รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人] – บทที่ 454 น่าเวทนาไปแล้ว จะกลับบ้านก็ยังทำไม่ได้!

บทที่ 454 น่าเวทนาไปแล้ว จะกลับบ้านก็ยังทำไม่ได้!

เมื่อลำแสงส่องผ่าน สิ่งมีชีวิตเย็บปะก็เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นอย่างมาก มันดูไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ไม่มีร่องรอยของการเย็บปะติดปะต่อ กลายเป็นอสูรตัวน้อยอย่างสมบูรณ์

หูใบใหญ่ลู่ขึ้น ดวงตาสองข้างกลมโต ขนสั้นสีขาวสว่างเรียบเนียน หางเล็กกลมฟูฟ่อง กลายเป็นสัตว์เลี้ยงแสนน่ารักตนหนึ่ง!

มันกลายเป็นกระต่ายขาวตัวน้อย!

“กระต่ายขาวตัวน้อย น่ารักเป็นอย่างมาก ดูดีกว่าก่อนหน้านี้เป็นอย่างยิ่ง!”

หลี่จิ่วเต้าพึงพอใจเป็นอย่างมาก กระต่ายสีขาวตัวน้อยทำให้ผู้คนชื่นชอบได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่มอง ดีกว่าสิ่งมีชีวิตเย็บปะก่อนหน้าเป็นอย่างมาก

ก่อนหน้านี้สิ่งมีชีวิตเย็บปะมีเลือดหนองสีดำปกคลุมร่าง บนหลังเองก็มีสิ่งคล้ายหนอนสีขาวดิ้นไปมาบนหลัง แม้กระทั่งส่วนหัวเองก็มีเพียงแค่ครึ่งเดียวไม่สมบูรณ์ ยิ่งดูยิ่งรู้สึกน่าหวาดกลัวและน่าขยะแขยง!

ตอนนี้มันน่ารักขึ้นมา ประหนึ่งสัตว์เลี้ยงแสนน่าเอ็นดู

ทว่าหลี่จิ่วเต้าไม่มีความคิดที่จะนำเอามันมาเป็นสัตว์เลี้ยงแต่อย่างใด

รูปลักษ์น่าเกลียดน่ากลัวก่อนหน้านี้ของมันยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขา ในตอนนี้แม้ว่ามันจะน่ารักเป็นอย่างมาก แต่เขาก็ไม่สามารถลืมรูปลักษณ์ก่อนหน้าของมันได้ ยิ่งไม่มีทางยอมรับมันเป็นสัตว์เลี้ยงอย่างแน่นอน

“เจ้าดุร้ายไม่เป็นมิตรอย่างมาก คิดจะสังหารผู้ใดก็ลงมือตามใจ เกรงว่าก่อนหน้านี้เรื่องเลวร้ายอันใดเจ้าก็ล้วนเคยทำมาแล้ว”

หลี่จิ่วเต้ามองไปที่มัน “วันนี้ข้าไม่สังหารเจ้า จะปล่อยเจ้าไปสักครา หากแต่ข้าคงต้องเอาพลังของเจ้าไป ไม่อาจปล่อยให้เจ้ามีพลังเช่นนี้อีก”

สิ่งมีชีวิตเย็บปะเน่าเฟะมองแล้วไม่มีสิ่งใดดีตั้งแต่แวบแรกที่เห็น

นอกจากนี้ สิ่งมีชีวิตเย็บปะยังต้องการจะสังหารเขา ความเป็นปรปักษ์รุนแรงอย่างถึงที่สุด หากยังปล่อยให้สิ่งมีชีวิตเย็บปะครอบครองพลังนั้นต่อไป จะต้องเป็นหายนะครั้งใหญ่สำหรับสรรพสัตว์ในโลกเสมือนแห่งนี้อย่างไม่ต้องสงสัย

เขาต้องการจะเอาพลังของสิ่งมีชีวิตเย็บปะออกไป เพื่อที่มันจะได้ไม่สามารถทำเรื่องเลวร้ายได้อีกต่อไป

หลังจากเขาพูดจบ เต๋าสูงสุดก็ปรากกฏขึ้นมาจากห้วงความว่างเปล่า ค่อย ๆ หลั่งไหลเข้าไปในร่างของสิ่งมีชีวิตเย็บปะ กำจัดพลังทั้งหมดของมันออกไปสิ้น!

