บทที่ 535 นิสัยแปรเปลี่ยนไปอย่างมาก จักรพรรดิชางถูกคนแทนที่หรือไม่?
เมื่อคิดถึงองค์หญิงชางเหยาแล้ว มัจฉาสัตมายาก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาเล็กน้อย
นี่ไม่ได้หมายความว่าเขารังเกียจองค์หญิงชางเหยา แต่เป็นเพราะทุกคนที่องค์หญิงชางเหยาได้พบกับเขา นางมักจะตื่นเต้นกระตือรือร้นเป็นอย่างมาก มันทำให้เขาทำตัวไม่ถูกอยู่บ้าง
ความกระตือรือร้นจนเกินไปนี้เป็นตั้งแต่ครั้งแรกที่นางได้พบกับเขา นางยึดติดเขาเป็นพิเศษ มีช่วงหนึ่งที่องค์หญิงชางเหยาไปอาศัยอยู่ที่ทะเลเหนือเพียงเพื่อให้ได้อยู่กับเขาทั้งวันทั้งคืน
“อะไรนะ? พี่ชวนมาที่นี่หรือ? รอข้าสักครู่ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้!”
เสียงสตรีดังขึ้นมาจากศาสตราสื่อสาร หลังจากนั้นเพียงไม่นาน ก็มีเด็กสาวผู้งดงามลอยออกมาจากด้านในเมืองหลวงอย่างเร่งรีบ
ทหารทั้งสองรีบคำนับทำความเคารพองค์หญิง
ทว่าหญิงงามผู้นั้นไม่ได้สนใจทหารทั้งสอง เอาแต่จับจ้องไปทางมัจฉาสัตมายา
“พี่ชวน! ท่านยังสบายดี! ท่านไม่รู้หรอกว่าข้าเป็นห่วงท่านมากเพียงใดตอนที่ท่านหายตัวไป! ในช่วงนั้นข้าวิ่งไปที่ทะเลเหนือทุกวันเพื่อถามหาข่าวคราวของท่าน น่าเสียดายที่หลังจากเสด็จพ่อสั่งข้าไม่ให้ออกจากวัง ไม่เช่นนั้นข้าจะต้องพบพี่ชวนทันทีที่ท่านกลับมาอย่างแน่นอน!”
หญิงสาวพูดเสียงเจื้อยแจ้วไม่หยุด บนใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นกระตือรือร้น มองดูแล้วพบว่านางเป็นห่วงมัจฉาสัตมายามากจริง ๆ
นางดูน่ารักงดงามเป็นอย่างมาก ใบหน้าเล็ก ๆ จิ้มลิ้ม ดวงตากลมโต รูปร่างเองก็ดีเป็นอย่างมาก หน้าอกอวบอิ่มกระเพื่อมขึ้นลงตามท่าทางอันตื่นเต้นของนาง ขนาดของมัน ‘เหนือเกินกว่ามาตรฐาน’ เล็กน้อย
“ข้าคิดไว้แล้วว่าพี่ชวนจะต้องมีใจคิดถึงข้า จึงมาหาข้าทันทีหลังจากที่กลับมาใช่หรือไม่?”
เด็กสาวกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มร่า “ใช่แล้ว ว่าแต่พี่ชวนหายไปไหนมาหรือ?”
ในตอนนั้นเอง นางก็สังเกตเห็นลั่วสุ่ยที่อยู่ด้านหลังของมัจฉาสัตมายา รอยยิ้มบนใบหน้าของนางหุบลงทันใด ก่อนจะแสดงสีหน้าราวกับไม่ได้รับความเป็นธรรม “พี่ชวนคงไม่ได้หนีตามกันไปกับนางหรอกนะ!”
จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร!
มัจฉาสัตมายาจนใจ ความคิดของชางเหยาบรรเจิดเกินไปแล้ว!
จะเป็นการหนีตามกันได้อย่างไร!
