเก็บของที่จวินเต้าหลินมอบให้ออกมา และเห็นว่ามีทรัพยากรฝึกฝนหลากหลายอยู่ภายใน มันเพียงพอที่จะนำพาเขาทะลวงผ่านขอบเขตราชาเซียนได้!

ตู้ม!

จากนั้นหนิงฝานเปิดใช้งานคัมภีร์โบราณราชันจักรพรรดิเซียน ก่อนจะเริ่มขัดเกลาทรัพยากรทั้งหมดเพื่อทะลวงผ่านเข้าสู่ขอบเขตราชาเซียน!

…

เมื่อหนิงฝานเริ่มทะลวงผ่านเข้าสู่ขอบเขตราชาเซียน…

ณ วังมาร

ตู้ม! ตู้ม!

คลื่นพลังบ้าคลั่งโหมกระหน่ำอยู่ภายในห้องโถงของเจ้าวัง มันแทบจะทำลายล้างทุกสิ่งภายในหมดสิ้น

“บัดซบ!”

“ไอ้ตัวบัดซบ!”

“เพียงแค่ร้อยปี เหตุใดหนิงฝานมันจึงเติบโตได้มากมายเช่นนี้!”

โม๋จิ่วโยวคำรามด้วยความเกรี้ยวกราดราวกับสิงโตบ้าคลั่ง กลิ่นอายรุนแรงรอบกายของเขาแทบจะทำลายห้องโถงของวังหลักทั้งหมด

“เจ้าวัง โปรดสงบจิตใจก่อน!”

ภายในวัง อาวุโสระดับสูงของวังมารเผยท่าทีหวาดหวั่น พวกเขาทั้งหมดหมอบลงกับพื้นพร้อมสั่นสะท้านไปทั่วร่างกาย

“ใจเย็น? จะให้ข้าใจเย็นลงได้อย่างไร!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้แล้ว โม๋จิ่วโยวยิ่งขุ่นเคืองมากขึ้น ก่อนคำรามลั่น “เพียงร้อยปี มันสามารถสังหารราชาเซียนขั้นสูงง่ายดายราวกับฆ่าหมูหมา หากปล่อยให้เวลาเลยเถิดไปมากกว่านี้ ข้าเกรงว่าแม้แต่ราชาเซียนขั้นสุดอาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา เมื่อถึงเวลานั้น ข้า พวกเจ้า และวังมารทั้งหมดจะอยู่รอดได้อย่างไร?!”

ความแข็งแกร่งของหนิงฝานรุดหน้ารวดเร็วเกินไป เร็วจนจิตใจของโม๋จิ่วโยวหวาดหวั่นไม่รู้จบ

“คิดหาวิธี! ทำทุกอย่างเพื่อสังหารมันผู้นี้ให้ได้ หากคิดหาวิธีไม่ได้ เจ้าวังผู้นี้จะสังหารพวกเจ้าแทน!”

ท้ายที่สุด โม๋จิ่วโยวมองอาวุโสระดับสูงภายในวังมารทุกคน ดวงตาของเขาแดงฉานคล้ายกับต้องการกลืนกินใครสักคนเพื่อระบายความโกรธเกรี้ยว

เมื่อได้ยินเช่นนี้แล้ว อาวุโสระดับสูงของวังมารทุกคนถึงกับสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว

ทั้งหมดเร่งรีบหารือกันอย่างรวดเร็ว แต่หลังจากพูดคุยกันอยู่สักครู่ใหญ่ ทุกคนยังไม่พบหนทางเหล่านั้น

ท้ายที่สุดแล้วหนิงฝานในปัจจุบันไม่เพียงแต่ครอบครองหุ่นกระบอกราชันเซียนขั้นสุด แต่ยังมีพละกำลังของตนเองที่กล่าวได้ว่าเทียบเท่ากับราชาเซียนขั้นสุดด้วย!

ด้วยความแข็งแกร่งของวังมารในเวลานี้ ไม่มีอะไรที่จะสามารถต่อสู้กับหนิงฝานได้

จนกระทั่งมีคนกล่าวขึ้นว่า “ท่านเจ้าวัง เวลานี้หากต้องการสังหารหนิงฝาน มีเพียงหนทางเดียวเท่านั้น”

“ว่ามา!”

“ตอนนี้วังมารของเราต่อสู้กับหนิงฝานอย่างเปิดเผยแล้ว เราจึงไม่สมควรกังวลอะไร เราสามารถใช้วิธีล่อเสือเพื่อสังหารหมาป่าได้!”

ชายผู้นั้นเปิดปากกล่าวคำ แววตาฉายชัดความบ้าคลั่งก่อนจะกล่าวอธิบาย “นิกายเทพโบราณจากหมู่เกาะโบราณก็ต้องการดินแดนของหมู่เกาะจิ่นของเรามิใช่หรือ? เช่นนั้นวังมารของเราสามารถร่วมมือกับพวกมัน รวมพลังกันเพื่อทำลายหนิงฝานและวังเซียน จากนั้นวังมารและนิกายเทพโบราณค่อยแบ่งดินแดนของหมู่เกาะจิ่นอย่างเท่าเทียม!”

“หืม?!”

เมื่อได้ยินแล้ว โม๋จิ่วโยวตกอยู่ในห้วงความคิดทันที

แม้อาวุโสระดับสูงภายในวังมารคนอื่นจะรู้สึกว่าวิธีนี้ไม่ค่อยดีนัก แต่พวกเขาก็ไม่อาจหาหนทางที่ดีกว่านี้ได้ ดังนั้นทุกคนจึงต้องยอมรับมันอย่างจนใจ

“ดี!!!”

หลังจากไตร่ตรองอยู่นาน โม๋จิ่วโยวตัดสินใจโดยสมบูรณ์ แววตาชั่วร้ายและดุดันฉายชัดผ่านรูม่านตาทั้งสองข้าง!

เวลานี้เขาขึ้นสู่บัลลังก์เพื่อร่างจดหมาย “รับนี่ไปเสีย เจ้านำมันไปส่งให้กับนิกายเทพโบราณ หากพวกเขายินยอมร่วมมือกับวังมารของข้า ในอนาคตดินแดนของหมู่เกาะจิ่นนี้สามารถแบ่งปันให้กับนิกายเทพโบราณได้!”

“ทราบแล้ว!”

คนหนึ่งกล่าวตอบรับพร้อมเก็บจดหมายไว้ ก่อนจะออกจากวังมารแล้วมุ่งหน้าสู่นิกายเทพโบราณทันที