แม่ปากร้ายยุค 80 [八零辣妈飒爆了] – ตอนที่ 650 ซื้อเรือนสี่ประสาน

ตอนที่ 650 ซื้อเรือนสี่ประสาน

Posted by admin, ? Views, Released on มกราคม 26, 2024

ปรับฟอนต์

ตอนที่ 650 ซื้อเรือนสี่ประสาน

อย่างไรก็ตาม ว่านฮุ่ยไม่ได้ไปรายงานตัวทันทีมาถึงมหาวิทยาลัยชิงหวา แต่ใช้ประโยชน์จากความไม่พร้อมของรุ่นพี่ที่รอต้อนรับน้องใหม่และทิ้งกระเป๋าไว้อย่างเงียบงัน

หลินม่ายรู้สึกงุนงง

อีกฝ่ายมาถึงมหาวิทยาลัยชิงหวาแล้ว ทำไมไม่ปลอมตัวเป็นเธอ?

หล่อนมามหาวิทยาลัยชิงหวาเพื่ออะไร?

หล่อนกำลังรอโอกาสที่เหมาะสมเพื่อใส่ร้ายหลินม่าย หรือกำลังลังเลกันแน่?

หลินม่ายคิดว่าความเป็นไปได้ที่สองน่าจะเป็นไปได้มากกว่า

เพราะว่านฮุ่ยไม่มีเรื่องอื้อฉาวของหลินม่ายให้ขุดคุ้ยเพื่อนำมาเปิดโปง จึงไม่อาจทำตามเหตุผลประการแรกได้

หลินม่ายเดาว่าสาเหตุที่ว่านฮุ่ยไม่มารายงานตัววันนี้เพราะว่าความเสี่ยงที่จะปลอมตัวเป็นนักเรียนคะแนนอันดับหนึ่งรายวิชาวิทยาศาสตร์ในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยแห่งชาติไม่ใช่เรื่องง่าย ดังนั้นหล่อนจึงลังเลและคอยตรวจสอบสถานการณ์ก่อน

แม้ว่าหนังสือพิมพ์จะลงข่าวว่าเธอเป็นที่หนึ่งในวิชาวิทยาศาสตร์สำหรับการสอบเข้ามหาวิทยาลัยในปีนี้ แต่ก็ไม่มีรูปของเธอ ดังนั้น หลายคนทั่วประเทศก็ไม่แน่ว่าจะจดจำเธอได้

แต่ชื่อของเธอเป็นที่รู้จักในวิทยาลัยและมหาวิทยาลัยทั่วประเทศ ดังนั้นจึงไม่ง่ายที่ว่านฮุ่ยจะสวมรอย

หลินม่ายคิดว่าว่านฮุ่ยกำลังจะบ้าคลั่งเพราะต้องการแทนที่เธอในมหาวิทยาลัยชิงหวา แต่ไม่คาดคิดว่าแผนการของตนจะมีอุปสรรคขวางกั้น

หากว่านฮุ่ยฉลาดพอ หล่อนคงไม่พลาดโอกาสในการจัดการและสวมรอยเป็นหลินม่าย

หลินม่ายแอบติดตามว่านฮุ่ยเพื่อดูว่าหล่อนกำลังจะไปที่ไหน

ว่านฮุ่ยเดินเตร็ดเตร่ไปทั่วมหาวิทยาลัยชิงหวาอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะพบโรงแรมราคาถูกที่จะเข้าพัก และไม่มีการเคลื่อนไหวใดอีก

เนื่องจากเมื่อวานมีชายคนหนึ่งต้องการขายบ้าน ดังนั้นเขาจึงนัดกับหลินม่ายในตอนเที่ยงวันนี้เพื่อดูบ้าน

ตอนนี้เป็นเวลาจวนจะเที่ยง ดังนั้นหลินม่ายจึงต้องเร่งรีบ

หลินม่ายไม่มีเวลาจับตาดูว่านฮุ่ยอีกต่อไป ขณะกำลังจะจากไป เธอพลันเห็นว่านฮุ่ยออกมาจากโรงแรมเล็ก ๆ และเดินตรงไปที่มหาวิทยาลัยชิงหวา

หลินม่ายลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดินตามไปอย่างเงียบงัน

เมื่อว่านฮุ่ยมาถึงมหาวิทยาลัยชิงหวา หล่อนก็เดินไปรอบ ๆ แผนกต้อนรับเพื่อรับน้องใหม่ พูดคุยกับเจ้าหน้าที่สองสามคำ และจากไปอย่างกระฉับกระเฉง

หลินม่ายสวมหน้ากาก เดินไปถามพนักงานที่พูดกับว่านฮุ่ยเมื่อครู่ว่าว่านฮุ่ยพูดอะไรกับหล่อน

เมื่อเห็นว่าเธอสวมหน้ากากอยู่ พนักงานจึงถามด้วยความตกใจ “เธอมีโรคติดต่ออะไรหรือเปล่า? อย่าเข้าใกล้ฉันนะ!”

