“เหล่าสหายสู้ๆ! นังเด็กนี่ไม่มีแรงแล้ว!” ซุนเกอเอ่ยให้กำลังใจประโยคหนึ่งในช่วงเวลาที่เหมาะสมพอดี ทุกคนล้วนเห็นว่าตอนนี้ซูซูก็แค่ฝืนยืนหยัดเท่านั้นเอง
“อ๊า…”
ไม่รู้ว่าแผ่นหลังถูกใครถีบเข้า ซูซูพลันศูนย์กลางไม่มั่นคงคะมำลงไปบนพื้น แต่ไม่รอให้นางได้ลุกขึ้น กลับถูกอีกคนหนึ่งถีบเข้าที่ข้อพับ เจ็บจนนางเหงื่อเย็นไหลโทรมกายทันที!
ซูซูล้มลงไปบนพื้น อันธพาลหลายคนก็ไม่ได้รีบเข้าประชิด แต่กระจายตัวออกเป็นถนนเส้นหนึ่งให้
ซุนเกอผู้นั้นลงสนามแทน
หากจะเพลิดเพลิน อย่างน้อยก็ต้องให้พี่ใหญ่เพลิดเพลินก่อน พวกเขาล้วนกฎข้อนี้ดี
“คนต่ำทราม หากพวกเจ้ากล้าแตะต้องข้า ในภายภาคหน้าข้าจะให้เจ้าอยู่ไม่สู้ตายแน่นอน!”
ซูซูถูกทำให้โมโหจนหน้าแดงก่ำ และเมื่ออยู่บนใบหน้าที่เปื้อนคราบฝุ่น กลับแสดงความงามที่แตกต่างออกมาอย่างชัดเจน
เพียะ!
ฝ่ามือกระทบลงบนใบหน้าข้างซ้ายของซูซูอย่างแรง พละกำลังมากจนทำให้มุมปากนางมีโลหิตไหลซึมออกมา
“นังเด็กโสโครกยังจะปากแข็งอีกหรือ วันนี้เจ้าตกอยู่ในกำมือของพวกเรา คนที่จะได้รับบาดเจ็บ อยู่ไม่สู้ตาย นั้นไม่แน่ว่าจะเป็นใคร!”
หลังจากซุนเกอตบซูซูไปครั้งหนึ่ง ก็รู้สึกว่าความซวยที่ถูกทำให้อับอายเมื่อวานนี้ถูกขจัดไปไม่น้อย แต่ในใจกลับยังกล้ำกลืนโทสะนี้ไม่ลง!
เพียะ!
เพียะ!
เพียะ!
หลังจากตบหน้าติดต่อกันหลายครั้งแล้ว เขาถึงได้หยุดมือ!
“ซุนเกอ พอเถอะ หากคนถูกตบตาย พวกเราจะยังเล่นสนุกกันได้อย่างไร ท่านว่าใช่หรือไม่”
คนที่อยู่ข้างๆ เกลี้ยกล่อมเขา หลักๆ ก็เพราะกลัวว่าซุนเกอจะลงมือหนักเกินไปเพราะโมโห อีกครู่หากให้ซุนเกอเล่นสนุกกับนังเด็กนี่ก่อนจนหมดแรง พวกเขาก็ไม่ได้เสพสุขแล้ว
พวกเขาไม่กล้าจัดการกับคนคนหนึ่งถึงตาย
แบบนั้นก็หมดสนุกกันพอดี!
“เหอะ! นังเด็กโสโครก ในที่สุดก็ตกอยู่ในกำมือข้า ข้าจะให้เจ้ามีชีวิตก็ไม่ได้ ตายก็ไม่ได้! พอแล้ว บิดาไม่สนใจจะเสพสุขกับขอทาน พวกเจ้าก็สนุกกันไปเถอะ ข้าจะดูอยู่ตรงนี้!”
ซุนเกอลุกขึ้นแล้วถอยหลังไปก้าวหนึ่ง
ความหมายนั่นก็คือ ต้องการจะดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้านี้สดๆ!
แก้มของซูซูถูกตบจนบวม แต่เมื่อได้ยินวาจาของคนแซ่ซุน กลับเบิกตากว้างอย่างอดไม่ได้!
นางตะโกนด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความดุร้าย “พวกเจ้ากล้า!”
