รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人] – บทที่ 574 นี่ข้ากำลังเฝ้ารอซากศพเน่าเปื่อยอย่างนั้นหรือ?

บทที่ 574 นี่ข้ากำลังเฝ้ารอซากศพเน่าเปื่อยอย่างนั้นหรือ?

มีความผันผวนออกมาจากด้านในเส้นทาง จากนั้นก็มีสิ่งมีชีวิตลงมือทำลายผนึก เห็นได้อย่างชัดเจนว่าสิ่งมีชีวิตนั่นทรงพลังเป็นอย่างมาก ตราผนึกเกิดความผันผวนไม่เสถียรอย่างรุนแรง มีพลังอันแข็งแกร่งรั่วไหลออกมา

“มาเร็ว ๆ เข้า รีบมาลงหม้อเร็วเข้า!”

ต้าเต๋อยิ้มกว้าง มือข้างหนึ่งถือตะหลิว ดวงตาเปล่งประกาย ตั้งตารอคอยเป็นอย่างมาก

เขาไม่เคยลิ้มรสเนื้อวิหคทอง ทั้งยังไม่เคยพบมาก่อน แต่เขาก็เคยอ่านเรื่องเล่าและเห็นรูปของวิหคทองผ่านตามาบ้าง

ตามเรื่องเล่าปรัมปราเก่าแก่กล่าวว่าอาหารของวิหคทองคือเผ่ามังกร ไม่ต้องคิดมากก็รู้ได้ทันทีว่าเนื้อของวิหคทองที่กินมังกรเป็นอาหารจะต้องอร่อยมาเป็นแน่

คิดถึงตรงนี้แล้วน้ำลายของเขาก็ไหลออกมาอย่างหยุดไม่อยู่

ขณะนั้นเอง พลันมีเสียงระเบิดดังออกมาจากเส้นทาง ตามด้วยสิ่งมีชีวิตจำนวนมากที่เดินออกมา

สิ่งมีชีวิตเหล่านี้เดินออกมาพร้อมกับกลิ่นเน่าเหม็นคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ น่าขยะแขยงจนทำให้คนทนรับไม่ไหว

“เอ๊ะ?”

ต้าเต๋อตกตะลึง ดวงตานิ่งค้าง ตะหลิวในมือตกลงบนพื้นลงเสียงกังวาน

“อ้ายฉาน!!!”

เขากัดฟันแน่นจนแทบแตก

เขาถูกขุดหลุมใส่เสียแล้ว ที่ออกมาเป็นวิหคทองที่ไหนกัน มีแต่ซากศพออกมาร่างแล้วร่างเล่า!

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องกินเลย เพียงแค่มองและได้กลิ่นซากศพเน่าเปื่อยเหล่านี้ อวัยวะภายในเขาก็บิดม้วนอย่างรุนแรง รู้สึกอย่างจะอาเจียนออกมา

เหนือยิ่งกว่ามัมมี่ก็ยังมีซากศพเปื่อยเหล่านี้!

ซากเน่าเปื่อยเหล่านั้นยังมีเลือดสกปรกไหลริน ทั้งเลือดทั้งเนื้อต่างเน่าเฟะ หากดูใกล้ ๆ แล้วคล้ายจะมีหนอนชอนไชไปมา น่าสะอิดสะเอียนเป็นอย่างยิ่ง!

เขาโมโหจนแทบระเบิดออกมาแล้ว ก่อนหน้านี้เขาขอบคุณอ้ายฉานเป็นอย่างมาก ทั้งยังคิดว่าอ้ายฉานดีกับเขาจริง ๆ จึงวางหน้าที่ให้เขารับผิดชอบตรงนี้ เพื่อให้เขาได้มี ‘วิหคทอง’ เอาไว้กิน

ทว่าตอนนี้เขารู้แจ้งแล้ว อ้ายฉานร้ายกาจเป็นอย่างยิ่ง ถึงกับขุดหลุมใส่เขาเช่นนี้!

“เอ๋ เจ้าโล้นน้อยนั่นเตรียมหม้อพร้อมแล้ว ทั้งยังจุดไฟจนน้ำเดือดเรียบร้อย หรือว่าคิดจะกินพวกเรากัน!”

ซากศพเน่าเฟะร่างหนึ่งเอ่ยออกมา ศีรษะของมันหายไปครึ่งหนึ่ง เผยให้เห็นเลือดและเนื้อเน่าเปื่อย ปากแสยะกว้างเผยให้เห็นฟันเหลืองเก่า ๆ เต็มไปหมด

มันคว้าหนอนสีขาวจำนวนหนึ่งออกมาจากร่าง ก่อนจะเอาใส่ปากแล้วเคี้ยวกิน

“ผู้อื่นเวลาเห็นพวกเราก็ขยะแขยงจนอยากอาเจียนแล้ว แต่เจ้าโล้นน้อยนี่สุดยอดจริง ๆ ไม่ธรรมดายิ่งนัก ไม่เพียงแต่จะไม่ขยะแขยง ยังถึงขั้นเตรียมพร้อมจะกินพวกเราด้วย ยอดเยี่ยมยิ่งนัก!”

