บทที่ 622 หลี่จิ่วเต้า ‘นำปลามังกรเหล่านั้นไปด้วยเพื่อกินระหว่างทาง!’
หลังจากหลี่จิ่วเต้าออกจากบ้านของหลิงอินแล้ว เขาก็ไม่ได้ตรงกลับบ้านทันที
แต่ไปยังลานเล็ก ๆ ของตงฟางเวิ่น ก่อนจะบอกลา
กล่าวตามตรงแล้ว เขายังต้องการจะพาตงฟางเวิ่นไปด้วย การได้เล่นหมากล้อมไปด้วยระหว่างทางก็คงเพลิดเพลินเป็นอย่างมาก ทว่าตงฟางเวิ่นก็อายุไม่น้อยแล้ว ย่อมมีปัญหากับการเดินทาง เขาจึงไม่ได้เอ่ยชวนขึ้นมา
“ไม่เป็นไร หากท่านเบื่อหน่ายก็ไปหย่อนเบ็ดตกปลาได้”
หลี่จิ่วเต้ายิ้ม คิดว่าตงฟางเวิ่นเองก็ชื่นชอบการตกปลาเช่นเดียวกัน ดังนั้นจึงเอ่ยกับตงฟางเวิ่นไปเช่นนี้
หลังจากนั้นเขาก็กล่าวลาตงฟางเวิ่น แล้วกลับไปยังลานเล็ก ๆ ของตนเอง
เมื่อเห็นเซี่ยเหยียนอยู่ในบ้าน ชายหนุ่มก็รู้สึกคาดไม่ถึงเล็กน้อย เซี่ยเหยียนแจ้งเรื่องนี้ให้พวกอ้ายฉานรู้แล้วอย่างนั้นหรือ?
ทันทีที่เขาเข้าไปในลานเล็ก ๆ เซี่ยเหยียนก็เอ่ยทักทายเขาออกมา “คุณชาย ข้าได้แจ้งให้พวกอ้ายฉานกับต้าเต๋อทราบเรียบร้อยแล้ว พวกเขาล้วนมีเวลาและกำลังเร่งเดินทางมาที่นี่
ผู้ฝึกตนช่างรวดเร็วฉับไหวเสียจริง!
หลี่จิ่วเต้าลอบถอนหายใจออกมา หากเป็นปุถุชนเช่นเขาแล้ว จะสามารถทำการรวดเร็วปานนี้ได้อย่างไร?
ไม่มีทางทำได้!
“เยี่ยมเลย!”
หลี่จิ่วเต้าพยักหน้าแล้วกล่าว “รอพวกเขามาจากนั้นพวกเราค่อยออกเดินทาง”
บุ๋ง บุ๋ง~
ด้านในสระน้ำ มัจฉาสัตมายากำลังกระโดดไปมา พยายามดึงดูดความสนใจของคุณชายให้พามันไปด้วย
“คุณชายมองข้า มองข้าสิ!”
มันตะโกนออกมาในใจไม่หยุด ทว่าก็ไม่กล้าเอ่ยปากส่งเสียง
หากปราศจากคำอนุญาตจากคุณชาย มันก็เป็นเพียงแค่ปลาธรรมดาตัวหนึ่ง
“มัจฉาสัตมายาสมควรตาย!”
“มารดามันเถอะ! ถ้าหากมีโอกาส ข้าย่อมต้องสังหารมัน!”
เหล่าปลามังกรต่างสาปแช่งมันภายในใจด้วยความเกลียดชัง
พวกมันพยายามอย่างยิ่งที่จะลดตัวตนให้น้อยที่สุด เพื่อให้มันปลอดภัยยิ่งขึ้น
หากพวกมันไร้ตัวตน ท่านบรรพจารย์เซียนอาจหลงลืมพวกมันไปก็เป็นได้ และพวกมันก็จะปลอดภัยมากยิ่งขึ้น
ทว่ามัจฉาสัตมายากลับกระโดดไปมาเพื่อดึงดูดความสนใจของคุณชาย พวกมันจะไม่เกลียดชังมัจฉาสัตมายาได้อย่างไร!