หากว่ากล้าหยามเกียรตินางจริงๆ นางไม่เพียงแต่จะให้เขาตาย แต่จะให้คนทั้งครอบครัวถูกฝังไปกับเขาด้วย
แม้ว่าซูซูจะล้มลงไปกองกับพื้น แต่ก็ไม่ได้ไม่มีแรงจะกล่าววาจา
ตลอดทางเกิดเรื่องขึ้นมากมาย นางร่วงหล่นจากความสบายมาเจอความลำบาก ต่อให้โง่ก็ต้องมีความระแวดระวังมากขึ้นเช่นกัน
ตอนที่ล้มลงบนพื้น ก็กลิ้งตัวไปคว้ากิ่งไม้แหลมคมเอาไว้ในมือ
ตอนนี้เป็นเพียงแค่แผนการทรมานตนเอง นางยังเก็บแรงเฮือกสุดท้ายเอาไว้ เตรียมจู่โจมฉับพลันในตอนที่อีกฝ่ายเผอเรอ!
เพียะ!
“เจ้าดูสิว่าข้ากล้าหรือไม่!” บุรุษที่ร้องขอความเมตตาเมื่อครู่ก้าวเข้ามากระชากสาบเสื้อซูซูเอาไว้!
“ชาติชั่ว! ไสหัวไป!” ซูซูถุยน้ำลาย มือจับกิ่งไม้แหลมกิ่งนั้นไว้แน่น
สังหารคนสร้างความชุลมุน นางมีโอกาสเพียงครั้งเดียว ไม่สำเร็จก็เกรงว่าจะถูกเหยียดหยามจริงๆ
หากนางพลาด จนเกิดเรื่องแย่ๆ เช่นนั้นขึ้นมาจริงๆ นางจะใช้กิ่งไม่นี้ปลิดชีพตนเองก่อน และไม่มีทางให้คนต่ำทรามพวกนี้ ทำให้นางแปดเปื้อนได้แม้แต่ปลายนิ้วเดียว
“ปล่อยนาง!”
ไม่รอให้ซูซูเสี่ยงลงมือสังหารคน ทันใดนั้นก็มีเสียงแก่เฒ่าที่ร้อนรนดังลอยมา ทุกคนจึงหันหน้าไปมอง ก็เห็นว่าเป็นขอทานชราคนหนึ่ง!
ซุนเกอผู้นี้ย่อมรู้จักขอทานชราคนนี้!
“มารดามันเถอะ ยังจะมาอีกคนหนึ่ง! จะได้จัดการพร้อมกันเลย!”
ขอทานชราเห็นสภาพเหตุการณ์ตรงหน้าแล้ว หัวใจก็แทบจะร่วงลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม
ตอนที่ซูซูจากมา เขาก็รู้สึกใจไม่สงบแล้ว สุดท้ายก็ทนความรู้สึกกระสับกระส่ายในใจไม่ไหว จึงค่อยๆ มุ่งหน้าเดินไปตามเส้นทางที่ซูซูเคยผ่านทีละก้าวๆ!
เมื่อครู่เขาได้ยินเสียงของซูซูถึงได้วิ่งมา สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าคือภาพเหตุการณ์เช่นนี้ เขาถูกทำให้โมโหจนเกือบจะหมดสติไป!
“เจ้าพวกเดรัจฉาน! ปล่อยนางเดี๋ยวนี้!”
“เหอะ!” ซุนเกอหรี่ตาดุร้ายคู่นั้นลงอย่างอันตราย ขณะมองไปยังขอทานชราที่เอ่ยกับทุกคนอยู่อีกด้าน “พวกเจ้าทำต่อไป ข้าจะจัดการไอ้แก่นี่เอง!”
แม้ว่าขอทานชราจะกลัว แต่ในใจก็ยังคงระลึกถึงเรื่องที่ซูซูปฏิบัติต่อเขาเป็นอย่างดี! จึงยกไม้ในมือฟาดไปทางเสี่ยวเอ้อร์ร้านเครื่องในแกะอย่างไม่ลังเล!
ซุนเกอเผยรอยยิ้มเยาะ เขาเบี่ยงตัวเล็กน้อย ก็หลบการโจมตีของขอทานชราได้
นังเด็กนั่นทำให้เขากลัวนั้นเป็นความจริง แต่ขอทานชราผู้นี้? หึ!
“ไม่รู้จักประมาณตนเอง!” สิ้นเสียง ซุนเกอก็เหวี่ยงหมัดไปทางขอทานชรา!
