ตอนที่ 2313 การต่อสู้นองเลือดที่ปะทุขึ้นหน้าประตูภูเขา
โลกมืดจมสู่ความโกลาหลครั้งใหญ่อย่างสมบูรณ์
“บรรพจารย์จักรพรรดิสามคนเชียวนะ ควบคุมดูแลแดนกษิติครรภ์ตั้งแต่สมัยบรรพกาลจนบัดนี้ ตอนนี้ถึงกับถูกดักสังหารระหว่างเดินทางมาสำนักโบราณจรัสเทพแล้ว!”
เสียงหวาดหวั่นนับไม่ถ้วนดังขึ้น
สามวันก่อนการต่อสู้บนยอดเขาหุบเหวโลหิตเพิ่งปิดฉาก สามวันให้หลังก็มีข่าวสามบรรพจารย์จักรพรรดิอย่างต้าซวี คูหมิง ตู้เฉินร่วงหล่นแพร่ออกมา นี่สะท้านสะเทือนจิตใจผู้คนมากเกินไปอย่างไม่ต้องสงสัย
“เป็นฝีมือใครกันแน่”
“ต้องเกี่ยวข้องกับจักรพรรดิเต้ายวนแน่นอน!”
“สวรรค์ นี่โลกมืดจะเปลี่ยนฟ้าแล้วหรือ”
“จักรพรรดิเต้ายวนเขา… คิดจะทำอะไรกันแน่”
…คำวิพากษ์วิจารณ์ เสียงถกต่างๆ ดังขึ้นในพื้นที่แต่ละแห่งของโลกมืด ล้วนถูกข่าวนองเลือดนี้ทำให้สะท้านสะเทือน
และหลังจากได้รู้ข่าวนี้ เหล่าคนใหญ่คนโตสำนักโบราณจรัสเทพซึ่งมีบรรพจารย์จักรพรรดิอวี่ฉงเป็นผู้นำ ล้วนจิตใจสั่นสะท้าน หน้าถอดสีซีดเซียว
“เป็นไปได้อย่างไร”
คนมากมายไม่อยากจะเชื่อ
บรรพจารย์จักรพรรดิสามคนเป็นกำลังพลที่น่าสะพรึงปานใด ล้วนสามารถอาละวาดทั่วหล้า เหยียดหยันฟ้าดารา แต่ตอนนี้กลับประสบเคราะห์พร้อมกัน ใครจะกล้าเชื่อ
ในวันนี้ทั่วทั้งสำนักโบราณจรัสเทพล้วนจมสู่ความสั่นสะท้าน ผู้คนจิตใจหวาดผวา
สามวันก่อน เจ้าสำนักและผู้อาวุโสระดับจักรพรรดิเจ็ดคนของพวกเขาตายจมกองเลือดที่ยอดเขาหุบเหวโลหิต
สามวันให้หลัง บรรพจารย์จักรพรรดิสามคนจากแดนกษิติครรภ์ที่ถูกพวกเขาเชิญมาเสริมทัพก็ประสบเคราะห์ระหว่างทาง ไม่ต้องคิดสักนิด ต่อให้ไม่ใช่ฝีมือของหลินเต้ายวนนั่น ก็ต้องเกี่ยวข้องกับเขาชนิดแยกจากกันไม่ออกแน่นอน!
และควรรู้ว่าไม่นานก่อนหน้านี้ บรรพจารย์จักรพรรดิอวี่ฉงเพิ่งออกคำสั่งให้หลินเต้ายวนนั่นมารับผิดที่สำนักโบราณจรัสเทพภายในสิบวัน
ตอนนี้ก็เกิดเรื่องใหญ่นองเลือดเช่นนี้ขึ้นแล้ว จะไม่ให้คนสงสัยได้อย่างไรว่านี่คือการแก้แค้นจากหลินเต้ายวน
เมื่อเผชิญหน้ากับโศกนาฏกรรมที่มาแบบปุบปับเช่นนี้ คนแข็งแกร่งอย่างบรรพจารย์จักรพรรดิอวี่ฉงก็ยังนิ่งเงียบอยู่นาน ในใจมีความแค้นปนเศร้าอย่างบอกไม่ถูก
เจ้าหลินเต้ายวนคนเดียว!
คิดจะล้มล้างโครงสร้างของโลกมืดหรือ
รังแกกันเกินไปแล้ว!
