บทที่ 603 เจ้าปลามังกรรนหาที่ตาย ช้าเร็วได้ไปดีแน่!
จ้าวมรณาจิตใจว้าวุ่น จู่ ๆ ก็มีบรรพจารย์เซียนอย่างหลี่จิ่วเต้าปรากฏตัว ทำให้แผนการของพวกเขารวนไปหมด
เขาจ้องมองจักรพรรดินี นัยน์ตาทอประกายอำมหิต ไม่อยากปล่อยจักรพรรดินีไปง่าย ๆ เช่นนี้
ทว่าเขามิกล้าเสี่ยง
หากเกิดเรื่องจริง ๆ สิ่งที่ตามมาร้ายแรงเกินไป ทั้งแดนมรณาอาจต้องสูญสิ้น
“รีบไปเสีย ก่อนที่ข้าจะเปลี่ยนใจ!”
จ้าวมรณาเอ่ยเสียงเย็น ตนไม่เคยอดสูปานนี้มาก่อน ฆ่าคนที่อยากฆ่าไม่ได้ จิตใจเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวั่นเกรง
จักรพรรดินีมิได้เอ่ยวาจา โอนเอนยันตัวขึ้น
เลือดยังไม่หยุดไหลออกจากบาดแผลของนาง หลั่งรินลงมาเรื่อย ๆ ทุกย่างก้าวของนางมีรอยเท้าสีแดงทิ้งไว้
ศึกนี้ นางบาดเจ็บสาหัส
ทว่านางมิได้เสียใจ
ตรงกันข้าม นางดีใจมาก
เพราะไม่ว่าอย่างไร ปัญหาของแดนมรณาก็คลี่คลายลงแล้ว สิ่งมีชีวิตพื้นเมืองในอาณาจักรนั้นไม่ต้องกังวลว่าจะถูกแดนมรณาสังหารอีก
แดนมรณาไม่กล้าพอจะห้ำหั่นสิ่งมีชีวิตพื้นเมืองในอาณาจักรนั้น
นางกัดฟันดั้นด้นไปจากแดนมรณา มุ่งหน้าออกไปในอวกาศ
ประกายวาววามส่องออกมา พลังเซียนไหลเวียนในกายนาง ค่อย ๆ ซ่อมแซมร่างกายของนางไปทีละนิด
นางมิได้อ่อนแรงเช่นนั้นแล้ว
เดิมในตัวนางมีพลังที่ชิ่งหลงอัดเข้ามาหลงเหลือ ก่อนนางออกจากแดนมรณา ชิ่งหลงดึงพลังนั้นกลับไป
มิฉะนั้น นางยังคงไม่อาจรักษาบาดแผล ไม่อาจฟื้นฟูอาการบาดเจ็บของตน
“ท่านผู้นั้น…อยู่ในอาณาจักรนั้นหรือ”
เสียงนางสั่นเครือ ตื้นตันใจเป็นหนักหนา นางจะได้พบท่านผู้นั้นในอาณาจักรแห่งนั้นหรือ
คิดแล้วคงใช่ นอกจากแดนบรรพโกลาหล ที่ใดจะมีคนระดับนี้อีก
เป็นไปได้สูงว่าท่านผู้นั้นมาจากแดนบรรพโกลาหล ประทับอยู่ในอาณาจักรนั้น
“หากได้พบหน้าสักคราก็คงดี!”
นางปรารถนาอย่างแท้จริงว่าจะได้พบกับท่านผู้นั้นอีก แม้ว่านางเคยพบท่านผู้นั้นมาแล้วสองครั้ง ทว่า ท่านผู้นั้นหาได้เคยเหลียวแลนางไม่ นางอยากพบหน้าท่านผู้นั้นเป็นทางการสักครั้ง มีโอกาสได้สนทนาแลกเปลี่ยนความคิด!
