บทที่ 621 ผู้ที่ทำให้คุณชายกลัวได้ คงมีแต่ป้าหวังกระมัง!
สิ่งจำเป็นในการเดินทางที่หลี่จิ่วเต้านึกออกได้ถูกพกไปด้วยหมดแล้ว
สุดท้าย เขามาอยู่ที่ลานเล็กข้างเคียง
สั่งให้ลั่วสุ่ยนำผักผลไม้ไปจำนวนหนึ่ง
“พาวัวไปด้วยแล้วกัน”
หลี่จิ่วเต้าไตร่ตรองแล้วจึงเอ่ย “พาแม่วัวกับลูกวัวน้อยไป”
หนทางยาวไกล เขาคิดว่าพาแม่วัวไปด้วยจะได้มีนมให้ดื่มระหว่างทาง ส่วนที่พาลูกวัวน้อยไปด้วยนั้น เพราะกลัวแม่วัวคิดถึงลูก
‘หากว่าได้พบซี ข้าก็อยากทำชานมให้นางดื่ม ทำเค้กเนยสดให้นางกิน!’
หลี่จิ่วเต้าคิดในใจ
ตอนนั้น เขาเพิ่งทะลุมิติเข้ามาในโลกนี้ สิ้นไร้ไม้ตอก ไร้ซึ่งความสามารถ อาหารที่ได้ร่วมกินกับซีล้วนเป็นของธรรมดา
ตอนนี้ หากเขาได้พบซี เขาจะปรุงอาหารเลิศรสให้นางกินเป็นภูเขาเลากา!
“คลื่นลูกใหม่ซัดสาดคลื่นลูกเก่า ยิ่งใหม่ยิ่งทวีความแรง! ข้าตายดีกว่า ลูกวัวน้อยต่างหากคือผู้ได้รับความโปรดปรานจากคุณชายแทนข้า ซัดข้าหมอบราบกับหาดทราย”
มัจฉาสัตมายาในบ่อน้ำร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดยิ่งขึ้น
ปลาตัวอื่นต่างได้ยินเสียงร่ำไห้ของมัจฉาสัตมายา นึกในใจว่าพี่ชี ท่านเคยได้รับความโปรดปรานจากคุณชายเมื่อใด หากมิใช่เพราะพี่ลั่วสุ่ย ท่านคงโดนคุณชายจับตุ๋นไปนานแล้ว!
“เสี่ยวไป๋ ข้าออกไปสักเดี๋ยว”
หลังเก็บสัมภาระในลานจนเสร็จสิ้น หลี่จิ่วเต้าก็เอ่ยบอกลั่วสุ่ย เดินออกจากลานเล็ก
หนทางครานี้ยาวไกลนัก ใช้เวลาเนิ่นนาน เขารู้สึกว่าควรต้องบอกหลิงอินและเสี่ยวหยา หากหลิงอินและเสี่ยวหยาอยากไปด้วย เขาไม่รังเกียจที่จะพาพวกนางไปด้วย
หลิงอินและเสี่ยวหยาล้วนเป็นปุถุชนธรรมดา หากไม่มีสิ่งใดผิดพลาด ชีวิตนี้หลิงอินและเสี่ยวหยาก็คงยากจะได้ท่องเที่ยวไปทั้งอาณาจักร ได้เห็นทิวทัศน์ของโลกนี้
โอกาสเช่นนี้หายากยิ่ง ถือเป็นโอกาสเพียงครั้งเดียวในชีวิตของหลิงอินและเสี่ยวหยา ในฐานะสหายของหลิงอิน กึ่งอาจารย์กึ่งสหายของเสี่ยวหยา เขาอยากพาทั้งสองไปด้วย
หลังมีประสบการณ์ออกเดินทางทั่วอาณาจักรแล้ว ชีวิตนี้ของพวกนางก็นับว่าไม่เสียเปล่า
ไม่นานนัก เขาก็มาถึงลานเล็กของบ้านหลิงอิน
“คุณชายหลี่มาหรือ!”
