เขาได้ยินเสียงในขณะที่กึ่งหลับกึ่งตื่น อาบน้ำอยู่ใช่ไหมนะ
หลังจากได้ยินเสียงที่บอกให้รู้ว่ามีคนอยู่ น้ำหนักก็ถูกทิ้งลงมาที่เตียงทันที
“ตื่นแล้วเหรอครับ”
“…เอ่อ…ครับ”
เสื้อผ้าที่เรียบร้อยดูดีโผล่เข้ามาในสายตา เขามองภาพนั้นอย่างเหม่อลอยในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่นและยิ้มน้อยๆ
“ยิ้มทำไมครับ”
“เหมาะมาก…”
พอเขาพูดแบบนั้น อีกฝ่ายก็ยิ้มด้วย จากนั้นก็จูบหน้าผากของอินซอบเบาๆ จนเกิดเสียงดัง จุ๊บ
“โล่งอกไปทีที่เหมาะ”
“ผมอยากไปด้วย…ขอโทษนะครับ”
“จะไปไหนล่ะครับ อากาศหนาวออก อยู่บ้านเถอะครับ”
ในระหว่างที่พูดแบบนั้น เขาก็จูบไล่ไปตามแก้มที่บู้บี้ หน้าผาก และสันจมูกของอินซอบเบาๆ
“แต่…”
ถ้าไปวันนี้ก็จะไม่ได้กลับบ้านหลายวัน นี่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นบ่อยหากมีการถ่ายภาพยนตร์ที่ต่างจังหวัดติดต่อกัน อินซอบแนบหน้ากับแก้มของอีกฝ่ายพลางพึมพำ
“…ผมคงคิดถึง”
เสียงหัวเราะของอีกฝ่ายหยุดลง ในตอนที่รู้สึกผิดที่เอ่ยรั้งคนที่กำลังจะไปไว้ การจูบก็ดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง ริมฝีปากเปิดออกพร้อมกับลิ้นที่ขยับเข้าออก
“แฮ่ก…อื้อ…”
“ผมบอกให้หายใจทางจมูกไง ไม่ฟังที่พูดเลยจริงๆ สินะ”
เขากัดริมฝีปากล่างของอินซอบที่หายใจหอบเบาๆ พลางพูด
“…ผมรู้ แต่มันยากน่ะครับ”
อินซอบพึมพำราวกับแก้ตัว “ผมไม่มีสติขณะที่ทำ และก็ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร…ขอโทษนะครับที่ผมยังไม่เก่ง คราวหน้าผมจะ…”
คำพูดหยุดลงเท่านั้น การจูบที่รุนแรงจนเทียบกับเมื่อสักครู่นี้ไม่ได้ก็เริ่มขึ้น อีกฝ่ายทิ้งน้ำหนักลงมาราวกับจะบดร่างให้ละเอียด อินซอบรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก แต่ถึงอย่างนั้นก็ชอบ และรู้สึกเหมือนอีกฝ่ายได้ฝากฝังทุกสิ่งทุกอย่างให้อยู่กับตน
อินซอบกางแขนออกและโอบคออีกฝ่ายไว้ อีอูยอนก็กอดอินซอบอย่างแนบแน่นเช่นกัน ต้นขาของพวกเขาแนบชิดติดกันก่อนจะบดเบียดช่วงกลางลำตัว ลมหายใจร้อนผ่าวพันกันยุ่งเหยิง น้ำลายที่ไม่สามารถกลืนลงไปได้ก็ไหลออกมา
“แฮ่ก…แฮ่ก…”
อินซอบหอบหายใจในระหว่างที่ริมฝีปากถูกถอนออกไป อีกฝ่ายสบถว่า ‘แม่ง’ ก่อนจะถอดเสื้อที่ใส่อยู่ออกและโยนออกไป
“คุณต้องออกไป…”
“ทำให้คนเขาแข็งแบบนี้แล้วยังจะพูดเรื่องไร้สาระอะไรอีกครับ”
“แต่คุณสายไม่ได้นี่ครับ”
วันนี้เป็นการถ่ายทำวันแรก การที่นักแสดงนำสายในการถ่ายทำวันแรกนั้นเป็นเรื่องที่ไม่สามารถเกิดขึ้นได้
“ก็ไม่ได้น่ะสิครับ”
อีกฝ่ายดึงกางเกงชั้นในของอินซอบลง จากนั้นก็พูดต่ออย่างหน้าไม่อาย
“เพราะฉะนั้นคุณอินซอบต้องรับผิดชอบ รีบๆ ทำให้สักรอบนะครับ”
“ครับ?”