“พร่ำเพ้อลม ๆ แล้ง ๆ…”
นางถอนหายใจเฮือกใหญ่ ท่านผู้นั้นหาใช่ผู้ที่พบได้ง่าย ๆ ไม่ สิ่งที่นางคิดเป็นเพียงความฝันเฟื่อง โอกาสเป็นจริงนั้นมีเพียงน้อยนิด
สุดท้าย นางสงบจิตใจ ไม่ปล่อยความคิดลอยไปไกลกว่านี้ สิ่งเหล่านั้นเป็นเพียงความเพ้อฝัน และนาง มิใช่เด็กสาวช่างฝัน
…
ณ เมืองชิงซาน
หลี่จิ่วเต้าวางแท็บเล็ตลง ขยี้ตาไปมา ช่วงนี้เขาเสพติดแท็บเล็ตเกินไป เริ่มเล่นนานไปแล้ว
เป็นเช่นนี้ไม่ดีเท่าไหร่ โลกเสมือนจริงดีเพียงใด ก็ดีไม่เท่าโลกความจริงมิใช่หรือ!
เขาร้องเรียกลั่วสุ่ย “เสี่ยวไป๋ เราออกไปเดินเล่นกันเถิด”
“เจ้าค่ะ คุณชาย!”
ลั่วสุ่ยตอบรับด้วยความเต็มใจ เข้ามาอยู่ตรงหน้าคุณชายด้วยรอยยิ้มแช่มชื่น จนหลี่จิ่วเต้าเคลิบเคลิ้มไปชั่วขณะ ลั่วสุ่ยงดงามเหลือเกิน น่าหลงใหลเหลือเกิน
จากนั้น พวกเขาก็ออกจากลานเล็กพร้อมกัน
ซ่า!
หลังหลี่จิ่วเต้ากับลั่วสุ่ยออกจากลานเล็ก ด้านบ่อน้ำมีเหตุบางอย่าง เหล่าปลามังกรกระโดดออกจากบ่อน้ำ ซัดเกลียวคลื่นขึ้นมาระลอกใหญ่
พวกมันจำแลงเป็นร่างมนุษย์ แต่ละคนล้วนอยู่ในวัยเยาว์ มีทั้งบุรุษ ทั้งสตรี บุรุษนั้นหล่อเหลามีมาด สตรีนั้นงามวิไลเฉิดฉัน
“ลั่วสุ่ยอะไรนั่น รูปโฉมหรือก็ธรรมดา มีสิทธิ์อันใดเป็นที่โปรดปรานของคุณชายขนาดนี้!”
สตรีนางหนึ่งแค่นเสียงเย็น สายตาเต็มไปด้วยความดูแคลน นางมั่นใจว่าตนนั้นงดงามกว่าลั่วสุ่ย ผู้ที่ได้ยืนอยู่ข้างกายคุณชายควรเป็นนางถึงจะถูก
“ไม่ต้องรีบร้อน ค่อยเป็นค่อยไป”
เด็กหนุ่มผู้หนึ่งปริปาก “พวกเราเพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน ต้องใช้เวลากว่าจะเรียบร้อยมิใช่หรือ คุณชายให้ความสำคัญกับพวกเราเป็นพิเศษ ภายหน้า ใช่ว่าเจ้าไม่มีโอกาสได้ยืนอยู่ข้างกายคุณชายเสียหน่อย”
หลังได้ยินคำกล่าวของเด็กหนุ่ม สตรีนางนั้นคลี่ยิ้ม “จริงด้วย!”
