ตอนที่ 2353 แดนหมื่นมรรค
วันต่อมา
บนมหาสมุทรสีมรกต เงาร่างสายหนึ่งวูบไหวอยู่กลางอากาศ เคลื่อนไปด้วยความเร็วที่คาดไม่ถึงคล้ายลำแสงสายหนึ่ง
เขาสวมชุดสีขาวพระจันทร์ ผมดำนัยน์ตาดำ รูปร่างสูงตระหง่านเหมือนสนเขียว ผิวขาวกระจ่างเรียบเนียนดั่งหยก ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มได้รูปดุจแกะสลัก
มองจากภายนอกเขาก็เหมือนชายหนุ่มคนหนึ่ง กลิ่นอายไม่ลึกลับซับซ้อน แต่หากมีบุคคลระดับจักรพรรดิอยู่ที่นี่ ย่อมต้องรู้สึกได้ถึงพลังกดดันที่ถาโถมเข้าใส่
เหมือนเผชิญหน้ากับนายเหนือหัวที่บัญชาตะวันจันทรา ควบคุมจักรวาลคนหนึ่ง!
คนผู้นี้แน่นอนว่าคือหลินสวิน
‘ในที่สุดก็ใกล้ถึงแล้ว…’
สายตาเขาทอดมองห่างออกไป รู้สึกทอดถอนใจ
เมื่อคำนวณโดยละเอียด ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาจากโลกชั้นล่างไป จนถึงตอนนี้ก็เกือบร้อยปีแล้ว
ในช่วงเวลานี้ ก็เป็นตอนที่แดนมกุฎปิดม่าน เขาถึงได้กลับมาโลกชั้นล่างอย่างรีบเร่งแค่ครั้งเดียว
ร้อยปีราวกับชั่วดีดนิ้ว
แต่เกรงว่าโลกชั้นล่างนี้คงมีเรื่องมากมายเปลี่ยนผัน เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่!
‘พวกหลินจง ท่านพญาแร้ง เสี่ยวเคอ จูเหล่าซาน หนิงเหมิง สืออวี่… ยังสบายดีหรือไม่’
ความทรงจำในอดีตผุดขึ้นในใจทีละน้อย ทำให้จิตใจของหลินสวินปั่นป่วนอยู่บ้างเช่นกัน
ยิ่งใกล้บ้านเกิดอารมณ์ยิ่งสั่นไหว
เขาในตอนนี้มีความรู้สึกที่บอกไม่ถูกอย่างหนึ่ง ผ่านมาร้อยปีแล้ว ทุกคนในปีนั้น… ยังอยู่หรือไม่
จิตรับรู้ของเขาแผ่ขยายออกไป คล้ายว่าสัมผัสนัยเร้นลับของเก้าชั้นฟ้าสิบแผ่นดินได้
แต่ไม่ทันไรหลินสวินก็ขมวดคิ้ว
น่านน้ำที่ห่างไกลเดิมอยู่ติดกับทะเลตะวันออกของจักรวรรดิจื่อเย่า แต่ตอนนี้ที่นั่นกลับมีปราการระเบียบสายหนึ่งปรากฏ!
ระเบียบของโลกที่พร่างพรายดุดันนับไม่ถ้วน ไหลบ่าลงมาจากฟากฟ้าเหมือนน้ำตก พลังระเบียบนั้นซัดสาดราวกระแสน้ำ ถึงขั้นกลายเป็นพญามังกรมากมายร่ายระบำ
มองจากไกลๆ ก็เหมือนปราการที่เชื่อมต่อฟ้าดินแห่งหนึ่ง ตัดขาดทะเลกลืนวิญญาณและทะเลตะวันออกของจักรวรรดิจื่อเย่าให้แยกจากกันอย่างสมบูรณ์!
ก่อนหน้านี้จิตรับรู้ของหลินสวินก็สังเกตเห็นเหตุการณ์ผิดแปลกนี้แล้ว
ระเบียบของโลกกลายเป็นปราการ ตัดขวางทะเลกลืนวิญญาณ สิ่งนี้ไม่เคยมีมาก่อนในอดีต!