“ใครก็ได้ โยกย้ายกองกำลังทั้งหมดในสำนักโบราณจรัสเทพของพวกเรา สืบข่าวแหล่งกบดานของหลินเต้ายวนนั่นเต็มกำลัง ข้าอยากรู้เดี๋ยวนี้ว่าเขาซ่อนตัวอยู่ที่ใดกันแน่!”
บรรพจารย์จักรพรรดิอวี่ฉงที่นิ่งเงียบเนิ่นนานระเบิดขึ้นมาดุจภูเขาไฟ ในเสียงเผยความเดือดดาลและเกรี้ยวกราดไม่รู้จบ
หากเป็นไปได้ เขาแทบอยากลงมือกำจัดหลินสวินด้วยตัวเองเสียเดี๋ยวนี้
“แล้วก็พวกเจ้า”
ขณะพูดบรรพจารย์จักรพรรดิอวี่ฉงกวาดสายตามองบรรดาคนใหญ่คนโตในที่นี้ “จะรอฟังข่าวอยู่เฉยๆ ต่อไปไม่ได้แล้ว ออกไปให้หมด ลาดตระเวนทุกที่ทั่วหล้า ขอเพียงค้นพบร่องรอยของหลินเต้ายวนในรีบรายงานในทันที!”
“ขอรับ!”
ทุกคนในโถงใหญ่ขานรับแล้วพากันออกไป
มองส่งพวกเขาจากไป บรรพจารย์จักรพรรดิอวี่ฉงที่กำลังเดือดดาลเกิดความรู้สึกไร้แรงขึ้นมาในใจ
เขารู้ดียิ่งว่าครั้งนี้หากไม่จับตายหลินเต้ายวน สถานการณ์มีแต่จะเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งเป็นไปได้ยิ่งว่าอาจสั่นคลอนรากฐานของสำนักโบราณจรัสเทพ
ลองคิดเอาเถิด มกุฎมหาจักรพรรดิคนหนึ่งเดิมก็พลิกฟ้าหาใดเปรียบ ข้างกายยังมีหญิงที่มีพลังสังหารบรรพจารย์จักรพรรดิด้วยอีกคน การรวมตัวกันเช่นนี้ หากคิดจะหลบซ่อนใครจะหาเจอบ้าง
หากคิดมุ่งมั่นจะแก้แค้น ขุมอำนาจไหนบ้างจะทนรับไหว
ขุมอำนาจสำนักโบราณจรัสเทพที่กระจายตัวในโลกมืดมากมาย ใครจะกล้ารับประกันว่าขุมอำนาจเหล่านี้จะไม่ถูกโจมตีและกำจัดสิ้นซากบ้าง
กล่าวได้ว่าหากระบุร่องรอยของหลินสวินไม่ได้สักที สำนักโบราณจรัสเทพของพวกเขาก็ไม่มีวันสงบสุข!
“หลินเต้ายวน… หลินเต้ายวน… อย่าให้ข้าจับเจ้าได้เชียว หาไม่ ข้าจะทำให้เจ้าร้องขออยู่ก็ไม่ได้ร้องขอความตายก็ไม่สามารถ!”
บนใบหน้าหล่อเหลาราวเด็กหนุ่มของบรรพจารย์จักรพรรดิอวี่ฉงเผยแววเกรี้ยวกราดมืดทะมึน
…
ยอดเขาจรัสนภา นอกประตูภูเขา
“ต้าหวง เจ้าถึงกับบาดเจ็บแล้วหรือ” หลินสวินประหลาดใจ มองต้าหวงที่กลับมา เดินกะโผลกกะเผลกเหมือนถูกตัดขาสุนัขขาด
ต้าหวงแยกเขี้ยวกล่าวอย่างหงุดหงิด “ลาหัวโล้นพวกนั้นอันตรายเกินไป ฮึดสู้กลับก่อนตาย ถูกเจ้าเฒ่าที่ชื่อคูหมิงอะไรนั่นกัดเข้าเต็มเปาเลย”
ขณะพูดมันครางคราหนึ่ง ก็เห็นบนขาขวาของมันแหว่งขาดไปหนึ่งชิ้น เนื้อถูกกัดไปชิ้นใหญ่
หลินสวินส่งเสียงหัวเราะอย่างไม่เห็นอกเห็นใจ สุนัขกัดคนพบบ่อย คนกัดสุนัข… ช่างหายากเกินไปจริงๆ
ทว่าเขาก็มองออกว่าต้าหวงเจ็บไม่มากนัก จึงวางใจไม่น้อยในทันที