ถ้าเกิดคุณชายถูกดึงดูดความสนใจมาและสังเกตเห็นพวกมัน อาจตัดสินใจนำพวกมันไปให้ลั่วสุ่ยกินระหว่างทาง เมื่อถึงตอนนั้นจะร้องไห้เพียงไรพวกมันก็ไม่อาจมีหนทางรอด!
พวกมันเกิดความคิดอยากจะกินมัจฉาสัตมายาเข้าไปทั้งเป็นขึ้นมาชั่ววูบ
แต่ตอนนี้ไม่อาจทำเช่นนั้นได้
พวกมันพากันว่ายไปหาปลาตัวอื่นอย่างรวดเร็ว ต้องการจะเอาปลาเหล่านี้มาบังพวกมันไว้
แต่ปลาเหล่านั้นหลังจากเห็นพวกมันว่ายมา ก็ต่างแยกย้ายหนีออกไปอย่างรวดเร็ว!
พวกมันโกรธเป็นอย่างมาก ทว่าก็ไม่อาจทำสิ่งใดได้ นอกจากจะไปตรงมุมสระเพื่อให้ท่านบรรพจารย์เซียนไม่สังเกตเห็น ไม่รับรู้ถึงการดำรงอยู่ของพวกมัน
“มาแล้ว! คุณชายมาทางนี้จริง ๆ! ฮ่าฮ่า คุณชายจะพาข้าไปด้วยอย่างนั้นหรือ?”
มัจฉาสัตมายาอดตื่นเต้นดีใจขึ้นมาไม่ได้ ภายในใจกล่าวขึ้นมาว่าสวรรค์ย่อมเมตตาคนที่พยายามอุตสาหะ ไม่สิ ปลาที่พยายามอุตสาหะ!
ดูมันสิ พยายามจนดึงดูดความสนใจของคุณชายได้!
ขณะนั้นเอง หลี่จิ่วเต้าก็เดินไปทางสระน้ำทีละก้าว
“ไว้พบกันใหม่เหล่าพี่น้อง! รอหลังจากกลับมาข้าจะเล่าเรื่องราวการเดินทางกับคุณชายให้ฟัง!”
มัจฉาสัตมายาส่งเสียงบุ๋ง ๆ ให้เหล่าปลาตัวอื่น
หลังจากนั้นมันก็หันไปมองทางผู้เฒ่าเต่า แล้วเอ่ยออกมา “ท่านผู้เฒ่าเต่า ท่านเองก็ต้องดูข้าเอาไว้ด้วย พยายามให้มากขึ้นอาจได้รับการเปลี่ยนแปลง!”
ผู้เฒ่าเต่าถลึงตาใส่มัจฉาสัตมายา ไม่ได้เอาคำพูดของมัจฉาสัตมายามาใส่ใจมากนัก
ภายในใจของมันกล่าวว่าเจ้าปลาน้อยคิดเพ้ออันใดอยู่? คุณชายจะนำปลาออกเดินทางไปด้วยเพื่อทำสิ่งใดกัน?
จอบเซียนเองก็คิดเช่นเดียวกัน!
เมื่อเห็นสายตาของผู้เฒ่าเต่า มัจฉาสัตมายาก็รู้ความคิดของผู้เฒ่าเต่าได้ทันที
มันมองกลับไปที่ผู้เฒ่าเต่า บอกเป็นความนัยให้คอยดูมันเสีย คุณชายจะต้องมาที่นี่เพื่อพามันไป!
คุณชายก้าวเข้ามาทีละก้าว มัจฉาสัตมายายิ่งมีความสุขกระโดดโลดเต้นมากยิ่งขึ้น ส่วนเหล่าปลามังกรต่างใจเต้นมากกว่าเดิมจนแทบจะมาอยู่ตรงลำคอ
ภายในใจของพวกมันก่นด่าสาปแช่งมัจฉาสัตมายายกใหญ่ อยู่อย่างสงบเป็นหรือไม่? ชีวิตหาใช่สิ่งที่เจ้าจะเอามาล้อเล่นได้!
