“ผู้น้อยสามารถเอาชนะลูกศิษย์ที่ไม่ได้เรื่องนั่นของข้าได้โดยที่ผลการฝึกตนอยู่ในแดนเดียวกัน พอจะมองเห็นได้เลยว่าเจ้าเป็นคนที่มีพรสวรรค์สูง คาดว่าตอนที่อยู่ในหอเหวิ้นเต้าเจ้าน่าจะปกปิดความสามารถอยู่ มิเช่นนั้นการฝ่าฟันขึ้นไปถึงชั้น 9 หรือชั้น 10 ก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเจ้าเลย”
ที่ซุ๋นหวู่หยาพูดเช่นนี้ไม่ใช่เพราะมองเห็นไพ่เด็ดสุดท้ายของหลัวซิว แต่เป็นเพราะหลิงเฟิงสามารถฝ่าฟันขึ้นไปถึงชั้น 9 ของหอเหวิ้นเต้าได้ และศักยภาพในแดนเดียวกันของหลัวซิวก็แข็งแกร่งกว่าหลิงเฟิง ดังนั้นเขาจึงมีกำลังความสามารถมากพอที่จะทำเช่นนั้นได้
“ข้าแค่ชอบถ่อมตัวเท่านั้นขอรับ”หลัวซิวยิ้มอย่างเขินอายจนหน้าแดง
“เหอะ ๆ เป็นวัยรุ่นหนุ่มสาวถ่อมตัวหน่อยก็เป็นเรื่องดีอยู่เหมือนกัน แต่ก็จะถ่อมตัวจนมากเกินไปซะทุกเรื่องไม่ได้ ยกตัวอย่างเช่นเพื่อถ่อมตัว เจ้าแค่ฝ่าฟันไปถึงด่านที่ 7 ของหอเหวิ้นเต้า อย่างนั้นก็จักเป็นได้แค่ศิษย์ในสำนัก ถ้าหากเจ้าฝ่าฟันขึ้นไปถึงชั้น 9 หรือชั้น 10 ก็จะได้กลายเป็นศิษย์ใจกลางในทันที”
“พลังอมตะ วิชาและเคล็ดวิชาชั้นยอดที่แท้จริงของสำนักศักดิ์สิทธิ์เสวียนเหมิน มีเพียงศิษย์ใจกลางเท่านั้นถึงจะเพ็ญตนได้ ข้าเห็นว่าแม้พลังอมตะทั้งสองพลังที่เจ้าแสดงออกมาถือว่าไม่แย่มากนัก แต่เมื่อเปรียบเทียบกับพลังอมตะชั้นยอดของสำนักศักดิ์สิทธิ์เสวียนเหมินแล้ว ก็ยังต่างก็อยู่”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ สีหน้าของซุ๋นหวู่หยาก็ดูหม่นหมองขึ้นมาในทันที“ไม่รู้ว่าศิษย์น้องจื่อเยียนอยู่ที่ใด เจ้าก็ถือว่าเป็นศิษย์ของนางอยู่ครึ่งหนึ่งเช่นกัน ถ้าเจ้ายินดีละก็ สามารถกราบไหว้ข้าเป็นอาจารย์ได้ ให้ข้าเป็นตัวแทนของศิษย์น้องจื่อเยียนชี้แนะการฝึกตนให้แก่เจ้า เจ้ายินดีหรือไม่?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของหลัวซิวดูตะลึงเล็กน้อย เขานึกไม่ถึงเลยว่าซุ๋นหวู่หยาจะรับตนเป็นศิษย์อย่างนั้นหรือ?
