รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人] – บทที่ 508 เจ้าจะไปไหน ข้าจะเอาไปให้คุณชายกิน!

บทที่ 508 เจ้าจะไปไหน ข้าจะเอาไปให้คุณชายกิน!

หยวนอีจำได้ว่าเมื่อตอนที่คุณชายมอบหมายงานให้นาง ยามนั้นคุณชายก็ยังไม่มั่นใจว่านางจะสามารถสืบหาร่องรอยของซีได้

ผลที่ออกมาก็เป็นไปตามเช่นนั้นจริง ๆ

เซียวฮุ่ยไม่รู้ที่อยู่ของซี นี่เท่ากับนางไม่มีร่องรอยเกี่ยวกับซีหลงเหลือแล้ว หากนางต้องการตามหาซีในอาณาจักรแห่งนี้ จะต้องเป็นเรื่องยากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรอย่างไม่ต้องสงสัย

ทว่านางก็จะไม่ยอมแพ้ จะยังสืบต่อไป

ซีคือผู้ที่คุณชายต้องการตามหา นางจะต้องช่วยเหลือคุณชายตามหาให้ได้!

“ภพเซียนถูกห่อหุ้มไว้ด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัวบางอย่าง นี่เป็นสาเหตุให้ผู้ฝึกตนไม่สามารถกลายเป็นเซียนและเข้าสู่ภพเซียนได้ใช่หรือไม่?

หยวนอีอดคิดขึ้นมาในใจไม่ได้

ภพเซียนถูกปกคลุมด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัวบางอย่าง กระทั่งเหล่าเซียนด้านในยังยากยิ่งที่จะออกมา นับได้ว่าเป็นการเดิมพันเป็นตายเสียด้วยซ้ำ หากสิ่งมีชีวิตภายนอกต้องการจะเข้าไปในภพเซียน จะต้องเป็นเรื่องยากกว่าอย่างไม่ต้องสงสัย อาจสามารถกล่าวได้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้

อย่างไรเสียสิ่งมีชีวิตที่อยู่ภายนอกภพเซียนก็ไม่อาจเทียบเท่ากับสิ่งมีชีวิตในภพเซียนได้ หากเหล่าเซียนยังมีโอกาสตายเก้าส่วน ไม่ต้องพูดถึงสิ่งมีชีวิตภายนอกเลย

การจะกลายเป็นเซียนต้องอาศัยการดูดซับสสารนิรันดร์เข้าสู่ร่างกาย เช่นนี้จึงจะสามารถอยู่ยงไร้อายุขัยจำกัด ทว่าสสารนิรันดร์นั้นอยู่ในภพเซียน เหล่าผู้ฝึกตนต่างไม่อาจเข้าไปในสถานที่แห่งนั้นได้ ดังนั้นจึงไม่มีสสารนิรันดร์ ไม่อาจกลายเป็นเซียนได้อย่างแท้จริง

“เหตุใดภพเซียนจึงถูกปกคลุมไว้ด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัวบางอย่าง? มันอยู่ที่นั่นมาตั้งแต่ต้นหรือปรากฏออกมาภายหลัง?”

หยวนอีสงสัยใคร่รู้เป็นอย่างมาก นางเริ่มค้นความทรงจำของเซียวฮุ่ยต่อ

ไม่ใช่!

พลังที่น่าสะพรึงกลัวนี้ไม่ได้มีอยู่ที่ภพเซียนมาตั้งแต่ต้น แต่กลับก่อตัวขึ้นปกคลุมภายหลัง

นางต้องการจะสืบหาต่อว่า เหตุใดพลังอันน่าสะพรึงกลัวจึงห่อหุ้มภพเซียนเอาไว้เช่นนี้

ทว่าตอนนั้นเอง พลันเกิดเรื่องประหลาดขึ้นกับร่างเซียวฮุ่ยอย่างกะทันหัน!

บนร่างของเซียวฮุ่ยมีเลือดไหลทะลักออกมาอย่างบ้าคลั่ง ผิวของนางเริ่มละลายหาย สุดท้ายก็มีแสงสีเลือดพุ่งออกมา กระทั่งพลังของสี่กระบี่ประหารเซียนก็ยังไม่อาจหยุดยั้งได้ เพียงพริบตาเดียวเซียวฮุ่ยก็หายลับไปในทันที!

“เกิดอะไรขึ้น!”

หยวนอีหรี่ตา ไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นมาได้

พลังทั้งหมดของเซียวฮุ่ยถูกสี่กระบี่ประหารเซียนกดเอาไว้ เหตุใดจึงยังสามารถหลบหนีออกไปได้?

เซียนช่างน่าตื่นตะลึงจริง ๆ ทุกอย่างล้วนไม่สามารถนำสามัญสำนึกมาคาดเดาได้!

“ครั้งหน้าที่เจอ ข้าจะบดขยี้เจ้าให้แหลกละเอียด ดูเสียว่าเจ้าจะหนีไปได้อีกหรือไม่!”