แล้วเขาก็ฝังหน้าลงกับหว่างขาของอินซอบในขณะที่มึนงง
“อ๊ะ!…เดี๋ยว…ก่อน…”
อินซอบตัวตรงด้วยความตกใจ ลิ้นเปียกชื้นแทรกผ่านช่วงล่างเข้ามาอย่างไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้า
“อื้อ…อึก”
แม้จะพยายามผลักออก แต่อีกฝ่ายกลับไม่ขยับเลยสักนิด ช่องทางด้านหลังของเขาเปียกแฉะด้วยน้ำลายในไม่ช้า จนเขากลัวว่ามันฉีกขาดไปแล้วหรือเปล่า
“พอคนที่ชอบเลียรูให้ก็รู้สึกดีถึงขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“มะ ไม่…”
“ไม่ใช่อะไรล่ะ ชอบจนแฉะอยู่แท้ๆ”
“นั่นมัน…”
แม้จะพยายามพูด เพราะรู้สึกไม่ยุติธรรม แต่คำที่หลุดออกมาจากปากก็กลายเป็นเสียงที่ไม่มีแม้แต่หน่วยคำ เพราะความคับแน่นที่สอดใส่เข้ามาในร่างกาย
“…อ๊ะ…ฮือ…”
“…นึกว่าจะหลวมแล้วซะอีก…เพราะทำทั้งคืน…ฉิบ”
อินซอบไม่สามารถหายใจได้ แก่นกายแข็งขืนถูกดันเข้ามาในช่องทางที่ขยายออกทีละนิด
“…หายใจครับ”
เสียงที่แตกพร่าด้วยความต้องการดังอยู่เหนือศีรษะ อินซอบพยายามผ่อนลมหายใจช้าๆ ตามที่อีกฝ่ายสั่ง
“ผ่อนคลาย…ช้าๆ”
พอเขาคลายความตึงเครียดของร่างกายลง อีกฝ่ายก็กระแทกเอวเข้ามาอีกครั้ง น้ำตาที่เกาะอยู่บริเวณดวงตาที่บวมอย่างหนักไหลอาบแก้ม และริมฝีปากก็เข้ามาใกล้
“ทำไมถึงร้องไห้ได้สวยขนาดนั้นล่ะครับ…ผมกำลังอดทนอยู่นะ”
“อ๊ะ อื้อ… …ฮึก”
ริมฝีปากแตะเข้าที่แก้มและดวงตาก่อนจะผละออก เขาชอบ เขาชอบ…เพราะรู้สึกพึงพอใจที่ได้รับความรัก แม้จะเจ็บก็ตาม
“ทำให้ทีครับ”
เขาเอ่ยพูดด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยการร้องไห้
“…ช่วยทำไปเรื่อย…พร้อมกับจูบผมทีครับ”
อีกฝ่ายจูบราวกับปลอบโยนพร้อมกับขยับเอวและกระแทกแก่นกายเข้ามา หัวของเขาสั่นและการมองเห็นก็วูบวาบเพราะการกระทำที่รุนแรงจนหายใจลำบาก พวกเขาโลมเลีย ดูดดึงริมฝีปาก และเกี่ยวกระหวัดลิ้นกันอย่างรีบร้อน การร่วมเพศที่เหมือนกับการขอความรักดำเนินต่อไปเรื่อยๆ
“คุณอินซอบ แฮ่ก ฟัค…คุณอินซอบ”
“ครับ…อึก อ๊า…”
“ช่วยพูดว่าชอบทีครับ”
“…ชอบนะครับ”
อินซอบโอบคออีกฝ่ายไว้และสารภาพความรู้สึกของตัวเองออกไป ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ชอบ เขาชอบคนคนนี้มากจนไม่สามารถคิดถึงอย่างอื่นได้
“ชอบนะครับ…รักนะครับ”
“…อินซอบ”
น้ำตาเหมือนจะไหลอย่างน่าประหลาดเพราะเสียงที่เอ่ยเรียกตน อีกฝ่ายกัดริมฝีปากของอินซอบเบาๆ ก่อนจะสอดใส่พร้อมกับเอ่ยขึ้น
“ผมก็…”
เขากระซิบคำต่อไปกับหูราวกับจะบดให้แหลกละเอียด อินซอบกอดอีกฝ่ายแน่นด้วยความรู้สึกอิ่มเอมใจที่ท่วมท้นจนหายใจไม่ออก แล้วของเหลวอุ่นๆ ก็ไหลทะลักเข้ามาในร่างกาย
ลมหายใจที่ขาดห้วงสงบลง และการมองเห็นที่พร่ามัวก็ถูกจัดการให้เข้าที่ อินซอบคลายมือที่โอบคออีกฝ่ายออก อีอูยอนลุกขึ้นอย่างช้าๆ ไหล่กว้างปรากฏเต็มสายตา
จากนั้นเขาก็สบตาอีกฝ่าย
“…!”