“อย่าพูดจาไร้สาระ นี่คือพี่สาวของข้า พี่ลั่วสุ่ย” เขารีบกล่าวขึ้นมา
“ที่แท้ก็เป็นพี่สาวของเรานี่เอง”
สีหน้าของชางเหยาเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว จากน้อยอกคับข้องใจจวนเจียนจะร้องไห้ กลายมาเป็นรอยยิ้มเจิดจ้าร่าเริงในทันใด
“พี่สาว ปากของข้าไม่ดีเอง ท่านอย่าได้ถือสาหาความเลย!”
นางกระตือรือร้นเป็นอย่างมาก เพียงแค่ชั่วพริบตาก็วิ่งไปอยู่ข้างลั่วสุ่ย จับแขนของลั่วสุ่ยอย่างสนิทชิดเชื้อ “พี่สาว ข้าชื่อว่าชางเหยา เป็นน้องสะใภ้ของพี่สาว!”
อะไรนะ!
อะไรคือพี่สาวของเรา อะไรคือน้องสะใภ้!
มัจฉาสัตมายารู้สึกเสียใจภายหลังขึ้นมาเล็กน้อย หากรู้ก่อนหน้านี้เขาคงไม่ติดต่อกับชางเหยา!
“พี่ลั่วสุ่ยอย่าไปฟังคำพูดไร้สาระของนาง พวกเราเป็นเพียงเพื่อนกัน! เป็นเพียงเพื่อนธรรมดา ๆ เท่านั้น!” เขารีบกล่าวขึ้นมา
“ใช่หรือ?”
ลั่วสุ่ยยิ้มจาง ๆ นางมองออกทุกอย่างตั้งแต่แรกแล้ว ชางเหยานั้นชื่นชอบเสี่ยวชีเป็นอย่างมาก
นางชื่นชอบชางเหยาตั้งแต่แรกเห็น อีกฝ่ายเป็นสาวน้อยที่บริสุทธิ์และน่ารัก
“ไม่ใช่แน่นอน!”
ชางเหยาตะโกนออกมา “ชั่วชีวิตนี้ข้าสาบานเอาไว้แล้วว่าจะเป็นภรรยาของพี่ชวน ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนใจข้าได้!”
ถึงขั้นสาบานเลยหรือ?
ลั่วสุ่ยยิ้มแล้วกล่าวออกมา “เข้าใจแล้ว พี่สาวจะสนับสนุนเจ้าเอง!”
“พี่สาว ท่านจะทำเช่นนี้ไม่ได้…”
มัจฉาสัตมายาก้มหน้าลง ในใจทุกข์เป็นอย่างมาก เหตุใดพี่ลั่วสุ่ยและชางเหยาจึงจับมืออยู่ฝั่งเดียวกันได้!
“ไม่ใช่สิ สถานการณ์ตอนนี้ของแคว้นโบราณชางเยว่เป็นเช่นไร? เหตุใดสภาพแวดล้อมถึงเลวร้ายปานนี้? อีกทั้งเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเสด็จพ่อของเจ้า? นิสัยจึงราวกับเปลี่ยนไปคนละคน!”