หลินสวินชะลอความเร็วแล้วเข้าไปใกล้
ใช้จิตรับรู้ของเขาพิจารณา พลังระเบียบที่เหมือนปราการสวรรค์นั้นราวกับผนึกพันธนาการชั้นแล้วชั้นเล่าทับซ้อนกัน ปกคลุมจักรวรรดิจื่อเย่าที่อยู่ตรงหน้าไว้ภายใน ตัดขาดกฎเกณฑ์ พลังวิญญาณ พลังมหามรรคทั้งหมด
หากกล่าวว่าจักรวรรดิจื่อเย่าเป็นโลกใบหนึ่ง
เช่นนั้นปราการระเบียบนี้ก็เป็นรัศมีแสงหลายชั้นห่อหุ้มจักรวรรดิจื่อเย่าไว้ภายใน กลายเป็นพลังระเบียบป้องกันตามธรรมชาติ
ต่อให้บรรพจารย์จักรพรรดิมากสามารถมาที่นี่ ยามเผชิญหน้ากับปราการระเบียบนี้ก็คงอกสั่นขวัญแขวน ไม่ต้องพูดว่าจะทำลาย ต่อให้สัมผัสเบาๆ ก็เกรงว่าคงถูกโจมตีอย่างรุนแรง!
‘เปลี่ยนไปจริงดังคาด…’
นัยน์ตาดำของหลินสวินวูบไหวไม่หยุด
เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ไม่เห็นกลิ่นอายของพลังระเบียบต้องห้ามใดอย่างสิ้นเชิง เห็นชัดว่าพลังที่ควบคุมโดยจักรพรรดิสวรรค์ดำรงนั้น ไม่อาจมาเยือนโลกชั้นล่างนี้ได้อีกแล้ว
เกรงว่าทุกอย่างนี้คงเกี่ยวข้องกับการฟื้นคืนของพลังใจกลางต้นกำเนิดหมื่นมรรค!
หลินสวินสำรวจอย่างละเอียด
คิดจะหวนกลับจักรวรรดิจื่อเย่าก็ต้องผ่านปราการระเบียบแห่งนี้ จำเป็นต้องหาวิธีตัดผ่านเข้าไป
ไม่ทันไรหลินสวินก็สังเกตเห็นว่าห่างออกไปหลายพันจั้ง ในอาณาเขตที่ปกคลุมด้วยกระแสน้ำระเบียบเชี่ยวกรากมีประตูน้ำวนสายหนึ่งปรากฏ ถ้าไม่ดูอย่างละเอียดคงยากจะสังเกตเห็น
หลินสวินเคลื่อนที่ไปโดยตรง สังเกตเล็กน้อยแล้วลังเลอยู่บ้างอย่างอดไม่ได้
ประตูน้ำวนนี้คืออุโมงค์ตัดผ่านห้วงอากาศว่างเปล่าได้จริงๆ วิวัฒน์จากพลังระเบียบ แต่หลินสวินไม่รู้ว่าเข้าไปในนั้นแล้วจะถูกเคลื่อนย้ายไปที่ไหน
เวลานี้พลันมีเสียงทลายอากาศระลอกหนึ่งดังขึ้นแต่ไกล
หลินสวินหันไปมองก็เห็นผู้ฝึกปราณกลุ่มหนึ่งพุ่งโฉบมา ชายสามหญิงสอง เห็นได้ชัดว่าเป็นสิ่งมีชีวิตหลากเผ่าที่อาศัยอยู่ในทะเลกลืนวิญญาณ แม้ว่ารูปร่างจะเหมือนคน แต่กลับมีลักษณะพิเศษของกลุ่มเผ่าพันธุ์โดยเฉพาะ
ในบรรดาห้าคนนี้ คนที่กลิ่นอายอ่อนแอที่สุดก็มีพลังปราณระดับมหาอริยะ ชายรูปงามที่มีผมเขียวทั้งศีรษะซึ่งเป็นผู้นำคนนั้นก็มีพลังปราณระดับกึ่งจักรพรรดิหนึ่งด่าน
อีกทั้งอายุของพวกเขายังเยาว์วัยนัก พลังชีวิตรอบกายเร่าร้อน เห็นชัดว่าไม่ใช่คนรุ่นอาวุโสอะไร
“หืม? มีคนมาถึงก่อนด้วย สหายยุทธ์ท่านนี้ก็คิดมุ่งหน้าไปแดนหมื่นมรรคหรือ”
ทั้งห้าคนนั้นเห็นหลินสวินแล้วประหลาดใจมาก ชายร่างผอมบางที่ผิวพรรณเจือแสงเหลือบสีทองคนหนึ่งในนั้นเอ่ยปากถาม
แดนหมื่นมรรค?