อินซอบที่ลืมตาโพลง รู้ความจริงว่าตัวเองกำลังฝันหลังจากนั้นสักพัก นี่มันฝันอะไรกันแน่…
เขาได้ยินเสียงน้ำไหลลงมาจากฝักบัว อินซอบรีบลุกขึ้นและกรีดร้องหลังได้เห็นสภาพตัวเอง
“บ้า…บ้าไปแล้ว”
เขารู้สึกเหมือนถูกน้ำเย็นสาด ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาจะฝันแบบนั้น แต่การนอนในห้องของน้องชายและฝันแบบนั้นมันน่ากลัวมาก
ตอนนั้นเสียงน้ำก็หยุดลง
“ตื่นแล้วเหรอครับ”
เขาได้ยินเสียงของอีอูยอนจากในห้องน้ำ อินซอบตาลีตาเหลือกลุกขึ้นแต่แล้วก็กลิ้งลงไปล่างเตียง
“ล้มเหรอครับ”
“ปะ เปล่า ก็แค่ ไม่เป็นไร…ฉัน ไปก่อนนะ…”
อินซอบรีบรวบผ้าห่มเข้ามากอดและออกไปข้างนอกก่อนที่อีอูยอนจะออกมา อินซอบที่เข้ามาในห้องตัวเองกระชากผ้าห่มจากเตียงของตัวเองและรวมทั้งสองผืนเข้าด้วยกัน
จากนั้นก็เข้าไปในห้องน้ำและเริ่มอาบน้ำ ถ้าไม่ทำจิตใจให้สงบลงด้วยน้ำเย็น เขาคงตั้งสติไม่ได้แน่ๆ แม้จะอาบน้ำเสร็จและออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว อินซอบก็ยังเดินไปเดินมาภายในห้องอยู่สักพัก
ทำไมถึงฝันแบบนั้นนะ ความทรงจำแสดงออกมาเป็นความฝัน…ไม่สิ นั่นไม่ใช่ความทรงจำ…บ้าไปแล้ว ทำไมเราถึงมีอะไรกับผู้ชาย…ไม่สิ ทำไมถึงมีอะไรกับน้อง…ไม่น่าเชื่อเลย
อินซอบใช้สองมือกุมหน้าและทรุดลงกับที่ ตอนนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงเคาะประตูจากด้านนอก
“อ๊ะ?”
“ทำอะไรอยู่ครับ”
“เปล่า ฉัน…ฉัน…”
เขาไม่สามารถมองหน้าอีกฝ่ายได้อย่างแน่นอน ในระหว่างที่คิดว่าต้องอ้างว่าอะไรอยู่นั้น ประตูห้องก็ถูกเปิดออก อีอูยอนที่แต่งตัวอย่างเรียบร้อยก้มมองอินซอบ
“ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ”
“ก็แค่… …จะไปไหนเหรอ”
แม้เดิมทีอีอูยอนจะเป็นพวกแต่งตัวดีอยู่แล้ว แต่วันนี้กลับต่างออกไปอย่างเห็นได้ชัด สภาพที่แต่งตัวดีตั้งแต่หัวจรดเท้าสมบูรณ์แบบจนต่อให้เดินรันเวย์ตอนนี้ก็ไม่เสียเปรียบ
“ผมมีธุระที่ต้องไปโซลนิดหน่อยน่ะครับ”
“…อื้อ”
เขาคิดว่าโชคดีแล้ว เพราะได้อยู่ห่างกันในระหว่างที่อีอูยอนไปโซล ในระหว่างนั้นเขาจะทำให้จิตใจสงบลง แล้วหาว่าทำไมเขาถึงฝันแบบนั้นกันแน่…
“ทำอะไรอยู่ครับ รีบไปเตรียมตัวสิครับ”
“ครับ?”