“คุณชาย พาข้าเดินทางไปด้วย!”
มัจฉาสัตมายากล่าวออกมาในใจ สายตาที่มองไปยังคุณชายเต็มไปด้วยความคาดหวัง
หลี่จิ่วเต้าเดินไปถึงขอบสระก่อนจะเอ่ยกับเสี่ยวไป๋ “เสี่ยวไป๋ นำที่จับปลากับถังน้ำมา ข้าจะช้อนปลาขึ้นมา”
“ทราบแล้วคุณชาย!”
ลั่วสุ่ยตอบกลับ จากนั้นก็เอาที่ตักปลาและถึงน้ำออกมาจากห้องเก็บของ
หลี่จิ่วเต้ารับที่ตักปลามา ก่อนช้อนปลาในสระ พร้อมหันไปเอ่ยกับลั่วสุ่ยด้วยรอยยิ้ม “ช้อนปลาเหล่านี้ไปให้เจ้ากินระหว่างทาง”
ภายในสระน้ำ ทันทีที่มัจฉาสัตมายาเห็นคุณชายช้อนที่ตักปลาลงมา มันก็รีบมุดเข้าไปใส่ที่ตักปลาด้วยความตื่นเต้นอย่างถึงที่สุด
แต่หลังจากมันได้ยินคำพูดของคุณชายที่เอ่ยกับลั่วสุ่ย มันก็ตื่นตกใจขึ้นมาทันที!
คุณชายนำปลาไปด้วยก็เพื่อให้ลั่วสุ่ยได้กินระหว่างทางหรือ!?
สวรรค์ แล้วมันเป็นผู้ที่มุดเข้าไปด้านในตาข่ายเอง?
นี่เป็นการรนหาที่ตายเองไม่ใช่หรือ!
มันรีบว่ายออก ทว่าก็สายเกินไปแล้ว ที่ตักปลานี้ไม่ธรรมดา แต่เป็นสิ่งที่หลี่จิ่วเต้าทำขึ้นมาเอง มันอยู่ใกล้ปากตาข่ายมากเกินไป เช่นนั้นจะหนีรอดไปด้วยความง่ายดายได้อย่างไร มันถูกพลังขุมหนึ่งดึงให้เข้าไปด้านในตาข่ายโดยตรง
“ก่อนหน้านี้ข้ารอดพ้นจากชะตากรรมการถูกกินมาอย่างลำบาก ทว่าคราวนี้กลับพาตัวเองลงหลุม ส่งตนเองไปสู่หนทางตาย?”
มัจฉาสัตมายาร่ำไห้ ภายในใจเปี่ยมด้วยอารมณ์หนักหน่วง
เหตุใดมันจึงโง่งมถึงเพียงนี้กัน!
ยังดีที่หลี่จิ่วเต้าเหลือบตามองมา ทำให้เห็นว่าช้อนปลาขึ้นมาผิด เขาต้องการจะช้อนเหล่าปลามังกรขึ้นมา ไม่ใช่มัจฉาสัตมายา
เขาปล่อยมัจฉาสัตมายากลับเข้าไปด้านในสระ ก่อนจะตักเหล่าปลามังกรช้อนมันลงไปในถังน้ำทีละตัว
“ขอบคุณคุณชาย ขอบคุณคุณชาย!”
ด้านในสระน้ำ มัจฉาสัตมายาเอ่ยขอบคุณคุณชายขึ้นมาในใจไม่หยุด
ผู้เฒ่าเต่าที่อยู่ด้านข้างอดแอบหัวเราะขึ้นมาในใจไม่ได้ ไหนมัจฉาสัตมายาบอกว่าตนเองฉลาดมากนัก ดูเสีย มันเกือบจะถูกกิน ทั้งยังเป็นการขุดหลุมฝังตัวเอง!
“มัจฉาสัตมายาสมควรตาย!”
“แม้ตายไปแล้วพวกข้าก็จะไม่ปล่อยเจ้าไป!”
