มหายุทธ์ สะท้านภพ บทที่ 2663 คะแนนที่ไม่เคยมีมาก่อน
ในความเป็นจริง สำหรับหลัวซิวแล้ว เขาได้เอาสิ่งของทิ่อยู่ในหุบเขาเทพจันทราได้แล้ว ดังนั้นจึงไม่สำคัญว่าเขาต้องการเป็นศิษย์ใจกลางของภูเขาว่านเริ่นหรือไม่
แต่ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่คนเดียวเหมือนไท่ซ่างฉิงในชาติที่แล้ว ที่ฝึกตนคนเดียว ข้างกายเขามีเยว่เอ๋อร์และซีโรว่ เขาต้องการสถานที่ที่ให้พวกนางสามารถลงหลักปักฐานได้
และภูเขาว่านเริ่นก็เป็นตัวเลือกที่ดี ดังนั้นหลัวซิวจึงต้องรักษาตำแหน่งศิษย์ใจกลางไว้โดยธรรมชาติ
“เอาล่ะ เจ้าสมกับที่ผู้อาวุโสหวยซินให้ความสำคัญมาก แม้ว่าพรสวรรค์ของเจ้าจะตรงตามข้อกำหนดในการเป็นศิษย์ใจกลางแต่ก็ยังมีศิษย์รุ่นเยาว์จำนวนมากที่ไม่ยอมรับเจ้า ดังนั้นเจ้าต้องแสดงพลังของเจ้าเพื่อให้พวกเขายอมรับเจ้า”
ผู้อาวุโสใหญ่ที่นั่งอยู่ด้านบนสุดพูดช้าๆ “หอคอยเวิ่นซินเป็นสถานที่สำหรับฝึกฝนตัวธรรม จนถึงตอนนี้ ในหมู่ศิษย์รุ่นเยาว์ของเราในภูเขาว่านเริ่น มีคนสามารถไปถึงชั้นที่สิบหกที่สูงที่สุดได้ อย่างน้อยเจ้าต้องไปถึงชั้นที่สิบหก ถึงจะสามารถปิดปากผู้ที่ไม่ยอมรับได้”
เมื่อก่อนผู้อาวุโสใหญ่ไม่เคยเห็นหลัวซิวมาก่อน เขาก็ไม่มีความรู้สึกพิเศษใดๆ แต่เมื่อเขาเห็นหลัวซิวด้วยตาของเขาเอง เขาก็มีความรู้สึกว่าเขาไม่สามารถมองชายหนุ่มคนนี้ออกได้เช่นกัน
ในฐานะผู้อาวุโสใหญ่ของภูเขาว่านเริ่น เขาได้ฝึกตนมาเป็นเวลาอย่างน้อยหนึ่งล้านปี และเขายังเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพมารระดับเจ็ดขั้นสูงสุด แต่หลัวซิวผู้นี้ทำให้เขารู้สึกว่าเขาตกลงไปในเหวลึก เขาสามารถรับรองได้เลยว่าหนุ่มคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน
เพราะบนร่างเขามีออร่าที่แตกต่างจากเวลาที่เขาฝึกฝนอย่างสิ้นเชิง
“หอคอยเวิ่นซิน? ดี!”
