มหายุทธ์ สะท้านภพ บทที่ 1424
และการแยกตัวของวิญญาณดั้งเดิมจะส่งผลกระทบต่อรากฐานของพวกเขาเอง แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะบรรลุไปสู่แดนที่สูงขึ้นในอนาคต
วิธีนี้เลวร้ายยิ่งกว่าทาสห้าม เพราะฝังทาสห้าม อาจจะถูกขจัดโดยผู้แข็งแกร่งที่เชี่ยวชาญด้านค่ายกล แต่ถ้าควบคุมวิญญาณดั้งเดิมของพวกเขา พวกเขาจะไม่มีวันทรยศต่อตัวเอง
นำเทพฟ้าทั้งหกกลับไปที่ประตูสำนักของสำนักศักดิ์สิทธิ์เสวียนเหมิน หลัวซิวนำ ลูกแก้วแดนปริศนาออกมาและปล่อยสำนักเขาไท่เสวียนออกมา
หลังจากที่ชาวไท่เสวียนถูกเก็บเข้าสู่ลูกแก้วแดนปริศนา การรับรู้ของพวกเขาก็ถูกตัดขาดโดยกฎปริภูมิ ในภายหลังพวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับโลกภายนอก
ในขณะนี้ เมื่อพวกเขาเห็นประตูสำนักที่รกร้างและเสียหาย หลายคนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัว
บนยอดเขาเขาทิพย์ที่สูงที่สุด สถานที่แห่งนี้เคยเป็นตำหนักหลักของสำนักศักดิ์สิทธิ์เสวียนเหมิน ตอนนี้ตำหนักได้พังทลายลงแล้ว
เขาให้เทพฟ้าหกคนช่วยเหลือหลินจื่อเฟิง นำพาศิษย์ทั้งหลายของไท่เสียนทำความสะอาดสนามรบ และจากนั้นก็ตั้งตำหนักวัฏสงสารที่นี่
“หลัวซิว!”
ทันทีที่พบกัน เหยียนเยว่เอ๋อร์ก็พุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ก่อนหน้านี้นางกังวลแทบตายเมื่อได้ยินว่ามีผู้แข็งแกร่งระดับราชาเทพไล่ฆ่าหลัวซิว
เมื่อเห็นหลัวซิวกลับมาอย่างปลอดภัยในเวลานี้ นางก็โล่งอก อารมณ์อยู่เหนือการควบคุมของตน
เมื่อเทียบกับความกระตือรือร้นที่ร้อนแรงของเหยียนเยว่เอ๋อร์แล้ว เหยียนซีโรว่นั้นสงบมาก นางจ้องมองไปที่หลัวซิวด้วยดวงตาที่สดใสราวกับน้ำในฤดูใบไม้ร่วง พร้อมร่องรอยของความรู้สึกที่ซับซ้อน
“ข้าเป็นใครกันแน่…” นางเริ่มสับสนในใจมากขึ้นเรื่อยๆ ความทรงจำในชาติก่อนและชีวิตปัจจุบันของนางสับสนไปหมด
หลัวซิวไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของเหยียนซีโรว่ เพราะเหยียนเยว่เอ๋อร์ที่พุ่งเข้ามาในอ้อมแขนของเขาบอกบางสิ่งแก่เขาด้วยการส่งสัญญาณเสียงผ่านตัวสำนึก
“เฟิ่งหวูซินบอกกับพี่จื่อเยียนว่าเจ้าได้รับสมบัติในแดนเทพสงครามแล้ว”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลัวซิวก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะคาดได้ว่าเฟิ่งหวูซินจะเดาถึงจุดนี้ แต่เขาคาดไม่ถึงว่าเฟิ่งหวูซินจะบอกช่าจื่อเยียนเกี่ยวกับเรื่องนี้
ภายในตำหนักวัฏสงสาร ช่าจื่อเยียนจับมือของ เสี่ยวเจียงหมิงเดินออกมา สายตามองไปที่หลัวซิว สายตามีคำถาม งงงวยและไม่เข้าใจ
หลัวซิวตบมือของเหยียนเยว่เอ๋อร์ ฉลาดอย่างนางเข้าใจทันที ดึงเหยียนซีโรว่ที่อยู่ด้านข้างออกไปไกล เหลือพื้นที่สำหรับการสนทนาให้แก่เขาและช่าจื่อเยียน
เมื่อเฟิ่งหวูซินกล่าวคำเรื่องนี้กับช่าจื่อเยียน เสี่ยวเจียงหมิงก็อยู่ด้วย แม้ว่าเขาจะยังเด็ก แต่เขาก็เข้าใจอะไรแล้ว สายตาที่มองหลัวซิวในขณะนี้ ซับซ้อนเล็กน้อยเช่นกัน
หลัวซิวถอนหายใจ เขารู้ว่าจะต้องเผชิญเรื่องในวันนี้ไม่ช้าก็เร็ว แม้ว่าเรื่องนี้จะถูกซ่อนไว้ตลอดกาล เขาก็รู้สึกผิดกับเรื่องนี้ ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาไม่ต้องการหลอกลวงและปกปิด
“สิ่งที่เฟิ่งหวูซินพูดเป็นความจริง?” ช่าจื่อเยียนถามด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย
หลัวซิวพยักหน้า “ถ้าข้ารู้ว่าการนำสมบัติชิ้นนั้นไปจะนำความหายนะมาสู่สำนักของพี่ ข้ายอมให้ซือถูเจิ้งเจี้ยนได้รับ ก็จะไม่ยอมไปแตะต้องมัน”
คำพูดของหลัวซิวนั้นจริงใจมาก ช่าจื่อเยียนใจอ่อนลงเล็กน้อย ที่จริงแล้ว เมื่อเฟิ่งหวูซินบอกเรื่องนี้นั้นกับนาง นางได้คิดมากไปแล้ว
ตามคำกล่าวที่ว่าผู้ที่มีโชคชะตาจะได้รับสมบัติ ในตอนแรก เทพมารจำนวนมากได้เข้าสู่แดนเทพสงครามด้วยกัน และผลการฝึกตนของหลัวซิวเป็นเพียงมหาจักรพรรดิยุทธ์ ไม่มีใครสามารถเข้าไปในพระราชวังทองคำได้ แต่เขาเป็นคนเดียวที่เข้าไปได้และได้สิ่งของของเทพสงครามเอกภพมา
นางรู้ว่าการล่มสลายของ สำนักเทียนช่า ไม่สามารถโทษหลัวซิวได้ทั้งหมด แต่การล่มสลายของสำนัก เป็นหนามในใจของนางและเป็นปมนิรันดร์ในใจของนางด้วย นางไม่อาจข้ามผ่านอุปสรรคในใจลึกๆนี้ไปได้