แม่ของหลิงอินรีบร้อนต้อนรับหลี่จิ่วเต้าเข้ามาในลาน เอ่ยยิ้ม ๆ “นาน ๆ จะมาทีนะนี่ คุณชายหลี่มิได้มาเยี่ยมกันนานแล้ว”
“เสียมารยาทแล้ว ถือเป็นความบกพร่องของข้า ข้าควรมาเยี่ยมเยียนท่านป้าบ่อย ๆ จึงจะถูก”
หลี่จิ่วเต้ากล่าวยิ้ม ๆ
“ใช่น่ะสิ แม่ยายในอนาคต ย่อมต้องมาเยี่ยมเยียนบ่อย ๆ เป็นธรรมดา!”
ป้าหวังก็อยู่เป็นแขกในบ้านหลิงอินด้วย นางก้าวออกจากห้องด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม เอ่ยต่อบทสนทนา
หลี่จิ่วรู้สึกเขินขึ้นมานิดหน่อย ป้าหวังหมกมุ่นกับงานวิวาห์ของเขาและหลิงอินอยู่เสมอ นับแต่เสี่ยวไป๋แปลงกายเป็นมนุษย์ อาศัยอยู่ในลานเล็ก ป้าหวังมักบอกเขาว่า อย่าคิดแต่ซ่อนหญิงงามไว้ในเรือนทองคำ ข้างนอกนั่นยังมีหลิงอินที่รอเขาอยู่!
“ท่านป้าหวัง ท่านพูดเหลวไหลอะไรอีกแล้ว! โอ๊ย ท่านแม่ ท่านไปสนทนากับท่านป้าหวังกันสองคนเถิด!”
หลิงอินเร่งรีบก้าวออกมาจากห้อง ดันท่านแม่ของนางและป้าหวังไปที่อื่นด้วยแก้มแดงระเรื่อ มิกล้าปล่อยให้ป้าหวังพูดต่อ
ป้าหวังมาหาท่านแม่นางที่บ้านนั้นหาได้มีเรื่องอื่นไม่ ล้วนแล้วกล่าวถึงงานวิวาห์ของนางและคุณชายกับท่านแม่นาง เอ่ยว่าที่บ้านคุณชายมีเด็กสาวโฉมสะคราญผู้หนึ่งอาศัยอยู่ ขืนยังไม่รีบลงมือคงได้สายไปจริง ๆ พร้อมทั้งเร่งเร้าท่านแม่ของนางให้ไปหาคุณชาย รับหน้าแทนนาง ตกลงเรื่องแต่งงานไว้ก่อน
หากนางยังไม่หักห้ามบ้าง สกัดบ้าง เป็นไปได้ว่าป้าหวังอาจได้ลากท่านแม่นางไปหารือเรื่องแต่งงานกับคุณชายจริง ๆ!
“คุณชาย!”
“สวัสดีคุณชาย!”
เสี่ยวหยาและพี่ชายของนางก้าวออกจากห้อง เอ่ยทักทายคุณชาย
“อืม!”
หลี่จิ่วเต้าพยักหน้าให้ทั้งเสี่ยวหยาและพี่ชายของนาง
คุณชาย เราไปสนทนากันในห้องเถิด!”
หลิงอินกลับมา เอ่ยกับคุณชายด้วยใบหน้าแดงก่ำ
“ได้!”
หลี่จิ่วเต้าก็รับรู้ถึงสายตาของป้าหวังและมารดาหลิงอินที่จ้องเขา ‘ตาเป็นมัน’ เขาผวาในใจอยู่นิดหน่อย กลัวจะรับมือมิไหว จึงรีบตามหลิงอินเข้าไปในห้อง
เสี่ยวหยาและพี่ชายเสี่ยวหยาตามเข้ามาด้วย
พวกเขาเห็นท่าทาง ‘หวาดกลัว’ ของคุณชาย นึกไปว่าในอาณาจักรทั้งปวง สรวงสวรรค์เบื้องบน เห็นจะมีเพียงมารดาหลิงอิน และป้าหวังเท่านั้นที่ทำให้คุณชายรู้สึก ‘กลัว’ ได้!