มันกล่าวกับต้าเต๋อด้วยความชื่นชม นี่เป็นครั้งแรกที่มันเห็นคนสุดยอดเช่นนี้

“อามิ…ต้าเต๋อฝอ ไสหัวไปให้พ้นเสีย คิดว่าข้าต้าเต๋อฝอจะกินพวกเจ้าลงอย่างนั้นหรือ ไสหัวไปเสีย…!”

ต้าเต๋อสบถออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า ผ่านไปเพียงไม่เท่าไหร่ เขาก็ทนต่อไปไม่ไหว อาเจียนออกมายกใหญ่

“สุราชั้นยอดของข้า!”

เขาร่ำไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาเพิ่งดื่มสุราลงไปเมื่อครู่ ตอนนี้กลับอาเจียนออกมาหมดแล้ว!

“อ้ายฉาน ข้าจะต้องสะสางบัญชีในครั้งนี้แน่ อย่าปล่อยให้ข้าได้มีโอกาสเชียว!”

เขาเอ่ยอย่างโกรธเคือง แค้นครั้งนี้นับเป็นเรื่องใหญ่ เขาไม่มีทางปล่อยผ่านไปทั้งแบบนี้ ในอนาคตหากมีโอกาส เขาจะต้องเอาคืนอย่างแน่นอน!

“เอาล่ะ ในเมื่อเจ้าตั้งหม้อ จุดไฟต้มน้ำจนเดือดแล้ว เช่นนี้ก็อย่าทำให้เสียเปล่า มาทำให้อาหารให้เจ้ากันเถอะ!”

ซากศพเน่าเปื่อยตนหนึ่งกล่าวขึ้นก่อนทะยานไปทางต้าเต๋อ ขณะเคลื่อนไหวก็มีหนอนจำนวนมากร่วงหล่นลงมาจากร่างเน่าเปื่อย ไม่กล่าวเลยว่ามันน่าแขยงมากถึงเพียงใด

“ขี้เถ้าสู่ขี้เถ้า ธุลีสู่ธุลี ตายไปแล้วยังคิดทำสิ่งใดวุ่นวายอีก!? วันนี้ข้าต้าเต๋อฝอจะมาโปรดสัตว์ให้พวกเจ้าทั้งหลายเอง!”

ต้าเต๋อเคลื่อนไหว แสงพุทธะเรืองรองสว่างทั่วร่าง แต่เดิมเขาก็ไม่ธรรมดาอยู่แล้ว ทั้งยังได้รับผลประโยชน์มากมายจากคุณชาย ขอบเขตในตอนนี้ลึกล้ำเป็นอย่างยิ่ง สามารถสัมผัสได้ถึงขั้นสูงสุด กลายเป็นกึ่งขั้นสูงสุดแล้ว

เขายกกำปั้นน้อย ๆ แสงศักดิ์สิทธิ์เจิดจ้า ท่าทางดูดุดันเป็นอย่างยิ่ง นี่คือหมัดวัชระอันเป็นอิทธิฤทธิ์ของพุทธศาสนา

“ไม่ ๆ! มันเหม็นเกินไป!”

แต่แล้วเขาก็เลิกตั้งท่าทางหลังจากสัมผัสได้ถึงกลิ่นจากอีกฝ่าย กลิ่นนั้นเหม็นเน่าเกินจะทนจริง ๆ

ซากศพเน่าเปื่อยไม่สนใจท่าทางของเขา ล้วงมือข้างหนึ่งเข้าไปในตัวดึงกระดูกสันอกออกมาจากร่างเน่าเปื่อย พุ่งเข้าฟันใส่ต้าเต๋อ

ต้าเต๋อตอบสนองอย่างรวดเร็ว รีบยกมือขึ้นป้องกันการโจมตีจากกระดูกสันอก ทั้งสองฝ่ายปะทะเกิดเป็นเสียงคล้ายโลหะกระทบกัน กลายเป็นคลื่นพลังแผ่กระจายออกมาอย่างรุนแรง

แกร่ก!

มีเสียงกระดูกดังขึ้น ก่อนที่กระดูกทั้งหมดจะแตกออกเป็นเศษกระจายไปทั่วพื้น

“นี่มันอะไรกัน!”

ซากศพเน่าเปื่อยเอ่ยด้วยความตกตะลึง ไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น

จะคาดคิดได้อย่างไร!?

มันคือซากศพระดับเทียนตี้ กระดูกสันหลังก็เป็นกระดูกเทียนตี้ ทว่ากลับถูกทำลายภายใต้หมัดเล็ก ๆ ของต้าเต๋อ นับว่าน่าตื่นตะลึงเป็นอย่างยิ่ง

เป็นไปได้อย่างไรที่กึ่งขั้นสูงสุดจะมีสังขารแข็งแกร่งถึงเพียงนี้?

มันไม่เคยคาดคิดมาก่อนแม้แต่น้อย!