จากนั้น พวกเขาไปที่ศาลา
“สวัสดี สหายแท็บเล็ต”
“สวัสดีสหาย”
พวกนางยิ้มทักทายแท็บเล็ต
แท็บเล็ตมีความจำไม่ค่อยดีต่อปลามังกรเหล่านี้นัก หลังปลามังกรเหล่านี้มาอยู่ในลานเล็กของคุณชาย ก็มิสู้จะเคารพผู้ใด วาจาที่เอื้อนเอ่ยก็ล้วนแล้วน่ารังเกียจ
“มีธุระอันใด”
แท็บเล็ตถาม มิได้หมางเมินปลามังกรเหล่านี้ มันมิกล้าทำตัวเฉกเช่นปลามังกรเหล่านี้ ที่ไม่มีความเคารพยำเกรงต่อผู้อื่น มันมิกล้าประพฤติไม่ดีในลานเล็กแห่งนี้
จุดจบของปลามังกรตัวก่อน มันได้ประจักษ์แล้ว
ปลามังกรตัวนั้นทำตัวเช่นนี้แหละ บกพร่องในความเคารพต่อผู้อื่น ประพฤติมิชอบในลานเล็ก สุดท้าย ถูกคุณชายนำไปปรุงด้วยกรรมวิธีที่แตกต่างถึงสามอย่างแล้วนำไปให้ลั่วสุ่ยกิน
เหล่าปลามังกรตรงหน้านี้ยังไม่รู้ถึงจุดจบของปลามังกรตัวก่อน มันอยากรู้นักว่า หากปลามังกรเหล่านี้ล่วงรู้จุดจบของปลามังกรตัวก่อนแล้ว จะยังทำตามอำเภอใจโดยไร้ซึ่งความยำเกรงอย่างเช่นตอนนี้อยู่หรือไม่
“ไม่มีธุระอันใด พวกเราเพิ่งมาถึง เพียงอยากทักทายสหายแท็บเล็ตเท่านั้น”
เด็กหนุ่มผู้หนึ่งคลี่ยิ้มกว้าง
“ไยจึงไม่ทักทายข้าบ้างเล่า”
ข้างกำแพง จอบเซียนเอ่ยน้ำเสียงกระแนะกระแหน
“เจ้าเป็นเพียงจอบเส็งเคร็ง ไฉนเลยจะเทียบได้กับสหายแท็บเล็ต”
เด็กหนุ่มชำเลืองจอบเซียนด้วยสายตาเย็นชา เห็นได้ชัดว่าไม่เห็นจอบเซียนอยู่ในสายตา จากนั้น เขาเอ่ยต่อ “อยู่ว่าง ๆ ก็ไม่ต้องเสร่อแสดงตัวให้มากนัก!”
“เจ้าว่าอะไร!?”
จอบเซียนพิโรธในบัดดล พูดจาอะไรของเขา!?
“หูไม่ดีก็ไม่ต้องสุ่มสี่สุ่มห้าเอ่ยวาจาออกมาอีก!”
เด็กหนุ่มมิได้เก็บจอบเซียนมาใส่ใจ “ไสหัวไปไกล ๆ เสีย อย่าได้หาเหาใส่หัว!”
“ไอ้หมอนี่!”
จอบเซียนเดือดดาลมาก ปลามังกรเหล่านี้คิดจะเหยียบหัวมันเลยหรือไร
มันปรี่เข้าไป หมายจะสั่งสอนปลามังกรเหล่านี้ ก่อนนี้คราวปลามังกรตัวก่อนทำตามอำเภอใจ มันก็เคยสั่งสอนปลามังกรตัวนั้นมาแล้ว!
เหล่าปลามังกรหาได้เกรงกลัวไม่ แสยะยิ้มมุมปาก เผชิญหน้ากับจอบเซียน
“อย่าวู่วาม!”
เวลานั้น เต่าชราพุ่งออกจากบ่อน้ำอย่างรวดเร็ว ไวยิ่งกว่าแสง ขวางอยู่ด้านหน้าจอบเซียน
“ไม่จำเป็นเลย ไม่จำเป็น!”
มันเกลี้ยกล่อมจอบเซียนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ไม่ต้องการให้จอบเซียนปะทะกับปลามังกรเหล่านั้น
เพราะไม่จำเป็นเลยจริง ๆ
ปลามังกรเหล่านี้รนหาที่ตาย ย่อมมีคุณชายคอยคิดบัญชี!