น้องใหม่หลายคนที่กำลังสอบถามเรื่องการลงทะเบียนต่างถอยร่นไป เหลือเพียงหลินม่ายที่ยืนอยู่ที่โต๊ะรับน้อง

หลินม่ายรู้สึกตกใจกับคำถามของเจ้าหน้าที่ และอธิบายพลางยกมุมปาก “ฉันไม่มีโรคติดเชื้ออะไรค่ะ ฉันใส่หน้ากากเพราะพายุทรายในเมืองหลวงรุนแรงเกินไป”

พายุทรายในเมืองหลวงไม่ได้เกิดขึ้นเฉพาะในปัจจุบัน แต่มีมาตั้งแต่สมัยโบราณ

เหล่าเฉ่อเคยเขียนในหนังสือเรื่อง ‘คนลากรถ’ ของเขาว่า ‘เสี่ยงจื่อ หนีกลับไปปักกิ่งและเข้าไปในห้องศุลกากร ‘เท้าเหยียบฝุ่นที่อ่อนนุ่มและสกปรก’ พร้อมเขียนว่า ‘ชั้นของฝุ่นตกลงมาบนใบไม้แห้งในปักกิ่ง’

นี่คือคำอธิบายของพายุทราย

นอกจากนี้เหล่าเฉ่อยังได้บรรยายถึงพายุทรายในบันทึกของเขาด้วยว่า ‘ลมจะพัดพาทรายและทำให้มืดมิด จนดวงอาทิตย์เปลี่ยนเป็นสีเหลือง’

หลินม่ายมาจากเจียงเฉิง เมืองที่มีทะเลสาบหลายร้อยแห่ง ที่ซึ่งดอกไม้บาน ต้นหลิวเขียวขจี หญ้ากำลังเติบโต นกกระจิบกำลังโบยบิน และทิวทัศน์ก็สวยงาม เธอไม่เคยเห็นพายุทรายมาก่อน ดังนั้นเธอจึงรู้สึกไม่คุ้นเคยเมื่อเธอมาถึงเมืองหลวง

เจ้าหน้าที่รู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินเธอพูดภาษาจีนกลางสำเนียงใต้

ชาวใต้จำนวนมากไม่สามารถปรับตัวกับพายุทรายได้เมื่อมาถึงเมืองหลวง

น้องใหม่ที่ซ่อนตัวอยู่ห่างไกลก็รวมตัวกันอีกครั้งอย่างเชื่องช้า

เจ้าหน้าที่บอกหลินม่ายว่า เมื่อสักครู่นี้ว่านฮุ่ยถามหล่อนว่าตนสามารถลงทะเบียนในฐานะผู้ทำคะแนนสูงสุดในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยหรือไม่

หลินม่ายถามต่อ “แล้วคุณตอบไปว่ายังไงคะ?”

“ฉันตอบว่าไม่ค่ะ” พนักงานถามหลินม่ายอย่างระแวดระวัง “ทำไมคุณถึงถามเรื่องนี้คะ?”

หลินม่ายพยายามคิดหาข้ออ้าง “ฉันจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยในปีหน้า และฉันก็อยากจะมีความสุขกับการสอบเข้ามหาวิทยาลัยเพื่อให้ได้อันดับหนึ่ง ฉันเลยถามเพราะอยากรู้ว่าอันดับหนึ่งมารายงานตัวแล้วหรือยัง เลยอยากสอบถามวิธีการค่ะ”

ความจริงแล้ว เธอได้ฟังเนื้อหาการสนทนาระหว่างว่านฮุ่ยกับเจ้าหน้าที่อย่างชัดเจน แต่เธอกลับเสียจังหวะไปเพียงประโยคเดียว แต่พนักงานไม่ได้สังเกตเลย