เขารีบถามชางเหยา จบหัวข้อก่อนไว้เพียงแค่นี้ ไม่อยากจะพูดอะไรถึงเรื่องนั้นอีก
ชางเหยาที่เดิมทีมีท่าทางร่าเริง เมื่อได้ยินสิ่งที่มัจฉาสัตมายากล่าว สีหน้าของนางก็เปลี่ยนแปลงทันที ท่าทางดูแล้วไม่มีความสุขอีกต่อไป
นางเอ่ยตอบเสียงเบา “ข้าเองก็ไม่รู้แน่ชัดว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น เมื่อไม่กี่เดือนก่อนหน้าที่ผ่านมา จู่ ๆ รัศมีฟ้าดินและสสารฝึกฝนของแคว้นเราก็สูญหายลงไปเป็นจำนวนมาก ในตอนนั้นทุกคนต่างแตกตื่น ทว่าเสด็จพ่อกล่าวว่าไม่ต้องกังวล นี่นับเป็นเรื่องดี เพราะเสด็จพ่อฝึกฝนทะลวงสูงขึ้นไปได้แล้ว ทำให้รัศมีฟ้าดินและสสารฝึกฝนของแคว้นแห่งนี้ลดลงไปมาก”
นางกล่าวต่อ “นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา รัศมีฟ้าดินและสสารฝึกฝนก็เริ่มน้อยลงไปเรื่อย ๆ ทั้งหมดล้วนถูกท่านพ่อดูดกลืนเข้าไป และตอนนั้นเองที่เสด็จพ่อก็เปลี่ยนไป แตกต่างจากเมื่อก่อนเป็นอย่างมาก กระทำเรื่องผิดปกติไม่ชอบกล…”
ทั้งค่าเข้าเมือง ค่าออกเมือง ค่าค้ำประกัน และให้ผู้ฝึกตนหญิงส่วมใส่เสื้อผ้าบางน้อยชิ้น เมื่อเข้าเมืองก็ล้วนแล้วเริ่มจากตอนนั้น
สิ่งมีชีวิตต่าง ๆ ก็เริ่มมายังแคว้นของพวกเราน้อยลงเรื่อย ๆ เพราะไม่ว่าผู้ใดมาก็ล้วนถูกขูดรีด ยิ่งแข็งแกร่งเท่าไหร่ก็ยิ่งถูกขูดรีดมากเท่านั้น
“จักรพรรดิคชฟ้าคราม ท่านรู้จักหรือไม่? เขามาเยี่ยมเสด็จพ่อ แต่กลับถูกเสด็จพ่อตัดงายึดเอาไป ผู้นำเผ่าแมงป่องหยกมาหา ก็ไม่ได้กลับออกไป ถูกท่านพ่อกักขังเอาไว้อยู่ในวังหลัง…”
นางเอ่ยเสียงแผ่ว
“อะไรนะ!”
หลังจากฟังสิ่งที่ชางเหยาเล่าแล้ว มัจฉาสัตมายาก็ตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง
จักรพรรดิคชฟ้าครามเป็นหนึ่งในผู้แข็งแกร่งที่สุดของอาณาจักรอวี้ซวี แต่กลับถูกจักรพรรดิชางตัดงาไป!
ผู้นำเผ่าแมงป่องหยกเองก็เป็นเทียนตี้ผู้หนึ่งเช่นเดียวกัน ทั้งยังเป็นอีกหนึ่งในผู้แกร่งที่สุด แต่กลับถูกคุมตัวเอาไว้ในวังหลัง…
เกิดอะไรขึ้นกับจักรพรรดิชางกัน?
เหตุใดจึงทำและสามารถทำสิ่งเหล่านี้ได้?
หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าแม้จักรพรรดิชางจะแข็งแกร่งเพียงใด ก็จะต้องเต็มไปด้วยศัตรูทุกหนแห่ง!
ชางเหยาเอ่ยเสียงเบา “ในตอนนี้ข้าแทบจะไม่รู้จักเสด็จพ่อแล้ว บางทีข้าก็สงสัยว่านี่ไม่ใช่เสด็จพ่อตัวของข้าจริง ๆ!”
ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ชางเหยาเกิดความสงสัย กระทั่งมัจฉาสัตมายาเองก็ยังเกิดความสงสัย อะไรจะสามารถเปลี่ยนให้จักรพรรดิชางแทบกลายเป็นอีกคนได้อย่างกะทันหันกัน?