ปลามังกรตัวก่อนคือตัวอย่างที่ดีที่สุด เดิมนั้นมีอนาคตสดใส กลับสูญสิ้นทุกอย่างเพราะรนหาที่เอง ถูกคุณชายปลิดชีพลง
แม้ว่าครานั้นมันจะไม่อยู่ ทว่ามัจฉาสัตมายาเล่าให้มันฟังหมดแล้ว
เทียบกับปลามังกรตัวก่อน ปลามังกรเหล่านี้รังแต่จะทวีความร้ายกาจ จุดจบสุดท้ายก็คงมิได้ดีไปกว่ากันนัก
มันไม่อยากให้จอบเซียนต้องติดร่างแหไปด้วยเพราะปลามังกรเหล่านี้
ที่สำคัญ ปลามังกรเหล่านี้ไม่เหมือนปลามังกรตัวก่อน ไม่อาจต่อกรด้วยได้ง่าย ๆ
ปลามังกรตัวนั้นอยู่ในโอ่งมาโดยตลอด ภายในนั้นเต็มไปด้วยผนึก ไม่อาจฝึกฝนได้ และไม่มีทางได้รับประโยชน์ใด ๆ
แต่ปลามังกรเหล่านี้นับแต่เข้ามาอยู่ในลานเล็ก ก็อาศัยในบ่อน้ำมาโดยตลอด ความห่างชั้นนั้นมากโข
รู้หรือไม่ น้ำแต่ละหยดในบ่อน้ำเทียบชั้นน้ำอมตะ ซ้ำยังมีหินเขาจำลองโกลาหลคอยพิทักษ์ มีพลังโกลาหลไหลเวียน ซ้ำยังไร้ซึ่งผนึกใด ๆ คอยสะกด ฝึกฝนได้ตามต้องการ
มิหนำซ้ำ คุณชายยังป้อนอาหารปลาให้บ่อย ๆ ประโยชน์ที่ปลามังกรเหล่านี้ได้รับนั้นมหาศาล
แม้ว่าปลามังกรเหล่านี้มิสู้จะมีศีลธรรมเท่าใด กระนั้นพลังสายเลือดที่มีนั้นไม่ธรรมดา ยกระดับได้สูงยิ่ง เต่าชราคิดว่าจอบเซียนสู้หนึ่งต่อหนึ่งได้ไม่มีปัญหา กระทั่งสู้หนึ่งต่อสอง หนึ่งต่อสามก็ยังไหว แต่หากต้องสู้ด้วยทั้งหมด น่ากลัวว่าคงกระหืดกระหอบ ลำบากอยู่นิดหน่อย
ต่อให้จอบเซียนกำราบปลามังกรเหล่านี้ลงได้ ก็คงเป็นศึกหนัก ไม่รู้จะเกิดสุ้มเสียงขนาดไหน รับรองว่าได้ไม่คุ้มเสีย
มันไม่สนับสนุนให้จอบเซียนวู่วามใช้อารมณ์ในยามนี้
“ใช่แล้ว ไม่จำเป็น!”
มัจฉาสัตมายาพุ่งออกจากบ่อน้ำ เพื่อเกลี้ยกล่อมจอบเซียนด้วย ไม่จำเป็นต้องเอาตัวเองเข้าไปลำบากเพราะปลามังกรเหล่านี้
เมื่อครั้งปลามังกรเหล่านี้เข้ามาก็มีพลังไม่หยอก หลังได้รับประโยชน์มหาศาลจากบ่อน้ำ ไม่รู้ว่าขอบเขตพลังบรรลุขึ้นไปถึงระดับไหนแล้ว แม้แต่จอบเซียนก็ใช่ว่าจะสยบปลามังกรเหล่านี้ได้ง่าย ๆ
“ก็ได้ เห็นแก่หน้าพวกเจ้า ครั้งนี้ข้าจะปล่อยไป!”
มันเหาะกลับไปที่ข้างกำแพง พิงตัวกับกำแพง
ปลามังกรเหล่านี้รนหาที่ตาย ไร้ซึ่งความยำเกรงใด ๆ มันจะรอวันที่ปลามังกรถูกจัดการ!
“แบบนี้สิถูก! อย่าได้อาศัยความอาวุโสแล้วคิดให้ทุกคนเคารพ พวกเราไม่มีธรรมเนียมเช่นนั้น!”
“คลื่นลูกใหม่ย่อมซัดคลื่นลูกเก่าจนหายไปได้ในที่สุด เดิมพวกเรามีจุดเริ่มต้นสูงกว่าพวกเจ้าอยู่แล้ว พวกเจ้าไฉนเลยจะเทียบกับเราได้!”