ในใจเขาไม่ได้มีความเคารพต่อผู้อาวุโสและเมตตาต่อผู้เยาว์มากนัก คนแก่แล้วอย่างไร คนแก่ทำให้เขาโมโห เขาก็จะชกเช่นเดียวกัน!
เมื่อมีเรื่องสนุกให้ดู นักเลงหัวไม้เหล่านั้นย่อมหันไปดูเรื่องสนุก
นังเด็กที่อยู่บนพื้นได้รับบาดเจ็บ เหนื่อยสายตัวแทบขาด ลุกก็ลุกไม่ขึ้น ทั้งยังถูกล้อมเอาไว้ ยังจะหนีได้อีกหรือไง
ซูซูมองผ่านช่องว่างระหว่างผู้คน เห็นเหตุการณ์ตรงหน้าแล้ว ก็หวาดกลัวสุดหัวใจ!
ซูซูเป็นห่วงความปลอดภัยของขอทานชรามากจริงๆ
แต่ดิ้นรนอยู่ครู่หนึ่ง นางก็เก็บความคิดนั้นกลับมา
ไม่ใช่ว่านางใจร้าย แต่นางไม่อาจทำให้ตนเองอยู่ในสถานการณ์สกปรกโสมมเช่นนี้ได้
และที่สำคัญยิ่งกว่า จากการประเมินของนาง เกรงว่าคนกลุ่มนี้คงไม่มีความกล้าที่จะสังหารคนในเวลากลางวันแสกๆ อย่างมากที่สุดก็คือซ้อมหนักๆ ยกหนึ่ง
ขอโทษด้วยท่านผู้เฒ่า บุญคุณในวันนี้ ซูซูจะต้องตอบแทนโดยให้ความเคารพและเลี้ยงดูให้ท่านไร้ความกังวลไปตลอดชีวิตแน่นอน!
ในตอนที่คนกลุ่มนี้คลายจิตใจที่ระแวดระวังลง ก็ไม่อาจพลาดโอกาสนี้ไปได้ รอนางรอดพ้นจากอันตราย จะต้องนำคนมาช่วยเขาด้วยความเร็วสูงสุดแน่นอน
เมื่อตัดสินใจได้แล้ว นัยน์ตาซูซูก็เปล่งประกาย กลั้นน้ำตา มองหาจุดอ่อน แล้วระเบิดพลังถีบคนที่ล้อมอยู่ด้านหลังสุดคนนั้น ก่อนจะวิ่งหนีไป!
ตอนนี้ขอทานชราถูกซุนเกอต่อยจนล้มลงไปกองกับพื้นแล้ว จึงทำได้เพียงแค่ขดร่างตนเองเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดจากหมัดของเขา!
เสียงของซูซูนั้นไม่เบา คนแซ่ซุนผู้นั้นหันไปเห็นว่านังเด็กนั่นหนีไปแล้ว ก็ด่ากราดทันที!
“พวกเจ้ามันไร้ประโยชน์! คนหนีไปแล้ว พวกเจ้ายังจะนิ่งอยู่ตรงนั้นทำอะไร ไปจับคนกลับมาให้ข้า!”
เขาเอ่ย พลางถีบขอทานชราไปอย่างแรง และเตรียมพุ่งตัวไปหาซูซู!
คนที่เขาเกลียดคือนังเด็กนั่น เอาชีวิตของขอทานชราไปแล้วจะมีประโยชน์อันใด
เพียงแต่เขาคิดไม่ถึงว่าขอทานชราผู้นั้นจะพุ่งเข้ามากอดขาเขาแน่น
“ไอ้แก่ ไปตายซะ”
ซุนเกอปล่อยหมัดใส่ศีรษะของขอทานชรา
เมื่อได้ยินเสียงความเคลื่อนไหว ซูซูก็หันหน้าไปดูอย่างอดไม่ได้
นางเห็นขอทานชราให้ตายอย่างไรก็ไม่ยอมปล่อยมือเพื่อให้นางหนีไป ในใจก็พลันเจ็บปวดเกินจะทนไหว
ไม่! ท่านผู้เฒ่ามาช่วยชีวิตนาง นางกลับทิ้งเขาไปโดยไม่สนใจ แม้ว่า…จะเป็นเพราะสถานการณ์บังคับก็ตาม!
นางต้องกลับไป! สู้สุดชีวิตกับพวกคนต่ำทรามเหล่านี้!
ซูซูวิ่งกลับไป ขอทานชราร้อนใจ
“นังหนูรีบหนีไป ไม่ต้องสนใจข้า”