เจ้าหน้าที่ยิ้มให้กำลังใจเธอ พลางกล่าว “ถ้าเธออยากเห็นนักเรียนอันดับหนึ่ง ให้ลองมาดูในอีกสองวัน นักเรียนอันดับหนึ่งควรจะเดินทางมารายงานตัวภายในสองวันนี้”

หลินม่ายกล่าวคำขอบคุณและจากไป

เธอรู้อยู่ในใจแล้วว่าว่านฮุ่ยซึ่งเป็นผู้สมองพิการยังคงต้องการมาเรียนที่มหาวิทยาลัยชิงหวาแทนเธอ

แต่คนไร้ปัญญาคนนี้ระมัดระวังตัวและต้องการดูว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเธออยู่เสมอ

หลินม่ายไม่สามารถมาเรียนที่มหาวิทยาลัยชิงหวาได้เพราะใบรายงานตัวสูญหาย ดังนั้นเธอจึงต้องหาวิธีออกใบรับรองเพื่อลงทะเบียน

หากเป็นสถานการณ์ในอดีต ว่านฮุ่ยจะกล้าเสี่ยงและปลอมตัวเป็นเธออย่างแน่นอน

หลินม่ายเยาะเย้ยในใจ เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะปล่อยไปอย่างง่ายดาย เธอต้องทำลายชื่อเสียงของว่านฮุ่ย!

หลินม่ายออกจากมหาวิทยาลัยชิงหวา และรีบไปยังสถานที่ที่ตกลงกับผู้ขาย ซึ่งผู้ขายก็มาถึงแล้ว

แต่ไม่มีใครมาเพิ่ม มีเพียงสี่คนเท่านั้น

หลินม่ายมองไปยังใบหน้าทั้งสี่ที่ดูคล้ายคลึงกัน และรู้ทันทีว่าพี่น้องทั้งสี่คนเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ร่วมกัน

เธอขอโทษและบอกว่าติดธุระจึงล่าช้าและนั่นคือสาเหตุที่ทำให้เธอมาสาย

สี่พี่น้องพูดพร้อมกันว่าไม่เป็นไร

ผู้เป็นพี่ใหญ่ในนั้นชวนเธอไปยังร้านอาหารเพื่อรับประทานอาหารและพูดคุยกัน

ทั้งสี่พี่น้องล้วนเป็นชาย นั่นทำให้เธอรู้สึกแปลกประหลาดเมื่อร่วมรับประทานอาหารกับพวกเขาในฐานะหญิงเพียงคนเดียว

หลินม่ายเสนอ “เราไปดูบ้านกันก่อนดีกว่าค่ะ แล้วค่อยมารับประทานอาหาร ฉันยังมีอีกหลายสิ่งที่ต้องทำในช่วงบ่ายนี้”

อันที่จริงเธอไม่ได้มีธุระอะไรที่ต้องจัดการในตอนบ่าย

แต่จุดประสงค์ที่เธอพูดเช่นนั้น ก็เพื่อไม่ให้ชายทั้งสี่คิดว่าเธอสนใจบ้านมากแล้วหาทางขึ้นราคา

เมื่อได้ยินดังนั้น ชายทั้งสี่จึงพาเธอเข้าไปเยี่ยมชมบ้าน

พี่รองของครอบครัวนี้เป็นผู้ติดต่อทำการซื้อขายกับหลินม่าย

พี่รองบอกหลินม่ายในเวลานั้นว่าบ้านของพวกเขาใหญ่มาก

แต่หลินม่ายไม่คิดว่ามันจะเป็นเรือนสี่ประสานสามวง ใหญ่โตยิ่งกว่าที่เธอคิดไว้มาก

ศาลาภายในได้รับการตกแต่งและจัดระเบียบอย่างดี

พี่รองกล่าวแนะนำ “ดูสวนของเราสิครับ เราปลูกดอกไม้ใบหญ้าและต้นไม้ไว้มากมาย ทิวทัศน์สวยงามตลอดทั้งปี โดยเฉพาะในฤดูหนาว และจะสวยงามยิ่งขึ้นเมื่อมีหิมะตกเชียวล่ะครับ”

หลินม่ายเชื่อในสิ่งที่เขาพูด

ทิวทัศน์ที่เธอเห็นตอนนี้คือ สวนที่เต็มไปด้วยองุ่นซึ่งมีรสชาติพิเศษ

หลินม่ายอยากจะซื้อเรือนสี่ประสานหลังใหญ่ที่มีทิวทัศน์อันงดงามแบบนี้ไว้ชื่นชมเหลือเกิน