นี่จึงทำให้หลัวซิวรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกมาก สาเหตุที่เขาปิดซ่อนศักยภาพของตนนั้น ก็เพื่อไม่ให้คนใหญ่คนโตเหล่านั้นเพ่งเล็ง อย่างไรก็ตามสุดท้ายแล้วเขาก็หนีชะตากรรมเช่นนี้ไม่พ้นอยู่ดี
เหมือนดั่งทองแท้หนึ่งชิ้น ต่อให้ถูกทาด้วยขี้เถ้าดำแล้วทิ้งไว้ในกองถ่านหิน แต่ขอเพียงสัมผัสนิดเดียว ขี้เถ้าดำก็จะหลุดออก และกลับไปเปล่งประกายเหมือนเดิม
หลัวซิวเข้าใจดีมาก ๆ ว่าสาเหตุที่ซุ๋นหวู่หยาจะรับตนเป็นศิษย์นั้น หนึ่งคือเป็นเพราะเขาให้ความสำคัญกับพรสวรรค์และสติปัญญาของตน และสาเหตุที่สำคัญมากกว่านั้นคือมันมีความเกี่ยวข้องกับช่าจื่อเยียน
“หากข้าปฏิเสธเขา ต้องทำให้ผู้อาวุโสท่านนี้ในสำนักศักดิ์สิทธิ์เสวียนเหมินขายหน้ามาก ๆ แน่นอน เพราะมีศิษย์ในสำนักไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ต่างคาดหวังอยากมีความเจริญก้าวหน้าในด้านการฝึกฝนบำเพ็ญตน กลายเป็นศิษย์ใจกลาง”
“แต่ถ้าข้าตอบตกลงเขา ต่อไปก็ต้องเพ็ญตนอยู่ใต้การควบคุมดูแลของเขา ทันทีที่เศษใจแห่งศุภรหรือความลับอื่น ๆ ถูกค้นพบ แล้วข้าจะอธิบายอย่างไร?”
ในเสี้ยววินาทีที่หลัวซิวกำลังรู้สึกลำบากใจอยู่นั้น ก็มีลำแสงลำแสงหนึ่งสาดส่องมา มาถึงที่นี่ภายในลมหายใจเดียว ร่างดังกล่าวร่วงลงข้างกายซุ๋นหวู่หยา และคนดังกล่าวก็คือซุ๋นซินเหลียนที่มีชื่อเสียงและอำนาจยิ่งใหญ่นั่นเอง
“จะว่าไปเรื่องนี้ก็เกิดขึ้นเพราะลูกศิษย์นั่นของข้าเช่นกัน ข้าปล่อยเสี่ยวหลินตามอำเภอใจมากเกินไป หวังว่าหลัวซิวเจ้าจะไม่ถือโทษโกรธเคืองอะไรนางนะ”
ซุ๋นซินเหลียนยิ้มพลางพูด เมื่อได้ยินซุ๋นหวู่หยาจะรับหลัวซิวเป็นลูกศิษย์ นางจึงรู้สึกตะลึงอย่างอดไม่ได้ ประเดี๋ยวเดียวก็ยิ้มแล้วพูด: “ท่านพี่ข้าไม่รับใครเป็นศิษย์ง่าย ๆ เขาต้องทุ่มทรัพยากรดี ๆ ทุกอย่างให้แก่เจ้าแน่นอน อีกทั้งข้าอยู่ใกล้กับเขาทิพย์ของท่านพี่มาก ๆ สามารถไปมาหาสู่กันได้ เสี่ยวเจียงหมิงคิดถึงเจ้ามาก ๆ เลยนะ”
แม้แต่ซุ๋นซินเหลียนก็ยังโน้มน้าวให้ตนกราบไหว้ซุ๋นหวู่หยาเป็นอาจารย์ พูดมาถึงขั้นนี้ หลัวซิวรู้อยู่ว่าตัวเองไม่มีพื้นที่ที่จะปฏิเสธได้อีกแล้ว
ถ้าเขายังปฏิเสธอีกละก็ จะทำให้คนอื่นสงสัยได้ง่ายมากกว่าเดิมว่ามีความลับปิดซ่อนอยู่บนตัวเขา กลัวเพียงความลับจะถูกเปิดเผยหลังจากที่กราบไหว้เขาเป็นอาจารย์แล้ว
“หากข้ารอบคอบระมัดระวัง เช่นนั้นก็ไม่ต้องกังวลแล้วว่าความลับจะถูกเปิดเผย อีกทั้งเสี่ยวเจียงหมิงเป็นน้องชายของเทวทูตจื่อเยียน ตนก็สามารถคอยคุ้มกันรอบรอบกายเขาอยู่”
เมื่อคิดเช่นนี้ได้ หลัวซิวจึงก้มคำนับในทันที“ลูกศิษย์หลัวซิวกราบคารวะอาจารย์ขอรับ”
ความคิดทุกอย่างของเขาล้วนกระพริบผ่านไปในชั่วพริบตาเดียว ทำให้ซุ๋นหวู่หยาและซุ๋นซินเหลียนต่างดูไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่าเขามีความลังเลใจต่อการกราบไหว้ซุ๋นหวู่หยาเป็นอาจารย์