“คุณชายคงไม่ถือสาให้ข้าปิดประตูก่อนเราสนทนากันใช่หรือไม่”
หลิงอินถาม กลัวท่านแม่ของนางและป้าหวังจะบุกเข้ามาอีก
“ไม่ถือสา ไม่ถือสา!” หลี่จิ่วเต้ารีบบอก เขาเองก็กลัวเช่นกัน!
“ได้!”
หลิงอินรีบปิดประตู ท่านแม่ของนางและป้าหวังมาจริง ๆ อีกนิดเดียวก็เข้ามาได้แล้ว
“ยายเด็กนี่!”
มารดาของหลิงอินโกรธจนกระทืบเท้าอยู่ข้างนอก “ลูกโตแล้วไม่ยอมเชื่อฟังแม่ ลูกโตแล้วไม่ยอมเชื่อฟังแม่เลย!”
ภายในห้อง หลิงอินทั้งกระอักกระอ่วน ทั้งระอา นางจนปัญญากับท่านแม่ของนางผู้นี้จริง ๆ
นางหัวเราะเจื่อน ๆ “คุณชายมานี่มีธุระอันใดหรือ”
“มี”
หลี่จิ่วเต้ารีบบอก เขาเองก็รู้สึกอึดอัด อยากรีบคลายบรรยากาศกระอักกระอ่วนนี่ลง จึงเอ่ยต่อ “ข้าอยากออกเดินทางให้ทั่วอาณาจักร จึงมาถามพวกเจ้าว่าสนใจหรือไม่ หากสนใจ พวกเราสามารถร่วมเดินทางด้วยกัน”
“สนใจ ๆ!” หลิงอินรีบตอบ
“สนใจ คุณชาย!”
“สนใจ!”
เสี่ยวหยาและพี่ชายตอบกลับทันควันเช่นกัน
ได้ออกเดินทางไปทั่วอาณาจักรกับคุณชาย ซ้ำคุณชายยังมาเชื้อเชิญด้วยตนเอง ช่างเป็นเกียรติยศสูงสุดของพวกเขาเสียจริง!
พวกเขาไฉนเลยจะปฏิเสธ ตื่นเต้นดีใจสิไม่ว่า
“ดี พวกเจ้าเก็บสัมภาระกันไปก่อน เสร็จแล้วมาหาข้าที่ลานเล็กของข้า รอพวกอ้ายฉานมาถึง เราก็ออกเดินทางได้เลย”
หลี่จิ่วเต้าบอก ก่อนจะบอกลาพวกหลิงอิน และเปิดประตูห้อง
“ท่านป้า ท่านป้าหวัง ข้าขอตัวก่อน”
แม่หลิงอินกับป้าหวังเฝ้าอยู่หน้าประตู หลี่จิ่วเต้าจึงรีบเอ่ยบอก ก่อนจะไปจากที่นี่
“คุณชายหลี่จะไปแล้วหรือ เดี๋ยวสิ อยู่กินข้าวกันก่อนแล้วค่อยไปยังไม่สาย!”
แม่หลิงอินร้องเรียก หมายจะเข้าไปดึงหลี่จิ่วเต้าพร้อมกับป้าหวัง
“ท่านแม่ อย่าทำเช่นนี้ ข้ามีเรื่องต้องบอกท่านแม่!”