หลินสวินอึ้งไปพลางกล่าว “ที่นั่นคือที่ไหน”
ทั้งห้าคนนั้นล้วนเผยสีหน้าสงสัย หญิงสาวหน้าพริ้มเพราเจือความเย่อหยิ่งแข็งกระด้างคนหนึ่งแค่นเสียงเย็นชากล่าว “สหาย หลายสิบปีมานี้เจ้าไม่เคยสนใจเรื่องทางโลกหรือ แม้แต่แดนหมื่นมรรคยังไม่รู้จัก ช่าง… น่าขันจริงๆ”
คำพูดเสียดหู เห็นหลินสวินขมวดคิ้ว คนผู้หนึ่งที่อยู่ด้านข้างพลันรีบร้อนกล่าว “แดนหมื่นมรรคก็คือสถานที่ซึ่งเดิมทีจักรวรรดิจื่อเย่าตั้งอยู่ เมื่อไอวิญญาณฟื้นคืนกลับมาในปีนั้น อาณาเขตของจักรวรรดิจื่อเย่าก็แผ่ขยายอย่างต่อเนื่อง ปรากฏช่องว่างคดเคี้ยวและถ้ำสวรรค์ลึกลับที่ไม่อาจระบุมากมาย”
“ตอนนี้อาณาเขตของจักรวรรดิจื่อเย่านั้น อย่างน้อยก็ใหญ่กว่าเมื่อก่อนร้อยกว่าเท่า ด้วยเป็นการเปลี่ยนแปลงของโลกที่การฟื้นคืนของไอวิญญาณชักนำมา ดังนั้นทุกคนบนโลกจึงเรียกว่าแดนหมื่นมรรค”
คราวนี้หลินสวินถึงได้เข้าใจพลางกล่าว “ขอบคุณมาก หลายปีนี้ข้าปิดด่านมาตลอด คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าโลกนี้จะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว”
ทั้งห้าคนนั้นต่างเผยสีหน้ากระจ่าง นี่คือเรื่องปกติ ซ้ำกลิ่นอายรอบตัวหลินสวินยังไม่ลึกลับซับซ้อน ทำให้พวกเขาไม่รู้สึกถึงภัยคุกคามอะไร และทำให้พวกเขาผ่อนคลายลงด้วย
“สหาย แดนหมื่นมรรคถูกมองเป็น ‘แดนก่อเกิดวาสนามรรค’ ของใต้หล้า เมื่อไอวิญญาณฟื้นคืนกลับมา ในแต่ละช่วงเวลาจะปรากฏวาสนาแห่งยุคมากมาย หากสนใจก็ลองเข้าไปดูได้”
ชายรูปงามผมเขียวที่เป็นผู้นำเอ่ยปาก ชี้แนะหลินสวินด้วยสีหน้าสงวนท่าที “แน่นอนว่าการเข้าไปในแดนหมื่นมรรคตอนนี้ต้องระวังแล้ว หลายปีนี้ที่นั่นมีพวกร้ายกาจซึ่งแข็งแกร่งอย่างยิ่งปรากฏตัวไม่น้อย”
หญิงสาวหยิ่งทะนงที่อยู่ด้านข้างรำคาญแล้ว กล่าวเร่งเร้า “ศิษย์พี่เว่ย แค่พบคนแปลกหน้าคนหนึ่งโดยบังเอิญเท่านั้น มีอะไรให้พูดกับเขานัก พวกเรารีบเดินทางเถอะ”
ชายผมเขียวยิ้มพลางพยักหน้ารับ พาคนอื่นก้าวเข้าไปในประตูน้ำวนนั้นพร้อมกันแล้วหายไปทันที
หลินสวินมองส่งพวกเขาจากไปแล้วอดทอดถอนใจไม่ได้
แดนหมื่นมรรค
แดนก่อเกิดวาสนามรรค
อาณาเขตแผ่ขยายร้อยเท่า ปรากฏช่องว่างคดเคี้ยวและถ้ำสวรรค์ลึกลับมากมาย
ทุกอย่างในจักรวรรดิจื่อเย่าเปลี่ยนไปจนต่างจากอดีตโดยสิ้นเชิงแล้วจริงๆ อย่างน้อยถ้าคิดเข้าไปในนั้นจากทะเลกลืนวิญญาณนี้ก็ยังต้องผ่านปราการระเบียบชั้นหนึ่ง
หลินสวินส่ายหัวแล้วก้าวเท้า เดินเข้าไปในประตูน้ำวนนั้นเช่นกัน
ตูม!
