รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人] – บทที่ 487 ปลาหนึ่งตัวอาหารสามอย่าง ลั่วสุ่ยมุดเข้าไปในผ้าห่มท่านเซียนกลางดึก!

บทที่ 487 ปลาหนึ่งตัวอาหารสามอย่าง ลั่วสุ่ยมุดเข้าไปในผ้าห่มท่านเซียนกลางดึก!

บทที่ 487 ปลาหนึ่งตัวอาหารสามอย่าง ลั่วสุ่ยมุดเข้าไปในผ้าห่มท่านเซียนกลางดึก!

ปลามังกรตื่นเต้นดีอกดีใจ คิดว่าท่านบรรพจารย์เซียนมาเพื่อดูมันเป็นพิเศษ

แม้ว่าลั่วสุ่ยจะแปลงเป็นมนุษย์ ทั้งยังงดงามเหนือล้ำ เปี่ยมด้วยเสน่ห์อันบริสุทธิ์ สามารถพิฆาตบุรุษได้อย่างแท้จริง

แต่คุณชายเป็นใครกัน?

คุณชายเป็นถึงท่านบรรพจารย์เซียน จะโดนความงามล่อลวงได้อย่างไร?

นอกจากนี้ ท่านบรรพจารย์เซียนยังละทิ้งลั่วสุ่ยเพื่อมาดูมัน!

ตำแหน่งของมันในใจท่านบรรพจารย์เซียนจะต้องสูงอย่างมาก!

บุ๋ง!

หลี่จิ่วเต้าเอื้อมมือเข้าไปในถังน้ำแล้วหยิบปลามังกรขึ้นมา

หืม!?

ท่านบรรพจารย์เซียนจับมันขึ้นมาทำสิ่งใด?

ปลามังกรงุนงงเล็กน้อยด้วยความไม่เข้าใจ

แต่พริบตาต่อมันก็นึกออก!

ฮ่าฮ่า ท่านบรรพจารย์เซียนกล่าวไว้ว่าต้องการจะเลี้ยงมันไว้เป็นปลาดูเล่น นี่คงเป็นการเปลี่ยนที่อยู่ของมันแยกออกจากปลาชั้นต่ำเหล่านี้!

“พวกเจ้าปลาเหม็นเน่า รอความตายเสียเถอะ!”

มันมองปลาตัวอื่นในถังน้ำด้วยความเหยียดหยาม พร้อมเอ่ยขึ้นมาในใจ

บุ๋ง บุ๋ง!

ปลาในถังน้ำเห็นแววตาเหยียดหยามของปลามังกรต่างพากันรู้สึกเหมือนโดนตี

ปลามังกรกำเริบเสิบสานถึงเพียงนั้น คุณชายยังต้องการจะเลี้ยงปลามังกรต่อไปอีกหรือ!

พวกมันเองก็คิดว่าคุณชายต้องการจะเปลี่ยนสถานที่สำหรับเลี้ยงปลามังกร

“เปลี่ยนที่หรือ? เปลี่ยนไปอยู่ในหม้อนะสิ…”

มัจฉาสัตมายาหัวเราะ “พวกเจ้าไม่รู้หรือว่าคุณชายพาปลามังกรนั่นไปที่ไหน? ไปที่ห้องครัวอย่างไรล่ะ!”

ปลาตัวอื่นพากันกระโดดขึ้นมาดูทันที

หลังจากนั้นพวกมันก็เปลี่ยนเป็นมีความสุขกันอย่างมาก

ฮ่าฮ่า เข้าไปในครัวจริง ๆ!

สมควร!

สมควรแล้ว!

พวกมันหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ คราวนี้ปลามังกรจบสิ้นแล้ว

อีกด้านหนึ่ง ปลามังกรเองก็พบว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องเช่นเดียวกัน

มันพบว่าท่านเซียนนำมันเข้าไปในครัว!

อะไรกัน!

เข้ามาทำสิ่งใดในครัว!?

มันตกใจกลัวจนตัวสั่น ภายในหัวเกิดความคิดเลวร้ายมากมายขึ้นมา

ท่านบรรพจารย์เซียน…ท่านบรรพจารย์เซียนคงจะไม่ตุ๋นมันใช่หรือไม่!

ตอนนั้นเอง ลั่วสุ่ยก็เดินเข้าไปในครัวด้วยเช่นเดียวกัน

“เสี่ยวไป๋ ปลาตัวนี้ไม่เลวเลยใช่หรือไม่? เจ้าดูสิว่ามันตัวใหญ่แค่ไหน วันนี้คุณชายจะทำอาหารอร่อย ๆ ให้กับเจ้า ทั้งปลาน้ำแดง ปลานึ่งซีอิ๊ว ส่วนหัวกับก้างปลาก็จะนำมาทำซุปให้เจ้า

หลี่จิ่วเต้ายิ้มกว้าง ปลาตัวนี้ตัวใหญ่เป็นอย่างมาก ใช้ทำอาหารเพียงอย่างเดียวคงเสียเปล่า เขาเลยคิดแบ่งปลาทำอาหารหลายอย่าง

ส่วนหนึ่งนำไปทำเป็นปลาน้ำแดง อีกส่วนเป็นปลานึ่งซีอิ๊ว หัวกับกระดูกของปลาตัวใหญ่ก็สามารถนำมาทำซุป!