เหล่าปลามังกรที่อยู่ด้านในถังพลุ่งพล่านไปมาพร้อมส่งเสียงสาปแช่งมัจฉาสัตมายา
พวกมันช่างน่าเวทนานัก เดิมทีคิดว่าท่านบรรพจารย์เซียนจะเดินทางไกล ไม่กลับมาอีกนาน เช่นนั้นพวกมันก็จะสามารถมีชีวิตยืนยาวขึ้นได้
แม้นพวกมันจะดีดลูกคิดรางแก้วเสียดิบดี แต่ผู้ใดเล่าจะคาดคิดว่าทุกอย่างจะพังเพราะมัจฉาสัตมายา
“นำไปไว้บนรถม้า ทั้งหมดล้วนเป็นของเจ้า”
หลี่จิ่วเต้าเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
“ขอบคุณคุณชาย!”
ลั่วสุ่ยยิ้มหวานเอ่ยตอบ ก่อนจะยกถังน้ำขึ้นนำไปไว้ด้านในรถ
เหล่าปลามังกรต่างพุ่งไปมาด้านในถังน้ำไม่หยุด ทว่าก็ไร้ประโยชน์ ถังไม้นั้นไม่ธรรมดา พลังทั้งหมดของพวกมันล้วนถูกปิดผนึกเอาไว้
“ขอบคุณทุกท่าน หากไม่ใช่เพราะทุกท่าน ข้าคงไม่อาจออกเดินทางไปด้วยได้!”
‘จิตวิญญาณ’ ที่ถือกำเนิดขึ้นมาจากถังไม้ส่งเสียงขอบคุณทางจิตสำนึกไปยังเหล่าปลามังกร
อีกเพียงหนึ่งหรือสองชั่วยามต่อมา พวกอ้ายฉานก็มาถึง รวมทั้งต้าเต๋อเองก็มาด้วย
หลี่จิ่วเต้าคิดขึ้นในใจว่า ผู้ฝึกตนช่างแตกต่าง ทุกอย่างล้วนฉับไวรวดเร็ว
“ครบทุกคนแล้ว พวกเราเดินทางกันเถิด!”
หลี่จิ่วเต้าพูดด้วยรอยยิ้ม “ยังไม่ถึงเวลา เช่นนั้นพวกเราค่อยทานอาหารเย็นในรถม้า”
“ทราบแล้วคุณชาย!”
“ไปกันเลย!”
พวกเด็ก ๆ อย่างอ้ายฉานพากันส่งเสียงร้องออกมาอย่างตื่นเต้น ไม่มีสิ่งใดสามารถทำให้พวกเขามีความสุขได้มากเท่าการอยู่กับคุณชาย
ต้าเต๋อเองก็ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก สุดท้ายอ้ายฉานก็ไม่กล้าเอาชื่อคุณชายมาเอ่ยอ้าง คุณชายอยากพาเขาออกเดินทางไปด้วยจริง ๆ
หลิงอิน เสี่ยวหยา และพี่ชายของเสี่ยวหยาเองก็มาถึงอย่างรวดเร็ว หลังจากที่คุณชายขึ้นรถม้าไปแล้ว พวกเขาทั้งหมดต่างก็ขึ้นรถม้าตามคุณชายไป
“ออกเดินทางได้!”
หลี่จิ่วเต้ากล่าวออกมา สัตว์อสูรทั้งเก้าจึงลากรถม้าออกจากลานเล็ก ๆ มุ่งออกไปด้านนอกเมืองชิงซาน
ทว่าเมื่อเดินทางไปถึงริมแม่น้ำสายเล็ก หลี่จิ่วเต้าก็สั่งให้หยุดลง
“ข้าจะนำบางสิ่งไปด้วย”
หลี่จิ่วเต้าลงจากรถม้า
ต้นหลิวตื่นเต้นเป็นอย่างมาก คุณชายต้องการจะพาพวกมันไปด้วยหรือ?
หรือว่าคุณชายจะได้ยินคำอธิษฐานของมัน จึงต้องการจะนำมันไปด้วย?
เจ้าก้อนหินเองก็ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก คิดขึ้นมาภายในใจไม่ต่างกัน
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")