เมื่อมองซี เงาร่างอรชร ละอองแสงรัดพันดุจเซียนดั่งเทพี และไม่ได้รับบาดเจ็บใด
ลองคิดดูก็จริง ด้วยพลังต่อสู้ของซีบวกกับต้าหวง หากยังสังหารระดับบรรพจารย์จักรพรรดิสามคนจากแดนกษิติครรภ์ไม่ได้ นั่นต่างหากถึงเป็นเรื่องแปลก
“ต่อไปจะทำอย่างไร”
ต้าหวงรักษาแผลไปพลางเอ่ยถามไปพลาง
หลินสวินกล่าว “หากเรื่องนี้แพร่ออกไป ต้องทำให้สำนักโบราณจรัสเทพและแดนกษิติครรภ์สั่นสะเทือนแน่ ถ้าข้าเดาไม่ผิด พวกเขาต้องไม่ยอมถูกกระทำเช่นนี้อีก รอไปก่อน ดูว่าจะมีใครโผล่ออกมาหรือไม่แล้วค่อยตัดสินใจ”
สิ่งที่เฝ้ารอ ย่อมต้องเป็นเหยื่อ
ตอนนี้หน้าประตูภูเขาสำนักโบราณจรัสเทพแห่งนี้ถูกกระบวนค่ายกลมรรคสิ้นฟ้าอาสัญปิดผนึกไว้แล้ว เหยื่อที่กระโดดออกมายิ่งมากเท่าไหร่ ผลเก็บเกี่ยวย่อมต้องมากตามเป็นธรรมดา
ไม่ปล่อยให้พวกหลินสวินรอนานเกินไป ไม่นานในประตูภูเขายอดเขาจรัสนภานั่นก็เกิดระลอกคลื่นขึ้น เงาร่างระดับจักรพรรดิคนแล้วคนเล่าหลั่งไหลออกมา เป็นภาพตระการตาถึงขั้นสะเทือนไปถึงผู้สืบทอดสำนักโบราณจรัสเทพที่ดูแลพื้นที่บริเวณใกล้เคียง
“ในที่สุดเหยื่อเฒ่าพวกนี้ก็ออกมากันเป็นฝูงแล้ว!” ต้าหวงกระปรี้กระเปร่า สายตาเป็นประกาย
ในหัวหลินสวินแวบภาพสุนัขไล่ต้อนกระต่ายขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ สายตาเริ่มแปลกไป เขากระแอมไอคราหนึ่ง หยัดตัวลุกขึ้นกล่าวว่า “ต้าหวง ยังสู้ไหวไหม”
“เหลวไหล!”
ต้าหวงกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ ยกขาสุนัขที่บาดเจ็บขึ้น บาดแผลบริเวณนั้นสมานกันเหมือนเก่าแล้ว
หลินสวินหันหน้าไป “คราวหน้าอย่าลืมใส่เสื้อผ้าให้รัดกุมหน่อย”
บนตัวต้าหวงปกคลุมด้วยเกราะจักรพรรดิชั้นหนึ่ง แต่พอมันยกขาขึ้น ภาพนั้นก็ไม่ค่อยเจริญตาสักเท่าไหร่…
ต้าหวงทั้งอายทั้งโกรธ หากไม่ใช่เพราะติดที่สถานการณ์ไม่เอื้ออำนวยมันคงกระโจนไปกัดหลินสวินสักคราแล้ว ตอนนี้เจ้าหนูนี่… นับวันยิ่งไม่เคารพผู้อาวุโสอย่างมันแล้ว!
“ลงมือ!”
กระทั่งหลังจากเห็นระดับจักรพรรดิมากถึงสิบเก้าคนเดินออกมา หลินสวินก็ไม่ลังเลสักนิด เริ่มเคลื่อนไหวทันที
ตูม!
เตากระบี่พุ่งโฉบ โผนทะยานขึ้นสูง สาดประกายเทพแสงมรรคมากมาย ทำลายบรรยากาศฟ้าดินที่สงบเงียบร่มเย็นแห่งนี้
“แย่แล้ว!”
ผู้แข็งแกร่งสำนักโบราณจรัสเทพที่เดินออกจากประตูภูเขาเหล่านั้นแต่ละคนหน้าเปลี่ยนสี แทบไม่กล้าเชื่อสายตาตัวเอง
นี่เป็นถึงประตูภูเขาสำนักโบราณจรัสเทพของพวกเขาเชียวนะ!