“ต้องออกไปก่อนที่รถจะติดไงครับ”
“ทะ ทำไมฉันต้องไปด้วย”
อินซอบเอ่ยถามอย่างตะกุกตะกัก อีอูยอนถามกลับราวกับตัวเขาถามในสิ่งที่ชัดเจนอยู่แล้ว
“แล้วจะให้ผมทิ้งพี่ไว้คนเดียวเหรอครับ”
“…”
ทำไมถึงทิ้งไว้คนเดียวไม่ได้ล่ะ…
อินซอบกลืนคำที่อยากพูดลงไปและหลบสายตา
“รีบเตรียมตัวนะครับ แล้วก็…”
อีอูยอนหรี่ตาลงและมองอินซอบ รู้ว่าเราฝันแปลกๆ แล้วหรือเปล่านะ หัวใจของเขาเริ่มเต้นตึกตัก เขากลัวว่าจะได้ยินคำพูดอะไร คงจะโดนดูถูก ต้องโดนดูถูกอยู่แล้ว…
บางอย่างที่อ่อนนุ่มสัมผัสกับแก้มที่ขาวซีดของอินซอบ ตุ๊กตาเบลูกานั่นเอง อีอูยอนที่ใช้ตุ๊กตาเบลูกาจิ้มแก้มของอินซอบยิ้มให้อย่างขี้เล่น
“อากาศหนาว ใส่เสื้อผ้าอุ่นๆ ด้วยนะ”
อย่าว่าแต่เสียงที่พูดแบบนั้นจะอารมณ์ไม่ดีเลย กลับรู้สึกเหมือนตื่นเต้นนิดหน่อยด้วยซ้ำ
“…อื้อ”
อินซอบไม่กล้าสบตาและรีบก้มหน้าลง อีอูยอนโยนตุ๊กตาเบลูกาลงไปที่เตียงอย่างหน้าตาเฉยก่อนจะพูดว่า ‘ผมจะออกไปรอข้างนอกนะครับ’ และหมุนตัวไป อินซอบพยักหน้า ก่อนประตูจะถูกปิดลง อีอูยอนก็อุทานและเปิดปากพูดเพราะนึกอะไรขึ้นมาได้
“ว่าแต่ทำไมถึงเอาผ้าห่มบนเตียงที่ห้องผมมาด้วยล่ะครับ”
***
เขาตอบอย่างตะกุกตะกักว่าตั้งใจจะเอาผ้าคลุมเตียงไปซักพร้อมกับของตัวเอง อีอูยอนตอบรับราวกับไม่สนใจว่า ‘อย่างนั้นเหรอครับ’ โชคดีที่อีอูยอนไม่ได้พูดอะไรเป็นพิเศษในระหว่างทางมาโซล พอขึ้นมาบนรถอินซอบก็บอกว่าง่วงพลางหลับตาลงและแกล้งหลับ
…แล้วเขาก็หลับไปจริงๆ
“ตื่นแล้วเหรอครับ”
ตอนที่ลืมตาขึ้นมา อีอูยอนที่นั่งมองตนอยู่ตรงที่นั่งคนขับก็ยิ้มและพูด อินซอบตกใจและยันตัวขึ้น
“คงจะเหนื่อยจริงๆ นะครับ นอนน้ำลายไหลด้วย”
อินซอบรีบเช็ดปาก แต่ไม่มีอะไรเปื้อนเลย อีอูยอนหัวเราะฮ่าๆๆ พลางแกะเข็มขัดนิรภัยออก จากนั้นก็เอื้อมมือมาเพื่อปลดเข็มขัดนิรภัยของอินซอบ
“ฉัน ฉันทำเอง!”