หยวนอีเอ่ยขึ้นมา

หากครั้งนี้นางบดขยี้เซียวฮุ่ยให้เป็นชิ้น ๆ เซียวฮุ่ยจะต้องตายลงด้วยสี่กระบี่ประหารเซียนอย่างแน่นอน

ทว่านางทำเช่นนั้นไม่ได้

นางยังจำเป็นต้องรู้เรื่องราวทั้งหมดเกี่ยวกับซีก่อน จะสามารถบดขยี้และสังหารเซียวฮุ่ยเลยได้อย่างไร

เรื่องในครั้งนี้ยังเตือนนางให้รู้อีกด้วยว่าเซียนนั้นไม่ธรรมดาเป็นอย่างยิ่ง ไม่สามารถปล่อยให้มีโอกาสใดหลงเหลือได้ ต้องสังหารทิ้งโดยตรง

‘ไม่เป็นอะไร หนีได้ก็หนีไปเถอะ นางไม่อาจเป็นภัยคุกคามได้อีกแล้ว’

หยวนอีคิดขึ้นมาในใจ

ในตอนนี้นางรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ในภพเซียนแล้ว ยากเป็นอย่างยิ่งที่ตระกูลเซียวจะสามารถรับรู้เรื่องราวต่าง ๆ ได้ กระทั่งเซียวฮุ่ยเองก็ไร้หนทางติดต่อกับตระกูลเซียว

สำหรับเซียวฮุ่ยแล้ว แม้ว่านางจะสามารถหลบหนีได้ แต่ก็ต้องตกอยู่ในสภาพย่ำแย่เป็นอย่างมาก ขนาดจะปกป้องตนเองยังยาก นับประสาอะไรกับการก่อความวุ่นวายขึ้นมา

“นายท่านสุดยอดยิ่งนัก!”

อีกด้านหนึ่ง มังกรดำที่เดิมทีนึกว่าเซียวฮุ่ยจะถึงที่ตายแล้ว มันเองก็คงต้องตายด้วย ไม่คาดคิดเลยว่าเซียวฮุ่ยจะสามารถหลบหนีไปได้!

ถ้าหากเซียวฮุ่ยไม่ตาย มันเองก็ไม่ต้องตายเช่นกัน!

มันเตรียมจะรีบหนีออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว

แต่ทว่ามันยังไม่ทันได้ขยับตัว สี่กระบี่ประหารเซียนก็พุ่งเข้าใส่หัวของมันพร้อมกับค่ายกลประหารเซียน

“เจ้าคิดจะไปไหน?”

หยวนอีลอยตามไปใช้สี่กระบี่ประหารเซียนตัดพลังของมังกรดำในทันที ก่อนจะใส่มังกรดำเข้าไปในศาสตราบรรจุของ

นางไม่เคยลืมมังกรดำ ทั้งยังนึกถึงมันอยู่ตลอด

คุณชายชอบกินมาก เนื้อมังกรจะต้องอร่อยอย่างถึงที่สุด นางคิดมานานแล้วว่าจะเอามังกรดำกลับไปให้คุณชาย

หลังจากนั้นนางก็เก็บโลงศพสีชาดและธงกระดูกเซียน ก่อนจะจากไป

…

ลำแสงสีแดงลอยพุ่งผ่านความว่างเปล่าอย่างรวดเร็ว ข้ามผ่านดินแดนแล้วดินแดนเล่า จากแดนหยินสู่แดนฮวง

สุดท้ายแสงนั้นก็เข้าไปในร่างของสัตว์อสูรตนหนึ่ง

สัตว์อสูรตนนั้นชักเกร็งก่อนจะล้มลงไปกับพื้น ประหนึ่งตายไปแล้ว

แต่เพียงไม่นาน สัตว์อสูรตนนั้นก็ลืมตาโพลง

“น่ารังเกียจนัก!”

สัตว์อสูรตนนั้นกัดฟัน บนใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ นางในฐานะผู้อาวุโสตระกูลเซียวที่แข็งแกร่งกว่าเซียนทั่วไป สุดท้ายกลับลงเอ่ยอยู่ในสภาพเจียนตาย!

ใช่แล้ว นางคือเซียวฮุ่ย ก่อนที่สี่กระบี่ประหารเซียนจะกำราบนางลงอย่างสมบูรณ์ นางได้ใช้วิชาลับโบราณบางอย่าง สละเลือดของตนเอง จากนั้นก็รีบหนีมายังที่แห่งนี้

สภาพนางตอนนี้น่าเวทนาเป็นอย่างยิ่ง!

แม้จะสามารถหนีมาได้ แต่สภาพก็ย่ำแย่เป็นอย่างยิ่ง รอดมาได้เพียงเสี้ยววิญญาณเซียนเท่านั้น!

ในสถานการณ์เช่นนี้ นางเท่ากับสูญเสียทุกสิ่งไปแล้ว วิญญาณเซียนของนางไม่สมบูรณ์ ไม่อาจเรียกได้ว่ากลับไปเริ่มใหม่เสียด้วยซ้ำ

หากนางต้องการจะกลับไปยังจุดสูงสุด ไม่รู้ว่ามันจะเป็นเรื่องยากขนาดไหน!