“!!!”

ได้ยินท่านบรรพจารย์เซียนกล่าวเช่นนี้แล้ว ปลามังกรถึงกับตกใจจนแทบจะสิ้นสติ!

ปลาหนึ่งตัวทำอาหารสามอย่าง!

สวรรค์! ท่านบรรพจารย์เซียนโหดร้ายกับมันถึงเพียงนี้!

มันเข้าใจได้ในพริบตา ภายในใจของท่านบรรพจารย์เซียน ลั่วสุ่ยมีตำแหน่งสูงเกิดกว่ามันจะเปรียบเทียบได้!

ตอนนี้มันรู้สึกเสียใจภายในอย่างสุดซึ้ง

ท่านบรรพจารย์เซียนรู้ว่ามันหาเรื่องลั่วสุ่ย จึงต้องการจะสังหารมัน ทั้งยังนำมันมาทำเป็นอาหารสามอย่าง!

มันร้องไห้ ภายในใจของมันเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย

เดิมทีมันคิดว่าตัวเองมีตำแหน่งสูงเป็นอย่างมากในใจของท่านบรรพจารย์เซียน แต่มันไม่เคยคาดคิดเลยว่าจะไม่อาจเทียบลั่วสุ่ยได้เลยแม้แต่น้อย!

ก่อนหน้านี้มันเพิ่งหาเรื่องลั่วสุ่ยไป ตอนนี้ท่านบรรพจารย์เซียนต้องการจะสังหารมัน แถมยังคิดทำมันเป็นอาหารสามอย่าง!

เห็นได้อย่างชัดเจน ว่าท่านบรรพจารย์เซียนกำลังระบายความคับแค้นให้กับลั่วสุ่ย!

ผู้กล้ายากฝ่าด่านหญิงงาม!

บัดซบ!

ดูเหมือนว่าท่านบรรพจารย์เสียเองก็ยากจะผ่านด่านหญิงงามได้! อ่า ไม่สิ ต้องเป็นด่านแมวงาม!

“ท่านบรรพจารย์เซียน ท่านบรรพจารย์เซียน ได้โปรดให้โอกาสข้าอีกครั้ง ข้าจะไม่กล้าทำเช่นนี้อีกแล้ว! ข้าจะไม่ไปหาเรื่องพี่ลั่วสุ่ยอีก!”

ปลามังกรตะโกนออกมา

แต่ทว่าพลังของมันยังคงถูกระงับไว้อยู่ เสียงของมันจึงเป็นเพียงเสียงพะงาบ ๆ ของปลา หลี่จิ่วเต้าจึงไม่อาจรู้ได้ว่ามันกำลังพูดอะไรอยู่

ปัง!

ชายหนุ่มหยิบมีดทำครัวที่อยู่ด้านข้างมาสับ เพียงแค่ครั้งเดียวหัวของปลามังกรก็ขาดออก เขาเตรียมนำหัวปลากับกระดูกไปทำซุป

เขาไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่ปลามังกรพูดได้ แต่ลั่วสุ่ยสามารถฟังเข้าใจได้อย่างชัดเจน

“คุณชาย!”

นางรู้สึกตื้นตันใจเป็นอย่างมากเมื่อรู้ว่าคุณชายกำลังระบายความคับแค้นให้ตนเอง

ในโอ่งน้ำมีปลาอยู่ตั้งมากมาย แต่เหตุใดคุณชายจึงเลือกปลามังกรมาให้นางกิน?

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อแต่เดิมคุณชายตั้งใจจะเลี้ยงปลามังกรเอาไว้ดูเล่น!

คุณชายล่วงรู้ทุกสรรพสิ่ง ไม่มีสิ่งใดไม่รับรู้ เกรงว่าแม้ตัวจะไม่อยู่แต่ก็ล่วงรู้ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นในลานเล็ก ๆ คุณชายจะต้องรู้ว่าปลามังกรหาเรื่องนางอย่างแน่นอน!

‘คุณชายโกรธเป็นอย่างมากเพราะปลามังกรมาหาเรื่องข้าอย่างนั้นหรือ?’

ลั่วสุ่ยคิดขึ้นมาในใจ

ไม่เช่นนั้น คุณชายจะไม่ให้โอกาสปลามังกรแม้แต่น้อย สับหัวมันขาดลงไปในทันทีด้วยเหตุใดกัน!