ชางเหยากล่าวต่อ “แต่เสด็จพ่อก็ไม่ได้ออกนอกวังเป็นระยะเวลานานแล้ว ในวังเองก็ไม่เกิดเรื่องอะไรผิดปกติ เช่นนั้นแล้วผู้ใดจะสามารถสับเปลี่ยนตัวกับเสด็จพ่อได้อย่างเงียบงันกัน? เสด็จพ่อขอบเขตไม่ได้ต่ำต้อย เป็นถึงเทียนตี้ ความแข็งแกร่งอยู่ยอดเหนือบนท้องฟ้า ในอาณาจักรมีอยู่เพียงไม่กี่คนที่สามารถต่อกรกับเสด็จพ่อได้!” เรื่องนี้ทำให้นางคิดไม่ตก
อีกทางหนึ่ง ลั่วสุ่ยที่ไม่ได้กล่าวอะไร ปิดตาลงอย่างแช่มช้า
หลังจากนั้นเพียงไม่นาน นางก็ลืมตาขึ้น แล้วพูดออกมาอย่างกะทันหัน “น่าสนใจดี”
นางเปิดใช้ญาณสัมผัสตรวจสอบจักรพรรดิชาง เพราะอยากรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับจักรพรรดิชาง
แต่ผลที่ออกมากลับทำให้นางคาดไม่ถึงเป็นอย่างมาก
“ไป พวกเราไปพบเสด็จพ่อของเจ้ากันเถอะ”
นางไม่อธิบายอะไรมาก ทำเพียงกล่าวออกไปกับชางเหยาเช่นนี้
ชางเหยาตอบกลับมาด้วยความลังเล “พี่สาว ท่านอย่าไปเลย ข้ากลัวว่าพี่สาวจะถูกขังเอาไว้ในวังหลัง! ยังมีพี่ชวนอีก ท่านเองก็อย่าได้ไปพบเสด็จพ่อเลย ยามนี้อารมณ์ของเสด็จพ่อไม่ใช่สิ่งที่สามารถคาดเดาได้ ข้าเกรงว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับพี่ชวน!”
นางเป็นกังวลจริง ๆ ระยะหลังมานี้สายตาที่เสด็จพ่อมองนางมีบางอย่างไม่ถูกต้อง หากลั่วสุ่ยและมัจฉาสัตมายาไปพบเสด็จพ่อแล้วเกิดเรื่องบางอย่างขึ้นมา นางเกรงว่าตนเองอาจไม่สามารถปกป้องลั่วสุ่ยและมัจฉาสัตมายาได้
“องค์หญิง เหตุใดท่านจึงวิ่งไปทั่ว ไม่สนใจบ่าว!?”
ในตอนนั้นเอง มีหญิงชราผู้หนึ่งทะยานออกมาจากด้านในเมือง
นางกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มเหยียดหยัน “องค์หญิงรีบตามข้ากลับไปเถอะ หลังจากนี้ก็อย่าได้วิ่งไปทั่วอีก!”
น่าแปลกประหลาดเป็นอย่างยิ่ง แม้นางจะเรียกขานตัวเองว่าบ่าว แต่กลับไร้ซึ่งความเคารพชางเหยา
“พี่ชวน พี่ลั่วสุ่ย พวกท่านรีบไปเร็วเข้า!”
เมื่อชางเหยาเห็นหญิงชรา สีหน้าก็พลันเปลี่ยนไป รีบเร่งให้มัจฉาสัตมายาและลั่วสุ่ยออกไปโดยเร็ว
“ไปไหน!”
ทว่าหญิงชราผู้นั้นกลับจ้องลั่วสุ่ยด้วยดวงตาเปล่งประกาย “เป็นเด็กสาวที่งดงาม คาดว่าฝ่าบาทน่าจะต้องชื่นชอบเป็นอย่างมาก!”
“แม่นมหรง ท่านคิดจะทำสิ่งใด!”
สีหน้าของชางเหยาแปรเปลี่ยนอีกครั้ง นางรีบไปยืนขวางหน้าพี่ลั่วสุ่ย ก่อนจะกล่าวกับหญิงชราผู้นั้น “ข้าจะกลับไปกับท่านแล้ว ท่านก็แสร้งทำเป็นว่าไม่เห็นดีหรือไม่?”
“องค์หญิงกำลังพูดสิ่งใดอยู่! ข้าสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน!”
หญิงชรากล่าวออกมาอย่างเย็นชา “องค์หญิงโปรดหลีกทาง อย่าบังคับให้ข้าไม่สุภาพกับองค์หญิง ท่านเพิ่งจะทำผิดโดยการแอบหนีออกมา อย่าได้คิดทำผิดซ้ำอีก!”
นี่มันอะไรกัน?
ข้ารับใช้กลับกล้าทำเช่นนี้กับนาย?
มัจฉาสัตมายาขมวดคิ้ว
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")