“ไม่เป็นไร ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ก็พอ!”

ดวงตาของนางทอประกายดุร้าย ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ก็ยังคงมีความหวัง ดีกว่าต้องสิ้นชีพ!

“สถานที่แห่งนี้ไม่เลวเลย…”

นางหรี่ตาลง ยามที่นางเข้าไปในร่างของสัตว์อสูรตนนี้ นางก็กลืนกินวิญญาณของมันเข้าไป ทั้งยังได้ข้อมูลต่าง ๆ เกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้ด้วย

แม้นางจะอยู่ในสภาพย่ำแย่ แต่อย่างไรก็ยังเป็นวิญญาณเซียน อีกทั้งขอบเขตของสัตว์อสูรตนนี้ยังไม่สูง ทำให้นางสามารถกินวิญญาณของมันเข้าไปได้อย่างราบรื่น

สถานที่แห่งนี้มีนามว่าเมืองเก้าวิบัติ เต็มไปด้วยความวุ่นวาย มีการนองเลือดเกิดขึ้นทุกวัน สำหรับนางแล้ว พื้นที่แห่งนี้ยอดเยี่ยมเป็นอย่างมากโดยไม่ต้องสงสัย นางสามารถค่อย ๆ ฟื้นฟูตัวเองได้ในพื้นที่แห่งนี้!

“อ๊า ภรรยาจ๋า สามีกลับมาแล้ว!”

ตอนนั้นเอง อสูรหมูที่น่าเกลียดอย่างถึงที่สุดตนหนึ่งก็ตะโกนออกมาแล้วเดินมาหาเซียวฮุ่ย

“!!!”

สีหน้าของเซียวฮุ่ยแปรเปลี่ยน นางรู้จักอสูรหมูตนนี้ มันเป็นสามีของร่างอสูรที่นางเข้ามาอยู่ ทั้งยังชอบ…เรื่องอย่างว่าเป็นที่สุด!

เมื่อวันไหนสนุกสนาน ก็สามารถทำได้เป็นร้อย ๆ รอบต่อวัน!

“น่าเสียดายที่ครั้งนี้เจ้าไม่ได้ออกไปกับข้า เจ้าไม่รู้หรอกว่าข้ามีความสุขแค่ไหนที่ได้สังหารพวกด้านนอก! ฮ่าฮ่า ยิ่งเห็นพวกมันหวาดกลัวมากเท่าไหร่ ข้าก็ยิ่งตื่นเต้น!”

อสูรหมูหัวเราะออกมา “ภรรยาจ๋า เมื่อรู้สึกตื่นเต้น ข้าก็คิดถึงเจ้าเป็นอย่างมาก ดังนั้นข้าจึงรีบกลับมาหาเจ้า!”

เมืองเก้าวิบัติเต็มไปด้วยความวุ่ยวาย อสูรหมูตัวนี้ที่ชื่นชอบการฆ่าฟันเป็นที่สุดจึงมักออกไปข้างนอกเพื่อสังหารสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ยามไม่มีสิ่งใดทำ

‘มารดามันเถอะ ข้าจะต้องไม่ให้อสูรหมูตัวนี้ทำสิ่งใดกับข้า!’

ใบหน้าของเซียวฮุ่ยน่าเกลียดเป็นอย่างมาก ภายในใจสาปแช่งออกมายกใหญ่

เหตุใดนางจึงดวงซวยเช่นนี้ จะเข้าร่างใครก็ไม่เข้า ต้องมาเข้าร่างของสัตว์อสูรตนนี้!

ขอบเขตของอสูรหมูไม่ต่ำ ด้วยสถานะปัจจุบัน นางไม่สามารถจัดการกับอสูรหมูได้!

“ข้า…”

เซียวฮุ่ยรีบเปิดปากขึ้นมา แต่ยังไม่ทันได้กล่าวสิ่งใด อสูรหมูตนนั้นก็พุ่งใส่นางแล้ว!

“อู๊ด!”

อสูรหมูส่งเสียงร้องออกมา ก่อนจะตะโกนเสียงดัง “ร้อยครั้ง ร้อยครั้ง!”

ในตอนนั้นเองเซียวฮุ่ยอยากจะตายลงไปจริง ๆ

มารดามันเถอะ!

หากนางรู้เช่นนี้ตั้งแต่ก่อนหน้า นางก็คงจะไม่หนี ยอมถูกสี่ดาบประหารเซียนสังหารทิ้ง!

…

เมืองเก้าวิบัติ ณ บริเวณแห่งหนึ่ง

สามเณรน้อยผู้หนึ่งกำลังเดินอยู่บนถนนใหญ่

“ที่นี่มีอสูรหมูชั่วร้ายเป็นอย่างยิ่งหนึ่งตน มันทำเรื่องเลวร้ายมานับไม่ถ้วน หากข้าสามารถจัดการกับมันได้ จะต้องได้รับความศรัทธาจำนวนมาก!”

ใช่แล้ว เขาคือพระเก้าประทีปพุทธเจ้าที่กำลังรำพึงกับตนเอง