นางรู้สึกตื้นตันใจ รู้สึกได้ว่าคุณชายให้ความสำคัญกับนางเป็นอย่างมาก!

“ที่นี่มีควันมากมาย ระวังจะสำลัก เจ้ากลับไปรอด้านในบ้านเถอะ”

หลี่จิ่วเต้ากล่าวกับลั่วสุ่ยด้วยรอยยิ้ม

ตอนนี้ลั่วสุ่ยไม่เหมือนเมื่อก่อน นางไม่ใช่แมวขาวตัวน้อยอีกต่อไป แต่เป็นหญิงงามเปี่ยมเสน่ห์ ไม่อาจให้ควันและน้ำมันเหล่านี้ทำร้ายผิวได้

“เจ้าค่ะ คุณชาย!”

ลั่วสุ่ยพยักหน้าก่อนออกจากห้องครัวไป ภายในใจคิดว่าคุณชายช่างอ่อนโยนเหลือเกิน

ทักษะการทำอาหารของหลี่จิ่วเต้านั้นไม่จำเป็นต้องพูดถึง เพียงไม่นาน เขาก็ทำอาหารสามอย่างเสร็จ มีทั้งปลาน้ำแดง ปลานึ่งซีอิ๊ว และซุปกระดูกปลา

“ดื่มสุราหรือไม่?”

หลี่จิ่วเต้าถามออกมา เขาต้องการจะดื่มสุราเนื่องจากวันนี้เขามีความสุขเป็นอย่างมาก

“ดื่ม!”

ลั่วสุ่ยตอบกลับด้วยความสุข นางอยากลองดื่มสุราเซียนที่คุณชายหมักเองมานานแล้ว

ก่อนหน้านี้ยามที่ท่านเซียนดื่มสุรากับคนอื่น ๆ นางได้แต่มองอยู่ด้านข้างด้วยความอิจฉา ยามนั้นนางอยากลองลิ้มรสดูจริง ๆ

ตอนนี้เมื่อมีโอกาสมาถึงที่ นางย่อมไม่ยอมพลาดมันไป ต้องการจะลิ้มลองรสชาติ!

“ดี!”

หลี่จิ่วเต้าลุกขึ้นเดินกลับไปที่ห้องครัว ก่อนกลับมาพร้อมสุราหนึ่งไห เทให้เขาและลั่วสุ่ยคนละจอก

“มา วันนี้เป็นวันดี พวกเรามาดื่มกันเถอะ!”

หลี่จิ่วเต้าดื่มสุราจอกนั้นเข้าไปพร้อมกับลั่วสุ่ย สุราที่เขานำออกมาไม่ใช่สุราแรง แต่เป็นเหล้าข้าวเหนียวที่แรงน้อยกว่า ประการแรกเขากลัวว่าลั่วสุ่ยจะไม่คุ้นชินกับสุราแรง ๆ ประการที่สองคือเขากลัวว่าลั่วสุ่ยจะเมามายหลังจากดื่มสุราแรง!

เหล้าข้าวเหนียวมีรสอ่อน ทั้งยังไม่ได้มีฤทธิ์แรงมาก ลั่วสุ่ยกระดกดื่มหมดจอกในคราวเดียว รสชาติของมันอร่อยอย่างถึงที่สุด

ทว่าภายในใจของนางรู้สึกสูญเสียอยู่บ้าง

นางรู้ว่ามันคือเหล้าข้าวเหนียว ไม่ใช่สุราฤทธิ์แรง สิ่งที่นางเฝ้ารอคอยก็คือสุราแรงอันนั้น!

หากเป็นสุราฤทธิ์แรงเหมือนครั้งนั้น หลังจากที่ดื่มนางและคุณชายก็คงจะเมามายทั้งคู่….เอ๊ะ ไม่ใช่ว่าหลังจากนั้นอาจเกิดเรื่องวุ่นวายหรือ?

นางยังจำครั้งล่าสุดที่หลิงอินเมามายได้!

ครั้งสุดท้ายที่หลิงอินเมาก็เอาเปรียบคุณชายไปไม่น้อย!

หลิงอินถึงกับคิดว่าตนเองได้กลายเป็นผู้หญิงของคุณชาย!