ระหว่างที่ทุกอย่างกำลังดำเนินอยู่ สิ่งมีชีวิตเย็บปะก็พยายามขัดขืนอย่างสุดความสามารถ ทว่ามันก็ไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง

“ข้า…กลายเป็นกระต่ายขาวตัวน้อย ทั้งยังถูกริบพลังไป!”

สิ่งมีชีวิตเย็บปะร้องไห้ออกมาด้วยความสิ้นหวัง

มันช่างน่าเวทนาเหลือเกิน!

มันดำรงอยู่เหนือสิ่งมีชีวิตนับไม่ถ้วน ขั้นการฝึกฝนมาถึงระดับสูงสุด เป็นถึงบรรพชนผู้หนึ่งของอาณาจักรทะเลต้องห้าม!

ทว่าตอนนี้มันกลายเป็นเพียงกระต่ายสีขาวตัวน้อยที่ต่ำต้อยที่สุด ไม่มีแม้แต่เรื่ยวแรงใด ๆ…

มันอยากตาย อยากตายจริง ๆ นี่มันยากจะรับได้ยิ่งกว่าการสังหารมันทิ้งเสียอีก!

นอกจากนี้ภายในใจของมันยังตกใจอย่างถึงที่สุด

คนผู้นี้เป็นตัวตนใดกันแน่?

เพียงแค่เอ่ยปาก เต๋าสูงสุดก็ปรากฏออกมาจัดการพลังทั้งหมดในร่างของมัน นี่นับว่าน่าหวาดกลัวเกินไปแล้ว!

ต่อหน้าหลี่จิ่วเต้า มันเล็กจ้อยไม่อาจเป็นได้กระทั่งเศษธุลี…

“ตอนนี้เจ้าไม่มีพลังทำสิ่งใดบนจักรวาลหมื่นดาราแล้ว กลับไปเสียเถอะ”

หลึ่จิ่วเต้าโบกมือ ส่งมันกลับเข้าไปในช่องทางที่มันกระเด็นออกมา

“จำเอาไว้ ต่อจากนี้ก็เป็นคน อ่า ไม่สิ เป็นกระต่ายที่ดี”

แล้วร่างของชายหนุ่มก็อันตธานหายไปจากสถานที่แห่งนี้

“ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ ก็ยังคงมีความหวัง! ข้ายังไม่ตายย่อมยังมีโอกาส เลวร้ายสุดก็แค่เริ่มฝึกฝนใหม่ตั้งแต่ต้น!”

ด้านในเส้นทางมิติ สิ่งมีชีวิตเย็บปะเอ่ยปลอบใจตนเอง

แม้ว่ามันจะน่าเวทนาไปบ้าง แต่มันก็ยังคงมีชีวิต ยังมีโอกาสที่จะเริ่มต้นใหม่

“ไม่ดีแล้ว ข้าไม่สามารถกลับไปยังอาณาจักรตอนนี้ได้!”