หลัวซิวพยักหน้าโดยไม่ลังเล
เดินออกจากตำหนักประชุมหลัก ผู้อาวุโสใหญ่เงยหน้าขึ้นมองรูปสลักทั้งสองที่ยืนอยู่หน้าห้องโถงโดยอดไม่ได้
รูปสลักทั้งสองนี้ รูปสลักหนึ่งสูง และอีกรูปสลักเตี้ย รูปสลักเตี้ยคืออาจารย์ปู่แห่งภูเขาว่านเริ่นหรือที่รู้จักกันในชื่อราชาเทพว่านเริ่น และรูปสลักนั้นลึกลับ มีข่าวลือว่าเป็นผู้แข็งแกร่งที่ราชาเทพว่านเริ่นเคยติดตามมาก่อน
“ผู้อาวุโสใหญ่กำลังดูอะไรอยู่รึ?” ผู้อาวุโสคนหนึ่งถามด้วยความสงสัย
“ไม่มีอะไร ไปกันเถอะ”
ผู้อาวุโสใหญ่ขมวดคิ้ว เขาไม่รู้ว่าเหตุใดเขาถึงมองรูปสลักทั้งสองโดยสัญชาตญาณหลังจากที่เขาออกมาจากตำหนัก และสิ่งที่เขามองดูไม่ใช่รูปสลักของอาจารย์ปู่ว่านเริ่น แต่เป็นรูปสลักชายผู้แข็งแกร่งร่างสูง
พวกเขาเดินไปที่ที่ตั้งของหอคอยเวิ่นซินซึ่งมีศิษย์ภูเขาว่านเริ่นจำนวนมากมารวมตัวกันแล้ว
อย่างที่ทราบกันดี ใจกลางแห่งวิถียุทธ์มีความสำคัญมาก ไม่ว่าเจ้าจะมีพรสวรรค์และคุณสมบัติที่น่าทึ่งเพียงใด หากเจ้าไม่มีตัวธรรมที่แข็งแกร่งและมั่นคง ก็จะเป็นเรื่องยากอย่างแน่นอนที่จะไปให้ไกลบนเส้นทางแห่งวิถียุทธ์
“มีเพียงผลการฝึกตนเทพมารระดับห้าขั้นปฐมภูมิเท่านั้น เขาสามารถบุกผ่านชั้นที่สิบหกของหอคอยเวิ่นซินได้หรือ?” มีศิษย์ของภูเขาว่านเริ่นพูดด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย
“ในบรรดาศิษย์ของเรา ศิษย์พี่หยุนมีผลการฝึกตนที่สูงที่สุดและมีตัวธรรมที่แน่วแน่ที่สุด เขารักษาบันทึกของชั้นที่สิบหกมาโดยตลอด”
หอคอยเวิ่นซินมีทั้งหมดสามสิบหกชั้น ซึ่งสูงตระหง่านอยู่ในก้อนเมฆ ว่ากันว่า ใครก็ตามที่ไปถึงชั้นที่สามสิบหกได้นั้นในอนาคตอย่างน้อยจะต้องกลายเป็นผู้แข็งแกร่งระดับจักรพรรดิเทพ
ตำนานเล่าว่า หอคอยเวิ่นซินนี้ไม่ใช่ราชาเทพว่านเริ่นเหลือไว้ แต่เป็นผู้แข็งแกร่งเก่งกาจที่ไม่มีผู้ใดรู้จักเหลือไว้ แม้แต่อาจารย์ปู่ของภูเขาว่านเริ่นผู้ยิ่งใหญ่ ก็มาถึงชั้นที่ยี่สิบเจ็ดเท่านั้น
แปรง!
ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นที่ทางเข้าของหอคอยเวิ่นซินเป็นชายหนุ่มในชุดสีทอง เขามีใบหน้าที่หล่อเหลา มีความเย่อหยิ่งอยู่ระหว่างคิ้วและทั้งตัวของเขาก็พล่านไปด้วยชี่โลหิตพลานุภาพ
คนนี้คือ หยุนลู่ ซึ่งเป็นผู้ที่เก่งกาจที่สุดอันดับหนึ่งในบรรดารุ่นเยาว์ของภูเขาว่านเริ่น เขามีผลการฝึกตนเทพมารระดับหกช่วงปลายอยู่แล้ว แต่ความแข็งแกร่งของเขาเทียบได้กับเทพมารระดับเจ็ดช่วงกลางทั่วไป เป็นอัจฉริยะระดับมกุฎเทพที่ข้ามสามแดนเล็ก ๆ !