อาหารทั้งสามอย่างที่ทำจากปลาหนึ่งตัวทำขึ้นมาด้วยฝีมือของคุณชาย มันอร่อยจนแทบจะระเบิดออกมา โดยเฉพาะเมื่อมันเป็นเนื้อของปลามังกรที่น่ารังเกียจ ลั่วสุ่ยยิ่งกินแล้วรู้สึกเอร็ดอร่อยขึ้นไปอีก

นางดื่มสุราไปไม่น้อย แต่ก็ยังคงไม่รู้สึกเมามาย ตรงกันข้ามเสียด้วยซ้ำ ยิ่งนางดื่มยิ่งรู้สึกสติแจ่มชัด ไม่เมามายแม้แต่น้อย

“อย่าดื่มมากเกินไปนัก เหล้าข้าวเหนียวเองก็แรงไม่น้อย หากดื่มมากไปก็สามารถเมาได้อย่างง่ายดาย”

เมื่อหลี่จิ่วเต้าเห็นว่าลั่วสุ่ยเริ่มดื่มมากเกินไปจึงรีบห้ามปรามขึ้นมา

เขาเองก็ดื่มลงไปไม่น้อย ตอนนี้เขาเริ่มจะเมาขึ้นมาบ้างแล้ว

หลังจากที่คุณชายกล่าวออกมา ลั่วสุ่ยก็ไม่กล้าจะดื่มเพิ่มอีก

เป็นจริงดังที่คุณชายกล่าว ในตอนแรกนางไม่รู้สึกอะไร ทั้งยังรู้สึกยิ่งดื่มยิ่งสติแจ่มชัดด้วยซ้ำ แต่ทว่าตอนนี้นางรู้สึกมึนหัว เมามายอย่างหนัก!

“ดึกมากแล้ว พวกเราไปนอนเถอะ!”

หลี่จิ่วเต้ากล่าวกับลั่วสุ่ย เขาเองก็เมาขึ้นมาบ้างแล้ว หากยังดื่มต่อไปก็เกรงว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาได้!

ลั่วสุ่ยที่ทั้งบริสุทธิ์และเปี่ยมเสน่ห์เช่นนี้ ตอนที่เขาไม่เมายังรู้สึกอดทนไม่ไหวอยู่บ้าง ไม่ต้องกล่าวถึงยามเขาเมาเลย เกรงว่าเขาอาจไม่สามารถหยุดยั้งตัวเองได้จนเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก เขาจึงรีบเสนอให้ต่างคนต่างกลับไปนอนคนละห้อง!

หลังจากนั้น เขากับลั่วสุ่ยก็ต่างกลับไปยังห้องของตนแล้วหลับไป

ทว่าฤทธิ์ของเหล้าข้าวเหนียวอยู่นานเป็นอย่างมาก ครึ่งคืนผ่านไป ลั่วสุ่ยก็เมามายมากยิ่งขึ้น!

สุดท้ายนางก็ออกจากห้องของตนเองตรงเข้าไปยังห้องของหลี่จิ่วเต้า จากนั้นก็มุดเข้าไปในผ้าห่มของหลี่จิ่วเต้า

“หอมจัง…”

หลี่จิ่วเต้าเอ่ยพึมพำออกมาขณะหลับอยู่

เขาได้กลิ่นหอมเป็นอย่างมาก จึงอดพลิกตัวกลับมากอดร่างของลั่วสุ่ย

“ข้ากำลังฝันหวานอยู่หรือ?”

หลี่จิ่วเต้ายังคงสับสน รู้สึกราวกับได้กอดหญิงงามเอาไว้ เขาจึงคิดว่าตนเองกำลังฝัน

“เป็นฝันที่ดี…”

ชายหนุ่มยิ้มออกมาอย่างกึ่งหลับกึ่งตื่น สัมผัสในอ้อมแขนช่างนุ่มนิ่มเป็นอย่างมาก…

เขากอดลั่วสุ่ยแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]

รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]

Status: Ongoing

‘หลี่จิ่วเต้า’ ชายหนุ่มผู้ถูกส่งตรงจากดาวเคราะห์สีฟ้ามายังโลกแห่งการฝึกตน ทว่ากลับไร้ซึ่งคุณสมบัติใด ๆ ในการเข้าสู่วิถีผู้ฝึกตน เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหันมาตกปลา วาดภาพและเขียนกลอนขาย

อันที่จริงหลี่จิ่วเต้ารู้เพียงเล็กน้อยว่า เจ้าแมวน้อยที่มาหาตนเป็นครั้งเป็นคราวเพื่อขอปลากินนั้น แท้จริงแล้วคือพยัคฆ์ขาว ส่วนชายผมขาวที่แข่งเขียนพู่กันกับเขาเป็นตัวตนระดับบรรพกาล และที่จะลืมไปไม่ได้ สตรีผู้งดงามที่มาร้องขอให้เขาช่วยวาดรูปอยู่ทุกวัน นางถึงกับเป็นเซียนในตำนาน!

ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง “เอาล่ะ…เช่นนั้น ข้าเป็นใครกัน?”

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท
Close Ads ufanance
Click to Hide Advanced Floating Content สล็อตออนไลน์
Click to Hide Advanced Floating Content สมัคร ufabet
Click to Hide Advanced Floating Content สล็อตฟรีสปิน