แสงศักดิ์สิทธิ์เจิดจรัสแสบตาพวยพุ่ง ครู่ต่อมาเงาร่างของหลินสวินก็หายไป เขาคุ้นเคยกับการเคลื่อนย้ายผ่านห้วงอากาศนานแล้ว แค่เฝ้ารออยู่เงียบๆ
แต่ทันใดนั้น…
พลังระเบียบของโลกที่น่าหวาดกลัวหาใดเปรียบพลันปรากฏ บีบกดหลินสวินราวกับปกคลุมฟ้าดิน พลังนั้นดุดันเป็นอย่างยิ่ง สามารถฉีกร่างของผู้ฝึกปราณคนใดก็ตามได้อย่างง่ายดาย แม้แต่ระดับจักรพรรดิก็ไม่แน่ว่าจะยืนหยัดได้
“ทะยาน!”
หลินสวินสีหน้าราบเรียบ เรียกเตากระบี่ไร้ก้นบึ้งออกมาโดยตรง เพลิงหงส์ระเบียบสีม่วงในเตาหลอมพวยพุ่ง ต้านพลังระเบียบที่บีบกดเข้ามานั้น
แต่เพียงพริบตาหลินสวินก็หน้าเปลี่ยนสี พลังของเพลิงหงส์ระเบียบล้วนถูกบีบกดจนหดรัดตัวอย่างต่อเนื่อง มีสัญญาณว่าจะยืนหยัดไม่อยู่
ตูม!
ชั่วพริบตาเตากระบี่ไร้ก้นบึ้งก็ถูกกำราบโดยตรง พลังระเบียบที่น่าหวาดกลัวนั้นบีบกดลงมา ทำให้กลิ่นอายรอบตัวหลินสวินเสื่อมถอยลงไม่หยุด แต่ยังไม่ได้รับอันตรายอย่างแท้จริง
‘ที่แท้เป็นเช่นนี้ พลังระเบียบของโลกนี้ขัดขวางพลังที่เย้ยฟ้าเกินไปทั้งหมดไม่ให้เข้าไป…’
หลินสวินเข้าใจทันที เก็บกลิ่นอายรอบตัวไปโดยไม่ลังเล
จริงดังคาด พลังกดดันของระเบียบนั้นเปลี่ยนเป็นอ่อนกำลังแล้ว กระทั่งหลินสวินกดพลังปราณลงไปถึงระดับจักรพรรดิขั้นแรก พลังกดดันของระเบียบนั้นจึงหายไปในที่สุด
‘ดูท่าว่าจักรวรรดิจื่อเย่าในตอนนี้ อย่างมากคงได้แค่ยอมให้พลังปราณระดับจักรพรรดิขั้นแรกปรากฏ ไม่อย่างนั้นจะถูกกำราบถึงที่สุดจนยากจะก้าวเดิน…’
ยามหลินสวินครุ่นคิด เบื้องหน้าสว่างวาบ ปรากฏตัวบนห้วงอากาศแถบหนึ่งเหนือผืนทะเลคราม
เพียงพริบตาเขาก็สัมผัสได้ถึงความแตกต่างของฟ้าดินแถบนี้
ไอวิญญาณบริสุทธิ์โหมกระหน่ำดุจลมทะเลพัดผ่าน ม้วนกลืนห้วงอากาศว่างเปล่า แผ่ขยายไปทั่วทิศ ทำให้โลกแห่งนี้เต็มไปด้วยพลังชีวิตเข้มข้นที่พลุ่งพล่านหาใดเปรียบ
ขณะเดียวกันหลินสวินสังเกตเห็นว่ากฎเกณฑ์มหามรรคกลางฟ้าดินนั้นมั่นคงยิ่งยวด ในอดีตพลังที่ปลดปล่อยออกมายามหายใจเข้าออกก็สามารถทำให้ฟ้าดินสะเทือนได้
แต่ตอนนี้กลับได้แค่ทำให้ห้วงอากาศใกล้เคียงไหลเวียนเป็นวงกลม
สำหรับเรื่องนี้หลินสวินไม่ตกตะลึง หลายปีนี้เขาท่องไปบนทางเดินโบราณฟ้าดารา ก้าวผ่านห้วงอากาศ ท่องโลกมานับไม่ถ้วน
บางโลกเปราะบางจนเหมือนเครื่องแก้ว แค่อริยะซัดหมัดก็สะเทือนฟ้าสะท้านดิน เผาภูผาต้มสมุทร