เขามักจะถือว่าตนเองเป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งในภูเขาว่านเริ่นและเขาเชื่อเสมอว่าหากใครก็ตามที่สามารถเป็นศิษย์ใจกลางของภูเขาว่านเริ่นได้ในอนาคต จะต้องเป็นเขา
เมื่อเขากำลังปิดกั้นฝึกตน ทันใดนั้นมีคนปรากฏตัวขึ้นและกลายเป็นศิษย์ใจกลางซึ่งทำให้หยุนลู่รู้สึกไม่ดีมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาได้ยินว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงผลการฝึกตนเทพมารระดับห้าขั้นปฐมภูมิ เขายิ่งรู้สึกไม่ยอมรับอย่างยิ่ง
หนึ่งในผู้อาวุโสหกคนของภูเขาว่านเริ่นเป็นอาจารย์ของเขา และอาจารย์ของเขาร่วมกับผู้อาวุโสอีกสองคนเสนอการทดสอบหอคอยเวิ่นซิน ซึ่งเป็นการให้หยุนลู่มีโอกาสแย่งชิง
“เจ้าคือหลัวซิว? หากเจ้าไม่สามารถบุกขึ้นไปถึงชั้นที่สิบหกของหอคอยเวิ่นซินได้ เจ้าก็ควรย้ายออกจากหุบเขาเทพจันทราโดยเร็วที่สุด” หยุนลู่มองหลัวซิวและพูดอย่างเฉยเมย
“งั้นคนเดียวในกลุ่มคนรุ่นเยาว์ที่สามารถบุกไปยังชั้นที่สิบหกได้คือเจ้ารึ?”
หลัวซิวยิ้มน้อยแล้วมองมองหยุนลู่ และพยักหน้า “พรสวรรค์ไม่เลว มีหวังจะได้เป็นราชาเทพระดับแปดในอนาคต”
เมื่อเห็นหลัวซิวพูดกับตัวเองด้วยท่าทีเหมือนผู้อาวุโสที่สอนรุ่นเยาว์ หยุนลู่ก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจมากขึ้น และพูดอย่างเย็นชาทันที “แม้ว่าเจ้าจะบุกไปถึงชั้นที่สิบหกได้ เจ้าก็ไม่เก่งเท่าข้า และข้าก็จะไม่ยอมรับเจ้าเป็นศิษย์ใจกลาง!”
ขณะที่พูด ร่างของ หยุนลู่ สั่นไหว เขาเข้าไปในหอคอยเวิ่นซิน ผู้อาวุโสใหญ่โบกมือ ม่านแสงปรากฏขึ้นกลางอากาศ นำเสนอฉากของ หยุนลู่ ที่อยู่ภายในหอคอยเวิ่นซินต่อหน้าต่อตาทุกคน
ความเร็วของ หยุนลู่ เร็วมาก แม้ว่าภาพลวงตาในหอคอยเวิ่นซิน จะรบกวนความคิดและจิตใจของผู้คน แต่ หยุนลู่ ก็ยังผ่านห้าชั้นแรกไปได้อย่างง่ายดาย และความเร็วจะช้าลงหลังจากไปถึงชั้นที่สิบ
ในขณะนี้ หยุนลู่ รู้สึกราวกับว่าเขาอยู่ในสนามสังหาร ทหารที่โหดเหี้ยมจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งเข้ามาหาเขา เขารู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นภาพลวงตา แต่เมื่อร่างกายของเขาถูกฟันด้วยดาบ เขายังคงมีสัญชาตญาณตอบสนอง
เมื่อเขาไปถึงชั้นที่สิบหก ภาพลวงตาก็มีแข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อย ๆ และบางสิ่งก็ไม่ใช่ภาพลวงตาอีกต่อไป แต่เป็นการโจมตีจริงๆ จริงหรือปลอม ทำให้ยากที่จะป้องกัน
ในท้ายที่สุด หยุนลู่คำรามเสียงดัง บุกผ่านชั้นที่สิบหกและเข้าสู่ชั้นที่สิบเจ็ด แต่หยุดอยู่แค่นั้น หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ถอยออกจากหอคอยเวิ่นซิน
“ดีมาก!”
หนึ่งในหกผู้อาวุโสชาราพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม หยุนลู่ เป็นศิษย์ของเขาและเขาภูมิใจในตัว หยุนลู่ เสมอมา ก้าวข้ามขีดจำกัดของอดีต จากชั้นที่สิบหกของหอคอยเวิ่นซินถึงชั้นที่สิบเจ็ด เป็นก้าวกระโดดที่ยิ่งใหญ่ในวิถียุทธ์
“ศิษย์พี่หยุนช่างเก่งกาจนัก ผลการฝึกตนเทพมารระดับหกช่วงปลายบุกไปถึงชั้นที่สิบเจ็ด ในประวัติศาสตร์ของภูเขาว่านเริ่นของเรา มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถบรรลุขั้นนี้ได้!”