สีหน้าของสิ่งมีชีวิตเย็บปะแปรเปลี่ยน

ด้วยสภาพในตอนนี้ มันไม่ต้องการไปที่ทะเลต้องห้ามแม้แต่น้อย เพราะในร่างไม่หลงเหลือพลังอยู่เลย ไม่สามารถนั่งแท่นรักษาการณ์สถานที่แห่งนั้นได้อย่างแน่นอน

ตอนนี้มันต้องการจะกลับไปยังอาณาจักรของมัน และเริ่มฝึกฝนใหม่อีกครั้ง

ทว่ามันไม่สามารถกลับไปได้

อย่างน้อยก็กลับไปตอนนี้ไม่ได้

เบื้องหน้าของเขามีพลังมหาศาลหลั่งไหลเข้ามาด้านในเส้นทาง แม้ว่าเส้นทางจะไม่ถูกทำลาย แต่ก็ยังคงได้รับผลกระทบ ปรากฏรอยแตกเล็ก ๆ ขึ้น

รอยแตกขนาดเล็กไม่นับเป็นปัญหาอันใดกับตัวมันในตอนก่อนหน้านี้แม้แต่น้อย

ทว่าในตอนนี้แล้ว นับเป็นปัญหาใหญ่ยิ่ง

พลังทั้งหมดของมันถูกกำจัดออกไปแล้ว ไม่ว่าจะเป็นวิถีเต๋าหรือพละกำลัง ตอนนี้มันเป็นเพียงแค่กระต่ายขาวตัวน้อยธรรมดา ๆ

มีรอยแตกเกิดขึ้นบนเส้นทาง แม้ว่าจะเป็นเพียงรอยแตกที่เล็กมาก บางจนราวกับเส้นผม ทว่ามันในตอนนี้ก็ไม่อาจทนรับพลังมหาศาลจากภายนอกที่หลั่งไหลเข้ามาผ่านรอยแตกได้

ถ้าหากมันยังคงฝืนข้ามไปเช่นนี้ มันจะต้องถูกพลังที่หลั่งไหลเข้ามากำจัดทิ้งในทันทีอย่างแน่นอน

“มีเพียงแต่ต้องไปทะเลต้องห้าม!”

มันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องไปยังทะเลต้องห้าม

“ไปที่นั่นก่อนก็ได้ อย่างไรเสียก็ใกล้ถึงปลายเส้นทางแล้ว หากข้ากลับไปยังอาณาจักรด้วยสภาพเช่นนี้จริง ๆ เกรงว่าข้าจะอดตายกลางทางเสียก่อน”

สิ่งมีชีวิตเย็บปะไม่ลังเลอีกต่อไป หันหลังกลับไปทางเดิมอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้มันเป็นเพียงกระต่ายธรรมดา ระยะทางที่ต้องเดินทางนับว่าไกลลิบ และหากมันไม่มีอะไรกิน จะต้องอดตายแน่นอน

…

ณ ทะเลต้องห้าม

จ้าวสมุทรกำลังยุ่งอยู่กับการเก็บกวาด

ทะเลต้องห้ามที่แต่เดิมไม่สมบูรณ์ ถูกเขาจัดการฟื้นสภาพไปมากแล้ว

แม้ว่าจะไม่ได้ฟื้นฟูโดยสมบูรณ์ แต่อย่างน้อยก็ฟื้นฟูไปถึงหกหรือเจ็ดส่วนแล้ว

ทว่าด้านบนของทะเลต้องห้ามยังไม่ได้รับการฟื้นฟูแม้แต่น้อย สาเหตุหลักเป็นเพราะมีเขาอยู่เพียงผู้เดียว พลังจึงมีไม่เพียงพอ

เกาะแห่งนี้มีความสำคัญมากกว่า ดังนั้นเขาจึงจัดการฟื้นฟูที่แห่งนี้ก่อน

“ตามปกติท่านบรรพชนควรจะมาถึงได้แล้ว…เหตุใดยังมาไม่ถึงกัน?”

จ้าวสมุทรรำพึงกับตนเองด้วยความงุนงงเล็กน้อย

“ช่างมันเถอะ ไม่มาก็ดีแล้ว!”