แต่ศัตรูกลับบุกเข้ามาแบบเทพไม่รู้ผีไม่เห็น นี่เห็นได้ชัดว่าปุบปับเกินไปจริงๆ ไม่ว่าใครก็คิดไม่ถึง
และเมื่อมองเห็นเงาร่างที่บุกเข้ามาสายนั้น ระดับจักรพรรดิพวกนี้ก็ลูกตาแทบหลุดออกมา
“หลินเต้ายวน!?”
ครั้งนี้พวกเขาออกไปเคลื่อนไหวข้างนอก จุดประสงค์ก็เพื่อค้นหาร่องรอยของหลินสวิน แต่ใครจะไปคิดว่าศัตรูที่ทำให้พวกเขาเจ็บแค้นหาใดเปรียบคนนี้กลับปรากฏตัวที่หน้าประตูภูเขาของพวกเขาตรงๆ!
เหตุการณ์เหนือคาดทั้งหมดนี้ทำให้ผู้แข็งแกร่งระดับจักรพรรดิเหล่านี้ตั้งตัวไม่ทันโดยสมบูรณ์ รู้สึกประหนึ่งขนมเปี๊ยะที่ถวิลหาทุกเช้าค่ำ จู่ๆ ก็ร่วงลงมาจากฟากฟ้า
กะทันหันเกินไป!
แต่ในฐานะระดับจักรพรรดิ การตอบสนองของพวกเขาก็ไม่ได้ชักช้า พร้อมๆ กับที่หลินสวินบุกเข้ามา ระดับจักรพรรดิเหล่านี้ก็เริ่มโจมตีโดยไม่ลังเลใดๆ
ตูมโครม!
ฟ้าดินโกลาหล ภูผาธาราปั่นป่วน
ศาสตราจักรพรรดิและมรรควิชาทุกรูปแบบราวเขาถล่มคลื่นโหมซัด ชั่วอึดใจก็ทะยานพวยพุ่ง เบียดเต็มพื้นที่แถบนี้ ระเบิดห้วงอากาศ
แต่การโจมตีเหล่านี้มีหรือจะอยู่ในสายตาหลินสวิน เมื่อเตากระบี่อึงอลบดทับ บดขยี้การโจมตีต่างๆ ที่ถาโถมเข้ามาโดยตรง ทะลวงผ่านสิ่งกีดขวางด้วยอานุภาพดุจผ่าลำไผ่
ชิ้ง!
กระบี่มรรคเคลื่อนขวางออกไป เสียงกระบี่ครวญดังก้องเก้าฟ้าสิบแผ่นดิน
ก็เห็น…
ปราณกระบี่เจิดจ้ามหาศาลราวรุ้งเทพหมื่นจั้ง สำแดงนัยเร้นลับมหามรรคไร้สิ้นสุด มีความสง่างามไร้ทัดเทียมประหนึ่งตัดขาดหมื่นกาลเจืออยู่รางๆ
พร้อมกับปราณกระบี่พาดขวาง ก็มีผู้แข็งแกร่งที่เพิ่งมีปราณต่ำกว่าระดับจักรพรรดิขั้นห้าสองสามคนถูกสังหารคาที่ จิตสิ้นวิญญาณสลาย
กระบี่เดียวสังหารเหล่าจักรพรรดิ!
ภาพนองเลือดน่าสะพรึงนี้กระตุ้นระดับจักรพรรดิคนอื่นๆ จนหนังหัวชาหนึบ ฉุกนึกถึงศึกนองเลือดบนยอดเขาหุบเหวโลหิตขึ้นมา นึกถึงพวกอวี้คุนจื่อที่ร่วงหล่น…
คนตรงหน้าคนนี้ เป็นถึงมกุฎมหาจักรพรรดิที่อานุภาพยิ่งยง ดุจดั่งตำนานคนหนึ่ง!
“รีบกลับประตูสำนักเร็ว!”
มีคนคำรามลั่น ตั้งท่าจะถอยเข้าประตูภูเขาในทันที
คนอื่นๆ ล้วนหน้าเปลี่ยนสีเช่นกัน หมายจะเก็บการเคลื่อนไหว ด้วยพลังต่อสู้ของพวกเขาย่อมไม่กล้าไปปะทะแข็งขืนกับหลินสวินสักนิด
“พวกกระต่ายเฒ่า คิดหนีเอาตอนนี้ก็สายไปแล้ว!” เสียงหัวเราะบ้าคลั่งที่เจือแววฮึกเหิมของต้าหวงดังขึ้น
ตูม!