ศิษย์หลายคนเริ่มพูดคุยกัน โดยเฉพาะศิษย์หญิงหลายคนมองหยุนลู่อย่างหลงใหล
แม้ว่าหยุนลู่จะดูไม่ค่อยดีนัก แต่เขาไม่สนใจ เขาหันไปมองหลัวซิวและพูดเย้ยหยันว่า “ถึงตาเจ้าแล้ว”
สำหรับการยั่วยุแบบนี้ หลัวซิวไม่ได้จริงจัง เขาก้าวไปในอากาศ แต่เขาไม่ได้เริ่มจากชั้นที่หนึ่งของหอคอยเวิ่นซิน แต่ตรงไปที่ชั้นสิบของหอคอยเวิ่นซิน จากกลางอากาศ!
“อะไรกัน!”
ฉากนี้ทำให้หลายคนหน้าซีดด้วยความตกใจ ประสบการณ์ตัวธรรมของหอคอยเวิ่นซินจะเป็นกระบวนการที่ค่อยเป็นค่อยไปโดยเริ่มจากจุดอ่อนที่สุดในชั้นที่หนึ่ง จากนั้นค่อย ๆ เพิ่มขึ้น ทำให้ผู้คนค่อย ๆ ปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมฝึกฝนนี้
หากเข้าสู่ระดับที่ยากขึ้นตั้งแต่เริ่มต้น ความยากในการผ่านระดับจะเพิ่มขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย!
ผู้คนต่างเผชิญกับภาพลวงตาที่แตกต่างกัน เมื่อหลัวซิวเข้าสู่ชั้นที่สิบของหอคอยเวิ่นซินโดยตรง ดาบนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นรอบตัวเขา และมีปลายดาบนับไม่ถ้วนอยู่ใต้เท้าของเขา เขาไม่เพียงแต่เดินบนภูเขาดาบเท่านั้น ยังต้องเผชิญกับการฟันและลอบสังหารด้วยดาบนับครั้งไม่ถ้วน
แต่หลัวซิวเมินเฉยต่อสิ่งทั้งหมดนี้ แม้ว่าร่างกายของเขาจะเต็มไปด้วยบาดแผลจำนวนมากและมีเลือดออกมากมายจากการถูกฟันและแทงด้วยดาบ เขาก็ไม่สนใจเลย
ในชาติที่แล้วของเขา เขาเคยขึ้นไปสู่แดนผู้สูงส่งแล้ว ถ้าเขาไม่เสี่ยงชีวิตเพื่อทำลายกงล้อวัฏจักรธรรม บางทีตอนนี้ เขาคงบรรลุผ่านแดนผู้สูงส่งและไปถึงระดับเดียวกับไท่ชูภูตสวรรค์ แดนเดียวกับจ้าววัฏสงสาร
เขามีชีวิตมาสองชาติและมีประสบการณ์นับไม่ถ้วน เขาสามารถพูดได้อย่างมั่นใจว่ามีไม่กี่คนในโลกที่เข้าใจใจกลางแห่งวิถียุทธ์ดีกว่าเขา!
ความเร็วของหลัวซิวเร็วมาก ในพริบตาเขาได้ปีนขึ้นไปถึงชั้นที่สิบเจ็ดแล้วซึ่งเป็นสถิติสูงสุดที่ หยุนลู่ ภาคภูมิใจ
แต่ใต้เท้าของหลัวซิว ชั้นที่สิบเจ็ดนั้นไม่มีค่าพอให้พูดถึงเลย เขาไม่แม้แต่จะหยุดลง เขาบุกผ่านไปโดยตรงและเข้าสู่ชั้นที่สิบแปด
ทั้งหมดนี้ยังไม่จบสิ้น เมื่อหลัวซิวมาถึงชั้นที่ยี่สิบเจ็ด มีคนอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นอย่างเยือกเย็น
“คุณพระ…ชั้นที่ยี่สิบเจ็ดแล้ว!”