หลิงอินรีบห้ามท่านแม่ของนางและป้าหวัง ไม่ยอมให้ท่านแม่ของนางกับป้าหวังไปไล่ตามคุณชาย
…
ขณะเดียวกัน เซี่ยเหยียนติดต่อกับพวกอ้ายฉาน บอกพวกอ้ายฉานให้มาหาคุณชาย คุณชายพาจะพวกเขาออกเดินทางไปทั่วอาณาจักร
“จริงสิอ้ายฉาน เจ้าติดต่อต้าเต๋อได้หรือไม่ คุณชายบอกให้พาต้าเต๋อไปด้วย”
เซี่ยเหยียนถามอ้ายฉานผ่านศาสตราสื่อสาร
นางมีศาสตราสื่อสารใช้ติดต่อกับอ้ายฉาน ทว่าไม่มีใช้ติดต่อกับต้าเต๋อ หากว่าอ้ายฉานติดต่อต้าเต๋อไม่ได้ นางจำต้องไปดินแดนฝอสักครา
“พาเจ้าโล้นน้อยนั่นไปด้วยหรือ ได้ ข้าติดต่อเขาได้ ข้าจะไปติดต่อเขาให้”
เสียงของอ้ายฉานดังกลับมา เจือแววไม่เต็มใจนิดหน่อย
ทว่านางก็ยังติดต่อไปหาต้าเต๋อ นี่คือคำสั่งคุณชาย นางมิกล้ารีรอ
“ว่าอะไรนะ คุณชายอยากพาข้าเดินทางไปทั่วอาณาจักรอย่างนั้นหรือ”
หลังต้าเต๋อได้ยินสิ่งที่อ้ายฉานบอก ก็เอ่ยขึ้นด้วยความไม่เชื่อ “เจ้าอย่ามาลวงข้า ข้ามิได้หลงกลง่าย ๆ เช่นนั้น!”
เขาโดนอ้ายฉานหลอกเข็ดขยาด จนมีปมในใจไปหมดแล้ว หนก่อนเอ่ยว่ามีเนื้อวิหคทองให้กิน สุดท้ายที่มากลับเป็นโขยงซากนก!
ผู้ใดจะรู้ว่าอ้ายฉานขุดหลุมรอให้เขากระโดดหรือเปล่า!
“เจ้าเณรน้อย ไยเจ้าถึงใจแคบเช่นนี้!? ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ อย่างไรข้าก็นำข่าวมาบอกแล้ว คิดดูให้ดีเถิด ว่าข้ากล้าแอบอ้างคุณชายหรือไม่!” อ้ายฉานบอก
ต้าเต๋อขบคิด เห็นว่าเป็นเช่นนั้นจริง
ต่อให้อ้ายฉานอยากลวงเขาเพียงใด ก็ไม่มีทางแอบอ้างนามคุณชาย!
“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้แหละ!”
เขารีบตอบกลับ ก่อนจะออกเดินทางไปหาคุณชายอย่างรวดเร็ว!
…
ณ เมืองชิงซาน
ลานเล็กของหลี่จิ่วเต้า
“ดูแล้วท่านบรรพจารย์เซียนกำลังจะออกเดินทางไกล! ไม่คิดกลับมาในเร็ว ๆ นี้! ประเสริฐ!”
“ใช่แล้ว ๆ พวกเราจะได้มีชีวิตต่อไปได้นานกว่านี้!”
ปลามังกรซึ่งยังมีชีวิตอยู่ในบ่อน้ำเอ่ย
พวกมันยินดีปรีดา ตั้งตารอให้ท่านบรรพจารย์เซียนออกเดินทางอย่างยิ่งยวด เช่นนี้ พวกเขาก็จะมีชีวิตต่อไปได้นานกว่านี้
มิฉะนั้น พวกมันทั้งหมดคงต้องถูกคุณชายปรุงเป็นอาหารลั่วสุ่ยด้วยสามสี่กรรมวิธี!
ไม่สิ!
สามสี่กรรมวิธีที่ไหน!
มีหวังเป็นสิบกว่ากรรมวิธี!
ปลาหนึ่งตัว ปรุงด้วยกรรมวิธีกว่าสิบ!
ก่อนหน้านี้ไม่นานคุณชายยังบอกกับลั่วสุ่ยอยู่ว่า คราวหน้าจะเปลี่ยนรสให้ลั่วสุ่ยกิน คุณชายเอ่ยว่า ปลาหนึ่งตัวทำได้กว่าสิบกรรมวิธี!
เช่นนี้จะได้กินได้หลายอย่าง เลิศรสซ้ำยังไม่เลี่ยน!
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")