บางโลกกลับมั่นคงราวหล่อจากทองเทพ ต่อให้ระดับจักรพรรดิโจมตีเต็มกำลัง อย่างมากก็ได้แต่ฟันภูเขาสะบั้นสมุทร บดขยี้พื้นที่แห่งหนึ่ง
โดยทั่วไประเบียบของโลกยิ่งมั่นคง ก็หมายความว่าคุณลักษณะไอวิญญาณที่รองรับได้นั้นยิ่งสูง กฎเกณฑ์มหามรรคยิ่งแข็งแกร่ง ยามบำเพ็ญเพียรในนั้นพลังปราณยิ่งสูง ประโยชน์ที่ได้รับก็ยิ่งมาก
เปรียบดั่งแคว้นกลางมรรคของโลกใหญ่หงเหมิง ระเบียบของโลกยิ่งใหญ่มั่นคง ปกคลุมด้วยพลังมหามรรคทั่วหล้าที่แข็งแกร่งหาใดเปรียบ
เห็นชัดว่าจักรวรรดิจื่อเย่าในตอนนี้ เมื่อการเปลี่ยนแปลงของไอวิญญาณฟื้นคืน พลังระเบียบทั่วโลกก็เปลี่ยนเป็นแข็งแกร่งขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง!
“แกว๊ก!”
บนเวิ้งฟ้าพลันมีนกปีศาจตัวหนึ่งพุ่งโฉบมา ปีกเจิดจรัสส่องประกายดั่งเงินยวง เจือแสงมรรคเจิดจ้าลานตา บินผ่านห้วงอากาศ พุ่งตะครุบมาทางหลินสวิน
กลับเห็นหลินสวินยื่นมือคว้านกปีศาจตัวนี้ไว้กลางฝ่ามือ ฝ่ายหลังตกใจจนตัวสั่นงันงก คราวนี้ถึงตระหนักได้ว่ามองผิดไป เจอตัวอันตรายคนหนึ่งเข้าแล้ว
‘แค่เหยี่ยวเกล็ดเงินตัวหนึ่งเท่านั้น พลังปราณถึงขั้นเทียบกับราชันระดับอมตะเคราะห์คนหนึ่งได้ น่าสนใจขึ้นเรื่อยๆ แล้ว…’
หลินสวินคล้ายขบคิด เขาสะบัดแขนเสื้อคราหนึ่ง เหยี่ยวเกล็ดเงินตัวนี้ก็ถูกปล่อยไป ฝ่ายหลังรอดพ้นเคราะห์ร้าย หลบหนีอย่างลุกลี้ลุกลน ไม่กล้าหยุดพักอย่างสิ้นเชิง
มันไม่รู้ว่าหลินสวินไม่ได้ใจกว้างมีเมตตา หากแต่คร้านจะลงมือกับเจ้าตัวเล็กเช่นนี้แต่แรก
‘ชั่วดีดนิ้วก็ผ่านไปร้อยปี ตอนนี้ไอวิญญาณของโลกชั้นล่างฟื้นคืนกลับมาพอดี ก็ไม่รู้ว่าจักรวรรดิจื่อเย่าจะเปลี่ยนไปเช่นไร…’
นัยน์ตาดำของหลินสวินทอดมองไปไกล สามารถแยกแยะได้รางๆ ว่าเดิมทีน่านน้ำแถบนี้คือทะเลตะวันออกของจักรวรรดิ แต่เทียบกับอดีตแล้ว เห็นได้ชัดว่าเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างพลิกฟ้าพลิกดินนานแล้ว
‘กลับไปก่อนค่อยว่ากัน’
ต่อให้เรื่องทางโลกแปรเปลี่ยน แม้แต่เหยี่ยวเกล็ดเงินตัวหนึ่งยังกลายเป็นราชันระดับอมตะเคราะห์ได้ แต่หลินสวินไม่ใส่ใจอย่างสิ้นเชิง สิ่งที่เขากังวลที่สุดคือเหล่าสหายเก่าเมื่อปีนั้น
เขาพุ่งตรงไปโดยไม่รอช้า เพื่อหลีกเลี่ยงการก่อคลื่นลม เขาเก็บกลิ่นอายของตนไว้แล้วโผนทะยานไปอย่างไร้สุ้มเสียง
———