มีคนร่างกายสั่นสะท้านด้วยความตื่นเต้น เพราะชั้นที่ยี่สิบเจ็ดคือตำนานระดับที่มีเพียงอาจารย์ปู่ว่านเริ่นเท่านั้นที่สามารถไปถึงได้
“ชั้นที่ยี่สิบแปด ชั้นที่ยี่สิบเก้า ชั้นที่สามสิบ!”
ในขณะนี้ ดวงตาของทุกคนแข็งทื่อ แม้แต่ผู้อาวุโสทั้งหกที่นำโดยผู้อาวุโสใหญ่ก็ตกตะลึง และทุกคนก็พึมพำความสำเร็จของหลัวซิวตามย่างก้าวของหลัวซิวโดยไม่รู้ตัว
พวกเขาไม่เคยคิดฝันว่าจะได้เห็นสิ่งที่เหลือเชื่อในชีวิตนี้ สำหรับหลัวซิว หอคอยเวิ่นซินเป็นเหมือนสวนหลังบ้านของเขาที่เดินเล่นอยู่ในเรือน ก่อนที่ทุกคนจะทันได้โต้ตอบ เขาก็ขึ้นไปถึงชั้นที่สามสิบหกแล้ว แล้วเขาเดินออกมาจากหอคอยเวิ่นซิน
ในขณะนี้ หอคอยเวิ่นซินส่องแสงเจิดจ้า เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่มีคนปีนขึ้นไปบนยอดหอคอย
ทุกคนรอบ ๆ หอคอยเวิ่นซินต่างตกตะลึง และร่างกายของผู้อาวุโสทั้งหกก็แข็งทื่อราวกับว่าพวกเขากลายเป็นหิน ตั้งแต่สมัยโบราณ ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่ามีใครสามารถบุกผ่านชั้นที่สามสิบหกของหอคอยเวิ่นซินได้!
แม้แต่อาจารย์ปู่ราชาเทพระดับเก้าผู้ก่อตั้งภูเขาว่านเริ่นก็ทำไม่ได้ มีข่าวลือว่าใครก็ตามที่สามารถบุกขึ้นไปบนยอดหอคอยเวิ่นซินชั้นสามสิบหกได้ ในอนาคตอย่างน้อยจะได้เป็นจักรพรรดิเทพระดับเก้า!
“ยังมีใครที่ไม่ยอมรับอีกหรือไม่?”
หลัวซิวดูสงบ เขาไม่ชอบปัญหา ดังนั้นเขาจึงแสดงภาพที่น่าทึ่งออกมาโดยตรง เขาเชื่อว่าด้วยความสำเร็จนี้ จะไม่มีใครออกมาพูดเรื่องไร้สาระอีกอีกแล้วนะ?
“หรือ…หรือว่าหอคอยเวิ่นซินมีความผิดปกติรึ?”อาจารย์ของหยุนลู่ ผู้อาวุโสโม่ หนึ่งในผู้อาวุโสทั้งหกกล่าวด้วยริมฝีปากที่สั่นเทา
“หอคอยเวิ่นซินจะเกิดความผิดปกติเด็ดขาด เขาบุกถึงชั้นที่สามสิบหกแล้วจริงๆ” ผู้อาวุโสใหญ่ส่ายหัว ด้วยแดนของเขาเห็นได้ชัดว่าหอคอยเวิ่นซินไม่มีความผิดปกติ จุกนี้ไม่ต้องสงสัยเลย
ร่างของหลัวซิวยืนอยู่กลางอากาศ เมื่อมองขึ้นไปในขณะนี้ เขาบังเอิญเห็นแผ่นหลังของหลัวซิว
เขาได้ฝึกฝนอยู่บนภูเขาว่านเริ่นเป็นเวลาหลายล้านปี ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร เขารู้สึกคุ้นเคยกับแผ่นหลังของหลัวซิวในขณะนี้
ทันใดนั้นเขาก็หันหลังมองไปในระยะไกลมีรูปสลักสูงตระหง่านตั้งอยู่ตรงนั้น สิ่งที่เขาเห็นคือแผ่นหลังของรูปสลักนั้น
ในขณะนี้ แผ่นหลังของหลัวซิวก็ซ้อนทับกับแผ่นหลังของรูปสลักของผู้แข็งแกร่งลึกลับ…