เขาสายหัว ก่อนจะหยุดคิดเรื่องนี้

กล่าวตามตรงแล้ว ใจจริงเขาไม่อยากให้ท่านบรรพชนมาเสียด้วยซ้ำ

เหตุใดเขาจึงคิดเช่นนั้นหรือ

เพราะก่อนหน้านี้หลิงอินและเสี่ยวหยามาเพื่อจะหยิบยืมอาวุธวิเศษที่ใช้เดินทางข้ามจักรวาล เป็นเขาที่คิดมากไปเองว่าทั้งสองมาเพื่อชำระความกับทะเลต้องห้าม

เขาสังเวยสมาชิกทั้งหมดของทะเลต้องห้ามเพื่อเปิดผนึกทั้งหมดที่สามารถใช้ได้…

ทว่าหยกพกบนร่างของหลินอินนั้นน่ากลัวเกินไป ทุกสิ่งล้วนไร้ผล เขาไม่สามารถสังหารหลิงอินและเสี่ยวหยาได้

หากท่านบรรพชนล่วงรู้เรื่องทั้งหมด เกรงว่าท่านบรรพชนจะทุบตีเขาจนตาย!

จนกระทั่งถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่ได้รายงานเรื่องราวทุกอย่างให้ท่านบรรพชนฟัง

อีกทั้งเขายังหวังว่าท่านบรรพชนจะไม่มาที่นี่!

…

ณ แดนหยิน แดนบูรพาทิศของเหยียนโจว

เณรน้อยหัวล้านกำลังขี่หมูป่าตนหนึ่งบินผ่านทองฟ้าอย่างรวดเร็ว

“อามิ…ต้าเต๋อฝอ ข้าพระพุทธไร้เกศา เจ้าหมูรีบวิ่งให้เร็วกว่านี้ ข้ารอที่จะได้พบคุณชายไม่ไหวแล้ว!”

เณรน้อยหัวโล้นบ่นออกมาซ้ำ ๆ

เขาคือต้าเต๋อ ผู้เดินทางออกจากแดนฝอ ตั้งใจจะไปเยี่ยมเยียนหลี่จิ่วเต้า

เขายังเด็กนัก เป็นเพียงเณรน้อยอายุไม่กี่ขวบปี ทว่าในมือกลับถือไหสุราที่ใหญ่กว่าหัวของเขา ไม่รู้ว่าระหว่างการเดินทางได้ดื่มไปมากน้องเพียงใด ใบหน้าเล็ก ๆ จึงแดงก่ำ

พี่ชาย!

ให้นกบินส่งท่านแทนมันดีหรือไม่?

เหตุใดท่านต้องมาวุ่นวายให้มันพามาด้วย!

ข้าเป็นเพียงแค่หมูตัวหนึ่ง ด้านการบินจะเอาสิ่งใดไปสู้พวกนกได้!

หมูป่าร้องไห้ออกมาอย่างไร้น้ำตา ภายในใจของมันระทมเป็นอย่างยิ่ง

เดิมทีมันกำลังงีบหลับอยู่บนภูเขาอย่างมีความสุข ทว่าจู่ ๆ ต้าเต๋าก็โผล่มา จากนั้นก็ใช้แรงงานมันเป็นพาหนะพาเขาบินมาตลอดทาง

“เนื้อหมูน่ากินยิ่ง หมูสามชั้นตุ๋นน้ำแดง หมูสองไฟ ขาหมูอบซอส ลำไส้หมูผัดหอม…”

ต้าเต๋อเมาจนพึมพำกับตนเอง กระทั่งมุมปากยังมีน้ำลายไหลออกมาหยดลงกระทบหลังของหมูป่า

บัดซบ!

หมูป่าตกใจกลัว หรือนี่คือเหตุผลที่เณรน้อยเลือกมันกัน?

เพราะว่า…มันน่าอร่อย?

นี่เป็นเณรประสาอะไรกัน!

เจ้าหมูป่าร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ไม่ต้องบอกก็รู้ได้ว่ามันเศร้าโศกถึงเพียงใด