ปลามังกรเหล่านี้โอหังนัก สมแล้วที่มาจากเผ่าพันธุ์เดียวกับปลามังกรตัวก่อน ไม่รู้จักสำรวมแม้แต่น้อย
พวกมันมีจุดเริ่มต้นสูงส่งจริง ซ้ำพรสวรรค์ยังน่าทึ่งเป็นพิเศษ ถือเป็นรุ่นหลังผู้มีฝีมือโดดเด่นในภพเซียนเทียมแห่งนั้น มิฉะนั้น พวกมันคงไม่มีชัยเหนือมัจฉาเผ่าอื่นในศึกช่วงชิง จนถูกคุณชายตกขึ้นมาได้
ก่อนมา พวกมันแต่ละตัวล้วนมีกำลังรบระดับเซียน และบัดนี้ พวกมันยิ่งแข็งแกร่งขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย เหนือกว่าเก่ามากนัก ใกล้ถึงขั้นเซียนสัมบูรณ์แล้ว
จอบเซียนลอบขบฟัน ทว่าท้ายสุดก็มิได้เปล่งเสียง
โอหังเข้าไป แกว่งเท้าหาเสี้ยนเข้าไป สักวันปลามังกรเหล่านี้ได้ไปดีแน่!
ภายในศาลา
เหล่าปลามังกรมิได้แยแสจอบเซียนอีก พวกมันมีธุระสำคัญต้องทำ
“สหายแท็บเล็ตต่างหาก ถึงเป็นที่โปรดปรานของคุณชาย ดูเอาเถิด คุณชายเอ็นดูสหายแท็บเล็ตจนไม่ยอมละมือในทุกวี่วัน…”
เด็กหนุ่มเอ่ยกับแท็บเล็ตยิ้ม ๆ
“มีเรื่องอันใดว่ามาเถิด”
แท็บเล็ตกล่าว มิได้ยี่หระในความนอบน้อมของเด็กหนุ่ม มันไม่ชอบใจในปลามังกรเหล่านี้อยู่แล้ว บัดนี้ยิ่งไม่ชอบใจเข้าใปใหญ่
ถ้อยคำที่ปลามังกรเหล่านี้เอ่ยต่อจอบเซียนเมื่อครู่เกินไปมากนัก
หากมิใช่ว่าที่นี่เป็นลานเล็กของคุณชาย มันยังมีความยำเกรงอยู่ในใจ และร่วมมือกับจอบเซียนสั่งสอนปลามังกรเหล่านี้ไปแล้ว
เมื่อครู่ปลามังกรเหล่านี้เอ่ยว่าไม่มีธุระอันใด เพียงอยากทักทายมันเท่านั้น มันไม่เชื่อวาจาเหลวไหลของปลามังกรเหล่านี้หรอก ปลามังกรเหล่านี้ต้องมีธุระแน่ นี่คงหมายตาบางอย่างจากมัน
อย่างที่คิด ทุกอย่างเป็นดั่งเช่นที่มันคาด
ปลามังกรเหล่านี้มิได้มาเพียงเพื่อทักทาย
“สหายแท็บเล็ตเก่งกาจยิ่ง พวกเรามีเรื่องเล็กน้อยต้องขอความช่วยเหลือจากสหายแท็บเล็ตจริง ๆ!”
เด็กหนุ่มคลี่ยิ้ม “พวกเราใฝ่ฝันถึงภพเซียนมานาน อยากไปดูชมภพเซียนสักครา หวังว่าสหายแท็บเล็ตจะช่วยพวกเราสักครา สำหรับสหายแท็บเล็ต คงเป็นเรื่องง่าย ๆ สบาย ๆ ใช่หรือไม่”
“…”
แท็บเล็ตหมดคำจะเอื้อนเอ่ย
ปลามังกรเหล่านี้เจ้าเล่ห์นัก ถึงขั้นหมายตามันให้ช่วยพวกมันเข้าไปในภพเซียน
สำหรับมันนั้นมิใช่เรื่องใหญ่จริง ๆ เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น
ทว่ามันไม่ชอบปลามังกรเหล่านี้มาก ไม่อยากช่วยปลามังกรเหล่านี้
ยามปลามังกรเหล่านี้มีเรื่องไหว้วานมัน ถึงเรียกมันว่าสหาย ไม่มีเรื่องไหว้วานจอบเซียน ก็เรียกจอบเซียนว่าจอบเส็งเคร็ง
เห็นแก่ได้นัก!
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")