แต่สิ่งที่เธอแสดงออกมาคือท่าทางเฉยเมยและถามว่าทำไมพวกเขาถึงต้องการขายบ้าน

สี่พี่น้องอธิบายทันที

หลายปีที่ผ่านมา สี่พี่น้องต้องทนทุกข์ทรมานมากกับเรือนสี่ประสานหลังนี้

พวกเขาถูกตราหน้าว่าเป็นผู้สืบทอดความมั่งคั่งจากตระกูล แต่ไร้ความสามารถ บ้านหลังนี้เป็นที่พึ่งทางจิตใจแก่พวกเขามากก็จริง แต่ก็นำมาซึ่งความเศร้าใจไม่น้อย

หากขายไปก็คงอุ่นใจมากขึ้น

นอกจากนี้พวกเขาทั้งสี่ยังไม่ต้องการอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ เพราะง่ายที่จะทำให้เกิดความขัดแย้งเมื่ออยู่ด้วยกัน

ดังนั้นพี่น้องทั้งสี่จึงขายบ้านเพื่อนำเงินมาซื้อบ้านแยกของแต่ละคน

หลินม่ายไม่พูดอะไรหลังจากได้ยินเหตุผลในการขายบ้าน

พี่น้องทั้งสี่งุนงงและมองหน้ากันด้วยความสงสัยว่าเธอต้องการซื้อหรือไม่

พี่รองถามอย่างไม่แน่ใจ “เสี่ยวหลิน คุณชอบเรือนสี่ประสานหลังนี้ไหมครับ?”

หลินม่ายไม่ตอบ แต่กลับเอ่ยถาม “เรือนสี่ประสานของพวกคุณราคาเท่าไหร่คะ?”

พี่ชายรองและพี่ชายสามยกมือขึ้นในลักษณะเดียวกัน “คุณคงได้เห็นกับตาแล้วว่าบ้านของเรางดงามและใหญ่โตขนาดไหน ดังนั้นราคาต่ำสุดจึงจะอยู่ที่สามแสนหยวน”

มือของหลินม่ายสั่นด้วยความตื่นเต้น แต่ไม่มีใครสังเกตเห็น

แน่นอนว่าเงินเพียงเท่านั้นไม่ใช่ราคาแพงสำหรับบ้านหลังใหญ่โตเช่นนี้ เพราะหลังผ่านไปราวสองถึงสามทศวรรษ เงินสามแสนหยวนจะกลายเป็นอย่างน้อยสามร้อยล้านล้านหยวน ซึ่งเป็นลาภลอยมหาศาล

แม้เธอจะคิดเช่นนั้นในใจ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่หลินม่ายจะตอบโต้ข้อเสนอในทันที

ตอนนี้เธอกำลังจะซื้อบ้าน ดังนั้นเธอควรต่อรองราคาตามราคาตลาดปัจจุบัน

หลินม่ายพูดกับพี่ชายรอง “สามแสนแพงเกินไป ฉันจ่ายไม่ไหวหรอกค่ะ”

พี่น้องมองหน้ากันอย่างสลดใจ

บ้านของพวกเขาใหญ่มาก การขายในราคาสามแสนหยวนจึงถือว่าไม่แพง

คนที่มาดูบ้านแต่ไม่ได้เงินมากมายขนาดนั้นก็หมดหนทาง

พี่ใหญ่ในหมู่พวกเขาเอ่ยถาม “แล้วคุณจ่ายได้เท่าไหร่ครับ?”

หลินม่ายกล่าวอย่างจริงจัง “มากที่สุดที่ฉันจ่ายได้คือสองแสนห้าหมื่นหยวนค่ะ และฉันต้องหายืมเงินด้วย”

สี่พี่น้องเผยสีหน้าประหลาดใจ

ยังไม่มีใครเสนอราคาสูงเช่นนี้มาก่อน

แต่สี่พี่น้องยังคงแสดงออกอย่างเฉยเมยราวกับว่าราคานี้ยังต่ำเกินไป

พี่ใหญ่ของพวกเขากล่าว “เสี่ยวหลิน ราคาที่เราเสนอเป็นราคาที่ต่ำที่สุดแล้ว แม้ว่าคุณจะอยากได้น้อยกว่านี้ ก็ลดราคาไม่ได้หรอกครับ”