ตอนที่343 เกาะบลูมูน
ตั้งแน่น่านน้ำจนถึงท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยสัตว์ขนาดใหญ่มหึมา
สัตว์ขนาดใหญ่นี้มีขนาดใหญ่กว่าวาฬมาก ซึ่งมีขนาดความสูงกว่า10เมตร มีเพียงสัตว์ทะเลไม่กี่ตัวเท่านั้นที่กล้าจะโจมตีมัน
และที่บนหลังของสัตว์ปีศาจช้างตัวนี้มีคนไม่กี่คนนั่งอยู่
คนที่ควบคุมทิศทางของปีศาจช้างตัวนี้คือซัวเหล่ที่เป็นตัวแทนของบูจี๋ และข้างหลังเขาก็มีหลีหยุนหมู่ เจงเขียง และคนที่แข็งแกร่งอย่างผ๋างฉ๋าง
ในงานวันผันผวนปีนี้ เขาทั้งสามคนนี้เป็นคนที่ผ่านและได้รับเลือกไปยังเกาะบลูมูน
แต่ที่ข้างหลังของหลีหยุนหมู่ก็ยังมีผู้ท้าชิงอีก5คนที่มีสิทธิ์ที่จะได้เป็นศิษย์ภายนอกเหมือนกัน ดังนั้นรวมแล้วจึงมี 9คนทั้งหมดที่กำลังเดินทางไปยังเกาะบลูมูน
ทะเลเหนือนั้นมีความกว้างใหญ่มาก เมื่อเทียบกับเกาะบลูมูนแล้วก็ไม่ได้ใหญ่เลย ซึ่งระยะทางทั้งหมดที่ใช้เดินทางก็มีประมาณ 1000กิโลเมตร
สำหรับสาเหตุที่พวกเขาไม่สามารถใช้ประตูวาปไปยังเกาะบลูมูนได้ นั่นก็เพราะที่เมืองมังกรนั้นไม่ใช่สถานที่ที่อยู่ในขอบเขตการป้องกันของเกาะบลูมูน จึงไม่มีสิทธิ์ที่จะวาปไปได้
มันมีทางวาปทางเดียวเท่านั้น คือวาปออกจากเมืองบลูมูน
และในวันนี้ก็เป็นวันที่9แล้วในการเดินทางมายังเกาะบลูมูน มันไม่มีทางทำให้ไปถึงได้ไวมากไปกว่านี้เพราะการเดินทางไปก็ขึ้นอยู่กับกระแสของลมเท่านั้น
และแน่นอนในตอนนี้พวกเขาก็ใกล้ถึงเกาะบลูมูนแล้ว หลีหยุนหมู่สามารถเห็นจุดดำๆที่เล็กมากอยู่ขอบฟ้า
เมื่อเข้าไปใกล้มากขึ้นก็สามารถมองเห็นได้ชัดเจนว่าคืออะไร และนั่นก็คือเรือที่บรรทุกคนจากที่อื่นเพื่อไปยังเกาะบลูมูน
“พี่ใหญ่เหล่ ทำไมวิหารของพวกเราถึงไม่มีเหลือแบบนั้นบ้างหล่ะ?”
แม้ว่าผ๋างฉ๋างจะแข็งแกร่งมากแต่ลึกๆแล้วเขาก็ยังมีความเป็นเด็ก เมื่อเขาเห็นเรือลำใหญ่ เขาก็อิจฉานิดๆ
“มันค่อนข้างจะยากหน่ะ เมืองมังกรของเราไม่ได้มีไม้ดีขนาดนั้น และอีกอย่างเศรษฐกิจเมืองเราก็ไม่ค่อยจะดีนักด้วย”
ในไม่ช้าเรือขนาดใหญ่หลายลำก็ทยอยตามมาด้านหลังและแซงสัตว์ทะเลของซัวเหล่ไปเรื่อยๆ
เรื่อเหล่านี้เคลื่อนที่เร็วมากหากเทียบกับสัตว์ทะเลมหึมานี้
ในไม่ช้าลมของโลกจริงนี้ก็เริ่มน่ากลัวขึ้น มันพัดอย่างรุณแรงและถูกเทียบได้ในระดับ 12 ของโลกหลีหยุนหมู่ แต่สำหรับที่นี่เป็นลมที่อ่อนที่สุด
“อ่อมันเป็นอย่างงี้นี่เอง ถ้าเมืองมังกรมีไม้ดีๆก็คงจะดีสินะ”
ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา การเดินทางบนสัตว์มหึมาค่อนข้างจะลำบาก เพราะว่าจะต้องรักษาสมดุลตัวเองอยู่ตลอดเวลา จะนอนก็ลำบาก เพราะสัตว์มันเคลื่อนไหว
แต่ถึงอย่างไรก็ตามพวกเขาก็สามารถอดทนจนได้ และในที่สุดรุ่งเช้าวันที่12ของการเดินทาง ก็เห็นเงาขนาดใหญ่มหึมาปรากฎขึ้นที่ขอบฟ้า
“นั่นไงเกาะบลูมูน เรามาถึงจนได้”
ทันใดนั้นซัวเหล่ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาต้องการที่จะรายงานเรื่องอาจารย์ใหญ่ถูกลอบฆ่าใจจะขาด ถ้าหากไม่ติดว่าอยู่ในช่วงวันผันผวน เขาคงจะรีบมารายงานที่นี่แล้ว
แม้ว่าจะเห็นเงาของเกาะบลูมูนตั้งแต่รุ่งเช้า แต่กว่าที่พวกเขาจะมาถึงจริงๆก็กินเวลาไปทั้งวันเหมือนกัน
นี่เป็นครั้งแรกที่หลีหยุนหมู่ได้พูดคุยกับพวกคนระดับสูงๆ
“พี่หลี หลังจากที่พวกเรามาถึงที่เกาะนี่แล้ว หากพวกเราเกาะกลุ่มกันไว้มันน่าจะดีนะ”
ตลอดการเดินทาง เจงเขียงและคนอื่นๆก็ได้พยายามหวาดล้อมหลีหยุนหมู่ให้อยู่ด้วย
อย่างไรก็ตามคนอื่นก็ยังไม่รู้ว่าหลีหยุนหมู่ก็เป็นผู้ที่เดินทางมาจากโลกอื่น
ไม่ว่าจะเป็นเจงเขียง หวางหยาง หรือ หลัวฮงเฮาก็คิดว่าหลีหยุนหมู่เป็นคนพื้นเมือง
บางทีหลังจากที่ได้เห็นพลังของคนพื้นเมือง กลุ่มของเจงเขียงก็ไม่ได้ตื่นเต้นกับการไปเป็นศิษย์ของเกาะบลูมูนสักเท่าไหร่
ดังนั้นพวกเขาจึงอยากจะให้หลีหยุนหมู่มาเข้าร่วมด้วย
