ตอนที่18ปิดชีวิตและความตาย
หมอหลวงพูดอย่างลำบากว่า “ปัญหาอยู่ตรงนี้เพราะ ยาที่ช่วยเร่งคลอดลูกกินแล้วแต่ปากมดลูกไม่เปิดเรื่อง คลอดลูกคนอื่นช่วยไม่ได้ต้องการให้พระชายาเจิ้งหยวน ออกกำลังเองถึงแม้ว่าการปิดจุดฝังเข็มสามารถป้องกัน ไม่ให้สารพิษแพร่กระจายได้แต่ก็ทำให้พระชายาเจิ้ง หยวนไม่มีแรงทารกก็คลอดออกมาไม่ได้อีกทั้งตอนนี้ การเคลื่อนไหวของทารกในครรภ์ไม่มีแล้วทารกคงสำลัก น้ำคร่ำในครรภ์ไปแล้วแต่ไม่ว่าทารกยังเป็นอยู่หรือไม่ก็ ต้องคลอดออกมาถึงจะช่วยชีวิตพระชายาเจิ้งหยวนได้
นั่นก็หมายความว่าตอนนี้อยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคาย
ไม่ออก
ทุกคนทรุดลงอ๋องเจิ้งหยวนคุกเข่าบนพื้นกุมหัวด้วยมือ สองข้างพูดด้วยความทุกข์ว่า”อย่างนี้คือจะให้ข้ามองดู เยเอ๋อเสียชีวิตต่อหน้าข้าหรือ”
ไทเฮาหน้าซีดเผือดคุกเข่าลงกราบท้องฟ้า”ข้าเชื่อถือพระพุทธเจ้าทั้งชีวิตวัยชราก็ทานอาหารมังสวิรัติ ตลอดเพื่อพระองค์พระพุทธเจ้าเอ๋ยขออย่าใจร้ายขนาด นี้”
ชูเซี่ยคิดแล้วก็ถามกับหมอหลวง”สถานการณ์ปัจจุบัน คือถ้าควบคุมสารพิษได้ก็สามารถให้พระชายาเจิ้งหยวน คลอดออกมาได้ใช่ไหม”
หมอหลวงมองดูชูเซียโดยไม่คิดว่านางจะสอบถามมา แต่เขาก็ตอบตรงๆ”การป้องกันไม่ให้สารพิษแพร่กระจาย ต้องใช้วิธีปิดจุดฝังเข็มแม้จะมีวิธีอื่นป้องกันได้โดยไม่ ต้องปิดจุดฝังเข็มแต่ตามสภาพร่างกายของพระชายาเจิ้ง หยวนและปัญหาที่ทารกอยู่ในครรภ์แนวนอนพระชายา เจิ้งหยวนก็ไม่สามารถคลอดออกมาได้อย่างราบรื่น”
แสดงว่าไม่ว่าจะทำอย่างไรพระชายาเจิ้งหยวนต้องเสีย
ชีวิตเหมือนกัน
ชูเซียถามต่อว่า”ถ้าใช้วิธีการผ่าตัดล่ะ”
ทุกคนตกใจมองดูชูเซี่ยพร้อมกัน
หลี่เฉินเย่นพูดด้วยความโกรธ”เจ้าอย่าพูดเรื่องไร้ สาระ”เมื่อผ่าตัดกระเพาะแล้วคนก็เสียชีวิตไปแล้วหรือจะ ฆ่าผู้ใหญ่ก่อนและเอาทารกที่ตายในครรภ์ออกมาหรือ
หมอหลวงตกใจเหมือนกันพูดต่อว่า”สิ่งที่พระชายาอัน ซึ่งเล่ามาไม่ใช่เรื่องไร้สาระข้าเคยอ่านดูตัวอย่างจาก หนังสือโบราณมาแต่หมอหลวงที่นี่ไม่มีใครทำได้”
ชูเซี่ยตอบว่า “ข้าทำได้”
เมื่อคำพูดนี้ออกมาทุกคนตกใจอีกครั้งอ๋องเจิ้งหยวนรีบ ลุกขึ้นจับมือชูเซี่ยโดยไม่สนใจมารยาทที่ชายหญิงไม่ ควรเข้าใกล้กันถามอย่างใจร้อนว่า”เจ้าทำได้หรือเจ้าทำ ได้จริงๆใช่ไหมเจ้ารับรองความปลอดภัยของเย่เอ๋อได้ใช่ ไหม”
“จี้เอ๋อการหาหมอไม่ถูกในกรณีที่ใจร้อนมันไม่ใช่วิธีที่ ดีเจ้าอย่าใจร้อนรอฟังวิธีอื่นจากหมอหลวงก่อน”ฮ่องเต้ ขมวดคิ้วมองชูเซี่ยอย่างไม่ค่อยพอใจ
