มหายุทธ์ สะท้านภพ ## บทที่ 1651
จ้าวตงหลิวฟื้นจากการสลบ เมื่อเขาลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่เขาเห็นคือหลัวซิว
“ไอ้หนุ่ม เจ้าจะกักขังข้าไว้นานเท่าใด? หากเจ้ายังไม่ปล่อยข้ากลับไป เจ้าจะเสียใจแน่!”
ถูกขังอยู่ในพื้นที่มืดตลอดทั้งวัน จ้าวตงหลิวอึดอัดจนจะบ้าแล้ว
แต่เขาก็ยังคงกลัววิธีการของหลัวซิวมาก ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าพูดแรงเกินไป
“ไอ้สารเลว เจ้าจำท่านปู่หยูของเจ้าได้หรือไม่?”
จู่ ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น ทำให้จ้าวตงหลิวตัวสั่นโดยอัตโนมัติ จากนั้นเขาก็หันไปแล้วเห็นว่ามีอีกคนอยู่กับหลัวซิว
“ข้าเป็นใคร เจ้ามีสิทธิ์อะไรให้ข้ารู้จักเจ้า? ข้าเตือนพวกเจ้านะทางที่ดีที่สุดก็คือปล่อยข้าซะ ความโกรธของตระกูลจ้าวไม่ใช่สิ่งที่พวกเจ้าที่เป็นผู้บำเพ็ญตนอิสระเล็ก ๆ จะทนได้!”
ในตอนนี้ คนอื่นเป็นมีดตัวเจาเป็นปลา จ้าวตงหลิวทำได้เพียงยกภูมิหลังของตระกูลเขาออกมาเท่านั้น
“เจ้าหนูน้อยจากตระกูลจ้าวนี้ช่างหยิ่งผยองมากนัก ข้าได้ยินมาว่าไอ้เฒ่า จ้าวตานตามใจเจ้ามาก ข้าก็ไม่อยากจะบดขยี้ให้เจ้าตายไปทันที”
หยูจือโจวพ่นลมหายใจออกมาอย่างเย็นชา ทันใดนั้นร่างของเขาก็เปลี่ยนไป กลายเป็นรูปร่างที่ชราของเขา “ตอนนี้เจ้าจำท่านปู่หยูได้หรือยัง?”
เสียงของเขาราวกับฟ้าร้องดังก้องอยู่ในหูของ จ้าวตงหลิว เมื่อเขาเห็นรูปร่างในตอนนี้ของ หยูจือโจว เดิมที จ้าวตงหลิวซึ่งยังคงหยิ่งยโสร่างกายก็สั่นเทาอย่างกระทันหัน
“เจ้า…” ร่างกายของเขาสั่นสะท้านอย่างกลั้นไม่อยู่ ในฐานะที่เป็นศิษย์ใจกลางของตระกูลจ้าวเขารู้ดีถึงตัวตนของ หยูจือโจว อยู่แล้ว
จ้าวตงหลิวตกใจมากจนจะฉี่ราดออกมา เมื่อเห็นท่าทีเช่นนี้ของเขา ความกลัวในใจลึก ๆ ที่มีต่อ หยูจือโจวนั้นมากยิ่งกว่าตอนที่หนูเห็นแมวเสียอีก
กว่าหนึ่งแสนปีที่ผ่านมา สมาชิกของตระกูลจ้าวที่เสียชีวิตอยู่ในมือของ หยูจือโจวไม่รู้ว่ามากเพียงใด ในนั้นมีศิษย์ใจกลางระดับอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้ด้วย สำหรับคนของตระกูลจ้าว หยูจือโจวเกลียดพวกเขาอย่างมาก แค่พวกเขาได้พบกับเขา ก็จะไม่ปล่อยให้คนผู้นั้นมีชีวิตรอดไปได้
เมื่อเห็นสีหน้าหวาดกลัวจนพูดไม่ออกของ จ้าวตงหลิว หยูจือโจวยิ้มด้วยความพึงพอใจ หรี่ตาลงแล้วกล่าวว่า “ไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่ฆ่าเจ้าง่ายๆ ข้ายังจะใช้เจ้าเพื่อตก จ้าวตานปลาตัวใหญ่นั้น”
จ้าวตานที่เขากล่าวถึงเป็นบรรพจารย์มกุฎเทพของตระกูลจ้าวที่ซึ่งรักใคร่และตามใจ จ้าวตงหลิวเป็นอย่างมาก
ในฐานะตระกูลจ้าวที่เป็นตระกูลใหญ่ที่มีภูมิหลังใหญ่ ในตระกูลก็มีกิ่งก้านสาขามากมายด้วย สายของจ้าวตานที่เป็นบรรพจารย์ ผู้คนไม่เคยมีมาก จ้าวตงหลิวเป็นต้นกล้าเพียงต้นเดียวและใช้เขาเป็นเหยื่อล่อ หยูจือโจวแน่ใจได้ว่าไอ้เฒ่าจ้าวตานจะไม่สามารถนั่งนิ่ง ๆ อยู่ได้
“ของขวัญของเจ้าไม่เลว ข้าจะไม่เกรงใจล่ะนะ”
หยูจือโจวยกมือโบกเก็บจ้าวตงหลิวลงในสมบัติจากนั้นโยนลูกแก้วสีเขียวทองให้หลัวซิว “น้องหลี่ยู่ เราพบกันใหม่ครั้งหน้า!”
พูดจบ หยูจือโจวก็หายตัวไป
หลัวซิวมองลูกแก้วสีเขียวทองในมือ ตัวสำนึกของเขาสามารถสัมผัสได้ว่ามีพลังพลานุภาพและปราณกฎดั้งเดิมของธาตุลมขั้นที่ 3
เห็นได้ชัดว่าลูกแก้วนี้เป็นสมบัติที่ หยูจือโจวกลั่นออกมา ในนั้นมีพลังอมตะของเขาเอง ซึ่งทำให้หลัวซิวสามารถใช้เป็นการโจมตีครั้งหนึ่งที่เทียบเท่ากับมกุฎเทพในช่วงเวลาวิกฤติได้
“ผู้เฒ่าคนนี้จากไปเร็วเกินไป แผนที่ดาวในมือเขาก็ไม่สลักให้ข้าชุดหนึ่ง”
มุมปากของหลัวซิวกระตุกสองครั้ง เทียบกับลูกแก้วที่มีการโจมตีของมกุฎเทพ เขาสนใจแผนที่ดาวมากกว่า