ใช่แล้ว แม้ขอบเขตของต้าเต๋อจะไม่สูงล้ำ ทว่าร่างกายของเขาก็แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก เขาได้กินอาหารรสเลิศและร่ำสุรากับคุณชาย ร่างกายของถูกหล่อหลอมจนในตอนนี้ก้าวข้ามเหนือยิ่งกว่าขั้นเทียนตี้ไปแล้ว

“กินหมัดของข้าต้าเต๋อฝอไปเสีย!”

ต้าเต๋าไม่ได้มีรูปร่างใหญ่โต แต่ก็ดูทรงพลังเป็นอย่างยิ่ง เขาเหวี่ยงกำปั้นใส่ซากศพเน่าเปื่อย ด้านซากศพเน่าเปื่อยนั้นก็ไม่กล้าปะทะด้วยโดยตรงกระโจนหลบออกไปรอบ ๆ

“เข้าใจแล้ว เจ้ามีดีแค่ร่างกายสินะ!”

ซากศพเน่าเปื่อยแย้มยิ้มเย็นชา มันมองเห็นสภาพการณ์ของต้าเต๋อแล้ว มันสามารถหลบการโจมตีของต้าเต๋อได้อย่างง่ายดาย แสดงให้เห็นว่าขอบเขตการฝึกตนของต้าเต๋อนั้นไม่แข็งแกร่งพอที่จะเร่งความเร็วตามมันได้

มันยังคงรักษาระยะห่างกับต้าเต๋อ ป้องกันไม่ให้ถูกเข้าประชิด หลังจากนั้นก็ใช้วิชาระดับเทียนตี้ออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า เพื่อระดมโจมตีต้าเต๋อ

ทว่าพลังที่ระดมโจมตีใส่กลับไม่อาจทำอะไรต้าเต๋อได้ ไม่อาจทำร้ายได้แม้แต่เส้นผมสักเส้นของต้าเต๋อ

ต้าเต๋อกำหมัดแน่นพุ่งไล่ตามโจมตีซากศพเน่าเปื่อย หมายเข้าไปต่อสู้ติดพันระยะประชิดกับซากศพเน่าเปื่อย

ซากศพเน่าเปื่อยจะยอมให้โอกาสเช่นนั้นกับต้าเต๋อได้อย่างไร ไม่มีทางเป็นไปได้!

ต้าเต๋อไล่ตามจนหอบหายใจ ไม่อาจแตะต้องได้กระทั่งเงาของซากศพเน่าเปื่อย ขอบเขตของมันสูงมากกว่าเขาเกินไป

“มาสิ อย่างหยุดเสียเล่า ไล่ตามต่อไป ข้าไม่ทำให้เจ้าเหนื่อยตายหรอก!”

ซากศพเน่าเปื่อยอดหัวเราะออกมาไม่ได้ ต้าเต๋อมีเพียงร่างกายที่แข็งแกร่งเป็นอย่างมากเท่านั้น ไม่มีภัยคุกคามใด ๆ กับมันเลย

“ไม่ไล่ตามแล้ว!”

ต้าเต๋อทิ้งตัวลงนั่งกับพื้น ล้มเลิกความคิดที่จะต่อสู้ระยะประชิดอย่างสิ้นเชิง แม้ว่าเขาจะไล่ตามมันไปจนสุดขอบโลกก็ยังไม่อาจตามทัน

“ยอมแพ้แล้วหรือ?”

“เด็กเหลือขอสุดท้ายก็ยังเป็นเด็กเหลือขอ เจ้ากระโดดลงไปในหม้ออย่างว่าง่ายด้วยตนเองเสียเถอะ!”

ร่างซากศพเน่าเปื่อยร่างอื่น ๆ ก็พากันหัวเราะ ปฏิบัติกับต้าเต๋อเป็น ‘ของเล่น’ ชิ้นหนึ่งอย่างสมบูรณ์ ไม่มีความหวาดกลัวใดอยู่แม้แต่น้อย

จะให้หวาดกลัวสิ่งใด?

มีอะไรจำเป็นให้ต้องหวาดกลัวกัน

“ต้องกล่าวว่า พวกเจ้าสิต้องทำตัวว่าง่ายอย่าได้วิ่งหนีไปไกล สู้กับข้าระยะประชิดพวกเจ้าอาจยังพอมีโอกาสได้เคลื่อนไหว ไม่เช่นนั้นแล้วพวกเจ้าจะไม่มีแม้แต่โอกาสได้ลงมือทำสิ่งใด!”

ต้าเต๋อนั่งลงบนพื้น แล้วกล่าวออกมาด้วยสีหน้าจริงจังอย่างยิ่ง

นี่คิดจะข่มขวัญพวกมันอย่างนั้นหรือ?

ซากศพเน่าเปื่อยทุกร่างพากันรู้สึกขบขัน ต้าเต๋าเอาความกล้าหาญอันใดว่ากล่าววาจาเหล่านี้

พวกมันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายข่มขู่ต้าเต๋อ!