ท่านเป็นถึงฮ่องเต้ไม่เชื่อคำพูดของชูเซี่ยอยู่แล้วคน ที่ไม่เคยเรียนรู้การแพทย์มาก่อนจะรู้วิธีการแพทย์จาก หนังสือโบราณได้อย่างไรอีกทั้งต้องผ่ากระเพาะด้วย การกระทำนี้ละเมิดกฎระเบียบของการเจริญเติบโตของ มนุษย์
ไทเฮาไม่เชื่อชูเซี่ยเช่นกันนางพูดอย่างไม่พอใจ”เรื่อง นี้ไม่ใช่สิ่งเล็กๆอย่าขี้อวดอีกทั้งข้าไม่เคยได้ยินว่าเจ้ารู้ เรื่องการแพทย์มาก่อน”
ชูเซี่ยเห็นทุกคนไม่เห็นด้วยจึงไม่กล้าพูดอีกเพราะถ้า เกิดอุบัติเหตุขึ้นมาหากนางต้องตายคนเดียวก็ยังรับไหว อยู่กลัวแต่ทำให้ครอบครัวของหยิงหลงลำบากไปด้วย งั้นจะเป็นบาปใหญ่แต่จะปล่อยให้นางมองดูพระชายา เจิ้งหยวนพร้อมทารกในครรภ์เสียชีวิตอย่างนี้ไปก็ทำไม่ ได้เหมือนกัน
เสียงตะโกนออกมาจากห้องคลอดเมื่อนางลังเล อยู่”หมอหลวงหมอหลวงรีบมาเถอะพระชายาเจิ้งหยวน เลือดไหลออกมาเยอะมากเจ้าค่ะ”
ทุกคนได้ตื่นตระหนกจนหัวใจจะเต้นออกจากอกเลือด ไหลออกมาเยอะในช่วงทารกยังอยู่ในครรภ์งั้นหมายถึงว่าสารพิษแพร่กระจายไปที่รกและเกิดผลร้ายที่
ช่วยไม่ได้ต่อรกหรือ
ชูเซี่ยตกใจถ้าหน่วงเวลาต่อไปพระชายาเจิ้งหยวนกับ ทารกต้องเสียชีวิตด้วยกันแน่ๆนางจึงคุกเข่าต่อหน้าไท เฮาและฮ่องเต้ทำตามอ๋องเจิ้งหยวนหมอบคลานสามครั้ง ต่อเนื่องว่า”ท่านย่าท่านพ่อขออนุญาติให้ข้าไปลองดู หน่อยถ้าข้าทำล้มเหลวข้ายอมฆ่าตัวตายเพื่อชดใช้ชีวิต ของพระชายาเจิ้งหยวน”
โหร่วเฟยวิ่งออกมาอย่างตื่นตะหนกร้องไห้พลางพูด ว่า”ไม่หายใจแล้ว”
ชูเซี่ยรีบผลักดันสาวใช้ข้างหน้าจะวิ่งเข้าไปห้องแต่ ถูกหลี่เฉินเย่นจับแขนไว้เขาพูดโกรธว่า”เจ้าอยากจะทำ อะไร”
ชูเซี่ยไม่มีเวลาอธิบายให้เขาฟังแค่สะบัดแขนแต่ไม่รู้ ทำไมถึงแรงเยอะขนาดนั้นจนทำให้หลี่เฉินเย่นเกือบ จะล้มนางรีบบอกว่า “ข้าต้องเข้าไปดูหน่อย”จากนั้นก็วิ่ง เข้าไปในห้อง
พระชายาเจิ้งหยวนนอนอยู่บนเตียงร่างกายเปียกโชก ไปด้วยเหงื่อสองข้างเตียงมีหมอหลวงสองคนกำลังช่วย ชีวิตนางอยู่นางเอนตัวไปข้างหน้าแล้วเริ่มออกแรงกดหัว ใจและช่วยหายใจโดยวิธีเป่าปากนี่ทำให้หมอหลวงที่อยู่ ข้างๆตะลึงไปหมดไม่รู้ว่าชูเซี่ยทำอะไรอยู่
ไทเฮาเข้ามาพร้อมกับโหร่วเฟยและตามมาด้วย พระนางเจ้าหลายคนที่จริงคนที่มีฐานะอย่างพวกท่านไม่ ควรเข้ามาแต่ในช่วงเวลาวิกฤติใครๆก็ไม่สนใจแล้ว
สุดท้ายภายใต้ความช่วยเหลือจากชูเซี่ยพระชายาเจิ้ง หยวนจึงค่อยหายใจออกมาหมอหลวงมองดูชูเซี่ยอย่าง ตกใจเพราะเมื่อกี้พระชายาเจิ้งหยวนไม่หายใจแล้วจริงๆ
ไทเฮาดีใจมาก “หายใจแล้วนางหายใจแล้ว”
ชูเซี่ยเช็ดเหงื่อและหันกลับมาคุกเข่าต่อหน้าไทเฮา ว่า”ท่านย่าขอให้ข้าลองผ่ากระเพาะเถอะเจ้าค่ะ”
ไทเฮาเห็นนางช่วยพระชายาเจิ้งหยวนฟื้นได้คิดอยู่สักพักแล้วถามหมอหลวงว่า”พวกเจ้ายังมีวิธีอื่นอีกหรือ
ไม่”