กรงเล็บยักษ์ครอบฟ้าเจือพลังกฎเกณฑ์แสงมรรคไร้สิ้นสุดข้างหนึ่งปิดครอบลงมา เปรียบดั่งปราการสวรรค์พาดขวาง ปิดกั้นทางถอยหนีทั้งหมดของระดับจักรพรรดิเหล่านั้น
“ฆ่า!”
ระดับจักรพรรดิเหล่านั้นราวกับเสียสติ บุกโจมตีสุดชีวิต อานุภาพจักรพรรดิที่ปลดปล่อยออกมาสั่นสะเทือนฟ้าดิน หอบม้วนสิบทิศ พลังผนึกที่แผ่ครอบภูผาธาราในละแวกหมื่นลี้นั่นล้วนได้รับแรงโจมตีมหาศาล
พวกเขารู้ดี ตอนนี้มีแต่ต้องหนีเข้าประตูภูเขาถึงจะมีทางรอด!
แต่เห็นได้ชัดว่าหลินสวินและต้าหวงไม่คิดจะให้โอกาสพวกเขาสักนิด
ตูม!
ร่างกายหลินสวินส่องแสง เตากระบี่พุ่งทะยาน อานุภาพดุจฟากฟ้าหมื่นกาล มีพลังไร้ทัดเทียม ผงาดกร้าวทั่วหล้า
เมื่อเขาออกโจมตี กระบี่มรรคพุ่งยิง เตากระบี่อึงอล ชั่วพริบตาก็เรียกพายุเลือดขึ้นในสนามรบ
ต้าหวงก็ออกโจมตีจากอีกฝั่ง ทุกครั้งที่กรงเล็บโบกขยับก็ทำให้ระดับจักรพรรดิหนึ่งคนเลือดกระเซ็น ตายอนาถคาที่ อำมหิตดุดันยิ่ง
คนที่สามารถทัดเทียมกับบรรพจารย์จักรพรรดิสามคน การสังหารระดับจักรพรรดิเหล่านี้ย่อมง่ายดาย
เพียงชั่วอึดใจ
ระดับจักรพรรดิสิบเก้าคนก็ถูกโจมตีจนเสียกระบวน ร่วงหล่นดั่งสายฝน เลือดจักรพรรดิราวน้ำตกไหลรดทั่วลาน
ผู้สืบทอดสำนักโบราณจรัสเทพที่ดูแลในพื้นที่ใกล้เคียงแทบสติแตก ร้องแหกปากลั่น หนีตายกันทั่วทิศ
แต่เมื่อการต่อสู้ของระดับจักรพรรดิครั้งนี้ประทุขึ้น ลำพังแค่อานุภาพควันหลงที่แผ่ออกไป ก็เหมือนพายุคลั่งสูบกลืนชีวิตพวกเขาทั้งหมดแล้ว
ผู้ที่ต่ำกว่าระดับจักรพรรดิล้วนไม่รอดสักคน!
ทว่าความวุ่นวายและการต่อสู้นี้ไม่ได้ดำเนินต่อไปนานนัก
“ผู้ใดถึงขั้นกล้ามาก่อเรื่องในสำนักโบราณจรัสเทพของข้า!?”
เสียงตวาดลั่นสะเทือนฟ้าดินสายหนึ่งดังขึ้น พร้อมกันนั้นระดับบรรพจารย์จักรพรรดิที่อานุภาพดุจท้องนภาพคนหนึ่งก็พุ่งออกมาจากสำนักโบราณจรัสเทพ
นี่เป็นชายที่หนวดผมสีดอกเลา หน้าตาท่าทางน่าเกรงขามคนหนึ่ง หลังสะพายกระบี่โบราณ ดูมีสง่าราศี กลิ่นอายบรรพจารย์จักรพรรดิทั่วตัวทำให้เมฆลมทั่วทิศปั่นป่วน
แต่ทันทีที่เขาปรากฏตัว ยังไม่ทันทำได้เข้าใจสถานการณ์ กรงเล็บสุนัขใหญ่ยักษ์หาใดเปรียบข้างหนึ่งก็แหวกอากาศตะปบเข้ามาแล้ว แสงมรรคแสบตา เผด็จการไร้สิ้นสุด
“ในที่สุดก็จับปลาตัวใหญ่ได้!” ต้าหวงร้องคำรามเสียงดัง พุ่งกระโจนเข้าใส่ คล้ายเหยื่ออ้วนพีที่สุดซึ่งรอมานานมาเสียที
——