อินซอบที่ตื่นตกใจตะโกน อีอูยอนก้มมองมือตัวเองด้วยสีหน้าฝืนใจสักพักและลงจากรถไป
“ไม่ลงเหรอครับ”
อีอูยอนมองมาในรถพลางเอ่ยถาม อินซอบรีบปลดเข็มขัดนิรภัยและออกจากรถ อีอูยอนที่จอดรถตรงที่จอดรถของบ้านเดี่ยวพาอินซอบเข้าไปด้านใน
อีอูยอนเห็นอินซอบที่ไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหนและยืนมองไปรอบๆ อยู่ตรงหน้าประตูหน้าบ้านและยิ้มพร้อมกับตอบว่า “บ้านที่โซลครับ”
“บ้านที่โซลเหรอ งั้นที่นั่น…”
“เป็นบ้านพักตากอากาศครับ เข้ามาสิครับ”
อินซอบถอดรองเท้าและเดินเข้าไป พอเดินเข้ามา แมวลายทางที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ก็ร้องเหมียวและเริ่มเดินวนรอบๆ ตัวอินซอบ อินซอบรีบก้มลงไปอุ้มแมว
“เลี้ยงแมวด้วยเหรอ”
อินซอบถามด้วยความตกใจ อีอูยอนเอียงหัวพลางครางรับในลำคอ
“ทำไมครับ ผมเลี้ยงแมวไม่ได้เหรอครับ”
“เปล่า…ก็แค่ถามน่ะ”
ที่ผ่านมาอีกฝ่ายไม่เคยพูดถึงแมวเลยสักครั้ง
“งั้นที่ผ่านมาเจ้านี่อยู่ตัวเดียวเหรอ”
“เพราะมีคนที่ช่วยดูแลบ้านอยู่ ผมเลยฝากมันไว้น่ะครับ”
“คงจะกลัวอยู่ตัวเดียวสินะ”
อินซอบลูบหลังแมวพลางพึมพำ อีอูยอนยิ้มอย่างขมขื่น
“…ต่อให้จำเจ้านั่นไม่ได้ก็ยังน่าลูบสินะครับ”
“หา?”
“ไม่มีอะไรครับ”
อีอูยอนคว้าแมวและโยนลงโซฟาส่งๆ จากนั้นก็เอ่ยถามว่า “เหนื่อยใช่ไหมล่ะครับ”
“ฉันไม่เป็นไร”
“พักเถอะครับ ทางนั้นเป็นห้องครัว ส่วนห้องน้ำจะใช้ห้องไหนก็ได้ครับ ที่ห้องอ่านหนังสือชั้นบนมีโทรศัพท์อยู่ ถ้ามีเรื่องอะไรก็โทรศัพท์หาผมนะครับ นี่ครับเบอร์โทรศัพท์ผม”
อีอูยอนเขียนเบอร์โทรศัพท์ใส่กระดาษและยื่นให้
“อื้อ”
อินซอบรับกระดาษมาเก็บใส่กระเป๋า แต่แล้วความคิดที่โผล่มาในหัวก็ทำให้เอ่ยปาก
“…จะออกไปตอนนี้เลยเหรอ”
“ครับ เพราะเป็นเรื่องที่ต้องจัดการอย่างเร่งด่วน”
“จะไม่เป็นไรเหรอ”
อีอูยอนเอียงคอราวกับไม่เข้าใจคำถามของอินซอบ
“เรื่องอะไรเหรอครับ”
“ก็นายน่าจะเหนื่อยนี่ เพราะทั้งขับรถมาถึงที่นี่ ทั้งดื่มเหล้า…แล้วก็นอนไม่หลับด้วย…”
อินซอบลังเลนิดหน่อยแล้วก็เอ่ยถาม
“…เมื่อคืนนอนหลับสนิทไหม”
ความกังวลที่ว่าตัวเองรบกวนการนอนหลับสนิทของอีกฝ่าย เพราะอยู่ข้างๆ โดยไม่จำเป็น ทั้งๆ ที่อีกฝ่ายเหนื่อยจากการนอนไม่หลับถาโถมเข้ามาทีหลัง
อีอูยอนถอนหายใจพลางกุมหน้าของตัวเอง ความกระวนกระวายใจถูกใส่ลงในน้ำเสียงที่พึมพำว่า “จะบ้าตาย” อินซอบหวาดกลัวเพราะคิดว่าตัวเองพูดอะไรผิดอีกแล้ว
ตอนนั้นเองมือคู่ใหญ่ก็กุมแก้มของอินซอบไว้ อินซอบเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ
“คุณอินซอบ”
“…!”
อินซอบตกใจจนไม่สามารถรับรู้ได้ว่าอีอูยอนเรียกตัวเองว่าอะไร
“ผมลองคิดดูแล้ว ผมคิดว่าเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว”
