ชายชราชุดขาวยิ้มอย่างเหยียดหยาม “เว้นแต่เจ้าจะมีความสามารถที่จะทำให้ข้าเคารพได้ ไม่เช่นนั้นก็เก็นสถานะเจ้าสำนักน้อยของเจ้าไปเสีย แล้วจงทำตัวเป็นศิษย์ผู้น้อยอย่างว่าง่าย ไม่เช่นนั้นหากให้คนนอกมารู้ว่าเจ้าสำนักน้อยของวิถีแห่งค่ายกลไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง มันจะกลายเป็นเรื่องตลกให้ผู้อื่นมาเย้ยหยันพวกเราสายค่ายกลได้”
“เป็นเพียงแค่นักค่ายระดับห้า…… ไม่ได้ข้อยกเว้น ความแข็งแกร่งมาก่อน ผู้แข็งแกร่งถือเป็นจ้าว ในเมื่อเจ้าคิดเช่นนั้น ข้าในฐานะเจ้าสำนักน้อยก็จะทำให้เจ้าสมปรารถนาเอง!”
แววตาเย็นชาในดวงตาของหลัวซิว เขาเป็นพวกคิดแล้วทำเสมอมา หากสามารถลงมือได้ ก็จะไม่มีทางที่จะมาพูดจาไร้สาระกับคนอื่นแน่นอน
เห็นเพียงเขาก้าวเท้าไปด้านหน้าก้าวหนึ่ง มือข้างหนึ่งค่อย ๆ ยกขึ้น ยกมือขึ้นกลางอากาศจับเป็นวิชาค่ายกลชนิดหนึ่ง แสงสว่างขึ้นระหว่างนิ้วมือ กลายเป็นยันต์ค่ายกลชิ้นหนึ่ง
เปลี่ยนค่ายกลเป็นยันต์!
นำลายค่ายหลอมรวมเป็นยันต์หนึ่งชิ้น คือกลยุทธ์ขั้นสูงของวิถีแห่งค่ายกลเมื่อบรรลุถึงระดับแดนที่แน่นอนแล้ว
“ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ข้าจะรอดูว่าเจ้าเด็กน้อยเพิ่งเกิดอย่างเจ้า กล้าดีอย่างไรมาบอกว่าข้า ‘เป็นแค่’ นักค่ายเทพระดับห้า”
เมื่อชายชราชุดขาวเห็นหลัวซิวลงมือ ก็พลันส่งเสียงในลำคอและลุกขึ้นทันที ออร่าของเทพฟ้าผู้แข็งแกร่งประทุขึ้นมาและแผ่ขยายออกไป
สำหรับเย่ห้าวหรานผู้นี้ เขาเข้าใจดีมาตั้งแต่แรกแล้ว เมื่อสามปีก่อนมายังสำนักไท่ไหล มีเพียงแค่ผลการฝึกตนแดนเจ้ายุทธจักร นักค่ายเทพระดับหนึ่ง
ต่อให้ได้รับการสืบทอดโดยตรงจากอาจารย์ไท่หยุน ระดับผลการฝึกตนและวิถีแห่งค่ายกลก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเก่งกาจขึ้นภายในสามปีนี้
แต่กระนั้นเขาก็พลาดประเด็นสำคัญ นั่นก็คือตอนที่หลัวซิวได้รับการประเมินนักค่ายเทพระดับสี่เมื่อสามปีก่อน มันทำให้เกิดความประหลาดใจอยู่ไม่น้อย
บนร่างของหลัวซิวไม่ได้มีออร่าผลการฝึกตนแผ่กระจายออกมาแม้แต่น้อย เห็นเพียงว่าเขายกมือขึ้นโบก ยันต์ค่ายกลในมือก็บินออกไป ปลิวสู้กับสายลมขึ้นไป กลายเป็นคำว่า ‘ผนึก’ ขนาดมหึมา
ยันต์ค่ายกลกลายเป็นอักษร อักษรกลายเป็นค่ายกล
“เจ้าไม่เคารพต่อเจ้าสำนักน้อยอย่างข้า เห็นแก่ว่าเจ้าฝึกตนมาอย่างยากลำบาก โทษตายละเว้นได้ แต่โทษเป็นยากที่จะหนี ด้วยค่ายผนึกนี้ กักขังเจ้าเป็นเวลาสิบปี!”
เสียงของเขาแผ่วเบามาก แต่กลับมีบารมีแพร่กระจายออกไป ผู้คนทั่วทั้งสี่ทิศต่างเงียบเหมือนไม่มีใครยืนอยู่
“ไร้สาระ! แค่เจ้าน่ะหรือ……”
ชายชราชุดขาวยังไม่ทันพูดจบ ทันใดนั้นตราประทับบนท้องฟ้าก็ตกลงมาเหมือนดาวตกที่กระทบลงบนพื้นโลก
ม่านแสงครอบคลุมแท่นสูง กักขังร่างของชายชราชุดขาวเอาไว้ กั้นเสียงของเขาไว้ด้านใน ไม่สามารถส่งเสียงออกมาที่โลกภายนอกได้
ในค่ายกับนอกค่าย เหมือนเป็นโลกสองใบ อยู่ในช่วงเวลาที่แตกต่างกัน
หลัวซิวไม่แม้แต่จะหันไปมอง หมุนตัวและเดินจากไปทันที
ทั้งสี่ทิศเงียบสงัด จนแทบได้ยินเสียงเข็มร่วงหล่น ทุกคนสามารถเห็นชายชราชุดขาวที่ติดอยู่ด้านในค่ายกล ตอนแรกมีสีหน้าที่ดูถูกเหยียดหยาม แต่ไม่นานก็เกิดความตื่นตระหนกขึ้นบนใบหน้าของเขา
“นี่คือวิธีการของเจ้าสำนักน้อย? เปลี่ยนค่ายเป็นยันต์ เปลี่ยนยันต์เป็นอักษร เปลี่ยนอักษรเป็นค่ายกล เช่นนี้ก็สามารถกักขังนักค่ายเทพระดับห้าคนหนึ่งเอาไว้ได้แล้ว?”
“เจ้าสำนักน้อยบอกว่าจะกักขังไว้สิบปี หรือว่าจะทำได้จริง ๆ? ระดับค่ายกลของเขาบรรลุถึงแดนที่ใดกันแน่?”
ครู่ต่อมา มีเสียงเหมือนนกแตกรังสั่นสะเทือนจากฝูงชนรอบ ๆ แท่นสูง แต่ชายชราชุดขาวที่ถูกกักขังที่ติดอยู่ในแท่นสูง กลับมีสีหน้าซีดเผือด หายใจหอบ สติดูเลือนราง เขาได้ใช้วิธีการทั้งหมดแล้ว แต่กลับต้องสะพรึงกลัว เมื่อพบว่าเขาไม่สามารถทำลายค่ายนี้ได้
แม้แต่รูปแบบค่ายที่หลัวซิวใช้มันอย่างลวก ๆ ยังทำให้เขามองไม่ออกแม้แต่ระดับของ ลายค่ายจัดเรียงโดยปราศจากร่องรอยให้ตามหา มันรวมกันเป็นหนึ่งเดียว
ในปริภูมิซึ่งอยู่ไม่ไกลจากแท่นสูง ร่างทั้งหกมองหน้ากัน ทุกคนเห็นความตกตะลึงอย่างอธิบายไม่ถูกในสายตาของอีกฝ่าย
สายค่ายกล นอกจากระดับแปดมาตรฐานของอาจารย์ไท่หยุน ระดับค่ายกลของผู้อาวุโสทั้งหกนั้นถือว่าสูงที่สุดแล้ว
